เปรี๊ยง เปรี๊ยง เปรี๊ยง
เสียงฟ้าร้องดังสนั่น ฝนเทลงมาอย่างไม่หยุดยั้งราวกับกำลังร้องไห้เป็นเพื่อนเด็กหนุ่ม ที่กำลังนอนร้องไห้อยู่บนถนนหลังโรงเรียน
เหตุการณ์ก่อนหน้านั้น
"เฮ้ย มันอยู่ไหนวะ"เสียงเท้าของเด็กวัยรุ่นหลายสิบคนกำลังวิ่งมาทางของอคิระที่กำลังแอบอยู่ในพุ่มไม้ข้างทางหลังโรงเรียน
ภายใจของอคิระได้แต่คิดว่าทำไมเขานั้นต้องมาพบเจอเรื่องราวแย่ๆแบบนี้ด้วย...เขาแค่
"ไอ้ผิดเพศนั่นอยู่ไหนวะ!!"ใช่ เพียงแค่เขาชอบผู้ชายด้วยกัน ทำไมถึงต้องโดนทำร้ายแบบนี้ด้วย นับวันการกลั่นแกล้งก็ยิ่งรุนแรงขึ้นเรื่อยๆจนเขานั้นแทบทนไม่ไหวแล้ว
"ฮัด! ฮัดเช้ยย!!"เหี้ยแล้วไง! อคิระสบทในใจพวกเด็กวัยรุ่นที่ไล่ตามเขามายังไม่ทันเดินไปได้ไกลนักทันได้ยินเสียงของอคิระจามเสียงดังพอดี
"เฮ้ยย มันอยู่นั่น!"เด็กวัยรุ่นคนหนึ่งในกลุ่มนั้นชี้มาทางที่อคิระซ่อนตัวอยู่ พวกเด็กนักเรียนหลายสิบคนต่างพากันวิ่งมาทางเขา อคิระหลบไม่ทันคนนั้นจับตัวเขาออกมาจากพุ่มไม้แล้ว
"มึงคิดว่ามึงจะหนีรอดได้หรอวะ"
"อึก ขอ..ขอร้องหล่ะ ปล่อยเราไม่เถอะนะ เราจะไม่อยู่ที่นี่แล้วเราจะไปให้พวกนายเองฮรึก!"อคิระยกมือขึ้นขอร้องวิงวอนให้พวกเด็กวัยรุ่นซึ่งก็คือกลุ่มคนที่เขาแอบชอบนั่นเองได้หยุดตามล่าและทำร้ายเขาสักที เขาเจ็บไปหมดแล้ว
"ไป? มึงจะไปไหน! มึงคิดว่ามึงมาทำให้กูเสื่อมเสียชื่อแล้วจะจากไปง่ายๆได้หรอวะห๊ะ!"คนที่อคิระชอบตะโกนออกมาอย่างแค้นเคือง เพราะเขานั้นหลังจากที่ถูกอคิระบอกชอบต่อหน้ากลุ่มเพื่อนหลายคนแถมพวกเพื่อนๆยังอัดคลิปแล้วเขาไปโพสต์กันอย่างสนุกอีก ทำให้เขานั้นอับอายเป็นอย่างมาก
"ฮรึก เราผิดไปแล้ว เราผิดไปแล้ว"อคิระได้แต่พนมมือและหลับตาเพราะเขานั้นกลัวจนไม่กล้าที่จะมองใครแล้วทั้งนั้น
"เฮ้ยย พวกมึงจัดการมันดิ๊ไอ้ผิดเพศเอ้ยย"เสียงที่อคิระนั้นจำได้ดีว่าเป็นใครนั้นสั่งให้เพื่อนของเขารุมทำร้ายอคิระอีกครั้ง
คนพวกนั้นต่างพากันหัวเราะสนุกสนานที่ได้รุมทำร้ายคนที่ไม่มีทางสู้อย่างเขา อคิระที่ไม่สามารถทนกับอาการบาดเจ็บที่โดนกระทำได้นั้นก็เริ่มหายใจไม่เป็นจังหวะ พวกคนที่รุมกระทืบอคิระอยู่นั้นเห็นท่าไม่ดีก็หยุดการกระทำทั้งหมด และพากันวิ่งแตกตื่นกันไป เพราะกลัวจะถูกจับข้อหาฆ่าคนตาย!
อคิระมองไปรอบข้างที่เต็มไปด้วยป่า และไร้เงาผู้คนผ่านมานั้นได้แต่นอนหายใจรวยริน ท่ามกลางสายฝนที่กระหน่ำตกลงมา
ปัจจุบัน
อคิระพยายามที่จะคลานเพื่อขอความช่วยด้วยร่างกายที่สามารถขยับได้เพียงน้อยนิดเท่านั้น เขาร้องไห้เพราะความเจ็บปวดทั้งทางร่างกายและจิตใจ จนในที่สุดเขานั้นก็ไม่สามารถทนพิษบาดแผลได้
ภาพเบื้องหน้าได้เลือนลางลงทุกเมื่อจนกระทั่ง...อคิระได้หยุดหายใจ
[ นิยายเรื่องนี้มีเหตุการณ์ที่รุนแรง ข่มขืน บังคับให้มีเพศสัมพันธ์ ฆาตกรรม โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน ]
แฮ่ก! แฮ่ก! แฮ่ก!
เสียงหอบหายใจดังขึ้นท่ามกลางความมืด ร่างเล็กผิวสีขาวซีด และผมสีเงินที่สะท้อนกับแสงจันทร์จนทำให้คนที่ไม่ประสงค์ดีสามารถเห็นเขาได้ง่ายๆในความมืด
ร่างเล็กวิ่งเข้าออกซอกซอยที่ตัวเขานั้นมั่นใจว่าจะสามารถหลบหลีกไปได้อย่างแน่นอน แต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อคนที่ไล่ตามเขาอยู่นั้นก็เป็นคนของเมืองนี้เหมือนกัน
เมืองวูโบเนีย
"เลิกหนีได้แล้วหน่าเจ้าหนู ข้าก็แค่จะพากับเจ้าไปส่งบ้านเท่านั้นเอง ทำไมต้องทำเหมือนข้าเป็นคนไม่ดีด้วย"ชายวัยกลางคนหยุดวิ่งเมื่อเห็นเด็กหนุ่มที่ตนเองหมายตาไว้หยุดยืนอยู่ข้างหน้ากำแพงในซอยทางตัน
'แย่แล้วเราทำไมถึงได้วิ่งมาในซอยนี้กันนะ'
"ท่านต้องการอะไรจากข้า คราแรกก็พูดแบบนี้ต่อมาท่านก็ขืนใจข้านี่คือสิ่งที่ท่านบอกว่าจะพาข้าไปส่งที่บ้านแต่นี่ท่านกลับทำแบบนี้กับข้างั้นหรอ!"เด็กหนุ่มตะโกนออกมาเสียงดัง ในใจได้แต่ภาวนาขอให้ใครสักคนได้ยินเสียงของเขา ก่อนหน้านี้เขาหลงกับคนใช้และท่านพ่อที่ออกมาสืบคดีเรื่องเด็กผู้ชายที่โดนข่มขืนแล้วฆาตกรรม แต่ใครจะนึกหล่ะว่าเหยื่อในตอนนี้จะเป็นเขาซะเอง
ถึงว่าทำไมเด็กๆถึงได้โดนหลอกกันง่ายๆที่แท้ก็เพราะฆาตกรเป็นอาจารย์ของโรงเรียนชื่อดังแถมหน้าหล่อเหลาใจดีแบบสุดๆ คงไม่มีใครคาดถึงเป็นแน่ว่าคนแบบนี้จะทำเรื่องเลวร้ายลงไปได้
"เจ้าพูดอะไรน่ะ ข้าไปทำแบบที่เจ้าพูดตอนไหนกันข้าแค่จะพาเจ้าไปส่งจริงๆ แต่เจ้านั่นแหละที่ให้ท่าข้าก่อน"ชายวัยกลางคนพูดเสียงกลั้วหัวเราะ ทำไมเขาจะต้องยอมรับด้วยในเมื่อไม่มีใครมาช่วยเจ้าเด็กนี่อยู่แล้ว เขาขอเล่นกับเหยื่ออีกสักหน่อยดีกว่า
"ออกไปนะ! อย่าเข้ามาใกล้ข้าไอฆาตกรโรคจิต!"เด็กหนุ่มตะโกนจนเสียงแหบแห้ง ขยับถอยหลังจนติดกำแพงพอชายตรงหน้าเดินเข้ามาใกล้มากขึ้นก็คิดจะวิ่งสวนออกไปแต่เขาที่เป็นแค่เด็กจะไปสู้ผู้ใหญ่วัยทำงานแบบคนตรงหน้าได้ยังไงกัน
หมับ ตุ๊บ!
"อ่ะ โอ้ย!"ร่างของเด็กหนุ่มถูกจับฟาดกับพื้นอย่างแรงจนตัวงอไม่สามารถตอบโต้ได้อีกในใจพลางคิดว่า
'ที่ทำได้ตอนนี้คงมีเพียงแค่ทำใจแล้วสินะ'
"ว่าง่ายแบบนี้ค่อยน่ารักขึ้นหน่อย วันนี้ข้าจะสอนการเป็นผู้ใหญ่ให้เจ้าเองฮ่าฮ่า!"ชายวัยกลางคนขึ้นคร่อมเด็กหนุ่ม มือก็ฉีกกระชากเสื้อผ้าออกจากร่างใต้ร่างตนเองออกจนหมด เผยให้เห็นร่างกายสีขาวซีดที่ตอนนี้มีรอยช้ำเป็นบางจุดจากฝีมืของตนเอง นั่นยิ่งทำให้คนข้างบนมีอารมณ์มากยิ่งขึ้น
"อึก! อย่าข้าขอร้องล่ะฮรึก! ข้าขอร้องข้าจะไม่บอกใครอย่าทำข้าเลย"เด็กหนุ่มร้องให้ร่างกายไม่มีแรงจะขยับไม่ว่าจะด้วยเพราะแรงกระแทกที่โดนจับเหวี่ยงเมื่อครู่หรือเพราะความหวาดกลัวก็ตาม
"อย่าร้องสิ เก็บเสียงไว้ร้องครวญครางให้ข้าฟังดีกว่า"ชายข้างบนจับขาสองข้างของคนใต้ร่างแยกออกจากกันเผยให้เห็นช่องทางสีหวานสวยน่าลิ้มลองกำลังล่อตาล่อใจเขา ไม่รอช้าชายข้างบนจับแก่นกายที่แข็งขืนได้ที่ของตนเองกระแทกเข้าไปในช่องทางเล็กอย่างไปปราณีจนทำให้เลือดสีแดงสดไหลออกมาเป็นน้ำหล่อลื่นให้เขา
"โอ๊ย! ฮรือเจ็บ มันเจ็บพอเถิดปล่อยข้าเถอะขอร้องล่ะ"เด็กหนุ่มร้องออกมาเสียงดังด้วยความเจ็บเมื่อรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่ช่องทางหลังของตนเอง ไม่ต้องบอกเขาก็รู้ได้ว่าตรงส่วนนั้นมันคงจะฉีกขาดแล้วแน่ๆ
"ซี๊ดด! ดีจริงๆที่ได้เป็นคนแรกของเจ้า เตรียมใจไว้ล่ะค่ำคืนของเราเพิ่งจะเริ่มขึ้นเองที่รัก~"ชายวัยกลางคนกล่าวจบก็ขยับสะโพกระแทกแก่นกายเข้าออกร่างเล็กสุดแรงหลายครั้งจนเกิดเสียงหลาบโลน
ร่างเล็กร้องไห้พร้อมกับร่างกายที่ขยับขึ้นลงตามการกระแทกของคนข้างบนจนหลังของเขาเจ็บเพราะการเสียดสีกับพื้นหยาบๆไปหมด ไม่ว่าจะร่างกายหรือจิตใจเขาไม่เหลืออะไรอีกแล้ว
'ใครก็ได้ช่วยด้วย ข้าเจ็บ เจ็บเหลือเกิน'
เวลาผ่านไปเนิ่นนานร่างเล็กเริ่มหายใจไม่ทันจากการร้องไห้และความเจ็บปวดที่เริ่มมากขึ้น จนทำให้เด็กหนุ่มสายตาเริ่มเลื่อนลอย เสียงเริ่มเงียบลงเรื่อยๆจนลมหายใจสุดท้ายก็ไม่สามารถยื้อไว้ได้อีก
แต่ชายข้างบนนั้นหาได้สนใจไม่ เข้าขยับแก่นกายเข้าออกร่างเล็กอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด น้ำสีข้นเหนียวหนืดจำนวนมากที่เป็นตัวบ่งบอกได้ดีว่าเขานั้นได้เสร็จสมไปแล้วหลายต่อหลายครั้งในช่องทางเล็กที่ไหลย้อนออกมาให้เห็นตามการเคลื่อนไหวของสิ่งนั้น จนฟ้าเริ่มสว่างเสียงเนื้อกระทบกันในซอยตันแห่งนี้ถึงได้เงียบลง
พร้อมกับในเวลาต่อมาที่ร่างของชายวัยกลางคนอาจารย์ของโรงเรียนชื่อดังเดินออกมาจากที่แห่งนั้นด้วยใบหน้าที่เปี่ยมไปด้วยความสุข
5 ชั่วโมงต่อมา
ณ ที่ซอยเดิมแตกต่างเพียงแค่จำนวนคนเท่านั้นเมื่อคืนมีเพียงสองแต่ตอนนี้นั้นกลับมาชายฉกรรจ์หลายคนในชุดเครื่องแบบของทหารและชายสูงวัยที่หน้าตาคล้ายเด็กหนุ่ม กำลังกอดร่างไร้วิญญาณของเขาเอาไว้ด้วยความรักและเสียใจ เขาไม่สนใจว่าร่างกายของเด็กหนุ่มจะเปื้อน หรือช่องทางหลังจะเต็มไปด้วยน้ำสีขาวขุ่นที่สกปรก ขอแค่ได้กอดคนที่ตนรักและเลี้ยงดูด้วยความถนุถนอนนั้นไว้ก็เพียงพอแล้ว
ในใจได้แต่โทษตนเองที่ทำไมเมื่อวานนี้นั้นตนไม่กอดเด็กหนุ่มเอาไว้เช่นนี้ ทำไมถึงได้ปล่อยให้ออกไปจากอ้อมกอดของตนเองได้ เสียงร้องไห้ดังอยู่นานก่อนจะเริ่มเงียบลงแต่ยังไม่ทันที่ใครจะได้ขยับร่างกายไปไหนร่างไร้วิญญาณของเด็กหนุ่มในอ้อมกอดของชายสูงวัยก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับลมหายใจที่เข้าออกด้วยความเร็วราวกับคนกำลังขาดอากาศหายใจ ทุกคนต่างตกใจที่อยู่ๆคนตายก็ฟื้นขึ้นมาหลังจากหมดลมหายใจไปได้หลายชั่วโมง
ไม่รอให้ใครได้หายตกใจ ชายสูงวัยที่หน้าตาไม่ได้เปลี่ยนไปตามวัยนั้นก็ลุกขึ้นพลางรีบร้องหาคนมารักษาเด็กหนุ่มทันที
"ใครที่มีเวทรักษาแล้วรักษาลูกข้าได้ ข้าจะตอบแทนอย่างงาม!"ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่แค่รักษาภายนอกไม่ใช่เรื่องยากของทหารเวทมนต์เลย ไม่ช้าร่างกายของเด็กหนุ่มก็กลับมาเป็นเช่นเดิมเหมือนไม่เคยเกิดอะไรขึ้น แต่คนเป็นพ่อรู้ว่าหลังจากเกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้นลูกของเขาจะหายเจ็บได้อย่างไร ไม่ใช่เจ็บทางกายเพราะได้รับการรักษาแล้ว แต่เจ็บทางใจต่างหาก
"คุณ...เป็นใครครับ"เสียงหวานอันแหบพร่าถูกเอื้อนเอ่ยออกมาด้วยความยากลำบาก คนเป็นพ่อที่กกกอดลูกไว้ในอ้อมแขนช่างเจ็บปวดหัวใจ เมื่อได้ยินถ้อยคำที่ไม่คิดว่าจะได้ฟัง 'ลูกถามเขาว่าเขาเป็นใคร' คนเป็นพ่อที่ไหนบ้างจะไม่เสียใจ
"พ่อก็คือพ่อของเจ้าอย่างไรเล่า อคิระลูกพ่อ"อเล็กซ์ชายสูงวัยที่หน้าของเขานั้นยังคงหนุ่มอยู่ได้ตอบกลับคนในอ้อมกอดออกไปด้วยเสียงสั่นๆ
"พ่อหรอ ผมไม่มีพ่อนะ"สิ้นเสียงหวานพูดจบ ทั่วบริเวณก็เงียบลงไร้สุ่มเสียงใดๆอีก น้ำตาของคนเป็นพ่อล่วงหล่นกระทบใบหน้าหวานของลูกชาย เด็กหนุ่มเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาให้ด้วยสีหน้างุนงง
'ทำไมต้องร้องไห้ ก็ในเมื่อเขาไม่มีพ่อจริงๆนี่ อีกอย่างทำไมต้องข้าๆเจ้าๆด้วย ไม่เห็นเข้าใจเลย'
"ข้าจะพาลูกข้ากลับบ้าน พวกเจ้าไปตามจับคนเลวผู้นั้นมาให้ข้าให้ได้ ไม่งั้นคนที่ต้องรับผิดชอบเรื่องนี้คงเป็นสักคนในหมู่พวกเจ้าแล้วล่ะ"ก่อนจะเดินออกไป อเล็กซ์พูดทิ้งท้ายเอาไว้ให้เหล่าชายทหารได้ขนลุกเล่น ใครก็ก็รู้อเล็กซ์ หรือ อเล็กซ์ เมอร์การอฟ หนึ่งในสี่ผู้ใช้เวทย์ที่แข็งแกร่งแห่งเมืองวูโบเนียนั่นน่ากลัวเพียงใด เป็นไปได้อย่าทำให้คนใจดีแบบเขาต้องอารมณ์เสียดีกว่า
[มีการบรรยายถึงศพ ฉากที่มีเลือด หรือพฤติกรรมที่ไม่ดีของตัวละคร โปรดใช้วิจารญาณในการอ่าน]
คฤหาสน์ เมอร์การอฟ ณ ห้องรับแขก
"อคิระลูกจำพ่อไม่ได้หรอครับ"อเล็กซ์ จูงมือลูกชายตัวน้อยของเขาเข้ามาในห้องรับแขกที่อยู่เป็นห้องแรกของบ้าน ใจจริงอยากจะให้ขึ้นไปพักผ่อนบนห้องเสียด้วยซ้ำแต่เพราะความสงสัยที่มีมากกว่าเลยต้องห้ามใจเอาไว้
"...เอ่อ ขอโทษนะครับ"อคิระทำหน้าหนักใจที่ตัวเองไม่สามารถตอบอะไร เขาก็แค่คนที่อยู่ๆก็มาโผล่ที่ไหนก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าก่อนหน้านี้เขาสารภาพรักกับผู้ชายตนเองชอบแต่เพราะการชอบเพศเดียวกันนั้นเป็นสิ่งที่ทุกคนรังเกียจ หลังจากเขาสารภาพรักไปชายที่เขาหลงรักก็พากลุ่มเพื่อนของเขามาตามล่าและทำร้ายจนเขารู้สึกทนไม่ได้ ก่อนสติจะค่อยๆเลือนลางไปทุกที
ตื่นขึ้นมาอีกทีก็มาโผล่ที่ไหนไม่รู้ซะแล้ว แล้วจะให้เขาตอบคนตรงหน้าที่บอกว่าตัวเองเป็นพ่อเขาได้ยังไง ในเมื่อเขาไม่ใช่ลูกอีกฝ่านสักหน่อย
"...อคิระ ข้าคือพ่อของเจ้าที่นี่คือบ้านของเรา แล้วพวกเราก็คือคนของเมอร์การอฟ ลูกเข้าใจที่พ่อพูดไหม"อเล็กซ์พูดอธิบายช้าๆ เขาไม่รู้ว่าลูกชายจำไม่ได้ถึงขนาดไหน จึงต้องค่อยๆพูดให้อีกฝ่ายคิดตาม
"ขอโทษจริงๆนะครับ ผมไม่เข้าใจเอ่อ...ผมขอนอนพักหน่อยไม่ได้ไหม"อคิระเริ่มรู้สึกปวดหัว เหมือนหัวของเขาจะหนักอึ้งราวกับมีค้อนหนักๆมาทุบอย่างแรง
อเล็กซ์รีบลุกขึ้นอุ้มอคิระในท่าเจ้าหญิง สีหน้าของคนเป็นพ่อเจ็บปวดเมื่อเห็นลูกชายกำลังทำสีหน้าทรมาณ เขาไม่รู้ว่าลูกเจ็บที่ตรงไหนในเมื่อเขาได้ให้ทหารเวทย์รักษาให้จนหายดีแล้ว หรือลูกชายของเขาจะโดนคำสาป!
"อคิระลูกเป็นอะไร เจ็บตรงไหนเจ้าบอกพ่อสิ"คนเป็นพ่อร้องถามเสียงลนลาน ขอบตาร้อนผ่าวไม่รู้ว่าตอนนี้น้ำตาได้ไหลลงมาหรือยัง สองขาก้าวเดินขึ้นไปบนห้องตามคำบอกของคนเป็นลูก เมื่อวางลูกชายไว้บนเตียงอย่างเบาแล้วก็ดึงผ้ามาห่มให้ถึงคอ
"ผมขอนอนพักสักหน่อย ตื่นมาก็คงหายดีแล้วครับ"ในใจอคิระรู้สึกอุ่นวาบ ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้มีพ่อแม่มาคอยปกป้อง คอยปลอบ คอยเป็นห่วงเหมือนเช่นตอนนี้ ถึงจะยังไม่เข้าใจก็เถอะว่าทำไมคนตรงหน้าถึงเรียกเขาว่าลูก เมื่อถูกคนมีอายุมากกว่าลูบหัวสองสามครั้งก็หลับไปด้วยสีหน้าเจ็บปวด และเหงื่อที่ไหลซึมออกมาตามกรอบหน้า
ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!
อเล็กซ์นั่งมองหน้าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตนด้วยสายตาอบอุ่น ก่อนจะต้องจำใจละสายตาไปมองที่ประตูก่อนเอ่ยอณุญาติให้คนข้างนอกเข้ามา คนที่เดินเข้ามาคือหมอ หรือก็คือนักเวทย์ที่มีความสามารถในการใช้เวทย์รักษา หลังจากตรวจสอบทั่วทั้งร่างของเด็กหนุ่มซึ่งไม่พบบาดแผลใดๆแล้วก็ขอตัวกลับไป ปรุงยาให้กับลูกชายของผู้ว่าจ้างของตนในตอนนี้
อเล็กซ์เดินกลับมาที่เตียงล้มตัวลงนอนก่อนจะคว้าลูกชายตัวน้อยมากอด เขาคอยตะกรองกอดลูกด้วยสองมือคู่นี้ ไม่ให้ใครมาพรากไปได้อีก
ค่ำคืนนี้มีคนหนึ่งนอนหลับไปด้วยความสบายใจ อีกคนกลับนอนหลับไปด้วยความงุนงง อคิระไม่เข้าใจในเมื่อเขาหลับแล้วแต่ทำไมตอนนี้เขาดันโผล่มาในที่แปลกๆอีกแล้วล่ะ ก่อนจะได้คิดอะไรมากกว่านั้นข้างหน้าเขาก็มีหญิงสาวหน้าตาน่ารักเดินผ่านตัวเขาไป อคิระเบิกตากว้างเมื่อหญิงสาวคนนั้นเดินทะลุตัวเขาไปเลย นี่เขาตายอีกแล้วหรอ!
อคิระตัดสินใจเดินตามเธอตามทางเดิน ที่เหมือนอยู่ในอาคารแห่งหนึ่ง มีประตูมากมายที่ปิดเอาไว้หลังจากเดินตามมาเรื่อยๆก็ต้องตกใจเมื่อเบื้องหน้าของหญิงสาวคือเด็กหนุ่มที่ใส่ชุดเหมือนเครื่องแบบนักเรียนถูกมัดมือห้อยกับเพดาน เลือดไหลเจิ่งนองพื้นบนเพดานมีตัวอักษรแปลกๆเขียนไว้ด้วยสีแดงหรือเลือดก็ไม่อาจทราบได้ ร่างของหญิงสาวทรุดลงปากของนางอ้าออกกว้างไม่มีแม้แต่เสียงออกมา แต่เพียงไม่นานก็เหมือนนางจะหาเสียงตนเองพบ นางกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจและหวาดกลัว
เพียงไม่นานก็มีกลุ่มนักเรียนที่ใส่เครื่องแบบเหมือนเด็กหนุ่มที่ถูกจับแขวนไว้วิ่งมา และอีกหลายคนที่ใส่ชุดต่างออกไปเหมือนจะเป็นอาจารย์ของโรงเรียนนี้ ใช่โรงเรียนอคิระเริ่มเข้าใจว่าตอนนี้ตนนั้นอาจจะอยู่ในโรงเรียนแห่งหนึ่งแต่ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าคือที่ไหนกันแน่
ยืนมองภาพเหตุการความวุ่นวายอยู่ไม่นานก็รู้ได้อีกอย่างหนึ่งคือเขาเห็นแค่ไม่ได้ยิน ใช่ไม่ได้ยินอะไรเลยรอบข้างเงียบสงบแต่เบื้องหน้าของเขานั้นกลับมีเหตุการณ์หลากหลายอย่างดำเนินไปด้วยความวุ่นวาย
อคิระสดุ้งจนตัวโยนเมื่อรู้สึกได้ถึงสายตาคู่หนึ่งที่จับจ้องมาทางเขา แต่เมื่อมองหาอยู่นานก็ไม่เจอใครที่กำลังมองเขาอยู่ ตามจริงมันก็ควรเป็นนั้นเพราะตอนนี้ทุกคนสามารถวิ่งทะลุตัวเขาไปได้ง่ายๆแล้วใครจะมาจ้องเขาได้กันละสบัดหัวไล่ความรู้สึกไม่ดีเมื่อครู่ออกไป ก็หันมามองเบื้องหน้าอีกครั้งแต่คราวนี้กลับต้องทำให้เขาตกใจเมื่อภาพเบื้องหน้าเปลี่ยนไป
กลายเป็นภาพของชายหญิงคู่หนึ่งที่กำลังยืนมองจ้องบางสิ่งอยู่ เมื่ออคิระเดินเข้าไปใกล้ก็ต้องผงะจนถอยหลัง เมื่อสิ่งที่เขาเห็นคือศพคนอีกแล้ว แต่คราวนี้ศพกลับผอมแห้งเนื้อหนังติดกระดูกเหมือนถูกสูบเลือดออกไปจนหมดตัว หันไปมองรอบๆก็เห็นว่าที่เขายืนอยู่ตอนนี้คือถนนในเมืองที่ คนที่บอกว่าเป็นพ่อของเขานั้นพานั่งรถม้าผ่านมา ตรงนี้อยู่ไม่ห่างจากซอยที่เขาถูกอุ้มออกมานัก เป็นทางเปลี่ยวที่ไม่ค่อยมีบ้านผู้คนมากมาย แต่ถึงกระนั้นก็ใช่ว่าจะไม่มี
อคิระเงยหน้าไปมองชายหญิงคู่นั้นก็เห็นเป็นหญิงสาวคนเดิม กับชายหนุ่มที่เขาจำได้ว่ายืนอยู่ไม่ไกลในเหตุการณ์เมื่อครู่ 'อ่านึกๆดูแล้วมันเหตุการณ์มันคุ้นๆแหะ'ยืนนิ่งคิดได้ไม่นานก็ถึงกับต้องร้องอ๋อ เมื่อเขานึกไปถึงการ์ตูนเรื่องโปรดของเขาที่พึ่งอ่านจบไปก่อนที่จะโดนฆ่าแล้วมาที่นี่ เพียงแค่เปลี่ยนจากภาพวาดมาเป็นเหตุการณ์จริง ที่ทุกคนขยับได้ ทำทุกอย่างตากใจนึกราวกับมีชีวิตอยู่จริงๆ
พรึ่บ!
อคิระมองซ้ายมองขวาด้วยความรวดเร็วจนกลัวว่าคอจะเคล็ดเอาได้ 'อีกแล้วความรู้สึกที่เหมือนถูกจ้องนี่อีกแล้ว แต่ไม่มีใครมองเห็นเรานี่อีกอย่างตอนนี้ก็ยืนอยู่กันแค่สามคน' บ้นพึมพำหลังมองหาอยู่นานก็ไม่เห็นใครมองมาทางตนเลยต้องจำใจปล่อยผ่านไป
ภาพเบื้องหน้าเปลี่ยนไปอีกครั้งเป็นตอนที่ชายหญิงที่เขาพึ่งจำได้ว่าคือนางเอกและพระเอกของเรื่องกำลังยืนคุยอะไรกันบางอย่าง แต่เหมือนพวกเขาจะคุยกันไม่เข้าใจนางเอกเลยทำท่าทางเหมือนโมโหและตะโกนออกมาเสียงที่ถึงเขาจะไม่ได้ยินก็พอจะรู้ได้ แต่กับคุณพระเอกนั้นเขากลับยืนอยู่เฉยๆ ไม่พูดอะไรอีกเหมือนยิ่งพูดก็ยิ่งจะให้เรื่องแย่ลง แต่คุณนางเอกคงไม่คิดแบบนั้นเธอยกมือเรียวของตัวเองขึ้นมาก่อนจะตบลงไปบนหน้าหล่อๆของคุณพระเอกแล้วก็ปิดหน้าร้องไห้วิ่งออกไป
อคิระรู้สึกไม่ดีที่เห็นแบบนั้นถึงยังไงทั้งสองก็คือตัวละครที่เขาชอบมาก อคิระเดินเข้าไปใกล้คุณพระเอกที่ยืนก้มหน้าอยู่เขาเดินไปหยุดยืนอยู่เบื้องหน้ามือก็เอื้อมไปหมายจะจับใบหน้านั้นให้เงยขึ้นแต่ก็ต้องผิดหวังเมื่อมือของเขานั้นทะลุหน้าของคุณพระเอกไปราวกับเขาไม่เคยเอื้อมมือขึ้นไปมาก่อน แต่อยู่ๆคุณพระเอกก็เงยหน้าขึ้นมามองจ้องดวงตาของอคิระที่ตกใจอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะขยับปากเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่อคิระไม่สามารถได้ยินมันได้ เขาหันไปข้างหลังคิดว่าคุณพระเอกกำลังคุยกับคนอื่นแต่ก็ต้องสังสัยเมื่อที่ตรงนี้มีแค่เขาสองคนเท่านั้น
พอหันหน้ากลับมาอีกครา หน้าของคุณพระเอกก็เลื่อนเข้ามาใกล้จนปากแทบจะชิดกัน อคิระยืนนิ่งข้างคิดว่าถึงจะเข้ามาใกล้ยังไงก็คงไม่เกิดอะไรขึ้นหรอกแต่ใครจะรู้เล่า เมื่อปากของทั้งสองแตะกันจริงๆความรู้อุ่นนุ่มของริมฝีปากก็เด่นชัดขึ้นจนเขานั้นตกใจ 'ไม่สิมันไม่ควรจะรู้สึกนี่!'ไม่ทันได้คิดอะไรเมื่อสายตาเผลอจ้องเขาไปในดวงตาดำมืดคู่นั้นก็เหมือนโลกของเขากำลังดับมืดลง ภาพเบื้องหน้าเริ่มเลือนลางจนเขาไม่รับรู้อะไรอีก
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
