แกร่ก เเกร่ก

"วันนี้คุณครูจะให้นักเรียนทำแบบทดสอบการบำบัดนะคะ หยิบสมุดขึ้นมาค่ะ" เสียงูคุณครูประจำวิชาสุขศึกษาของเซน เด็กหนุ่มหน้าหวานอยู่มัธยมปลายที่ 5 เซนขึ้นชื่อว่าเป็นหนุ่มหน้าเด็กตลอดกาลไม่ว่าจะผ่านไปนานเท่าไหร่ใบหน้ายังคงสวยดุจนางฟ้านางสวรรค์ ผู้หญิงยังต้องอิจฉาในใบหน้าของเซน นอกจากหน้าตาน่ารักแล้ว บิดายังเป็นถึงเจ้าของบริษัทใหญ่สุดในเมือง xxx มารดาเป็นคุณครูสอนอยู่ที่ประเทศสิงคโปร์ ทุกสิ้นเดือนจะกลับมาครั้ง....

"มึง กูไม่อยากเรียนและ ไปแดกชาบูกัน" พลอยเพื่อนสนิทของเซนตั้งแต่ม.1

"ไอพลอยมึงจะโดดเรียนทั้งๆที่เปิดเทอมได้2วันเนี่ยนะ" รามเพื่อนสนิทอีกคนของเซน เจ้าระเบียบสุดๆ แต่ด้วยหน้าตาที่น่ารักไม่แพ้เซน ก็ไม่มีใครเกรงกลัวเลยแม้แต่น้อย

"น้า~ ไปเถอะ ครูสอนอะไรก็ไม่รู้ น่าเบื่อ" พลอยบ่นออกมาพร้อมทำหน้ายู่ก่อนจะกอดอก ทำให้เพื่อนๆรู้ว่าพลอยกำลังงอนอยู่

"เออๆ ไปก็ได้ๆ เดี๋ยวกูบอกคุณครูก่อนนะ จะได้ไม่มีพิรุจ" เซนบอกเพื่อนสาวด้วยความเหนื่อยใจ พลอยเป็นคนที่เอาแต่ใจค่อนข้างมาก ดื้อเงียบ ภายนอกดูง่ายๆแต่ความจริงแล้วเรื่องมากที่สุดในกลุ่มแล้ว

.

.

.

"คุณครูครับ ผมขออนุญาตไปเข้าห้องน้ำกับเพื่อนได้มั้ยครับ ผมไม่กล้าไปคนเดียว" เซนได้ขออนุญาตคุณครูไปเข้าห้องก่อนเพราะเซนค่อนข้างที่จะเป็นลูกรักครูเลยทีเดียว แต่ก็ไม่ใช่ว่าเซนจะโดดเรียนบ่อยนะ ตั้งแต่ขึ้นม.4จนถึงม.5พึ่งโดดเรียนไป7ครั้งเอง แหะๆ

ณ เซ็นทรัลพลาซา(ใจกลางเมือง)

"มึง กูเอาหมดนี้แหละ ไปๆคิดเงิน"

"มึงครับ เอาไปขนาดนี้ ซื้อไปให้คนใช้ที่บ้านใส่รึไง กูหนักแล้วเร็วๆ!" รามที่ได้ถือเสื้อผ้าให้พลอยเยอะสุดต้องบ่นออกมาด้วยความรำคาญ

"เออ กูก็ว่างั้น ถือจนมือเปื่อยและ เร็วๆ" ผมทนเห็นไอรามมันถือเสื้อผ้าเป็นร้อยๆตัวของไอพลอยไม่ไหวแล้ว ของผมมีแค่4-5ตัวยังหนักขนาดนี้แล้วของไอรามจะหนักขนาดไหนกันนะ ตัวก็เท่าๆกับผม ผมรับไม่ด้ายยยย

"เออๆ ไปๆ" พอถึงตอนคิดเงิน ผมมองไม่ผิดใช่มั้ยว่าไอพลอยมันหน้าเเดง แค่คิดเงินต้องหน้าแดงขนาดนี้เลยรึไงกัน หรือว่ามันซื้อเยอะเลยเขินพนักงาน หรือยังไง?

"ร้านนี้จริงดิ คนเยอะนะ" พอคิดเงินเสร็จก็ถึงเวลาที่จะกินชาบู แต่ไอพลอยมันดันเลือกร้านที่มีคนเยอะซะด้วย มันจะไปกินอร่อยได้ยังไงกันนะ เสียงก็ดัง คนเดินพลุกพล่านไปหมด ผมรับไม่ได้เลย!!

"ร้านนี้แหละ จะได้ไม่ต้องเดินใกล้ กูสงสารไอราม" พลอยพูดออกมาพร้อมวิ่งเข้าร้านชาบูปล่อยให้ผมกับรามแบกเสื้อผ้าของมันไป ไม่สิ อิทชัดๆ

.

.

.

"หู้ยยยย ร้านนี้ต้องอร่อยแน่ๆเลย กูขอประเดิมคนแรกนะจ๊ะ แต่ขอไปเข้าห้องน้ำแป๊ป" ใช่ครับ ผมกับรามให้มันประเดิมก่อน มันขอไปเข้าห้องน้ำก่อนแป๊ปนึง แล้วมันก็แป๊ปจริงๆครับ กลับมาหน้าแดงด้วยไม่รู้ไปทำอะไรมา แต่นั้นไม่ใช่ใจความสำคัญเท่าไหร่นัก ที่สำคัญคือ....มันคีบหมูที่ผมย่างไว้ไปกินจนหมด!! ผมไม่เข้าใจเลยว่าคบมามันเป็นเพื่อนขนาดนี้ได้ยังไง ผมกับไอรามหันมามองหน้ากันด้วยความหน่าย ค่อยไปสงบอารมณ์และย่างหมูจน....

"สวัสดีครับสุดสวย พี่กับเพื่อนขอนั่งด้วยได้รึป่าวครับ" อยู่ๆก็มีผู้ชายสูงกว่าผมหน่อย เดินมาที่โต๊ะ ขอนั่งด้วยน้ำเสียงมึนเมา เดินก็ไม่ตรงดูๆแล้วหน้าจะเมามา เข้ามานั่งโดยที่ผมกับเพื่อนไม่ได้อนุญาตเนี่ยนะ!!

"ดื่มหน่อยสิจ๊ะ จะได้สดชื่น กระปรี้กระเปร่าเลยทีเดียว! พอสุดสวยดื่มเนี่ย สุดสวยจะได้กลับไปกับพี่นะครับ ฮิ้วววว" แล้วก็ยื่นแก้วเบียร์มาให้ผม ซึ่งผมไม่กินสุราครับ ฮือออ

"ไม่ครับ ผมไม่ดื่ม" ผมปฎิเสธไปตรงๆ เพราะของแบบนี้ถ้าไม่บอกตรงๆคงไม่หยุดแน่ๆ

สีหน้าของรามได้แต่ยิ้มเจื่อนๆเพราะไม่กล้าทำอะไรมากนัก ได้แต่คอยห้ามพลอยที่กำลังจะลุกขึ้นมาต่อยไอโรคจิต2คนนี้แต่ผมไม่อยากให้มีเรื่องเลยให้ไอรามมันห้ามไว้ก่อน

"อ๊ะ! ทำอะไรของคุณเนี่ย!"

อยู่ดีๆ ไอโรคจิต2คนนี้ก็เอามือมาลูบที่ขาอ่อนของผม ผมที่ตกใจปนหวานกลัวนิดหน่อย แต่ไม่มีวิชาป้องกันตัวอะไรไว้เลย

"อ้าวอีเหี้ยนี้ เกินไปแล้วนะ!" พลอยที่กำลังจะลุกขึ้นมาต่อยหน้าไอโรคจิตนี้

"ปล่อยมือออกจากเมียผมเดี๋ยวนี้นะ!" อยู่ๆก็มีผู้ชายร่างสูงเดินเข้ามาที่โต๊ะผม กระชากมือโรคจิตทั้ง2ออกไปจากขาของผม ผมรีบวิ่งเข้าไปหารามทันทีเมื่อโรคจิตถูกเอามือออกจากขาอ่อนของผม ตอนนี้ไม่ได้คิดอะไรแล้วนอกออกไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด รามปลอบใจเพื่อนอย่างเป็นห่วง เซนได้แต่ร้องไห้ รามไม่ได้เห็นเซนร้องไห้มานานแล้ว ยิ่งเรื่องโรคจิตไม่ค่อยจะมีเพราะจะมีพี่โม(คนขับรถ/การ์ทคนสนิท)คอยดูแลตลอด แต่พอขึ้นม.5เซนขออยู่ด้วยตัวเองไม่ชอบให้ใครมาตามมาอยู่ดูแลเท่าไหร่นัก

"ไม่เป็นไรแล้วมึง ไปนั่งเถอะ" รามพูดพร้อมพลักอ้อมกอดของเซนออกเล็กน้อย

"อื้อ" ผมโดนลวนลามครับ เป็นสิ่งที่หน้าจดจำมากๆเลย หน้าจดจำก็บ้าและ!! ผมโดนลวนลามแถมผมยังร้องไห้ต่อหน้าทุกคนในร้านชาบูอีก!! ถ้าแม่ผมรู้นะ แม่ผมต้องให้ลุงโมมาตามผมอีกแน่เลย ผมจะต้องเข้มแข็งกว่านี้นะ!!

"เอ่อ....ขะ...อ๊ะ!" อยู่ๆผู้ชายที่มาช่วยผมก็มานั่งข้างๆผมแบบยังไม่ได้ขออนุญาตผมกับเพื่อนเเต่....ผู้ชายคนนี้หน้าตาค่อนข้างดีเลยหล่ะ คิ้วคม จมูกเป็นสัน นี้แหละครับ! พ่อของลูกผม! แต่คงได้แค่ปลื้มแหละครับ เหมือนน่าจะมีแฟนแล้วมั้ง

"ขอบคุณที่ช่วยผมเมื่อกี้นะครับ" ผมขอบคุณตามมารยาท

"ขี้เเย" ห่ะ! อะไรนะ ไอผู้ชายที่ผมปลื้มตั้งแต่แรกเห็นมันว่าผมขี้แยหรอ! ชาตินี้จะเจอคนดีๆบ้างไม่ได้รึไงว่ะไอเซน!

"อะ....อะไรนะครับ..." ผมแกล้งโง่ก่อนครับ เดี๋ยวเขาจะด่าผมต่ออีก ไม่เคยโดดใครด่าแบบนี้เลยนะ! นอกจากเฮียซิม เฮียซิมเป็นพี่ชายแท้ๆของผมเองครับ อย่างเฮียซิมเนี่ย ใช้ผมอย่างกะทาสไว้รอผมขึ้นปี1ก่อนเถอะ ผมจะให้มันเห็นว่าผมโตแล้ว!

"ป่าว พี่ชื่อปลื้มนะ พวกเราหละชื่ออะไรกัน"

"ชื่อพลอยค่ะ'' พลอยพูด

"ชื่อรามครับ"

''แล้วน้องหละชื่ออะไร"

"คะ..ครับ...ผมชื่อ เซน ครับ..." น้องพ่อน้องแม่มึงสิ กูมีพี่คนเดียว!

''รออะไรกัน กินสิ เดี๋ยวพี่เลี้ยงเอง" ปลื้มบอก

"เอ่อ....ไม่ต้องครับๆๆๆ เดี๋ยวพวกผมเลี้ยงพี่เอง พี่ช่วยผมไว้ ผมต้องตอบแทนครับ หรือพี่อยากได้อะไรอย่างอื่นเป็นการตอบแทนมั้ยครับ'' นี้ผมพูดอะไรผิดรึป่าว ทำไมต้องทำหน้าเหมือนสงสัยผมยังไงอย่างงั้น

"ทุกอย่างมั้ยครับ" ปลื้มถาม

"ทะ...ทุกอย่างครับ" ผมรู้สึกขนลุกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้

"งั้น...พี่อยากได้เซนเป็นเมีย พี่ต้องทำยังไง"

"อ้าวเห้ย! ทำไมพูดงี้ว่ะ เพื่อนผมอุสาพูดดีๆ" อยู่ๆไอรามก็วีนขึ้นมาเฉย ถ้าไม่ติดที่เป็นเพื่อนกันมานานผมว่ามันหึงผมชัวร์ แต่...พี่เขาบอกว่าไงนะ....อยากได้เราเป็นเมียงั้นหรอ...

''ไอเชี่ยราม! ใจเย็นหน่อย!'' พลอยที่ได้ยินผู้ชายคนนั้นบอกว่าอยากได้เซนเป็นเมียยอมรับเลยว่าตกใจปนกับหวงเพื่อนไปด้วยแต่ก็ไม่คิดว่าพี่เขาจะชอบเซนจริงๆเพราะพึ่งเจอกันแค่ครั้งแรก

''นั่งลงไอราม! ส่วนพี่ พี่ไม่ได้ชอบเพื่อนหนูหรอกค่ะ พึ่งเจอกันครั้งเดียวจะชอบเนี่ยมันเป็นไปไม่ได้'' คนอะไรก็ไม่รู้มาบอกชอบทั้งๆที่เจอกันแค่ครั้งเดียว คุณหญิงพลอยจะเป็นลม!

''ใครบอกว่าพี่เจอเซนเป็นครั้งแรก'' ปลื้มถามตอบ ยกยิ้มด้วยความเจ้าเล่ห์หน่อยๆ

''พี่คะ ความรู้สึกคนนะคะ ไม่ใช่ของเล่น กินอิ่มรึยังคะ พวกเราจะได้กลับ'' ไม่ได้ไม่เชื่อนะว่าเจอกันครั้งแรกจะชอบกัน แต่เพราะหวงไอเซนเลยพูดแบบนั้นออกไป หึ้ย! ไม่หน้าพาไอเซนมาร้านนี้เลย!

''เดี๋ยวสิ จะรีบไปไหนกันนักหนา ฉันอยากได้เพื่อนเธอเป็นเมียมันผิดตรงไหน!'' ผมแค่อยากจะได้เพื่อนเขาเป็นเมียมันผิดตรงไหน หน้าตาน่ารักแบบนี้ จับกดคงฟินตายเลย

''ไอโรคจิตนี้!'' ฉันจะไม่ทนล่ะ กล้าดียังไงมาเอาเพื่อนฉันไปแบบนี้เนี่ย!

''พลอยมึงบอกให้กูใจเย็นแล้วมึงหละ ส่วนมึง! กลับบ้านไปได้และ เพื่อนกูไม่ใช่ของเล่นเว้ย ดูผ่านๆก็รู้ล่ะว่ามึงมันคนเจ้าชู้!'' ผมก็ไม่ทนแล้วเว้ย แม่งโรคจิตสายพันธุ์ใหม่รึไงว่ะ(รามคิดในใจ)

''เห้ย ใจเย็นกันหน่อยดิ พี่เขาอาจจะเล่นก็ได้ ใช่มั้ยครับพี่'' เซนห้ามปรามเพื่อนก่อนจะหันไปหาร่างสูง

''ไม่ได้เล่น ใครบอกพี่เล่น'' อ้าวไอหน้าหม้อ มึงนี้มันวอนตีนกูล่ะ ขึ้นชื่อว่าราม ก็คือรามเว้ยเคยอ่านมั้ยวรรณคดีน่ะห่ะ!(รามคิดในใจ)

''ไอปลื้ม รอนานป่ะ แล้วนี้ใคร'' อยู่ๆก็มีผู้ชายเดินมาอีกคน น้ำเสียงจากการพูดคุยกับพี่ปลื้มหน้าจะเพื่อนกันแน่ๆ

''นี้มึงยังไม่ตายอีกเรอะ! นึกว่าเเทงคนอื่นจนหักหมดแล้วซะอีก!'' รามที่เห็นหน้าอันคุ้นเคยเดินมา เป็นใบหน้าที่รามจะเกลียจไปจนตาย!

''อ้าวเฮียเจมส์ คิดถึง~'' ใช่ครับ ผมเข้าไปกอดแฟนเก่าของเพื่อน ผมสนิทกับพี่เขามากกกกก เลยต่อให้เลิกกับเพื่อนผมไปกี่ปีก็ยังเห็นเป็นพี่ชายที่เเสนดีอยู่~

''ครับๆ เฮียก็คิดถึง หว้า เฮียคิดถึงที่รักจังเลยครับ มากอดหน่อยเร็ว'' ใช่ครับ ไอเฮียไม่สนใจผมเเต่ไปสนใจไอราม เเฟนเก่าของเฮียมันเอง!

''ที่รักพ่อมึงสิ!'' รามพูดด้วยน้ำเสียงแข็ง เจมส์เคยเป็นแฟนกับรามตอนม.2 ตอนนั้นเจมส์อยู่ม.5 คบมานานพอสมควร พอใกล้จบเทอม1 เจมส์ได้มาห้องของรามเพราะรามทำบัวลอยไส้ให้กิน แต่ทั้ง2ก็เผลอมีอะไรกัน หลังจากที่ทั้ง2มีอะไรกัน รามก็ติดต่อเจมส์ไม่ได้เลย อย่าว่าแต่รามเลยไม่มีใครติดต่อเจมส์ได้สักคน จนรามจบม.2ก็ได้ข่าวว่าเจมส์ย้ายไปเรียนที่ต่างประเทศเสียแล้ว มีคนเห็นเจมส์จับมือสาวสวยขึ้นเครื่องบินไปเสียด้วย เห็นบอกว่าเป็นคู่หมั่น รามที่ได้ยินแบบนั้นจึงเกลียจเจมส์มาจนถึงทุกวันนี้ แต่ข่าวเรื่องที่เจมส์เจ้าชู้ก็ยังออกมาเรื่อยๆ (เนื่องจากเจมส์เป็นคนที่ค่อนข้างฮ็อตพอสมควร ทำอะไรก็ออกข่าวไปหมม)

''อย่าดุสิครับที่รัก~'' ผมพยายามง้อสุดที่รักของผมอยู่น้าา ผมอธิบายให้รามฟังไปแล้วว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นลูกพี่ลูกน้องผมแต่รามไม่ยอมฟังผมเลยสักนิด สงสัยต้องให้ใช้กำลัง หึหึ

''เออ สรุป มึงรู้จักเด็กพวกนี้ได้ยังไงปลื้ม'' ผมหยอดที่รักของผมก่อนจะหันมาถามเพื่อนสนิทของผม

''ก็น้องเขาโดนโรคจิตลวนลามกูเห็นเลยช่วย แค่นั้นแหละ''

''เล่าแค่นี้? แล้วเรื่องที่มึงอยากได้เพื่อนกูเป็นเมียหละ'' ผมปวดหัวและ โลกมันกลมเกินไป!และที่สำคัญไอคนเหี้ยเป็นเพื่อนกับคนเหี้ยด้วยกันได้ด้วยรึไง อย่างน้อยต้องมีดีบ้างแหละ แต่เหี้ยกับเหี้ยอยู่ด้วยกันก็ไม่หน้าจะผิดอะไรหรอก หึ!

''มึงไม่ด่ามันหละพลอย เมื่อกี้มึงยังด่ามันอยู่เลย!'' รามหันไปหาเพื่อนที่เอาแต่จ้องหน้าไอเจมส์ มึงจ้องขนาดนี้แดกเขาเข้าไปเถอะ

''จ้องทำเหี้ยอะไรหนักหนาห่ะ แดกมันเข้าไปเลยมั้ย'' รามพูดจบก็ดันหัวพลอยออกจากตัวเจมส์ที่เริ่มขยับเข้ามาใกล้ๆ

''ไม่ต้องหึงหรอกมึง กูแค่เห็นว่าไอเหี้ยของมึงหล่อขึ้น เห็นแบบนี้ก็...อยากรักกันก็รักกันไปเลย กูไม่ห้ามใครคนนึงล่ะ ส่วนเฮียเจมส์กินไอศกรีมม่ะ เดี๋ยวหนูสั่งให้'' อ้าวไอพลอย ทำไมทำงี้หละ ผมที่ปวดหัวกับมันเลย แล้วนี้มันปล่อยให้ผมเป็นเมียใครก็ไม่รู้เนี่ยนะ!

''ก็ดีครับพี่หิวเหมือนกัน''

''นั่งค่ะๆ''

''มึงชอบสีเหลืองหรอพลอย''

''ก็ไม่นี่ทำไมว่ะ''

''สลิ่มไง เปลี่ยนสีเร็วเนอะ''

''ฮ่า ฮ่า ฮ่า ที่รักผมคิดมุกเร็วจังเลยนะครับ'' เจมส์ที่ได้ยินมุกของรามก็หัวเราะออกมาทันที เป็นมุกตลกที่น่ารักจริงๆ

''ฮ่า ฮ่า พ่อ แล้วที่รักพ่อมึงอ่ะ''

ติ๊ง ติ๊ง

:พี่โม[น้องเซนครับ เฮียซิมกลับมาแล้วนะครับ คุณชายใหญ่ให้กลับมาหาเฮียครับ]

:เซน[ครับๆ ผมอยู่เซ็นทรัลพลาซานะครับ พอดีโดดเรียนมากินชาบูกับเพื่อน แหะๆ]

:พี่โม[ครับ อย่าไปไหนไกลนะครับ]

:เซน[คร้าบ]

''ไอราม ไอพลอยลุก! เฮียซิมกลับมาแล้ว ป๊าให้กลับไปหาเฮียที่บ้าน พี่โมกำลังมา พี่ๆครับผมกลับก่อนนะครับ นี้บัตรไม่จำกัดวงเงินครับ เอาไปใช้ได้ตามสบายเลยนะครับ คืนตอนไหนก็ครับ!''

''เฮียกลับมาหรอ เยส! กูคิดถึงเฮียที่สุดในโลก! หนูกลับก่อนนะคะเฮียเจมส์ กลับก่อนนะคะพี่ปลื้ม'' พลอยพูดพร้อมยกมือไหว้ปลื้มกับเจมส์

''สวัสดีครับพี่ปลื้ม'' รามยกมือไหว้แค่ปลื้มคนเดียว ไม่มีหันไปมองเจมส์เลยสักนิด

''ที่รักไม่ไหว้ผัวหน่อยหรอครับ นานๆทีเจอกันน้า~'' เจมส์ที่เห็นรามไม่ยอมยกมือไหว้ตนเองจึงอดที่จะหยอกไม่ได้

''ใครผัวผมครับ ผัวผมตายไปแล้ว พี่เจมส์ขับรถขอให้ไปชนคนอื่นนะครับ พี่ปลื้มขับรถกลับดีๆนะครับ''

"ที่รักนอกใจผัวหรอครับ แย่จัง''

''เลิกพูดเรื่องผัวๆเมียๆกันได้และ กูจะไปหาเฮีย!''

''สวัสดีครับพี่เจมส์ สวัสดีครับพะ...อื๊อ!'' อยู่ๆ ปลื้มก็กระชากมือเซนที่กำลังสวัสดีปลื้ม กระชากเข้ามาใกล้ๆหน้าแล้วจูบแบบอ่อนโยน ผม! โดน! ขโมย! จูบ! แรกไปหรอเนี่ย เเล้วคนที่จูบเป็นใครก็ไม่รู้ เจอกันเเค่ครั้งเดียว! มันโรคจิตชัดๆ ผมจะกลับไปฟ้องม้า!

''ไอเหี้ยนี้ จูบเพื่อนกูหาพ่อมึงอ่ะ''

''เดี๋ยวก่อนครับที่รัก! ไอปลื้มมันชอบน้องเซนจริงๆนะครับ'' รามที่กำลังจะพุ่งเข้าไปต่อยปลื้ม แต่ดันโดนเจมส์มาดันออกไปก่อน ตัวก็เล็กยังจะห้าวอีก เห้อ

''ไอรามใจเย็น! ส่วนพี่ปลื้มจะชอบจะอะไรก็ได้แต่อย่าจูบมันแบบนี้ ถ้าม้ามันรู้พี่ตายแน่''

''ก็แค่แม่เมีย ไม่ยากหรอกครับ กลับดีๆหละ เซน อย่าให้ใครมาจูบทับที่พี่นะ''

''คะ...ครับ...''

.

.

.

เซนเข้าใจว่าพี่เขาคงชอบเซนจริงๆ แต่เซนไม่ได้โหยหาความรักมานานแล้ว จะตัดมันออกไปจากชีวิตด้วยซ้ำ ปกติแล้วใครมาจูบแบบนี้มันต้องขัดขืน แต่เซนกลับไม่ขันขืนแม้แต่น้อย เซนจะไม่รักใครที่เจอกันครั้งเดียวหรอกนะ!

.

.

.

''แหม~ เขินอยู่ล่ะสิ กูจะไปฟ้องม้ากับเฮียคอยดู และที่สำคัญกูจะบอกป๋าด้วย!'' พลอยหลังจากที่ทั้ง3คนได้ออกมาจากห้าง พี่โมก็มารับพอดี ทึกคนขึ้นรถตามปกติ

''เลิกแซวกูแล้วพูดเรื่องมึงเถอะ กูเห็นนะว่าตอนมึงคิดเงินชุดเดรสเหี้ยอะไรของมึงน่ะ มึงหน้าแดง และที่สำคัญตอนไปเจ้าห้องน้ำมึงหน้าแดฃกลับมาอีกด้วย!'' เซนเปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องของพลอยแทน ทีเเรกไม่คิดว่าจะมีอะไรหรอก คงอากาศร้อนแต่มันต้องมีลับลมคมในแน่ๆ

''เออ จะพูดนานล่ะ ยังไงๆ'' รามที่อารมณ์เสียอยู่ ก็ดีขึ้นมาแบบอัตโนมัติ รามก็สังเกตพลอยเหมือนกัน พลอยต้องมีอะไรเกินไปกว่านี้เเน่ๆ!!

''โอ้โห้ รุมกูขนาดนี้ ฆ่ากูเถอะ คือว่า....กูชอบพนักงานคนนั้นเว้ยย้ำ ชอบ!....ตอนกูคิดเงินอะ...กูใจเต้นกับเขาเว้ย กูเลยหน้าแดง แหะๆ ส่วนตอนไปเข้าห้องน้ำกูเผลอเดินไปชนเขาแล้วเราก็ได้คุยกันนิดหน่อย เขาชื่อแพท อยู่ปี2 มหาลัยเดียวกับพี่ปลื้มและเฮียเจมส์นี้แหละ''

''หึ ก็แค่ตกหลุมรัก กูจะกลับบ้านไปฟ้องเบลแน่!''(เบล น้องสาวของพลอย)

''ใช่ กูจะกลับไปฟ้องเบลแน่ มึงอยู่ได้ก็อยู่ไป!'' รามพูดด้วยน้ำเสียงสะใจ

''พวกมึงจะเล่นอย่างงี้ใช่มั้ยได้ พี่โมอยู่ฝั่งใครคะ!'' พลอยที่ไม่มีพวกอยู่เลยหันไปถามพี่โมแทน

''เอ่อ...พี่อยู่ฝั่ง...''

''คิดดีๆนะครับพี่โม เซนไม่รับประกันอาหารของเจ้าโกโก้นะ มันอาจจะได้กินขี้ของมันเองก็ได้นะครับ''(โกโก้ สุนัขของพี่โม)

''พี่อยู่ฝั่งฝัน ไม่มีสิ้นสุด หากจำนน ทนทำไป /เพลง\''

''ฮ่า ฮ่า ฮ่า'' ทั้ง3พูดคุยกันไปหัวเราะกันไปมาอย่างสนุกสนาน

...........................................................................................................................................................ไรท์ยังไม่ได้แก้คำผิดนะคะ ฝากตอนต่อไปด้วยน้าา.............................................................................................