#สายธาร #เพลิงปาน #ปราน

ตอนที่ ๑

เรื่องมันเริ่มต้นขึ้นเมื่อสามีของผมเข้าใจผมผิดและโรคที่ผมไม่อาจบอกเขาได้ซึ่งมันทำให้ผมอาจจะอยู่บนโลกใบนี้ได้อีกไม่นานใช่ครับผมเป็นโรคมะเร็งระยะสุดท้ายผมไม่กล้าแม้แต่จะบอกเขาและลูกของผมที่อายุได้3ขวบผมไม่อยากให้เขาต้องมาดูแลคนป่วยใกล้ตายอย่างผมแต่นั้นก็คือจุดเริ่มต้นของความเข้าใจผิด

" ทำไมต้องทำอย่างนี้!! "

" ธารทำอะไรหรอพี่เพลิง? "ผมตอบกลับไปด้วยความสงสัย

" ยังจะมาถามอีกหรอ "เขาโยนรูปภาพหลายรูปใส่หน้าผมทำเอาผมตกใจมากผมก้มลงไปดูรูปภาพที่ล่ วงลงบนพื้นก็พบว่ารูปพวกนั้นเป็นรูปที่ผมกำหลังกอดกับใครคนหนึ่งซึ่งนั้นก็คือผมที่ยืนกอดกับพี่ชายของผม

" ทั้งทีแกมีลูกมีผัวแล้วยังกล้าไปกอดกับใครอีกหรอแกมันก็ร่านเกินเยียวยาจริง "

" พี่เพลิงเข้าใจธารผิดนะคนนั้นคือพี่ชายธารเอง "

" แกมีพี่ชายด้วยรึไง ชีวิตแกก็มีแค่ฉันคนเดียว "เขากระชากผมของผมและเขาก็ด่าผม

" ลูกอยู่นะพี่เพลิง "

" แล้วไงให้ลูกเห็นสิว่าแม่มันร่านแค่ไหน "

" แม่ฮะ "เด็กน้อยเดินออกมาจากห้องนอนของเขาทำให้พี่เพลิงปล่อยมือจากผมและเข้าไปหาลูกชายที่กำลังงัวเงีย

" ตื่นแล้วหรอปราน "

" ฮะ "เด็กน้อยร่างเล็กยิ้มด้วยแววตาที่สดใสทำเอาผมรู้ว่าผมอยากจะมีชีวิตอยู่แค่ไหนใช่ครับผมเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายผมยังไม่ได้บอกพี่เพลิงเพราะพี่เขากำลังเครียดเรื่องงานอยู่เลยไม่อยากทำพี่เขาต้องมาลำบากเพราะคนป่วยอย่างผม ผมเลือกที่จะปิดบังและทำหน้าที่ภรรยาและแม่ที่ดีต่อไปโดยไม่รู้ว่าตัวเองจะตายตอนไหน

" แม่ฮะผมหิวแล้ว "

" ได้ครับเดี๋ยวแม่จะทำของอร่อยให้กินนะ "

" พี่เพลิงจะกินด้วยไหมครับ "

" ......... "เขาไม่ตอบผมและทำหน้าบึ้งตึงใส่ผมจนเด็กชายร่างเล็กต้องถามขึ้น

" พ่อครับพ่อเป็นอะไรทำไมไม่คุยกับแม่ "

" พ่อไม่ได้เป็นอะไรครับพ่อแค่เหนื่อยเฉยๆ "

" ถ้าเหนื่อยก็ต้องกินข้าว "

" ครับๆ พ่อจะกินข้าว "

" งั้นทั้งสองไปนั่งรอก่อนนะครับ "

" อื้ม "ร่างสูงอุ้มเด็กชายร่างเล็กไปที่ห้องรับแขก

ผมไม่รู้ว่าจะอธิบายกับเขายังไงอธิบายไปเขาก็ไม่ฟังพี่เขาเป็นคนหึงแรงตั้งแต่คบกันแรกๆแล้วล่ะแต่ผมก็ทนเพราะผมรักพี่เขาแต่จู่ๆที่ผมกำลังทำอาหารอยู่อาการมันก็กำเริบขึ้นผมพยามไม่ให้มีเสียงของความเจ็บปวดเล็ดรอดออกไปเวลาผ่านไปไม่นานผมก็เริ่มจะดีขึ้นและเริ่มทำอาหารต่อ

" แม่ฮะเสร็จหรือยังครับ "

" เสร็จแล้วครับไปกินกัน "

" ฮะ "

หลังจากที่พวกเรากินข้าวเสร็จลูกของผมก็ได้เข้าไปเล่นในห้องนอนพี่เพลิงกับผมก็เริ่มมาเคลียกัน

" แกจะต้องออกไปจากชีวิตลูก "

" ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น "

" แกจะไปดีๆมั้ย "เขาเริ่มทำร้ายร่างกายผมเพื่อให้ผมไปจากชีวิตเขาและลูกผมไม่อยากทิ้งวาระสุดท้ายของตัวอย่างโดดเดี่ยวหรอกนะผมเลยเลือกที่จะสู้เขาแต่ร่างกายที่อ่อนแอจะสู้กับร่างกายสูงใหญ่ไม่ได้หรอก

แต่จู่ๆผมก็รู้สึกว่าอาการมันจะกำเริบขึ้นมาอีกครั้ง

#part เพลิงปาน

ผมรู้ว่าที่ผมทำไปมันรุนแรงแต่มันกล้านอกใจผมทำเอาผมควบคุมอารมณ์ไม่ได้ผมชกไปที่ท้องของมันแต่มันขัดขืนและพยามจะสู้กลับแต่ร่างน้อยๆของมันจะไปสู้อะไรผมได้แล้วมันก็ทรุดลงกับพื้นและบีบตรงที่หัวใจทำเอาผมตกใจ" แกเป็นอะไร "

" ผมเจ็บ "ผมรีบอุ้มมันขึ้นเพื่อจะพาไปโรงพยาบาลแต่ตัวเล็กที่ได้ยินเสียงก็เดินออกมา

" แม่เป็นอะไร "

" เดี๋ยวพ่อมานะลูกเดี๋ยวคุณย่าจะมานะ "

" ครับ "

ผมรีบเดินออกจากบ้านและรีบขับรถตรงไปยังโรงพยาบาลพอมาถึงโรงพยาบาลมันก็ยังเจ็บอยู่เลาพยาบาลทั้งหลายก็เข็นรถพากันไปที่ห้องฉุกเฉินผมวิ่งตามไปและรออยู่หน้าห้องผมกังวลกลัวว่ามันจะเป็นอะไร

เวลาผ่านไป3ชั่วโมงหมอก็เดินออกมา" เป็นยังไงบ้างครับหมอ "ผมถามออกไปด้วยความกังวลแต่สิ่งที่หมอบอกมานั้น...

" ภรรยาของคุณเป็นโรคมะเร็งระยะสุดท้ายครับ "ทันทีที่หมอบอกออกมาทำให้ผมรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังจะหยุดเต้นผมไม่รู้ไม่เคยสังเกตหรือจะดูแลมันด้วยซํ้าตลอดเวลาที่ผ่านมาผมมั่วทำอะไรอยู่

#end part เพลิงปาน

---------------------------------------------------------------------------

#สายธาร #เพลิงปาน #ปราน

ตอนที่ ๒

ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องที่ร่างเล็กอยู่" ธาร "

" พี่เพลิงรู้แล้วหรอ "

" ทำไมธารไม่บอกพี่ "

" พี่มีงานที่เครียดอยู่แล้วและลูกอีกผมจะบอกพี่ได้ยังไง...ฮึก.. "ร่างเล็กตอบออกมาทั้งนํ้าตาและก้มหน้าร่างใหญ่เมื่อเห็นอย่างนั้นจึงเขาไปกอด

" ไม่เป็นไรนะพี่จะดูแลธารเองธารต้องหายนะ "ร่างสูงพูดปลอบใจร่างเล็กและนํ้าตาที่ไหลออกมาเพียงเล็กน้อย

#part เพลิงปาน

ธารได้ตัดสินใจจะมาอยู่ที่บ้านเพื่อที่จะได้อยู่กับลูกผมทั้งเครียดมากและปวดใจที่รู้ว่าคนรักของตัวเองเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายผมรู้ว่ามันไม่มีทางรักษาได้ผมอยากพาเขาไปเที่ยวที่ๆเขาอยากจะไปให้ได้มากที่สุดแต่เพราะสภาพร่างกายของสายธารมันยํ้าแย่เอามากๆทำให้ออกเดินทางไปไหนไม่ได้

" ธารเดี๋ยวพี่กลับมานะ "

" ครับ "

" ปรานครับจะไปกับคุณพ่อหรือป่าว "

" ไม่เอาผมจะอยู่กับแม่ครับ "

" งั้นก็ดูแลคุณแม่ดีๆนะครับ "

" ผมจะไม่ให้ยุงกัดเลยครับ "เมื่อได้ยินยังงั้นผมก็คิดว่าเขาน่าจะดูแลแม่ของเขาได้วันนี้เป็นวันเกิดของธารผมเลยจะไปซื้อของขวัญมาให้แต่หลังจากที่ผมกลับมาจากการซื้อของขวัญวันเกิดร่างสูงได้เปิดประตู

" กลับมาแล้วครับ "

" พ่อครับซื้ออะไรมาฮะ "เด็กน้อยรีบเข้ามาดูด้วยความสงสัย

" ของขวัญให้คุณแม่ครับ " ร่างสูงกระซิบเด็กน้อยด้วยรอยยิ้ม

" ธารทำอะไรอยู่พี่ซื้อของมาฝากมาดูสิ "ร่างสูงบอกและยิ้มเล็กน้อยแต่แทนที่จะมีเสียงตอบรับแต่มันกลับไม่มีเสียงนั่นออกมาเลยร่างสูงรีบเข้าไปก็พบว่าร่างเล็กได้นอนแน่นิ่งไป ร่างสูงลองเอานิ้วไปวางที่จมูกก็พบว่าร่างเล็กไม่หายใจแล้ว

" ธาร!! "

" พ่อครับแม่เป็นอะไรฮะ "น้องปรานถามขึ้นและนํ้าตาที่ค่อยๆไหลลงบนหน้า

" น้องปรานลูกแม่เขาไม่อยู่กับเราแล้วลูก..ฮึก.. "เพลิงปานได้บอกกับลูกและน้ำตาที่ไหลออกมาน้องปรานร้องไห้เสียที่ผู้เป็นแม่จากไปแบบไม่หวนกลับคืน

#end part เพลิงปาน

#part สายธาร

หลังจากที่พี่เพลิงออกไปได้ไม่นานผมก็รู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะหลับเข้าไปทุกทีนั่นเป็นสัญญาณเตือนว่าเวลาของผมจะหมดลงแล้ว

" น้องปรานลูก "

" ฮะแม่ "ผมเรียกน้องปรานมาเพื่อจะกอดก่อนที่ผมจะจากไปและทันทีที่ผมเรียกน้องปรานก็รีบมาอย่างไว

" มีอะไรหรอครับ "

" แม่ขอกอดได้ไหมครับ "

" ฮะ ''ผมกอดลูกชายตัวน้อยไว้อย่างแน่นผมไม่อยากจะจากเขาไปอยากอยู่ให้นานกว่านี้อยากจะเห็นเขาได้แต่งงานแต่พระเจ้าดูเหมือนจะไม่เข้าข้างผม ผมได้ถอดกอดลูกชาย" น้องปรานครับอยู่กับคุณพ่ออย่าดื้อนะเข้าใจมั้ย"

" ผมจะไม่ดื้อฮะ "

" อืม "หลังจากนั้นน้องปรานวิ่งไปเล่นที่ห้องนอนและผมก็ได้เขียนจดหมายไว้ฉบับหนึ่งหลังจากนั้นผมก็หลับแบบไม่ตื่นอีกเลย

#end part สายธาร

___________________________________________________________________________

#สายธาร #เพลิงปาน #ปราน

ตอนพิเศษ(จดหมาย)

จดหมาย..........................

ถ้าพี่เพลิงเห็นจดหมายฉบับนี้ผมอาจจะไม่อยู่แล้ว ผมอยากขอบคุณที่อยู่ด้วยกัน ขอบคุณที่รักกันและขอบคุณที่ยอมให้ผมอยู่กับลูก ต้องขอโทษด้วยที่จากไปทั้งอย่างงี้ขอโทษด้วยนะครับ ฝากดูแลลูกด้วย บอกเขาว่าแม่ของเขารักเขามากแค่ไหน อย่าลืมที่จะดูแลเขา ให้ความรักกับเขา ถ้าเกิดเขามีความรักล่ะก็ให้คำแนะนำลูกด้วยนะครับ สุดท้ายนี้อยากจะบอกพี่ว่ารักพี่กับลูกมากนะครับและจะรักตลอดไปต่อให้วิญญาณจะแตกสลาย ถ้าชาติหน้ามีอยู่จริงล่ะก็ขอให้เราทั้งสามกลับมาเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์แบบทีนะครับ

รักนะครับ จากสายธาร

--------------------------จบ-------------------------

(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)(เกิดจากตัวอักษรไม่พอ)