การได้รับชีวิตอีกครั้งมันก็ดี แต่ทำไมคอแห้งผากขนาดนี้กันนะ พอเห็นต้นคอแล้วอยาก..กัดจัง

แต่แล้วเรื่องก็กระจ่าง เมื่อรู้ว่าตนเองในโลกใบนี้เป็นเพียงมนุษย์ทดลองที่ดันมีลักษณะพิเศษ

และดูเหมือนเงื่อนไขในการดำรงชีวิตของฉันคือ การดื่มเลือด

...ฉันไม่ใช่แวมไพร์นะเฟ้ย!!!!!...

...

...

เมโลดี้ (Melody)

หญิงสาวผู้เป็นที่รัก เธอมีดวงตาสีเขียวมรกตดูเป็นประกายอ่อนโยน แต่โชคกลับไม่เข้าข้างเมื่อตัวเองต้องพบเข้ากับเหตุการณ์ที่เธอก็ไม่ได้อยากรับประสบการณ์ ยามเมื่อลมหายใจโรยรินดวงตาเรียวพลันเบิกกว้าก่อนพบว่าตนไม่ได้อยู่ในโลกที่ควรได้อยู่ และไม่ได้ตายจากจากโลกไปอย่างใด เธอกลับตื่นขึ้นมาท่ามกลางมาเฟียหนุ่มที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน และนั้นยังไม่จบ เธอกลับต้องแลกชีวิตตัวเองการดื่มเลือดเพื่อเป็นการต่อชีวิตตนเอง

เธอในโลกใบนี้ได้เป็น.....มนุษย์ทดลอง 66 แวมไพร์

"ทำไมถึงช่วงฉันเอาไว้ล่ะคะ"

"ให้ฉันทำประโยชน์เป็นการขอบคุณเถอะค่ะ"

..."ถ้าเกลียดมากก็อย่ามาจับฉันสิ"...

...จุดเริ่มต้น...

กลิ่นเลือดยังคงคละคลุ้ง ความเจ็บยังคงวนเวียนอยู่ในร่างกาย มือบางสัมผัสได้ถึงความ

เปียกชื้นในห้องของตน มือบางไร้เรี่ยวแรงพยาบาลเอื้อมมือคว้าโทรศัพท์ที่อยู่ไม่ไกล ในขณะที่บริเวณท้องยังคงมีเลือดไหลออกมาไม่หยุด เกิดจากของมีคมอย่างมีดทำครัวที่ตกอยู่ไม่ไกลจากตัวเธอ ความเจ็บแสบจนอยากจะกรีดร้อง แต่ถึงแม้จะพยายามร้องขอให้คนมาช่วย แต่มันก็ไม่เกิดผล เสียงขอเธอมันเบาเหลือเกิน ร่างบางพยายามตะเกียกตะกายไปคว้าโทรศัพท์มือถือ แต่มันก็ดันเอื้อมไม่ถึง ในขณะที่ดวงตาเรียวนั้นเริ่มจะพร่ามัว สติขอฃเธอก็กำลังจะหมดไปทุกที จนเกือบวินาทีสุดท้าย

.......ฉันยังไม่อยากตาย......

นัยตาสีเขียวมรกตมองมีดคมที่เปื้อนเลือดข้างเธอ พลันนึกถึงเหตุการณ์ก่อนหน้า ความคิดมากมายไหลเข้ามาในหัวเธอไม่หยุด แต่ก่อนที่สติจะดับวูบก็ได้มีใครบางคนวิ่งมาทางเธิ น้ำเสียงเขาดูตกใจ เเละเรียกชื่อเธอไม่หยุด ในขณะที่มือก็กดโทรหารถฉุกเฉิน

"เมโลดี้...เมโลดี้!!! ทำใจดีๆไว้นะ ทำถึงเป็นแบบนี้นะ ทำไม!!"

นัยน์ตาสีเขียวมรกตหรี่มองผู้มาใหม่ เพียงเเค่เห็นใบหน้าแค่ด้านข้างก็รู้ได้ทันทีว่าเขาคือใคร เขาคือพี่ชายเธอเอง ใบหน้าคมเต็มไปด้วยความหวาดกลัว มือหนาเปรอะเลือดสีแดง ผมยุ่งจนดูไม่ได้

เมโลดี้ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่เห็นว่าอีกเป็นใคร ตาเรียวสวยจึงค่อยปิดลง เปลือกตาหนักอึ้งทำให้เธอไม่สามารถลืมตาได้อีกต่อไป ตอนนี้ความมืดเริ่มครอบงำ ประสาทรับรู้ต่างๆ เริ่มชา จนไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว สิ่งเดียวที่ยังคงทำงานคือหัวใจที่เริ่มเต้นช้าลง ไปเรื่อยๆ

แต่แล้วความรู้สึกค่อยๆ แปรเปลี่ยน เหมือนถูกเหวี่ยงลง แผ่นหลังสัมผัสกับพื้นน้ำอย่างแรง ดวงตาเรียวพลันเบิกโพลงก่อนที่จะพบว่า เธอไม่ได้อยู่ที่ห้อง แล้วที่นี่ก็ไม่ได้อยู่ในสถานะที่เรียกว่าห้อง เธอกำลังจมลงในห้วงน้ำลึก มือบางตะเกียตะกายพยายามว่ายน้ำไปยังผืนน้ำ ไม่ว่าจะพยายามว่างเท่าไหร่ก็ไร้ผล ร่างกายอันหนักอึ้งมันดึงให้เธอจมลงไปเรื่อยไป ความรู้สึกทรมานเมื่อหายใจไม่ได้ เธอพยายามกลั้นหายใจให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้

ฉันครั้งเดียวก็เกินพอแล้ว!!

ก่อนที่ดวงตาเรียวจะปิดลง เธอพบว่ามีสัตว์สี่ขาตัวใหญ่ กำลังว่ายมาทางเธอ มันเข้ามาใกล้เธอก่อนที่จะกัดเข้าที่แขนเสื้อของเธอ และร่างอันไร้เรี่ยวแรงขึ้นสู่ผิวน้ำ นั่นเป็นเหมือนแสงสว่างสำหรับเธอเลยทีเดียว

"ชิชิชิ บอส เบสเตอร์อยากว่างน้ำเหรอ"

เสียงหัวเราะอันเป็นเอกลักษณ์ดังขึ้น เขาเอ่ยถามชายหนุ่มน่าเกรงขามที่กำลังยืนมองแอ่งน้ำตรงหน้าด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง ในขณะที่รอบๆ มีร่างไร้วิญญาณของพวกศัตรูนอนเกลื่อนอยู่เต็มไปหมด

"....."

ผู้เป็นบอสไม่ได้ตอบอะไร เขาได้แต่มองแอ่งน้ำตรงหน้าเงียบๆ พลันนึกสงสัยทำไมสัตว์กล่องของเขาถึงดึกอยากว่ายน้ำยามดึกแบบนี้

"ซันซัน ทุกอย่างเรียบร้อยไหม"

...เสียงทุ้มของใครบางคนดังขึ้น ชายหนุ่มเจ้าของผมสี น้ำตาลเช่นเดียวกับสีตา เขาเป็นผู้ดำรงตำแหน่งบอสวองโกเล่ ในปัจจุบัน ...

**ซาวาดะ สึนะโยชิ**

"เออ"

เสียงทุ้มต่ำตอบแบบขอไปที เขาล่ะนึกสงสัยว่าอีกฝ่ายไม่มีตาหรืออย่างไร ทำไมถึงถามอะไรแบบนั้นออกมา ไม่ว่าจะงานไหนพวกเขาสามารถทำได้สำเร็จแทบจะร้อยเปอร์เซ็นต์ นั้นคือความน่าเกรงกลัวของหน่วยลอบสังหารสังกัดวองโกเล่รุ่นที่9 วาเรีย ซึ่งมีบอสอย่างซันซัสลูกชายบุญธรรมของรุ่นที่เก้าเป็นหัวหน้า นำทัพไม่มีทางที่จะพลาดยิ่งเมื่อซันซันได้มาสั่งการเอง

ดวงตาสีแดงเลือดตวัดมองคนอายุน้อยกว่าอย่างสึนะก่อนจะเบือนหน้าหนี เพราะตนไม่ได้อยากเสวนาด้วยสักเท่าไหร่

"รุ่นที่สิบถาม แกก็ควรจะตอบดีๆ"

ชายหนุ่มผมสีควันบุหรี่ดวงตาสีมรกตตวาวโรจน์ ชายผู้เป็นมือขวาของบอสวองโกเล่เอ่ยขึ้นด้วยเสียงที่เต็มไปด้วยน้ำโห ถึงแม้จะพยายามทำให้เสียงดูปกติ แต่มันไม่สามารถข่มความไม่พอใจได้

"เห้ย!!!!! พวกแกทะเลาะอะไรกันวะ เสียงดังโว้ย!!!"

"ชิชิชิ เสียงนายดังกว่าคนอื่นอีกสควอโว่"

"หนวกหูไอ้สวะ"

ปัง!

ไม่พูดเปล่าเจ้าตัวกลับชักปืนประจำตัวขึ้นมา ก่อนจะลั่นไกปืนไปยังชายผมยาวที่กำลังโหวดเหวกเสียงดังพลางแกว่งดาบที่มือซ้ายเดินตรงมา ทางตน

"ไอ้บอสเวร!!!"

"อีกฝ่ายหลบได้ทันซันซันไม่ได้สนใจเสียงตะโกนด่าของอีกฝ่าย ตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจคือไลเกอร์นภาวายุ สัตว์กล่องของตนที่ตอนนี้กำลังว่างน้ำด้วยสภาพเปียกปอน ขนที่เคยฟูพลันลู่แนบลำตัว เบสเตอร์ว่ายมาทางผู้เป็นนายก่อนจะรีบตะกายขึ้นฝ่าย โดยที่บนหลังของมันนั้นไม่วายจะแบกร่างของหญิงสาวที่หมดสติมาด้วย มันเอี้ยวตัวเล็กน้อยทำให้ หญิงสาวที่กำลังสลบอยู่บนหลังของมันไหลหล่นลงมานอนแผ่อยู่บนพื้นหญ้า

"ผู้หญิง!"

"ศพ?"

"นี่เธอเป็นอะไรไหม!"

เมื่อเห็นว่าสิงโตตัวใหญ่เพิ่งจะงมเจออะไรเข้า พวกเขาก็พากันหน้าเหวอ ดูเหมือนสึนะจะเป็นคนแรกที่รีบเข้าไปหาร่างบางที่กำลังนอนหมด สติอยู่ ในขณะที่เจ้าของสัตว์กล่องได้แต่ยืนนิ่งมองร่างที่หมดสติ เลสเตอร์เดินมาคลอเคลียผู้เป็นนายก่อนจะทิ้งตัวลงนั่ง

"เบสเตอร์ "

เสียงทุ้มต่ำเอ่ยมือหนาวางลงบนหัวของมัน เขาไม่สนใจว่าเบสเตอร์ จะไปเจออะไรเข้า ถึงแม้จะเป็นศพหรืออะไรก็ช่าง แต่เหมือนสิ่งที่สัตว์ของเขาจะงมขึ้นมาไม่ใช่ศพ แต่กลับเป็นหญิงสาวผมสีบลอนด์ที่กำลังนอนหลับตาพริ้มอยู่แทน ซึ่งเขาก็ไม่แน่ใจว่าอีกฝ่ายตายไปหรือยัง

"ชิชิชิ เบสเตอร์งมศพขึ้นมาเหรอบอส"

"ไม่รู้..."

"ไอ้เบล!!! หนวกหูว่ะ!"

"แกนั่นแหละที่หนวกหู ฉลามสวะ"

สึนะที่กำลังตกใจกับสิ่งที่พบ เขาไม่รอช้ารีบเข้าไปช่วยเหลือร่างบางที่กำลังนอนไม่ได้สติ มือหนาทาบลงบนบริเวณลำคอเพื่อตรวจดูชีพจร ซึ่งแทบจะตรวจไม่พบ สึกนะโน้มหน้าเข้าใกล้ใกล้อกของเธอเพื่อฟังเสียงหัวใจ หัวใจของเธอหยุดเต้นไปช่วงขณะ