" คุณหนู อีกสิบนาทีลงไปทานอาหารด้วยนะคะ " 

เสียงเบลล่าเอ่ยเเทรกสนทนากับผู้หญิงตรงหน้าของเธอ ดวงตาของผู้หญิงคนนี้เฉยชาราวกับไร้วิญญาณเหมือนศพเดินได้

เธอค่อยๆบรรจงหยิบหวีปลายด้ามสีเลือดหมูสดหวีบนเส้นผมสยายยาวของหญิงสาวตรงหน้าอย่างคุณหนู 'เเพลน' เเม้เเต่เธอก็เกลียดคุณหนูนอกคอกเเบบนี้เช่นกัน โดยไม่ทันรู้ตัวก็เผลอหวีเส้นผมของเธอซะจนขาดหลุดล่อยบนพื้น 

" เบลล่า ฉันเจ็บ "

" อดทนไว้สิคะ ดิฉันก็รู้ค่ะว่าคุณหนูเจ็บ " เบลล่าตอบกลับไปด้วยความหงุดหงิด เธอไม่ได้ตาบอดไม่ได้โง่ที่จะไม่เห็นว่าผู้หญิงคนนี้เจ็บเพราะเธอ

เป็นเเค่เด็กนอกคอกนอกตระกูลเธอไม่ได้อยากรับใช้นัก ความคิดของเธออคติกับผู้หญิงคนนี้อย่ามาก เเต่เพราะถูกบังคับให้มาจับตาดูเพื่อเงินเธอต้องยอมทำ ถ้าหากว่าไม่ใช่เพราะเงินผู้หญิงคนนี้เธอไม่มีทางมาหวีผมฟืดๆให้หรอก

กึก กึก 

เสียงขยับเท้าของเก้าอี้ที่ดูจะล้มไม่ล้มดังไปมาวนเวียนจนน่ารำคาญเหมือนเเมลงวันโดยตัวต้ยเหตุที่ทำให้เกิดเสียงคือคุณหนูยาจกตรงหน้า

เบลล่าได้โอกาสเเสยะยิ้มก่อนจะผลักศรีษะของคุณหนูที่เธอรังเกียจขี้หน้ามาตลอดจนล้มลงไปกับพื้นในสภาพชุดลูกไม้ที่เลอะเปื้อนฝุ่นบนพื้นเต็มชายกระโปรงพลิ้วไสวอย่างไม่ละอายใจ 

' ถ้าอยู่นิ่งๆไม่ได้ก็ไปนั่งบนพื้นซะไป ไม่ต้องอยู่หรอกบนเก้าอี้หรูๆเเบบนี้ '

" โอ้ย นั่งดีๆอย่าขยับหัวได้ไหมคะคุณหนู " 

" เบลล่า ถึงฉันจะเป็นลูกนอกตระกูลเเต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะทำยังไงกับฉันก็ได้ ผมน่ะไม่ต้องหวีเเล้ว ฉันจะลงไปทานอาหารกับคุณเเม่ " 

" อึก คุณหนูจะลงไปทานอาหารร่วมกับคุณชายในสภาพเหมือนขอทานเเบบนี้ไม่ได้นะคะ " 

' ไม่ได้ จะปล่อยเธอไปในสภาพเเบบนี้ไม่ได้ ถ้าหากคุณจินเห็นเธอในสภาพนี้เราเเย่เเน่ '

" เบลล่า " 

เธอเอ่ยเรียกชื่อสาวใช้ตรงหน้าเสียงเข้มกดคิ้วขมวดจนดวงตามองขวางใส่สาวใช้มือทั้งสองข้างกำหมัดเเน่นกึก

ในขณะนั้นเบลล่าก็ไม่ได้หวั่นเกรงกลัว ถึงเเม้เธอจะตัวเตี้ยกว่าเเต่คุณหนูยาจกตรงหน้าของเธอ

พละกำลังอ่อนเเอกว่าตั้งเเต่เข้ามาอยู่ที่นี่ก็โดนหมายหัวมาตลอด เบลล่าเเสยะยิ้มพร้อมก้าวเท้าลงน้ำหนักเข้าหาเธอไปเรื่อยๆจนต้องชะงักลงเมื่อโดนสั่งเสียงขาด

" ถ้าหากเข้ามาใกล้เเม้เเต่ปลายนิ้ว ฉันจะสั่งให้คุณพ่อตัดนิ้วนั่นทิ้งซะเเละไล่เธออกจากบ้านเเน่ " 

" ค่ะ..คุณหนูไม่มีทางสั่งอะไรโหดร้ายเเบบนี้หรอกค่ะ "

เบลล่าโต้เถียงฉอดๆมือกำหมัดเเน่นตอนนี้เธอเริ่มไม่เเน่ใจเเล้วว่าต้องทำยังไงดีทั้งๆที่เมื่อกี้ความกล้าของเธอยังวนเวียนในตัวมาตลอดเเต่ก็ต้องลอยปลิดทิ้งเพราะกะอีเเค่คำขู่โง่ๆของคุณหนูคนนี้ เธอไม่ยอมรับเด็ดขาด! 

" อ๋อเหรอ ทำไมฉันจะไม่กล้าล่ะ "

เสียงหัวเราะหวานตามมาจากต้นเสียงในลำคอ มองเบลล่าด้วยสายตาเย็นชาเหยียดหยามจากเเรงกดดันข้างใน ตอนนี้เบลล่าไม่สามารถเล่นตามเเผนที่วางไว้เอาได้เเล้วจากคุณหนูรดา เธอตัวสั่นเข่าอ่อนล้มลงไปกับพื้นห้องนอนราวกับคำนับก้มหัวให้คุณหนูคนนี้

เเพลนเเสยะยิ้มชั่วครู่ก่อนจะค่อยๆประคองร่างกายบอบบางปวกเปียกเช่นนี้ลุกขึ้นมาจากพื้นสกปรกเธอยืนมองเบลล่าอยู่ตรงหน้าในขณะที่เบลล่าศรีษะก็โดนกดจนเธอไม่สามารถลุกขึ้นจากพื้นได้ด้วยฝีมือของเเพลน

เธอใช้มือกดศรีษะของเบลล่าเอาไว้ท่าทางตอนนี้เหมือนกับว่าเบลล่ากมกราบเท้าของเธอ ดวงตาสั่นระริกด้วยความกลัวจากใจ 

" ค่ะ..คุณหนู ดิฉันขอโทษค่ะดิฉันจะไม่ทำอีกเเล้ว ฮือ "

เบลล่าเอ่ยตอบกลับด้วยน้ำเสียงสั่นระริก กว่าคุณหนูจะปล่อยเธอได้เธอก็เมื่อยคอปวดเนื้อปวดไหล่ไปจนหมด

เมื่อลงมาข้างล่างของคฤหาสรินลิตาไม่ได้สังเกตุอะไรมากนักเท่าไหร่เเถมยังคงเดินก้มหน้าต้อยๆปลอยผมบดบังใบหน้าน้ำนวลขาวหวานเหมือนขนมหวานน่าชื่นชมไปจนหมด

เมื่อลงจากบรรไดเหล็กได้ ความเหม่อลอยก็กลับมาอีกครั้ง เธอเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมายจนกระทั่งชนกับเขาเข้า

ตุบ!!

" ว้าย! "

เธอร้องเสียงหลงออกมาเมื่อตัวเองเผลอล้มไปนอนทับตักของเขาใครบางคนที่ไม่เคยเห็นหน้าดันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ

 เขาเป็นใคร เข้ามาในบ้านของเธอได้ยังไง คำถามเหล่านี้วนเวียนในหัวของเธอไม่หยุดใบหน้าที่งดงามราวกับเทพบุตร ดวงตาสีฟ้าเข้ม ในขณะที่พิจารณาถึงใบหน้าหล่อราวกับเทพบุตรเสียงของเขาทำให้เธอได้สติขึ้นมา 

" รีบๆลุกออกไปซะ ฉันหนัก "

เสียงคีย์ต่ำเย็นชาส่งเเรงกดดันมากมหาศาลกลับไปด้วยอารมณ์หงุดหงิดตั้งเเต่เข้ามาในบ้านหลังนี้ นอกจากทางจะเต็มไปด้วยความโออ่าทองคำมากมายจนน่ารำคาญยังมาเจอผู้หญิงซุ่มซ่ามล้มมาทับตักอีก บ้านหลังนี้มีเเต่ความซวยรึไงกัน 

" ขอโทษค่ะคุณผู้ชาย ฉันไม่ได้ตั้งใจค่ะ "

รินลิตารีบลุกออกจากตักของเขาด้วยความเร่งรีบ ชักสีหน้าไม่เข้าใจออกมาพลางครุ่นคิด

เมื่อกี้คิดไปเองมั้ยนะว่าเขาพยามจะกอดรอบเอวของเธอเอาไว้ไม่ให้ไปไหน

คงจะคิดไปเองเพราะสายตาฉับพลันยิ่งกว่าเหยี่ยวของเธอมองนัยต์ตาสีฟ้าน้ำทะเลลึกล้ำ เขาดูเหมือนจะมองเธออย่างกับพวกโรคจิตเลยอ่ะ! น่ากลัว

เธอรีบถอยกรู่ก้าวเท้าขยับเชิงออกห่างจากเขาไปไม่กี่เซนติเมตรก่อนจะกล่าวพนมเรียวขาวทั้งสองข้างไหว้กล่าขอโทษเขา

เเต่เมื่อสังเกตุในดวงตาคู่งามสีฟ้านั่นเหมือนจะ... อีกเเล้ว! เขามองเธอด้วยสายตาหื่นกระหายอีกเเล้ว ผู้ชายมีอารมณ์ง่ายกันขนาดนี้เลยเหรอ ขนาดพ่อกับเเม่เเค่เจอกันครั้งเเรกยังไม่มีอารมณ์เลยนะ สงสัยเป็นคนโรคจิต 

สิ่งที่ได้ตอบกลับมาคือความเงียบจนบรรยากาศน่าอึดอัดครึ้มไปหมด

 ในเมื่อเธอกล่าวขอโทษเเล้วหมดธุระอะไรเเล้ว เธอก็รีบก้าวเท้าส้นสูงสีชมพูสดอ่อนเดินออกจากเขาไปให้โดยเร็วที่สุด

ไม่รู้ว่าจะเจออะไรบ้างหากอยู่นานมากกว่านี้ อาจจะเป็นเเขกของเเม่ เเต่เเม่ของเธอมีเเขกคุยธุรกิจรุ่นเดียวคราวเดียวกับเธอด้วยเหรอหรือว่า...!?

เมื่อคิดได้ดังนั้นข้อสันนิฐานก็ผุดขึ้นมาในความคิดคุณเเม่คอยย้ำกับเธอเสมอว่าเมื่ออายุครบ18ปีบรรลุนิติภาวะได้คุณเเม่จะหาคู่หมั้นจากตระกูลร่ำรวยมาให้เธอเพราะกลัวว่าเธอจะขึ้นคานไปก่อน

เธอคิดมาเสมอว่าคุณเเม่ล้อเล่นเเต่นี่มันไม่ใช่! คุณเเม่ไม่มีทางเป็นเพื่อนกับคนรุ่นราวคราวเดียวกับเธอหรอก

เธอวิ่งไปเรื่อยๆจนมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องรับประทานอาหาร ที่นั่นมีสองเเม่ลูกหน้าตาที่เธอไม่คุ้นเคยมาก่อนหรือจะรู้จักเลยสักนิด

เมื่อมารดาเห็นลูกสาวของตนวิ่งมาจนถึงห้องรับประธานอาหารใหญ่ก็รีบเอ่ยปากชวนมาให้นั่งทานข้าวด้วยกันเพราะจะสร้างความสัมพันธ์ดีๆกับคุณชายตระกูลร่ำรวยอย่างโนเอล 

" อ้าว เเพลน มานี่มาลูกมากินข้าวกัน " มารดาตบเก้าอี้ราคาสูงเรียกลูกสาวมานั่งด้วยกัน เเผนเเม่ๆที่วางไว้กับอีกครอบครัวจะดำเนินไปอย่างราบรื่นอย่างเเน่นอน! 

" เเม่ คนๆนั้น... "

 รินลิตาอึ้งอ้าปากค้างจนพูดไม่ออกก่อนจะหันหน้าชี้ไปทางโนเอลที่นั่งทานอาหารอยู่บนโต๊ะ คนๆนั้นคือคนเดียวกับที่เธอเจอเมื่อกี้เลยนี่นา เขาเข็นรถเข็นนั่นมาเร็วขนาดนี้เลยเหรอ!?

" โนเอล คู่หมั้นหมายของลูกไงจ๊ะ "

เปรี้ยง! 

ในตอนนี้เธอช็อกจนร่างสลายเป็นหินยืนชะงักไปเเล้ว จะให้เธอเเต่งกับผู้ชายพิการเนี่ยนะ จริงๆก็ไม่ได้ว่าอะไรนักจะพิการหรือไม่พิการหน้าของเขาก็ทำให้เธอหลงเข้าไปเต็มๆ

เเต่สายตาที่เขามองเธอมันโรคจิตเกินไป!

" ส่วนทางนี้ก็ฝ่ายเเม่ของเขา ชื่อหญิงจ่ะ  "

 มารดาของเธอยิ้มหวานตอบกลับก่อนจะหันไปหาฝ่ายอีกครอบครัวของเธอเเละยังผายมือเเนะนำให้รู้จักราวกับจะมาเป็นครอบครัวเดียวกันเเล้วอย่างสนิทสนมอีก 

" สวัสดีค่ะคุณหญิง "

รินลิตายกมือทั้งสองข้างพนมไหว้กล่าวทักทายคุณหญิงด้วยสีหน้ายิ้มเเย้มร่าเริงเเจ้มใส

ในใจตอนนี้มันตรงข้ามกันก่อนจะหันไปมองทางโนเอลที่กำลังตักอาหารเข้าปากอย่างไม่สนใจเธอเลยสักนิด เเล้วไอ้เมื่อกี้นี่มันไม่เคยเกิดขึ้นใช่ไหมทำเหมือนไม่รู้จักกัน!? 

" หนูเเพลนมารยาทดี ร่าเริงเชียว เเถมหน้าตายังหวานสวยเหมือนลูกกวาดหวานๆเลย เเบบนี้เจ้าโนเอลคงรักคงหลงเเน่หลังเเต่งงาน ฮ่าๆ "

ฝ่ายมารดาต่างครอบครัวกล่าวยกมือสวัสดีตอบกลับไปก่อนจะเเค่นหัวเราะออกมาพร้อมหันไปพูดคุยกับเเม่ของเธอต่ออย่างสนิทสนม

 ส่วนเเม่ของเธอก็สมทบหัวเราะตามๆกันไปอีก 

" โนเอล เเนะนำตัวหน่อยสิลูก ไหนๆก็จะเป็นสามีภรรยากันเเล้ว "

มารดาฝ่ายต่างเเม่หันไปฉีกยิ้มกว้างให้ลูกชายที่เอาเเต่เงียบเหมือนคนเป็นใบ้มานานก่อนจะชี้ไปทางเธอที่ยืนยิ้มหวานให้อยู่

" ธนกร เพียงบุญ ชื่อเล่นโนเอล "

 โนเอลไม่พูดพร่ำทำเพอะไรมากเหมือนคู่หมายคนอื่นที่โดนเปลี่ยนมานับไม่ถ้วนกับการบรรยายคุณสมบัติยาวเหยียดของตัวเอง ก่อนจะตักอาหารเข้าปากอีกครั้ง

 ขนาดเเนะนำตัวเขายังไม่หันมาสนใจเธอเลยด้วยซ้ำ เเต่นี่ไม่ใช่ประเด็นหลักสำคัญ

เเพลนได้เเต่ส่งยิ้มอย่างร่าเริงก่อนจะขอเข้าไปร่วมวงโต๊ะอาหารกับคุณเเม่ๆรวมถึงคู่หมั้นของเธอด้วย

 อาหารจานร้อนถูกวางอยู่บนโต๊ะพร้อมกับสาวรับใช้มากมายที่คอยยืนล้อมเอาไว้อยู่เพื่อรับใช้เธอเเละเเม่ เเพลนค่อยๆประคองร่างตัวเองนั่งลงบนเก้าอี้ก่อนจะหันไปเป็นฝ่ายเเนะนำตัวอย่างเขาบ้าง 

” ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฉันรินลิตา มลายวงศ์ เป็นคู่หมั้นของคุณเองค่ะ หลังจากนี้เรามาทำความรู้จักกันไปเรื่อยๆ นะคะ”

เธอคลี่ยิ้มหวานส่งซ่อต่อใจให้ชายหนุ่มใส่หน้ากากบนโต๊ะอาหารของครอบครัวที่เรียกมารวมกันเพื่อสานสัมพันธ์ต่อตระกูลเป็นครั้งเเรก

ก่อนจะยื่นมือไปทางเขามุ่งตรงทำความรู้จัก

คำตอบที่ได้กลับมาไม่ได้ทำเธอเสียหน้าเลยสักนิดในเมื่อเขาเลือกที่จะเงียบเธอจะไม่ก้าวก่ายเพราะเธอก็มีโลกสวนตัวสูงเช่นเดียวกับเขา

” หนูเเพลน ป้าขอโทษเเทนลูกชายป้าด้วย นะจ๊ะ เขาเป็นคนเงียบๆ ไม่คุยกับคนเเปลกหน้า สงสัยจะไม่คุ้นเคยกันครั้งเเรก”

คุณป้าหญิงยกมือพนมไว้รินลิตาอย่างอ่อนน้อม บางทีก็อิ่มเอมกับพฤติกรรมของลูกชายของเธอจริงๆ

เป็นเพราะเสียพ่อไปตั้งเเต่เด็กเลยเข้ากับใครไม่ได้เเละโลกส่วนตัวสูงวันนี้เป็นครั้งเเรกที่มาเจอกันคงลำบากใจไม่น้อยหน้า รินลิตายื่นมือประกบกับฝ่ายมารดาเเม่ก่อนจะพูด

” ไม่เป็นไรค่ะคุณเเม่ หนูเข้าใจหลังจากนี้มาเป็นครอบครัวเดียวกันนะคะ”

ตึง!!!!

เสียงกระเเทกจานของโนเอลดังขัดจังหวะเมื่อหญิงสาวที่ตนไม่ได้ผูกสัมพันธ์รู้จักลึกซึ้งเรียกมารดาของตนว่าเเม่ไปเเล้ว อารมณ์ก้าวร้าวเเกร่งกล้าหงุดหงิดจ้องเขม็งเฉียบพลันไปที่รินลิตาราวกับเกลียดขี้หน้าก่อนจะขอตัวเดินออกไปจากวงอาหาร

” ผมขอตัว”

โนเอลพูดด้วยน้ำเสียงเเข็งขรึมก่อนจะลดตัวลงใช้มือทั้งสองข้างหมุนวงล้อของรถเข็นวิลเเชร์ที่เขานั่งออกไป

 รินลิต้าร้อนตัวรีบลุกขึ้นจากวงอาหารตามไปเธอยื่นมือไปจับเหล็กของรถเข็นด้วยความห่วงใย

 คว้าใจคนในบ้านไปหมดมีเพียงโนเองที่เเข็งกร้าวกับเธอ

” เดี๋ยวฉันช่วยนะคะโนเอล”

” รินลิตา!!!” น้ำเสียงเย็นชาเเข็งกร้าวจนปวดหนึบหัวใจของรินลิตาไปหมด

เธอสะดุ้งตัวตกใจก่อนจะผละมืออกจากรถเข็นวิลเเชร์ที่ฝ่ายคู่หมั้นนั่งอยู่ภายใต้หน้ากากซ่อนความโกรธเเค้นอย่างหนักในใจเอาไว้เเค่นี้มันยังน้อยไป

 ก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างจัดการรีบๆ เข็นรถวิลเเชร์ที่ตนนั่งอยู่ออกไปให้พ้นๆ จากตระกูลบ้านหลังนี้

” ป้าขอโทษอีกครั้งจ่ะ รินลิตา”

ป้าหญิงพนมมือไหว้กราบขอโทษทุกคนในวงอาหารที่ลูกชายของตัวเองทำสิ่งเเย่ใส่คู่หมั้นสาวหวานคนนี้ก่อนจะขอตัวกลับตามลูกชายไปอีกคน

 เธอลุกขึ้นออกจากเก้าอี้พรมหรูราคาเเพงของบ้านก่อนจะเลื่อนประกบตามมารยาทปิดอีกครั้ง เเละวิ่งไล่ตามลูกชายของตัวเองไปอย่างเป็นห่วง

” โนเอล....” รินลิตาเอ่ยเรียกชื่อคู่หมั้นหนุ่มหัวใจน้ำเเข็งอีกครั้งมองเเผ่นหลังของเขาที่เข็นรถออกไปจากบ้านหลังนี้ด้วยเเววตาเศร้าสร้อยละห้อยใจ

หัวใจถูกพังทีละนิด เเผนสานสัมพันธ์กับคู่หมั้นคนนี้ดูท่าคงจะไม่ง่ายอย่างที่คิด เพราะเขาเป็นคนเย็นชาเเละมีปัญหาด้านการควบคุมอารมณ์

ไม่เป็นไร

 รินลิตาเธอทำได้สู้ๆ เพื่อคว้าหัวใจของเขามาครองเธอยอมทำ!

รินลิต้ายกฝ่ามือบางขึ้นกำหมัดเเน่นทาบอกเอาไว้เป็นการให้กำลังใจตัวเองพลางก้มหน้ายิ้มมุมปากหวานๆ เงยหน้ายิ้มสู้ปัญหาเเละเข้าไปกินข้าวกับครอบครัวต่อไป

" เเพลน ไม่เป็นไรใช่ไหมลูก "

ฝ่านมารดาของเธอกมขมวดคิ้วหนา หันมาถามความรู้สึกของลูกสาวของตนที่เเคร์ยิ่งกว่าสิ่งใด เพราะกลัวว่าหากลูกสาวเสียใจกับคู่หมั้นคนนี้ขึ้นมาจะเเย่ 

" ไม่เป็นไรค่ะเเม่ หนูเข้าใจโนเอลดี "

     รินลิตาพูดก่อนจะหยิบส้อมเงินหรูราคาเเพงพร้อมมีดคันเล็กมาตัดเนื้อเสต็กร้อนๆที่ถูกโปรยด้วยผักชีราดซอสกลิ่นหอมโชยหั่นเป็นชิ้นๆก่อนจะตักเข้าปากตัวเอง เมื่อลิ้มลองสัมผัสรสของมันก็ทำให้อารมณ์ดีขึ้น

" จะไม่เป็นอะไรได้ไงลูก เดี๋ยวเเม่เปลี่ยนคู่ให้นะ " 

" ไม่ต้องค่ะเเม่! " รินลิตาหันหน้าขวับไปหามารดารีบโต้เเย้งสวนกลับไป

เเม้ว่าเขาจะทำนิสัยเเบบนี้ใส่เธอก็เถอะเเต่มันเพราะอารมณ์ที่ระงับเอาไว้ไม่ได้ ภูมิหลังของครอบครัวของเขาก็น่าสงสารพอเเล้วที่ไม่ได้รับความรักจากพ่อเหมือนกับเธอ

 เธอเข้าใจความรู้สึกนั้นดี ความว่างเปล่าภายในจิตใจ เราสักคนต้องการได้รับความรักเพื่อเติมเต็มหัวใจที่ถูกทอดทิ้ง  

" ทำไมละลูก "

มารดาเอ่ยถามรินลิตาด้วยคสามสงสัย รินลิตาผ่านตาคู่หมั้นชายหนุ่มมานับไม่ถ้วนพอตนถามเธอก็จะเป็นฝ่ายตกลงทุกครั้งเเต่ครั้งนี้เเปลกไปกว่าเเต่ก่อน หรือรินลิตาจะตัดสินใจได้เเล้ว? 

" น่ะ..หนู " 

" หืม?? "

รินลิตากลั้นใจ เธอหาข้ออ้างนี้ได้เพียงข้ออ้างเดียวเท่านั้น ถึงจะเป็นข้ออ้างที่น่าอายเอาเป็นเอาตายเเต่ว่าเพื่อโนเอล

รินลิตากุมมือตัวเองเอาไว้ทั้งสองข้างรวบรวมความกล้าสูดหายใจเข้าลึกๆก่อนจะตะโกนลั่นออกไป

 ถึงโนเอลเขาจะออกจากบ้านหลังนี้ไปเเล้วเเต่เสียงของเธอก็ส่งต่อมาผ่านเขารวมถึงเเม่ของเขาก็ได้ยินด้วย เธอได้เเต่หลับตาไม่พูดอะไรด้วยความอาย

" หนูชอบโนเอลค่ะ เเม้ว่าเขาจะใส่หน้ากากปกปิดใบหน้าบางส่วนเอาไว้ เเต่หนูก็เห็นถึงความหล่อ หนูชอบใบหน้าที่หล่อเหมือนเทพบุตรเเบบเขาค่ะ!!! " 

เเน่นอนว่าเมื่อลืมตาทั้งสองข้างขึ้นมาเเล้วมารดาของเธอก็ช็อกจนน้ำชายฟูมปากไปเรียบร้อยที่ลูกสาวตัวเองชอบคู่หมั้นเพราะหน้าตา

เเถมยังรั้งเอาไว้ไม่ให้ถอนหมั้นครั้งนี้อีก ทำเอาผู้เป็นเเม่ช็อกจนหัวใจจะวายตายไปก่อน ส่วนเหล่าสาวใช้ก็รีบพาหามคุณนายยกไปใส่ส่งรพ.โดยเร็วเพราะอาการช็อก

อ้าวเฮ้ย!? เป็นเเบบนี้ไปได้ยังไงเนี่ย 

รินลิตาลืมตาขึ้นมาก่อนจะพบว่าเเม่ของตนเองถูกยกขึ้นบนเตียงของรพ.มาเเล้วทำเอาเธอทั้งงทั้งไม่เข้าใจก่อนจะคิดได้ว่าคงเป็นเพราะเหตุผลเมื่อกี้ทำให้เเม่ของเธอช็อกไปตามๆกัน

เมื่อมาถึงรพ.

เธอก็เเทบจะไม่มีน้ำตาร้องไห้ฟูมฟายเลยสักนิดเพราะหมอบอกว่าเเม่สุขภาพดีเเข็งเเรงเพียงเเต่ว่าช็อกไปชั่วขณะเพราะอาหารติดคอเเเหละ อาการของท่านยังสุขภาพดีเสมอตลอด

เเละนี่ไม่ใช่ครั้งเเรกที่ท่านเข้ารพ.ด้วยซ้ำไป

" ฮ่าๆ ๆ... อุตส่าห์เป็นห่วงที่ไหนได้ยังดีเหมือนเดิม "

 รินลิตาน้ำตาไหลพรากอาบเเก้มเเค่นหัวเราะออกมาเเห้งๆตอนนี้เธอรู้สึกเซ็งมาก!

ตอนเเรกก็นึกว่าช็อกเพราะเธอชอบผู้ชายที่หน้าตาเเต่เหมือนว่าเเม่ของเธอจะรับได้เเละไม่ได้ว่าอะไรที่เธอชอบเขาเพราะหน้าตากลับกันกลับสนับสนุนด้วยซ้ำ 

มารดาของรินลิตากุมมือของเธอเอาไว้เเน่น เเววตามุ่งมั่นเเต่เธอไม่ได้ต้องการเเบบนี้ซะหน่อย รินลิตาพยามจะหาทางอธิบายให้ได้เเต่ก็ต้องชะงักกับเหตุผลของมารดาตัวเองอีกรอบ

" ตอนเเม่หนุ่มๆเเม่ก็ตกหลุมรักพ่อเพราะหน้าตาดีเหมือนลูกเลย นิสัยน่ะไม่ใช่ค่าวัดขอเเค่หล่อเเม่ก็พร้อมจะกำราบ!! " 

" ค่ะ " 

รินลิตาตอบรับไปเเบบส่งเดช รู้เลยได้นิสัยเเบบนี้มาจากใครที่เเท้ตัวการคือเเม่ของเธอนี่เอง! เเต่ถ้าคิดย้อนไปเเล้ว

โนเอลนี่เเหละเป็นตัวสำคัญทำให้เธอรอดจากตระกูลนี้นอกจากจะหล่อเเล้วนิสัยก็...ดีระดับนึงละมั้งเเต่ติดที่ว่าชอบพูดจาร้ายเเรงไปซะหน่อย ไม่เป็นไรเเค่นี้เอง

" งั้นหนูไปก่อนนะคะเเม่ ไว้พรุ่งนี้จะมารับกลับบ้าน "

รินลิตายิ้มหวานส่งให้มารดากลับไปก่อนจะขอตัวกลับไปที่บ้านของเธอก่อน เธอโบกมือลามารดาด้วยความรักใครก่อนจะบิดลูดบิดประตูออกจากห้องคนไข้ไปเเต่เมื่อเธอจะก้าวเท้าเดินไปเท่านั้นก็ต้องชนกับเขา...อีกเเล้ว!!

ตุบ!! 

" อึก... "

โนเอลส่งเสียงร้องออกมาอย่างอายหน้าเมื่อรินลิตาคราวนี้ไม่ได้ล้มไปตำเเหน่งเดิมเเต่กลับล้มฝุบหน้าต่ำกว่าขาของเขาไม่กี่เซนเเถมมือยังจับอกเเกร่งของเขาอีก

ไม่ใช่เเค่เขาที่ตกใจเเต่รินลิตาก็ตกใจไม่น้อยเเถมยังขยับมืออีก

 หน้าอกเเบบนี้คงผ่านการออกกำลังกายมาไม่น้อยเเต่เขาพิการเเปลว่าก่อนหน้านี้คงออกกำลังกายมาสินะ รินลิตาขยับมือไปทั่วร่างกายก่อที่มือคู่นั้นจะถูกโนเอลจับเพื่อให้หยุดการกระทำเพราะที่นี่คือรพ.

หมับ 

" เอ่อ "

 รินลิตามองหน้าชวนหลงไหลของเขาไม่หยุดเธอพูดไม่ออกมองไกลๆก็หล่อยิ่งมองใกล้ก็หล่อกว่าเดิมอยากจะถอดหน้ากากที่ปิดบังใบหน้าเต็มเอาไว้

เเต่ทำไม่ได้เธอสัญญากับตัวเองเเล้วจะไม่ก้าวก่ายพื้นที่ส่วนตัวของอีกฝ่ายทั้งที่ไม่ได้เป็นอะไรกัน

 "  ขอโทษค่ะโนเอล " 

" ธนกร "

 โนเอลย้ำเสียงขาดกดตาต่ำขมวดคิ้วเเน่นิ่ง อีกครั้งที่เธอเรียกชื่อเล่นของเขา ทั้งคู่ไม่ได้มีความสัมพันธ์เเน่นเเฟ้นจนถึงขนาดเรียกชื่อเล่นเหมือนเลือกผักปลาได้ง่ายๆ รินลิตาชะงักไปก่อนจะคลี่ยิ้มบาง

 " ขอโทษค่ะ คุณธนกร "

มาเยี่ยมคุณเเม่ของฉันเหรอคะ " รินลิตาเอ่ยถามอย่างประหลาดใจนิดหน่อยก่อนจะลุกออกจากตัวของโนเอล

ถ้าหากเธอไม่ลุกตอนนี้คงต้องโดนว่าเเน่ๆว่าตัวเธอหนักทั้งที่เธอชั่งน้ำหนักก็ไม่ถึงคำว่าผอมด้วยซ้ำ ร่างตอนนี้เธอจะเป็นกุ้งเเห้งอยู่เเล้วมันจะไปหนักได้ยังไง รินลิตาเบ้ปากเเอบๆ 

" ไม่ " โนเอลตอบกลับด้วยน้ำเสียงเย็นชา 

" เเล้วมาทำอะไรที่นี่เหรอคะ " 

" เเม่ของฉันสั่งให้พาเธอไปสำรวจรอบคฤหาส "

โนเอลปริปากส่งตอบกลับไป เเม้ว่าในใจเขาจะไม่ค่อยเต็มใจเท่าไหร่กับผู้หญิงคนนี้ก็เถอะหน้าตาที่ดูหวานสวยจะมองจากมุมไหนก็สวยไปหมดราวกับลูกกวาดเเคนดี้หวานๆ

ร่างกายที่ผอมบางเเละนิสัยที่อ่อนหวาน ถึงเธอจะสวยจนขั้นเป็นดาราได้เเต่เขาก็ไม่ได้สนใจหน้าตาเธอเลยสักนิดเพียงเเค่มองจากลักษณะนิสัยก็พอ

หากทำตัวก้าวร้าวคุณเเม่อาจจะขอถอนหมั้นเธอไปง่ายๆ เพราะอย่างงั้นเขาจะทำจะสั่งงานให้เด็ดขาดจนผู้หญิงคนนี้ทนไม่ไหว

" ไปค่า "

 รินลิตาตอบกลับพร้อมกำมือชูขึ้นอย่างร่าเริง คฤหาสของคู่หมั้นเป็นสิ่วที่ทำให้เธอตื่นเต้นมากที่สุดตั้งเเต่มีคู่หมั้นมานับหบายคนยังไม่เคยมีใครเอ่ยพาไปคฤหาสหรือบ้านเลยสักคนเดียว โนเอลเป็นคนเเรกที่พาไปฉะนั้นจึงดีใจเเละตื่นเต้นเป็นพิเศษ 

" อย่าเเตะต้อง "

โนเอลกดคิ้วขมวดอีกครั้งเมื่อรินลิตาพยามจะช่วยเขาเข็นรถวิลเเชร์ เขาเเค่จะพาเธอไปคฤหาสตามคำสั่งของคุณเเม่ไม่ได้อยากจะพาไปให้เห็นนักจริงๆ

เเต่เพราะเป็นคำสั่งจากมารดาที่เลี้ยงดูตนมาตั้งเเต่เด็กจึงขัดไม่ได้

โนเอลหันหลังกลับไปก่อนจะใช้มือทั้งสองข้างเข็นรถวิลเเชร์ ส่วนรินลิตาก็ตามอยู่ห่างๆหวังว่าเขาจะให้เธอช่วยอยู่ตลอดเวลาไม่ห่างพลางยิ้มเเย้มไปด้วยอารมณ์ดี 

เมื่อมาถึงคฤหาสตามที่เขาบอก รินลิตาก็ถึงกับอึ้งทันทีเเค่ภายนอกก็ประดับไปด้วยทองคำเเท้มากมายหรูหราพื้นที่กว้างใหญ่พอจะสร้างหมู่บ้านหลายหลังได้

เเถมยังมีสระว่ายน้ำ โรงหนังส่วนตัวอีกยังไม่รวมภายในตัวบ้านที่หรูหรามีรูปกรอกทองประดับไปด้วยใบหน้าของบรรพบุรุษในตระกูลของเขา

เธอได้เเต่มองซ้ายมองขวาอึ้งกับความงามหนูหราของคฤหาสหลังนี้เเถมสาวใช้เเละพ่อบ้านยังมีอีกเพียบ

รินลิตาเดินตามต้อยๆโนเอลไปเงียบๆไม่รบกวนอะไรก่อนจะหยุดอยู่ที่ห้องสมุดชั้นสูงสุด ภายในห้องมีเเต่กลิ่นหนังสือมากมาย

 ประวัติศาสตร์ นิยาย กองงานที่ยังคาอยู่บนโต๊ะเป็นปึกเเละกลิ่นกล้วยไม้หอมอ่อนๆโชย

" ฉันใช้ชีวิตในนี้ส่วนใหญ่ นอกจากจะไปกินข้าวเเละนอนเท่านั้น "

โนเอลหันรถเข็นวิลเเชร์ตอบกลับเธอพร้อมชี้ไปที่กองเอกสารมากมายบนโต๊ะ ทำเอารินลิตาประหลาดใจเเต่เธอก็รู้งานดีว่าต้องทำอะไรจากนี้

" คุณจะให้ฉันทำงานใช่ไหมคะ " รินลิตายิ้มหวานมือพาดหลังตอบกลับไป 

" อืม ฉันมีค่าเเรงให้งานให้ช่วยเเยกเอกสารก็พอนอกจากนี้อย่าริอาจเเตะต้อง...." 

ทันทีที่เขายังพูดไม่จบประโยครินลิตาไม่ได้สนใจฟังอีกทั้งยังก้าวเท้าส้นสูงเดินขยับมิดชิดด้วยชุดลูกไม้สีชมพูเเสนหวานไปหยิบหนังสือเล่มสีเเดงที่อยู่ในชั้นเสียอีก [ '' ความรักของเจ้าหญิงคาเทียร์ '' ] 

" ว้าว มีนิยายด้วยนี่นาชักชอบเเล้วสิ " รินลิตาส่งยิ้มให้กับเขาพลางหยิบหนังสือนิยายรักหวานโรเเมนซ์ติกขึ้นมาก่อนจะไบ่เปิดอ่านทีละหน้าอย่างมุ่งมันขยันเเข็ง

 ทำเอาโนเอลผลุบย้ำอกมาก่อนจะตีสีหน้าขรึมเอ่ยถามกลับไป 

" เธอชอบนิยายงั้นเหรอ " 

รินลิตาชะงักก่อนจะทำสีหน้าครุ่นคิดเเละตอบกลับเสียงหวานไป

" เรียกได้ว่าคลั่งไคล้มากกว่าน่ะค่ะ ฉันชอบตัวละครในนิยายเเม้จะไม่มีอยู่จริงก็ตาม " 

" งั้นก็ดี เพราะต่อไปนี้เธอจะต้องมาช่วยงานฉันที่นี่ หรือเธอจะไม่ทำ " 

" ทำค่ะๆ ขืนอยู่บ้านเฉยๆอย่างเดียวเเย่เเน่เลย "

รินลิตาทำหน้าบูดบึ้งติดตลกก่อนที่จะปิดนิยายเล่มนั้นเเละเก็บมันกลับเข้าชั้นหนังสือตามเดิม เธอเก้าท้าวเดินไปหากองเอกสารที่ถูกวางอยู่อย่างเละเทะก่อนจะเริ่มจัดมันให้เป็นระเบียบเเละพิจารณาความสำคัญของเอกสาร 

" คุณทำงานเป็นท่านประธานบริษัทZเหรอคะ " เธอตาถลึงทันทีก่อนจะหันไปถามโนเอลที่ดูหน้าขรึมๆเงียบไม่ตอบอะไร

เขาพยักหน้าตอบกลับทำเอารินลิตาตกใจไม่น้อย นอกจากคฤหาสจะรวยหรูหราเเล้วยังเป็นประธานของบริษัทชื่อดังในย่านธุรกิจอันดับต้นๆภายใน4ปีอีก นี่เธอคู่ควรจะมาเเต่งงานกับเขาจริงๆเหรอ รินลิตาตีหน้าเศร้าซื่อ 

เเต่ก็ดันถูกทำให้เข้าใจผิดโนเอบคิดว่าเธอเศร้าเพราะต้องถูกบังคับเเต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเลยเอ่ยถามกลับไปพร้อมพูดตัดพ้อกับตัวเอง

 " ต้องเเต่งงานกับฉันมันไม่มีความสุขนักรึไง จริงสิก็ฉันมันพิการนี่เนอะ " 

รินลิตาชะงักเห็นท่าไม่ดีเธอไม่รู้ว่าจะปลอบเขายังไง

เธอไม่ได้เศร้าเพราะจะต้องเเต่งงานกับเขาเเต่เธอคิดว่าตัวเองตั้งหากที่ไม่คู่ควรมาเเต่งงานกับเขา นอกจากจะมีชื่อเสียงหน้าตาก็ดีเเล้วเธอกลัวว่าตัวเองจะไร้ประโยชน์ รินลิตาเขยิบเท้าเข้าไปกอดเขาเอาไว้