หยางมี่ หญิงสาววัยใสอายุ18ปีชอบอ่านนิยายและมีเรื่องโปรดคือ ดวงใจองค์รัชทายาท และเกลียดตัวร้ายในเรื่องนี้มากเพราะตัวร้ายทั้งโหดเหี้ยมเลวและชอบทำร้ายคนรับใช้ แต่สุดท้ายก็โดนพระเอกประหารชีวิตด้วยการตัดคอ
"วันนี้ทำไมฝนตกหนักแบบนี้นะนอนอ่านนิยายดีกว่า" หยางมี่เดินไปหยิบนิยายเรื่องโปรดมาอ่าน อ่านได้6หน้าก็เผลอหลับไป ท้องฟ้าสีแดง พายุลมแรงพัดจนต้นไม้เกือบจะหักลงมา
อยู่ดีๆหนังสือที่อยู่บนตัวของหยางมี่ก็พลิกกลับมาที่หน้าแรกและมีแสงสีฟ้าสาดออกมาจากหนังสือ ภายในห้องเงียบและเต็มไปด้วยแสงสีฟ้าแล้วได้นำหยางมี่เข้าไปในโลกของนิยาย แล้วหนังสือเล่นนั้นก็ได้ปิดลง
มีคนเดินเข้าเดินออกอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมกว้างชายวัยกลางคนได้หยิบผ้ามาเช็ดตัวให้คนที่นอนไม่ได้สติอย่างระวังมือ"ท่านหมอหลวงเมื่อไรองค์ชายจะฟื้นรึผ่านมา10วันแล้วนะท่านหมอหลวง" พ่อบ้านจื่อกงถามอาการของคนตรงหน้าอย่างกะวนกะวาย"ข้าได้ตรวจดูอีกรอบแล้วละอีกไม่นานก็ฟื้นแล้วข้าจะให้เด็กของข้าต้มยามาให้" หมอหลวงได้ตอบกับไป พ่อบ้านจื่อกงก็พะยักหน้าตอบกับ แล้วหมอหลวงก็ได้เดินออกไป
" มเหสี จางจงวาน สะเด็ดแล้ว " คนที่ติดตามมเหสีได้ตะโกนขึ้นเพื่อให้คนข้างในรู้ว่าใครมา มเหสี จางจงวาน คือ แม่ขององค์ชายสาม สง่างามแต่ร้ายลึกคนที่สั่งสอนองค์ชายสามให้เป็นคนที่เกลียดผู้อื่นและต้องแย่งชิงตำแหน่งรัชทายาทมาให้ได้เพราะที่จริงแล้วองค์ชายสามไม่ใช่ลูกแท้ๆของฝ่าบาทจึงยอมทำทุกอย่างเพื่ออำนาจ
"พ่อบ้านกงองค์ชายสามเป็นอย่างไรบ้าง" มเหสีจางจงวานถามพ่อบ้านด้วยอาการเป็นห่วงลูกชายที่จริงนางแค่กลัวว่าองค์ชายจะตายเพราะจะไม่มีใครทำหน้าที่อันยิ่งใหญ่ให้นางได้
" หมอหลวงบอกว่าสักพักจะฟื้นมเหสีโปรดว่างใจ" พ่อบ้านอธิบายอาการให้มเหสีฟังอย่าละเอียด" ดูแลองค์ชายให้ดีถ้าฟื้นแล้วอีกสองสามวันให้มาหาข้าที่ตำหนัก จาง " มเหสียืนมองคนที่นอนอยู่ตรงหน้า " รับทราบขอรับ" มเหสีเดินออกไปได้สักพักองค์ชายสามก็เริ่มขยับตัวนึกในใจ
'โอ้ยนี้ทำไมปวดหัวแบบนี้นะใครแอบเข้ามาตีหัวเรา' พอขยับตัวไปมาสักพัก ก็ปวดหัวเหตุตกจากหลังม้า " องค์ชายสามอย่าพึ่งขยับตัวนะเดะข้าเอาน้ำมาให้" พ่อบ้านเดินไปหยิบน้ำมาส่งให้ คนที่อยู่บนเตียงรับมาอย่าระมัดระวังและดื่มเพาะกะหายน้ำและคอแห้ง
ดื่นได้สองอึกกะสำลักออกมาเพราะได้ยินคำว่า องค์ชายสาม คนตัวเล็กมองไปรอบห้องอย่าตื่นตระหนก สมองว่างเปล่านั้งนิ่งเงียบเรียบเรียงเรื่องราวต่างๆ ก็นึกได้ว่านี้มันชื่อในนิยายที่ตัวเองโปรดในใจก็นึกคิด
' นี้ฉันเข้ามาอยู่ในนิยายหรอเข้ามาได้ไงแล้วเกิดไรขึ้นกับฉันที่สำคัญฉันเป็นตัวร้าย' หยางมี่ในร่างองค์ชายสามนั้งทบทวนกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นอย่างงุนงง
"ท่านคงเป็นพ่อบ้านที่ดูแลฉันเอ่อข้าใช่ไหม" องค์ชายสามถามขึ้นอย่าตะกุกตะกักเพราะยังงงกับสถานการณ์ในตอนนี้
"ขอรับองค์ชายสามมิทราบว่าท่านต้องการอะไรบอกกระหม่อมได้เลย" พ่อบ้านจื่อกงตอบรับทั้นทีแล้วเดินเข้ามา เพื่อองค์ชายต้องการสิ่งใดจะได้รีบจับอย่างไว้เพราะถ้าชักช้าหรือทำไรผิดก็จะถูกทุบตี พ่อบ้านจื่อกงดูแลองค์ชายมาตั้งแต่เล็กๆจึงรู้จักนิสัยขององค์ชายดีว่าถ้าไม่ได้ดั่งใจก็จะโมโหร้าย
" คือฉันเอ่อข้าอืม ข้าอยากอยู่คนเดียวสักพักท่านออกไปก่อนมีไรเดียวข้าจะเรียก" หยางมี่ต้องการที่จะหาวิธีกลับไปยังโลกของตัวเองให้ได้"ขอรับองค์ชายสาม ถ้าต้องการสิ่งใดเรียก จื่อกงได้เลย ข้าจะเฝ้ารอท่านหน้าประตู้" พ่อบ้านเดินออกไปอย่างระมัดระวังและปิดประตู่เบาๆเพื่อไม่ให้รบกวนองค์ชาย
" โอ้ยทำไงดีทำไงดีคิดสิๆๆหรือว่าผูกกคือตายดี ใช่ต้องหาเชือก" พอพูดเสร็จก็ไม่รอช้าเรียบหาเชือกเพื่อที่จะผูกกับคานไม้ข้างบนทันที " เดียวนะถ้าเราตายเราจะกลับไปได้จริงหรอ หรือว่าเราต้องสวมบทเป็นองค์ชายสามจนจบเรื่อง" พอเริ่มนิ่งในหัวก็นึกขึ้นได้ว่าตอนจบของเรื่องบทสุดท้ายองค์ชายห้าต้องขึ้นเป็นพระราชาวันนั้นตรงกับวันฟ้าเปิด
"ใช่ฉันต้องไม่ตายและต้องอยู่รอดจนถึงองค์ชายห้าขึ้นเป็นฝ่าบาท กว่าจะถึงตอนนั้นต้องทำตัวดีๆและขัดขวางไม่ให้แม่ใจร้ายฆ่ารัชทายาท" พอได้สติก็กับขึ้นไปบนเตียงแล้วนั้งคิดเรื่องรวมต่างๆว่าเรื่องนำเนิดมาถึงตอนที่เท่าไรบ้างแล้ว "ถ้าเป็นตอนตกม้าก็พึ่งจะตอนแรก เพราะวางยาม้าแล้วให้รัชทายาทขี่ แต่กับผิดแผนเพระม้าสีเหมือนกัน จึงตกลงมาเองโอเคแสดงว่าเป็นตอนแรกอยู่"
องค์ชายสามพยายามใช่ความคิดของตัวเองเรียบเรียงเรื่องของนิยายเรื่องโปรดที่อ่านไม่รู้กี่ครั้งอ่านจนจะจำได้ทุกตอนทุกคำพูดและทุกตัวละครอย่างละเอียดเพื่อที่จะใช่ชีวิตในนิยายเรื่องนี้อย่างสงบสุข
" องค์รัชทายาท นางในที่ตำหนักองค์ชายสามได้ส่งข่าวมาว่า องค์ชายจุ้นอี๋ ฟื้นแล้วจะทำยังไงต่อดีองค์รัชทายาท" องครักษ์เจียงซือ คนสนิทของรัชทายาทเก่งกาจและมีฝีมือ ฆ่าคนชั่วอย่างเลือดเย็นไม่ปราณี ได้รายงานให้รัชทายาทฟัง
"คงจะอาการหนัก ส่งคนของเราไปตรวจทางไต้เพราะทางเหนือคงยังไม่มีไรการเคลื่อนไหวอะไรอย่างแน่นอน จับตาดูตำหนัก จาง ให้ดี" พอพูดจบก็จับแก้วชาขึ้นมาดืมอย่าสบายใจ
"ขอรับรัชทายาท" องครักษ์รับคำสั่งแล้วรีบเดินออกไปแล้วปิดประตู เพื่อที่จะรีบทำตามรับสั่งของรัชทายาทเจียงซือ โตมาพร้อมองค์รัชทายาททั้งฝึกรบต่อสู้จนเก่งที่สุดในองครักษ์เพื่อที่จะดูแลราชวงศ์ทั้งฝ่าบาทและรัชทายาทเพื่อปกป้องไม่ให้รัชทายาทต้องเป็นอันตรายยอมแลกด้วยชีวิตเพื่อรัชทายาทรับตำแหน่งฝ่าบาท
รัชทายาทนึกคิดใน 'เป็นเพราะแม่ของเจ้าหรือเป็นเพราะตัวเจ้ากันแน่ท้าเจ้าไม่มักใหญ่ไฝ่สูงรู้ถูกผิดเราจะเป็นพี่น้องที่ดีต่อกันได้หรือไม่'
"โอ้ยปวดหัวสุดๆแล้วก็หิวมากด้วย" จุ้นอี๋ นั้งคิดนอนคิดนึกเรื่องรวมในนิยายจนค่ำยังไม่ได้ทานไรเพราะมัวแต่คิดว่าจะใช่ชีวิตยังไงต่อไปดีจะต้องไม่ตายเพราะเชื่อฟังมเหสีที่ชอบให้จุ้นอี๋วางแผนกำจัดรัชทายาท 'หยุดคิดก่อนดีกว่าหัวยังเป็นแผลอยู่'
"พ่อบ้านกง... พ่อบ้านกงค่ะ" 'อ่าวลืมตัว' พอนึกขึ้นได้ว่าต้องเป็นองค์ชายสามต้องรีบเรียงคำพูดใหม่ "พ่อบ้านกง ข้าหิวแล้ว" พอสิ้นเสียงสุดท้ายคนสูงวัยก็รีบเข้ามาทันทีมิรอช้าพร้อมกับสาวใช้อีกสองคน 'นางในคนนี้สวยสะดุดตาจังน่าจะใช่นางในซื่อหลานนางเอกของเรื่องแน่คงต้องช่วยเป็นกามเทพแล้วสิ555' จุ้นอี๋ยิ่งนึกก็เริ่มสนุกขึ้นมาทันที ไม่คิดว่าจะได้เข้ามาในนิยายที่ตัวเองรักที่สุด แต่ก็ลืมไปว่าตัวเองนั้นก็แอบหลงรักตัวละครพระเอกของเรื่องด้วย แต่เขากับได้ได้มาเป็นตัวร้ายนี้สิ หัวร้อนสุดๆ ทั้งต้องเอาตัวรอดเพื่อกลับไปยังโลกของตัวเองให้ได้
"องค์ชายสามรับสั่งมาได้เลยเดียวข้าให้สาวใช้เตรียมมาให้" พ่อบ้านกงรีบจะจดสิ่งที่องค์ชายสามจะสั่งเพราะทุกครั้ง สั่งอาหารเยอะเป็น10ๆอย่างไม่หมดก็เอาทิ้ง" ข้าอยากทานอะไรก็แค่2-3 อย่างพอนะ เดียวทานไม่หมดข้าเสียด้ายของ" พ่อบ้านกงและนางกำนันและซื่อหลานมองหน้ากันอย่างงุนงง
" องค์ชายจะรับอาหารสามอย่างจริงๆหรือต้องการอย่างอื่นอีกไหมกระหม่อมจะได้เตรียมมาให้" พ่อบ้านถามอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ เพราะไม่อยากเชื่อหูตัวเอง" ไม่ข้าเอาแค่นี้ละ ออเตรียมน้ำให้ข้าอาบด้วยนะข้าเหนียวตัวแล้ว" พูดจบก็ทิ้งตัวลงนอนรอ พ่อบ้านรีบให้นางกำนันเตรียมน้ำ และให้นางในซื่อหลาน เตรียมอาหาร
"องค์ชายสาม ข้านำสำรับมาให้ท่าน" ซื่อหลานเดินเข้ามาพร้อมกับถาดอาหาร มีสามชั้นตุ๋นเต้าเจี้ยว ปีกไก่เหล้าแดง เป็ดตุ๋นเกาลัด อาหารขึ้นชื่อในวัง ได้ทำขึ้นอย่างสุดฝีมือของพ่อครัวเพราะยากนักที่จะถูกปากองค์ชายสาม เพราะถ้าไม่ถูกใจก็จะให้ทำใหม่และสั่งลงโทษพ่อครัวหลวง
" ขอบใจนะ เจ้าชื่อซื่อหลานสินะ" จุ้นอี๋ถามให้แน่ใจว่าใช่นางเอกของเรื่องรึป่าวเพราะนางเอกอยู่ในตำหนักองค์ชายสาม เพื่อสืบเรื่องในตำหนักองค์ชายสามรายงานให้รัชทายาทรับรู้ เพราะในเรื่องซื่อหลานเป็นคนหนูตระกูลใหญ่ท่านพ่อของซื่อหลานเป็นขุนนางใหญ่ในวังแต่พ่อของซื่อหลายไม่เคยเปิดตัวลูกสาว องค์ชายสามเลยไม่รู้ตัว ทุกครั้งที่วางแผนก็ทำไม่สำเร็วเพราะมีซื่อหลานรายงานรัชทายาทอยู่ทุกครั้ง
"เพคะ องค์ชายสาม ท่านจะรับสั่งอะไรเพิ่มบอกข้าได้เลยเดียวข้านำมาให้ หรืออาหารไม่ถูกใจข้าจะไปเปลี่ยนให้ เพคะองค์ชายสาม" ซื่อหลานกำลังจะหยิบถาดไป"ป่าว เจ้าไม่ต้องทำหน้าแบบนั้นสิข้าไม่จับเจ้ากินแน่นอน ข้าเป็นคนใหม่แล้ว เจ้าออกไปพักผ่อนเหอะ" จุ้นอี๋ยิ้มให้นางในซื่อหลาน แล้วก็โบกมือให้ออกไปเพื่อให้รู้ว่าจะทานข้าวแล้ว นางจึงเดินออกไปอย่างช้าๆแล้วปิดประตูเบาๆ
" น่าทานจัง แต่ละอย่างขึ้นชื่อทั้งนั้น555 ดีนะยังได้บทเป็นองค์ชาย ถ้าเป็นคนรับใช้ถูกฆ่าตายคนแรก" จุ้นอี๋กำลังจะคีบหมูเข้าปากก็ได้ยินเสียง ดังขึ้น"องค์รัชทายาท หลีหลีฉางสะเด็ด" ทำเอาหมูเกือบติดคอจุ้นอี๋ 'อะไรพระเอกของเรื่องมา ทำไงตื่นเต้นทำตัวไม่ถูกทำไงๆกับสถานการณ์แบบนี้เนี้ย...' จุ้นอี๋กระวนกระวาย กึ่งวิ่งกึ่งกระโดน ไม่รู้จะทำตัวยังไงทั้งตื่นเต้นทั้งกลัวทำตัวไม่ถูก
จู่ๆนางกำนันก็เปิดประตูเข้ามาทำให้จุ้นอี๋ตกใจมาก จนล้มลงไปใสสำรับที่ร้อนๆอยู่ตรงหน้า ด้วยความที่สำรับพึ่งมาเสริมมันร้อนมากทำให้จุ้นอี๋ร้องลั้นห้อง ด้วยความแสบเจ็บปวดนางกำนันกลัวมากจึงก้มลงไปนอนหมอบอยู่กับพื้นตัวสั่น
"องค์ชายสาม บ่าวไม่ได้ตั้งใจ บ่าวขออภัยท่านด้วย อย่าตัดหัวของบ่าวเลย บ่าวมีพ่อแม่น้องต้องดูแลบ่วงยังไม่อยากตายเพคะ หืม..." เสียงร้องและคำพูกสะอึกสะอื้นดัง จุ้นอี๋มองอย่างสงสารจึงรีบจับตัวนางกำนันให้ลุกขึ้นแล้ว" ไม่เป็นไร ไม่ใช่ความผิดเจ้าเอาละเก็บกวาดให้เรียบร้อย แล้วออกไปพักเทอะ เดียวข้าจะออกไปหาองค์รัชทายาทเอง"ความผิดของเค้านั้นละบทจะมาก็มาไม่มีปี่มีขลุ่ย
นางกำนันรีบเก็บของที่กระจัดกระจายตรงพื้นแล้ว เดินออกไปอย่องรีบเร่งเพราะกลัวจะโดนทำโทษ พ่อบ้านจื่อกงเดินเข้ามาทำหน้างง ที่องค์ชายของเค้าไม่อาละวาด แล้วยังสงสารกำนันคนนั้นอีกด้วย เข้ารีบเดินเข้ามาดูองค์ชายทันทีที่นึกได้" องค์ชายเจ็บตรงไหนให้กระหม่อมดูหน่อยพะยะค่ะ" พ่อบ้านจื่อกงรีบถามเพราะเป็นห่วงพึ่ง จะฟื้นก็ล้มให้ของร้อนอีก ทำให้พ่อบ้านตกใจมากๆ
"แสบนิดหน่อย ไม่เป็นไรข้าไม่เป็นไรไม่ต้องห่วงนะพ่อบ้านจื่อกง ข้าจะให้ทำให้ท่านต้องหนักใจเพราะข้า ไปหาองค์รัชทายาทกัน" คนตัวเล็กที่พึ่งกระโดนไปมาเพราะความแสบ พูดจบก็เดินนำหน้าไปห้องรับแขกทั้นที พ่อบ้านรีบเดินตามพร้อมสั่งนางกำนัน ไปเตรียมชามาให้ทั้งสองพระองค์ 'เป็นไงเป็นกันว่ะ'
" องค์รัชทายาท มาเยี่ยมข้าด้วยตัวเองเลยรึขอบพระทัยอย่างยิ่ง ที่องค์รัชทายาทมาถึงตำหนักของข้า" จุ้นอี๋เดินเข้ามาพร้อมพูดทักขึ้น ไม่นึกว่าตัวจริงที่อยู่ตรงหน้า จะหล่อขนาดนี้ให้ในภาพก็ว่าดูดีแล้วนะ ตัวจริงโครตหล่อเลยอะ จุ้นอี๋ มองแงค์รัชทายาทไม่ละสายตา เพราะตะลึงในความหล่อดูดี ไม่มีที่ติอยู่ตรงหน้า เค้ารีบนั้งลงแล้ว รอฟังอีกฝ่ายพูดอย่างใจเย็นๆระงับสติตังเองเอาไว้ ไม่ให้เพ้อเจ้อ
"เป็นอย่างไรบ้าง... ข้ามาดูเพราะท่านหลับไปนานหลายวันพอรู้ข่าวว่าเจ้าฟื้นข้า ก็เลยมาดูเจ้าหน่อย" คนตัวสูงหน้าคม มองคนตรงหน้าแบบใช่ความคิดว่าเมื่อคู่ใช่คนเดียวกับก่อนตกม้าหรือไม ทำไหมดูใจเย็นแล้วจะช่วยนางกำนันคนนั้นอีกเค้ากำลังจะทำอะไรกันแน่ จะแสดงไม้ไหนออกมาอีก
" ข้าสบายดี ไม่ต้องห่วงข้าจะไม่ยอมตายง่ายๆแน่นอน แต่ข้าก็จะไม่ทำตัวแบบเมื่อก่อนแล้วด้วย" คำพูดที่ออกมาจากใจจริงที่จะสื่อให้คนตรงหน้ารู้ว่าจริงใจ "หึเจ้านี้ชั่งกล้ามากอย่าคิดว่าข้าไม่รู้เรื่องม้านั้นใครอยู่เบื้องหลัง" องค์รัชทายาทพูดตัดขึ้นเพราะรู้ว่าจุ้นอี๋เป็นคนสั่งการให้คนเลี้ยงมานำยาให้ม้ากินเพื่อให้ดื้อและบังคับยาก
'เดียวนะตอนนี้ที่พระเอกจับได้แล้วจะนำเรื่องไปบอกท่านพ่อนิ แล้วองค์ชายสามก็จะถูกลงโทษ ต้องหาวิธี ไม่ให้เกิดเรื่อง เอาไงดี'
" ถ้าข้าบอกว่าไม่ได้ตั้งใจ ข้าแค่จะแกล้งท่านเล่นๆขำๆละยังไงคนที่นั้งม้านั้นก็เป็นข้า ท่านก็อย่าใสใจเลยนะ ข้าสัญญาว่าจะไม่มีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีก" ในหัวของจุ้นอี๋ได้แต่คิดว่าต้องพูดแบบนี้ถึงจะดูจริงใจ"555ข้าจะเชื่อเจ้าได้รึไงท่านพี่จุ้นอี๋"ในใจก็พูดออกไปแบบนั้นแค่อยากข่มขู่ให้กลัวเฉยๆแต่ก็ได้ผลดี "เอาละข้ามีงานต้องทำเจ้าก็รักษาตัวให้ดี" หลีหลีฉาง ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปทิ้งให้อีกคน กลัวจนตัวสั้น เพราะคนขู่
'พึ่งรู้นะเนี้ยว่าปากร้ายเหมือนกันในนิยายไม่ได้ใช่คนแบบนี้ นี้ฉันชอบหมอนี้จริงดิ'
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
