ฉันเป็นคนไทย ชื่อก้อย นางสาว นรีรัตน์ สิงสนั่น- (อย่ามาอคติกับชื่อเชียวนะ!) ... หลงใหลในลัทธิ BL และชื่นชอบให้ผู้ชายอยู่ด้วยกัน ความจริงฉันแค่บ่นว่าทำไมไม่มาอยู่ในที่ที่มีแต่ผู้ชายได้กันนะ ฟินลูกหูลูกตา เพราะเจ้าขี้หมาก้อนนั้นยังไงล่ะ!

ช่างมันก่อน การตายของฉันเป็นยังไงก็ช่าง แต่เบื้องหน้าตอนนี้เป็นเด็กหูแมวคนหนึ่ง ใส่ชุดอย่างกะไซเบอร์ธีมสีฟ้า ตัวเล็กเท่าเด็กสิบกว่าขวบ และยิ่งไปกว่านั้น เขาเป็นเด็กผู้ชาย... สมองทำงาน เด็กนี่มันโพขวาชัดๆ

“คุณนรีรัตน์ คุณตายด้วยก้อนอุจจาระของสุนัขและหัวฟาดพื้นเลือดไหลอาบ ตายอย่างอนาถ นี่คือข้อมูลก่อนที่คุณจะตาย และมายังโลกของเล่นแห่งนี้” เขาพูดก่อนพับไมค์เก็บ ไม่แสดงสีหน้าใดๆ

ขอบใจ...

ทุเรศและน่าสมเพชที่สุด!!! ตายด้วยก้อนขี้หมาเนี่ยนะ?? ดูถูกชีวิตของนังก้อยคนนี้เกินไปแล้ว!!

แค่ลื่นก้อนขี้หมาแล้วล้มหัวคะมำฟาดพื้นเนี่ยนะ ฉันตายได้อนาถขนาดนี้เชียวเหรอ?! ตอบ!! แม่จะฟาดให้ ถ้าเจอคนเขียนบทการตายของฉันแบบนี้!(แอบกำหมัด)

ความจริงการที่จากมาต่างโลกเนี่ย ฉันควรจะตายอย่างมีสเต็ปโดยการโดนรถบรรทุกชน แล้ววิญญาณล่องละลอยอย่างสง่าสิ

ขี้หมาก้อนนั้นมันคืออะไร?!

“คุณนรีรัตน์มีงานอดิเรก อ่านนิยาย BL และอ่านโดจินBL แนวโชเน็นไอกับเรท18+ อันเซ็น เพราะเห็นอ่านแล้วได้อารมณ์” เด็กหูแมวยังพูดไม่หยุด

“เดี๋ยวๆๆๆ ไม่ต้องพูดหมดก็ได้ สงสารฉันหน่อยเถอะ” ฉันทนรับฟังต่อไปไม่ได้ ใครจะไปอยากฟังเรื่องของตัวเองแบบนั้นกัน

“ขออภัย กระผมเป็นเพียงระบบฝึกหัด นาม บิชอป ฝากเนื้อฝากตัวด้วย” บิชอปก้มหน้าเล็กน้อย เขาไม่สนใจคำพูดของฉันเลยสักนิด

“ขอบใจ” นอกจากไอ้ระบบนี่ยังจะทำตัวยิ่งกว่าคอมพิวเตอร์แล้ว ยังประสาทใส่อีก

“ถ้ารู้ว่าฉันเป็นสาววายแล้วคุณดึงฉันมาในที่แบบนี้ ก็ควรจะตอบแทน...จริงไหม?”

“ความจริง ทางเราก็จะตอบแทนอยู่แล้ว ให้ไปใช้ชีวิตสุขสบายที่ยุทธภพ...”

“หยุดอยู่ตรงนั้นเลยย่ะ!” ฉันรีบโพล่งปากรั้งไว้

“...” บิชอปมองตาแป๋ว แต่ไร้สีหน้าความรู้สึก

“สาววายก็ต้องเจอกับโลกที่มีแต่ BL ที่ฉันชอบสิ” แบบนี้ค่อยสนองความต้องการสักหน่อย

“...เข้าใจแล้ว” บิชอปก้มหน้างุด ก่อนจะจิ้มโน่นนี่นั่นบนจอดิจิตอล

ฉัน...เสนอไปอย่างนั้นแหละ ถ้าได้ก็ดี...

“ทำภารกิจเพื่อปลดล็อคด่านดังกล่าว”

“ว่าไปนั่น...แต่จริงเหรอ?!” ฉันตาลุกวาว เห้ย! ความใฝ่ฝันสูงสุดเลยนะ อย่ามาล้อเล่น!

“ทำภารกิจเพื่อปลดล็อกด่าน” บิชอปเน้นทีละคำ

“น่า เข้าใจแล้ว รีบๆ บอกมา” ฉันเร่งฝีปาก

“เงื่อนไขในการปลดล็อกด่าน เพียงยอมรับ บิชอปในฐานะระบบส่วนตัว” บิชอปเอ่ย

...แค่เนี้ย?

“สบายมาก ฉันยอมรับ” ฉันตอบอย่างไม่คิด กะอีแค่ระบบ บิชอปไม่มีความรู้สึกเหมือนคนสักหน่อย จะไปคิดมากอะไร

“...เรื่องแรกที่คุณต้องเข้าไปทำภารกิจ แก้นิสัยนายเอกขี้หวง(...) เรื่อง ชายาดอกเหมย โดยเนื้อเรื่องคร่าวๆ มีตัวละครหลัก อย่าง ซู่เฮ่อหลิน นายเอกของเรื่อง พระเอกชื่อ หลิวโม่ซาน ตามนายเอกตั้งแต่ต้นเรื่อง และตัวร้ายของเรื่อง หวังหานตง ค่าตัวแพงที่สุดในเรื่อง โม่ซานกับเฮ่อหลินตบแต่งกันตั้งแต่ต้นเรื่อง หลังจากนั้นจะเล่าถึงการใช้ชีวิตของทั้งคู่ ฝ่าฟันอุปสรรคอย่างไร และอดีตของทั้งคู่ที่ขมขื่น ตัดมาที่ปัจจุบัน ตัวร้ายอย่าง หานตง เกิดถูกใจเฮ่อหลินเข้า ไม่ว่าอีกฝ่ายจะแต่งงานอยู่กินกับสามีแล้ว เขาก็ไม่มีวันล้มเลิกความคิดแน่” บิชอปร่ายนิยายยาว

“ฉันจะได้เป็นคนไหนเหรอ?” ฉันยกมือถาม อยากเป็นคนแทงจังค่ะ...

“อย่างเธอเป็นได้แค่อากาศธาตุของเรื่องเท่านั้น” บิชอปแสยะยิ้ม

เอาล่ะ เจ้าหนูนี่มันวอนบาทาซะแล้ว ฉันทำได้แค่กำหมัดและเคียดแค้นในใจ ให้ตายเถอะ ไม่ได้อยากเป็นอากาศสักหน่อย!

ระบบแข็งทื่อนั่นไปไหน?! นิสัยเสียจริงๆ เลย

“ทำการเชื่อมต่อตัวละครไว้ให้แล้ว” บิชอปเอ่ยพลางเสกกำไลใส่ข้อมือฉัน สายสิญจน์ชัดๆ

“สายสิญจน์? เอาไว้คุ้มครองรึไงคะคุณบิชอป?” ฉันจับๆ หยิบๆ สายสิญจน์

“แล้วเจอกันคุณนรีรัตน์:)” บิชอปยิ้มกวนประสาทให้

หลังจากนั้นภาพตรงหน้าของฉันก็กลายเป็นสีขาวโพลนไปหมด จนกระทั่ง...โผล่มาในห้อง ห้องหนึ่ง ซึ่งโคตรจะไม่คุ้นเคย!

นี่สินะที่เขาเรียกกันว่า ‘วาร์ป’ มันทำให้ฉันแทบอ้วก เอาจริงๆ ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แต่มันคลื่นไส้นี่นา\=_\= อุแหวะ

ฉันปรากฎเข้ามาในนิยายเรื่อง ชายาดอกเหมย แน่นอนว่าเป็นนิยายจีน และไม่รู้ว่าเป็นตัวละครไหน นี่แหละที่ฉันสงสัย จะเพศอะไร แล้วไอ้ความอึดอัดของร่างกายนี่มันอะไรเนี่ย\=_\=* เสื้อผ้าเรียบง่ายก็จริง แต่มันอึดอัดโคตรๆ เหมือนตัวฉันในตอนนี้จะผมยาวด้วย มันร้อนนะเฮ้ย!

แล้วนี่อะไร ตัวละครที่ฉันเข้ามาอยู่ในร่างกำลังอ่านอะไร?? ด้วยความสงสัยฉันจึงพลิกหน้าหนังสือเพื่อดูชื่อเรื่อง

‘นิยายปลอบประโลม ฉบับล่าสุดของ เซียงเถา เรื่อง กลรักท่านอ๋อง’

อ้อ เซียงเถา...เซียงเถานี่มันใครฟะ-_-! และสายตาของฉันเหลือบไปเห็นมุมล่างขวาของหนังสือนั่น

*วิถีตัดแขนเสื้อ*

อุกรี๊ด!! เซียงเถาเป็นใครก็ช่าง แต่แนวเรื่องถูกใจนังก้อยผู้นี้มากค่ะ!!（≧∇≦）

ตายเล้วๆๆๆ ฉันขอนั่งอ่านนิยายเรื่องนี้ก่อนได้ไหมเนี่ยยย ใจมันตื่นเต้นไปหมดเลย!! ทำเอาลืมเรื่องเสื้อผ้าที่อึดอัดเลยนะเนี่ย ภารกิจอะไรข้ามไปก่อนได้ไหมม ค่อยไปจัดการเอา

ปิ๊บ\~

[เชื่อมต่อตัวละคร ตัวละครนี้มีชื่อว่า

ซู่เฮ่อหลิง บทบาท น้องชายบ้าวรบุทธ์ที่คอยเตือนใจ ซู่เฮ่อหลิน ผู้เป็นพี่ชาย

สถานะ : ตัวประกอบโพขวาไร้คนเอา]

ฉันเห็นจอสีฟ้าเรืองแสงวาบขึ้นมา แสบตาค่ะ- และได้เห็นชื่อตัวละครของร่างนี้ ร่างที่ฉันจุติในตอนนี้ ฉันอยู่ในร่างผู้ชาย...

ไอ้ประโยคสถานะตัวละครนั่นมันอะไร?! โพขวาไร้คนเอา???

หลังจากที่ฉันได้เห็นชื่อตัวละครแล้ว ก็อดใจล้วงเป้ากางเกงไม่ได้ และชะเง้อดูข้างใน ยังไงก็ไม่อยากจะเชื่อจอเรืองแสงนั่น

...

โพขวาจริงๆ ด้วย นี่มันนิ้วก้อยชัดๆ เอาไปทำอะไรได้เนี่ย

ได้ร่างผู้ชายทั้งที ขอXให้มันใหญ่ๆ หน่อยไม่ได้รึไง?? เสียดายของหมด! เจ๊บอกว่าเจ๊อยากแทงคนโว้ย!

“อาหลิง!” เสียงใสน่ารัก ที่ฟังยังไงก็เป็นผู้ชายอย่างนายเอกใสซื่อของเรื่องแน่นอน!

มัมหมีอยู่นี่ค่ะลูกกกก

ร่างเล็กๆ วิ่งลนลานมาหาฉันอย่างเหน็ดเหนื่อย เขา...เขาน่ารักมาก!!!

ตัวเล็กมากกกก ยิ่งกว่าหนูแฮมเตอร์ เอวบางเล็กคอด ผมยาวพริ้วยั่วยวนใจเหล่าพระเอกสายรุกทั้งหลาย พ่วงด้วยความอ้อนแอ้น ที่ไม่ว่าพระเอกคนไหนเห็นจะต้องอยากถะนุถนอมแน่นอน!! นี่มันคุณสมบัติของนายเอก!! นายเอกแน่นอน นายเอกชัดๆ! ล่าสุดฉันคิดไปถึงเรื่องบนเตียงแล้ว!

ปิ๊บ

จอเรืองแสงปรากฎที่เหนือศีรษะของเจ้าของเสียง

...[ซู่เฮ่อหลิน : นายเอก]...

อะแฮ่ม “มีอะไรหรือท่านพี่” ฉันดัดเสียงเล็กน้อย แหม่ จะเก๊กแต่ละที เกร็งแทบเป็นตะคริวนะเนี่ย

“มีคนมาขอแต่งงานกับข้า” ซู่เฮ่อหลินใจลนลานแอบมีคราบน้ำตานิดหน่อย(คุณพี่จะร้องทำไมคร้าาา) ทว่าใบหน้าบ่งบอกว่า xูจะไม่แต่งกับไอ้เวรตะไลนี่เด็ดขาด อย่างงั้นแหละ

พระเอกจะต้องเบ้าหน้าฟ้าประทานแหงๆ แต่ใบหน้าของนายเอกตอนนี้เหมือนรังเกียจโคตรๆ เลยนี่หว่า แสดงว่าไม่ใช่พระเอกมาขอแต่งงานเหรอ?

งั้นก็เป็นตัวร้ายอย่าง (บัก)หวังหานตง นั่นน่ะสิ? ไหนว่าค่าตัวแพงไงฟะ ไหงถึงปรากฎออกมาแล้ว ออกปากถามไปก่อนแล้วกัน

“ใครหรือท่านพี่” ปั้นหน้าปกตินี่มันยากจริงๆ เลย ยังไงซะก็คงเป็นตัวร้ายที่นายเอกไม่ชอบแน่ๆ ไม่งั้นคงไม่วิ่งมาร้องไห้ให้เห็นหรอก มัมหมีจะช่วยเองนะคะ!

แล้วตอนนี้หลิวโม่ซาน...ไปอยู่ที่ไหน...

“หลิวโม่ซาน” ซู่เฮ่อหลินเอ่ย

ชื่อมันคุ้นๆ นา...

...แว้บ...

จอเรืองแสงปรากฎขึ้นอีกครั้ง

^^^[นายเอก : ซู่เฮ่อหลิน^^^

^^^พระเอก : หลิวโม่ซาน^^^

^^^ตัวร้าย : หวังหานตง^^^

^^^ตัวละครลับและเป็นหนึ่งในตัวประกอบที่เดินเรื่อง^^^

^^^: ซู่เฮ่อหลิง]^^^

ตัว ประ กอบ เดิน เรื่อง ? !

เอี้ยไรเนี่ย?! ใครเค้าใช้ให้ตัวประกอบมาเดินเรื่องฟะ!!! คนลำบากก็คือตูเรอะ?!

ฉันจะบ้าตาย!

“ทำไงดีอาหลิง! ข้าไม่อยากแต่งกับเขา!” ว่าแล้วนายเอกตัวน้อยๆ ก็จับแขนเสื้อฉันเขย่าไปมาไม่หยุด

พระ เอก โผล่ มา แล้ว เรอะ..

ช็อก...

และช็อก

“ค่อก!” กรี้ด ดันกัดลิ้นตัวเอง! คุณพรี่เขย่าดิฉันแรงไปแล้วนะคะ!

“ท่านพี่ ปล่อยข้าก่อน” ฉันยกมือแตะๆ

“ขอโทษ” ซู่เฮ่อหลินยอมละมือออกแต่โดยดี ใบหน้ารู้สึกผิดเล็กน้อย อย่า...อย่าทำหน้าแบบนั้นนะคะ(พยายามห้ามใจตัวเอง) พุทธโธ สังโค。_。

โอ๊ย ฉันเพลีย ฉันโผล่มาในช่วงเวลาไหนของนิยายกันแน่เนี่ย ต้นเรื่องเลยเหรอ? ไม่นึกว่าพระเอกจะตามนายเอกมาขอแต่งงานนะเนี่ย แต่...เสื้อผ้าที่ฉันใส่ตอนนี้ก็อึดอัด อยากเปลี่ยนชุดจริงๆT^T

“ข้าต้องทำอะไรสักอย่าง เพื่อไม่ให้เขามาอีก” ซู่เฮ่อหลินเอ่ยเสียงต่ำ และออกจะกดดันเล็กๆ มือที่วางราบอยู่บนโต๊ะ...เรียวสวยมาก! ควีนมากค่ะลูกสาว(*≧∀≦*)

แต่....ไม่ได้ปะ หนูจะผลักไสสามีในอนาคตหนูไม่ได้ปะ (´ー｀)o กำหมัดแล้ว

“ท่านพี่จะทำอะไร?” ฉันลอบกำหมัดเล็กๆ ใบหน้าเปื้อนยิ้ม

พระเอกตูจะนกไม่ได้!! (๑•ૅㅁ•๑)

ว่าแต่เขาจัดการยังไงนะ ตัวก็แค่นั้น•\=•;

“ข้าจะเจรจาก่อน จึงจะลงมือ” ซู่เฮ่อหลินหยิบมีดด้ามเล็กขึ้นประชิดสันกรามของตัวเอง เขาใช้สายตาประดุจหมาป่ามองมาที่ฉัน...

บอกทีว่า ผู้เคราะห์ร้ายจะไม่ใช่ฉัน... คุณพรี่จะมามองหนูด้วยสายตาแบบนั้นไม่ได้นะคะ! เสียวสันหลัง!

“อะแฮ่ม ของเช่นนั้นมิจำเป็นหรอกท่านพี่ วางลงก่อนเถอะ” ฉันยื่นมือไปกดสันมีดให้เบี่ยงออก “มันมิใช่ของเล่นนะ”

นิยายมันเดินเรื่องยังไงล่ะเนี่ย\=-\=;

ฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่าพระกับนายพบกันตอนไหน