อึก .... เจ้าทำร้ายพระสนม โดยการวางพิษงั้นรึ!!!!
(หึ) "ตายแน่" "เสียงใครน่ะ" อึก. เอามันไปประหาร!!!!
เสียงขององค์รัชทายาทนี้!!! "ไม่นะ!!!!!!! " เสียงองค์ชายเฉิน มิหรือไม่รึ อึก. "ลี่จุน ตื่นเสียที จะนอน ยันยามเม่า(*ยามเที่ยง)เลยรึ?" "อึก.อืม ~ "ข้าหันไปมองคนข้างๆ องค์ชายเฉิน!!!!!ข้าสดุดขึ้นมาแล้วขออภัยจากองค์ชาย ข้ามิรู้ว่าอยู่ตรงนี้ได้เยี่ยงไร!!!!!
...----------------...
1 สัปดาห์ก่อน
เฮือก ข้าสดุดตื่นขึ้นมา ข้าคิดว่าข้าได้น่าจะตายไปแล้ว จากการประหารขององค์รัชทายาท "นี้คงเป็น โลก แห่งความตายแล้วกระมัง" แต่เอ๊ะ ที่นี้ทำไมถึงได้.คุ้นเคยขนาดนี้ หรือนี้ยมบาลจะอยากให้ข้าดูตัวเองอดีต? ได้เลย สงสัยข้าจะต้องรอท่านยมบาลมารับสินะ ข้าไปล้างหน้าล้างตาเพื่อให้สะอาดสะอานเพื่อรอท่านยมบาลมารับ ตอนนั้นทำให้ข้าได้รู้ว่า "นี่มันตอนข้าอายุ13 รึนี่" ย้อนกลับมานานเหมือนกัน ตอนนี้ที่ข้าได้เข้ามาเป็นคนรับใช้ในวังนี้รึ แล้วจู่ๆเซียนอัน เพื่อนข้าเหมือนตอนอดีต ก็วิ่งมาหาข้าแล้วพูด "นี้ ตื่นแล้วทำไมไม่ปลุกข้ากันเล่า!!!!!" เซียนอันทำหน้าทำตาโมโหที่ข้าไม่ปลุกเขา เซียนอันตายตอนที่ข้าได้โดนประหารไปเพราะคนอื่นคิดว่าเขาสมรู้ร่วมคิดกับข้า เพราะเขาเป็นคนที่สนิทกับข้ามากที่สุด ตอนนี้เซียนอันหน้าจะมาอยู่กับข้าที่นี้เพราะได้ตายไปแล้ว ข้าอดสงสารเขามิได้ที่เขาต้องมาตายเพราะข้า คิดแล้วก็อดปวดใจมิได้เลย ข้าลูบหัวเขาอย่างสงสารและยิ้มให้เขา เซียนอันตกใจที่ข้าไปลูบหัวเขา" เจ้าลูบหัวข้าทำไม!!!!"เขาหันไปมองหน้าข้า เขาหน้าเเดงเพราะเหตุใดมิรู้ รึเขาร้อน? เซียนอันบ่นพึมพัม"ยิ้มแบบนี้คิดจะทำเหตุใด" ข้ามิได้ใส่ใจ แล้วข้าก็ชวนเขาออกไปเดินเล่น เซียวอันตกลงที่จะไปกับข้า ข้าเดินออกไปจากเรือนของคนใช้ในตอนเด็ก แล้วข้าก็ตกใจอย่างมาก เหตุใดคนถึงได้มากมายเช่นนี้!!! ข้ายิ่งแปลกใจ "ท่านยมบาลเหตุใดคนถึงมากมายเช่นนี้" แต่ข้าก็คิดได้ว่าเซียนอันก็อยู่กับข้าด้วย แต่เขามิได้ตกใจอันใดเลย แล้วข้าก็ได้ไปเห็นองครักษ์เถิง องครักษ์เถิงหันมาเห็นข้ากับเซียวอัน ที่ยืนดูอยู่
......................
ประมาณนี้ก่อนนะคุ้ปแล้วเดี๋ยวจะมาต่อให้ คิดมะทันนน เศร้า
...ΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩΩ...
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
