เช้านี้ช่างเป็นวันที่มีความสุขที่สุดในช่วงวันหยุดสุดสัปดาห์นอนเปิดเเอร์เย็นๆ มีเตียงนุ่มๆ ผ้าห่มนุ่มๆ เปิดเพลงเบาๆ อบอุ่นสบายตัวสุดๆ นับว่าเป็นวันที่ดีที่สุดของวันหยุดเลยก็ว่าได้

"ป๋า มามี้ คิดถึงจังเลย"

ผมเดินลงบันไดตรงมายังห้องอาหาร 

ครอบครัวผมมีอยู่กันสามคน มีพ่อมีเเม่เเละก็มีลูกชายหล่อ ๆ หนึ่งคน ไม่ใช่ใครอื่นนั่นก็คือผม ผมน่ะมีเพื่อนสองคนผมสนิทกับมันสองคนมาก 

"คิดถึงไรกันเจอกันทุกวันยังจะคิดถึงอีก เรานี่อ้อนเก่งนะ มีวงมีหวานด้วย มีเเฟนหรอลูกมาเเนะนำให้เเม่รู้รู้จักหน่อยสิ"

".."

" สวยมั้ย เรียนที่ไหน อายุเท่าไหร่.." เเม่ยิงคำถามมาเป็นชุด จะเอาตัวรอดยังไงว่ะทีนี้

คนตัวเล็กทำปากยู่นั่งเกาหัวอยู่เกาอี้ฝั่งตรงข้าม ตอบเสียงกระตุกกระตัก พร้อมมีคุณหญิงประภานั่งจ้องหน้าอยู่อีกฝั่งของโต๊ะ

"เดี๋ยวๆ ๆ มามี้ก็พูดมั่ว ผมยังไม่มีเเฟนสักหน่อย"ผมตอบคุณหญิงไป ใครจะบอกว่ะ เดี๋ยวก็พลอยโดนจับคลุมถุงชนกันเลยพอดี ไม่ได้ ๆ มันต้องมีทางออกสำหรับเรื่องนี้สิ ผมยังไม่พร้อมเปิดตัวกับคุณหญิงกลัวคุณหญิงไม่ปลื้ม

"ทำไมล่ะลูก"คุณหญิงของบ้านเอ่ยถามพร้อมหันมาจ้องลูกชายเพื่อหวังจะเอาคำตอบกับลูกชายตัวดี

"ก็ไอ้กันต์นะสิโปรยเสน่ห์จนสาวในมหาลัยหลงเสน่ห์มันไปหมดเลย" เอาว่ะโทษใอ้กันต์ก็เเล้วกัน กูขอโทษนะเว้ยมึงรับไปเเทนกูก็เเล้วกันถือว่าช่วยกูนะเว้ยเพื่นรัก 

เขาพรางคิดในใจอย่างเงียบ ๆ

" ก็เเกหน้าหวานยังกับผู้หญิง หญิงคนไหนจะอยากได้เเกเป็นแฟนว่ะไอ้ลูกชาย"

เเดดดี๊คนหล่อพูดเเซะลูกชายตัวดีของเขา หารู้ไม่ว่าลูกชายตัวดีไม่ชอบให้ใครมาชมว่าตนหน้าหวาน

"นี่คุณนพดล! อย่าเเหย่ลูกสิเห็นมั้ยหน้าหยิกหน้างอเเล้ว" นับเดือนพูดปรามสามีเพราะรู้ว่าอีกไม่นานลูกชายตัวดีคงงอนสามีตนอย่างเเน่นอน

"พ่ออ่ะ ผมหล่อซะขนาดนี้ รวย Perfect ผู้หญิงคนไหนไม่เอาก็ให้มันรู้ไป ผมไปล่ะมามี้ จุ๊บ! งอลป๋าเชอะ!"

ลูกชายคนเดียวของบ้านพูดพรางทำหน้ายู่ยี้ไงส่ายหัวไปมาพรางลุกเดินมาหาผู้หญิงที่เขารักมากเเล้วหอมเเก้มทีนึงให้ชื่นใจก่อนออกไปหาประสบการณ์ชีวิต

"อิ่มเเล้วหรอลูก"คุณหญิงของบ้านหันมิงตามทางที่ลูกชายตัวดีเดินไปเเล้วพูดขึ้น

"ค้าบมี้ ผมไปล่ะนะ"ผมหันไปโบกมือให้ม๊ามี๊สองสามทีเเล้วเดินไปยังรถหรูที่ให้คนใช้เอามาจอดไว้หน้าบ้าน

คนเป็นพ่อส่ายหัวให้กับความหาประสบการณ์ชีวิตของใอ้ลูกชายตัวดี

ป๋าเอาไรคิดเนี๊ยว่าเราจะได้ผัว

ผมกดหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋ากางเกงเเล้วรีบกดไปยังเบอร์เพื่อนรักทันที

"ฮัลโหลไอ้กันต์เจอกันที่ห้างนะเว้ย กูจะไปรับน้องรินมากินข้าวด้วย"

/เอ่อๆเดี๋ยวกูขับรถไปเองได้เดี๋ยวนี้ติดสาวนะมึง/

"กูหล่อ ช่วยไม่ได้" ผมพูดไปหัวเราะไปในความมั่นหน้าของตัวเอง

/เดี๋ยวก็รู้ไม่เเน่มึงเดินห้างวันนี้ไม่ที่ใดก็ที่นึงมึงอาจจะเจอผัวมึงในอนาคตก็ได้ หล่อกว่ามึง รวยกว่ามึง Perfect กว่ามึงกูจะหัวเราะให้ฟันหักเลยว่ะ/ 

"ไม่มีวันนั้นหรอก"

ฝันไปเถอะอย่างเขาอ่ะนะต้องได้เมียสวย ๆ หมวย ๆ มาเป็นเมียเท่านั้น ไม่ใช่อย่างที่ใอ้เพื่อนเหี้ยมันพูดกวนเขาอยู่ทุกวัน

ฮ่องกง

นักธุรกิจหนุ่มหล่อฮ่องกงที่มาเเรงที่สุด ณ   ตอนนี้สาวๆในฮ่องกงก็ต่างหมายปองอยากเป็นทองเเผ่นเดียวกับเขาคนนี้ทั้งนั้น มีเเต่คนอยากร่วมธุรกิจนับคนไม่ถ้วนถึงจะไม่ค่อยมีคนเคยเห็นหน้าคนที่ชื่อว่าลับหลังเป็นมาเฟียฮ่องกง ในคราบนักธุรกิจสักเท่าไหร่หรอก ขึ้นชื่อว่ามาเฟียใครได้ยินก็ไม่อยากเข้าใกล้ด้วยซ้ำไป 

"คุณหนูคะคุณท่านเรียกพบค่ะ"

"อืม เดี๋ยวผมตามไป"

"มีไรถึงต้องเรียกผม"

"เเกต้องเเต่งงานกับหนูตะวันลูกชายคนเดียวของนพดลนักธุรกิจชื่อดังของเมืองไทยเเม่เเกฝากฉันมาบอกเเกใอ้ลูกชาย"

"ทำไมผมต้องเเต่ง ผมไม่รักคุณหนูตะวันอะไรนั่นหรอกนะไม่พิสวาทด้วยซ้ำ ผมไม่ชอบผูกมัดกับใครเเละอีกอย่างพ่อก็น่าจะรู้เขาจะรับในสิ่งที่ผมเป็นได้หรอ? "

"จะรับได้หรือรับไม่ได้ เเม่เเกก็จัดการ          ทุกอย่างเเล้ว"

"ยังไงผมก็ไม่เเต่งเเน่นอน!"

เฟ่ยหลินยื่นคำขาดว่ายังไงจะไม่มีทาง      เเต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเเน่นอนถึงเขาจะชอบทั้งชายเเละหญิงเเต่ทุกคนล้วนเเต่เป็นเพียงคู่นอนเเก้ขัดไปวันๆเเละที่ยิ่งไปกว่านั้นไม่ว่าผู้ชายหรือผู้หญิงที่เข้ามาล้วนเเต่หวังผลประโยชน์จากเขาทั้งนั้น ถ้าคุณหนูตะวันอะไรนั่นยืนยันที่จะเเต่งล่ะก็บอกไว้เลยเป็นได้เเค่นางบำเรอเเก้ขัดไปวันๆก็เท่านั้นอย่าหวังจะได้เป็นสะใภ้ ตระกูลหยางเป็นอันขาด!

"ใต้จ้ะวันพรุ่งนี้เดี๋ยวเเม่จะพาลูกไปทำความรู้จักกับเพื่อนเเม่สักหน่อยลูกพอว่างมั้ย?"ผู้เป็นคุณหญิงของบ้านเอ่ยถามลูกชายขึ้นท่ามกลางอาหารมื้อค่ำที่อยู่ทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากันพ่อเเม่ลูก

"ว่างครับ สำหรับเเม่ว่างเสมอครับ^^"

"ดีเลยจ้ะลูก งั้นพรุ่งนี้เเต่งตัวหล่อๆนะจ้ะ"

"ผมก็หล่ออยู่เเล้วครับเเม่ ฮ่าๆ"

"จ้ะ อวยตัวเองก็เป็นใอ้ลูกคนนี้นิ" ผู้เป็นคุณหญิงของบ้านพูดเเหย่ลูกชายสุดที่รักเบาๆ

"อย่าไปซนล่ะใอ้ลูกชายฮ่าๆ"

"พ่ออ่ะ ผมโตเเล้วนะครับไม่ซนหรอกค้าบบ"

[ พบเจอเพื่อนเเม่ ]

"สวัสดีค่ะคุณหญิงไม่เจอกันนานเลยนะ นี่ลูกชายฉันเอง ชื่อใต้จ่ะ"

"สวัสดีครับคุณน้า"ใต้ยิ้มให้พร้อมสวัสดีพอเป็นมารยาทเเล้วคุณหญิงเพื่อนเเม่ก็ยิ้มตอบพร้อมพูดขึ้น

"เรียกเเม่เถอะจ่ะ เดี๋ยวอีกไม่นานก็ได้เรียกเเล้ว" คงได้เรียกเเหละมั้งครับ

"!? "

ลูกชายทำหน้าตกใจหันหน้าไปเป็นเชิงถามผู้เป็นเเม่ว่านี้เรื่องไรกัน เพื่อนของเเม่พูดเเปลกๆ

"ไม่ต้องตกใจหรอกลูกเข้าเรื่องเลยเเล้วกันนะ"ผู้เป็นเเม่พูดขึ้นกลางความตกใจของลูกชาย

"เชิญนั่งดีกว่าค่ะ คุณหญิงนับเดือน"

"เข้าเรื่องเลยนะ เเม่อยากจะให้หนูใต้เเต่งงานกับพี่เขาเดี๋ยวเอาไว้พี่เขามาไทยดีกว่าเนอะจะพามาเเนะนำให้หนูใต้ทำความรู้จักกับพี่เขา เพราะอีกไม่นานหนูใต้ก็คงตะต้องย้ายไปอยู่กับพี่เขา"คุณหญิงประภาบอกพร้อมกับยิ้มเป็นการถามตอบ

"เอ่อ..คือว่า"

"ไม่ต้องตกใจหรอกลูกพี่เขาน่ะรู้เรื่องนี้ได้สักพักเเล้วล่ะ"

หลังจากกลับมาจากไปพบคุณหญิงประภาผู้เป็นลูกชายสุดที่รักเลยพูดถามขึ้นท่ามกลางคฤหาสน์ใหญ่

.

.

"เเม่ครับ ทำไมถึง..ต้องให้ผมเเต่งงานกับใครก็ไม่รู้ด้วยครับ เเถมยังเป็นผู้ชายด้วยกันอีก เเล้วผมก็ไม่ได้ชอบผู้ชายเเละก็ไม่มีทางชอบด้วย เเม่ก็รู้ผมไม่ชอบถูกคลุมถุงชนสักเท่าไหร่ เเละผมก็มีเเฟนเเล้วด้วย"

"เเม่รู้ เเต่เเม่ไม่อยากให้ลูกคบกับผู้หญิงพวกนั้นเป็นใครที่ไหนก็ไม่รู้เข้ามาในบ้านไม่ซ้ำหน้าเลยในเเต่ล่ะวันเเล้วผู้หญิงพวกนั้นไม่เข้าตาเเม่เลยสักคนทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่างมีเเต่เเต่งตัวสวยไปวันๆ สวยเเต่นอกจูบไม่หอมล่ะสิไม่ว่า มีลูกเขยเป็นผู้ชายยังดีกว่ามีสะใภ้เป็นเป็นผู้หญิงไม่เอาไหนยังดีกว่าอีก สู้ลูกชายเพื่อนเเม่ก็ไม่ได้ทั้งหล่อ ทั้งเก่ง มีงานมีการทำเป็นถึงประธานบริษัทใหญ่ เพียบพร้อมทุกอย่าง เเถมยังเป็นคนที่เเม่เห็นตั้งเเต่เล็กจนโตอีก เเละเขาก็น่าจะดูเเลลูกได้ดีกว่าผู้หญิงพวกนั้นอีก    (หมายถึงดูเเลในฐานะคนรักนะอะไรประมาณนี้)  เพราะฉะนั้นลูกต้องเเต่งงานกับพี่เขาเท่านั้น! ถ้าเเม่ไม่อยู่เขาน่าจะดูเเลปกป้องลูกได้ " คุณหญิงของบ้านใช้น้ำเย็นเข้าลูบหวังว่าลูกชายสุดที่รักจะยอมเเต่งงาน

"เเต่เเม่ครับ! "

"ได้มั้ย? ทำเพื่อเเม่ได้มั้ยลูก เเม่จะได้สบายใจ ลูกจะได้ไม่ต้องมาทำตัวเหลวไหล ไม่เป็นการเป็นงาน มั่วผู้หญิงเเบบนี้ ควงผู้หญิงไม่ซ้ำหน้า"

"เเต่เเม่...ผมไม่เคยเห็นหน้าเขาเลยด้วยซ้ำเเละผมก็มีเเฟนเเล้วด้วย เเม่จะให้ผมเเต่งงานกับลูกชายเพื่อนเเม่ได้ยังไงกัน" เหอะ เเฟนหรอ? ผู้หญิงสำส่อนล่ะไม่ว่าคุณหญิงพูดในใจ

"ไม่ได้ก็ต้องได้ เเม่กับคุณหญิงตกลงกันเเล้ว เเล้วอีกอย่างลูกต้องไปเลิกกับนางผู้หญิงคนนั้นด้วย ใช่ว่าเเม่ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นที่ลูกคบด้วยกะจะเเค่เกาะลูกกินไปวันๆ เเถมยังเอากับผู้ชายไม่เลือกหน้าที่ไหนก็ไม่รู้ที่ไม่ใช่ลูก ลูกยังจะรักผู้หญิงคนนั้นอยู่อีกหรอ? เเม่รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับลูก ไปติดสาวที่ไหน ทำอะไรที่ไหนเเม่รู้หมด พ่อก็รู้ด้วยนะ หื้ม..เเม่ถามทำไมไม่ตอบลูกยังจะรักผู้หญิงคนนั้นอยู่อีกหรอ ถ้าลูกรู้เเบบนี้เเล้ว"

"นี่เเม่เเอบจ้างคนตามไปสืบเรื่องลูกหรอ!?"

"ก็ใช่น่ะสิ เป็นความคิดพ่อเขานะเเม่ไม่ได้เป็นคนคิดขึ้นมาเเต่เเม่ก็ต้องขอบขอบใจพ่อเขานะ ทำได้ดีเลยที่เดียวสงสัยเเม่ควรจะให้รางวัลพ่อเขาเเล้วล่ะ หึหึ"

"เเม่ทำกับผมเเบบนี้ไม่ได้นะ! "

"ทำไมจะทำไม่ได้ล่ะลูก เเม่ให้อิสระลูกทุกอย่างที่ผ่านมาเเต่เเม่ก็ไม่เห็นว่าลูกจะทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยสักอย่าง จนเเม่ต้องมาช่วยลูกทำเนี่ย"

คุณหญิงเเอบกลั้นหัวเราะในใจกับการที่เห็นลูกชายสุดที่รักเอาเเต่ใจมาตั้งเเต่เล็กพอโดนขัดใจเข้าหน่อยหน้านี่หงอยเป็นไก่เลย

"เเม่บังคับผมไม่ได้หรอก! "

"เเต่เเม่ขอเตือนนะอย่าได้คิดหนีเป็นอันขาด! ไม่งั้นเเม่จะหักเงินเดือนลูกทั้งหมด! ระงับบัตรATMเอย ถ้าลูกคิดจะไม่เเต่งได้เห็นดีกับเเม่เเน่ เเล้วอีกอย่างถ้าลูกชายคุณหญิงเขาตอบตกลงลูกก็ปฎิเสธไม่ได้ "

คุณหญิงของบ้านพูดขู่ลูกชายสุดที่รักเเล้วเดินขึ้นบ้านไปอย่างอารมณ์ดีขัดกับลูกชายที่โกรธจนพูดอะไรไม่ออกเเต่ใครจะรู้ไม่ผู้เป็นเเม่เเอบยิ้มลับหลังลูกชาย ให้กับความไม่พึงพอใจของลูกชายสุดที่รัก เห็นเเล้วมันช่าง..นัก ร้ายไม่เบาคุณหญิงของบ้านนี้สมกับเป็นคุณหญิงใหญ่ของบ้านบดินทร์เกียรติจริงๆ เลย

ใครจะไปรู้เเม่จะกล้าคลุมถุงชนกับผมเเบบนี้ ไม่มีทางที่ผมจะเลิกกับรินไปเเต่งงานกับลูกชายเพื่อนเเม่เป็นอันขาด! คอยดูนะจะทำให้ลืมไม่ลงจนไม่อยากเเต่งงานเลยทีเดียว หึหึ

ฮ่องกง

"ทำยังไงกับมันดีครับนาย"ลูกน้องคนสนิทชิดซ้ายมือเอ่ยถามออกความเห็นขึ้น

"เก็บมันซะ!"อะไรที่เขาต้องการมันก็ย่อมได้

"ครับนาย"

ไม่ว่าใครหน้าไหนที่ล่วงรู้ความลับของผม ไม่ว่ามันจะเป็นใครมาจากไหนถ้ามันปากโป้งพูดเรื่องของผมเมื่อไหร่มันจะหายไปจากโลกนี้เมื่อนั้น

"นายครับ เมื่อวันก่อนที่ไทยมีคนเห็นเด็กผู้ชายคนนึงอยู่กับคุณรินครับนาย นี่ครับภาพถ่าย"ลูกน้องคนสนิทยื่นภาพถ่ายให้ผู้เป็นนายทันทีที่พูดจบ

"..น่าสนใจดี ไปสืบมาว่าเป็นใครมาจากไหน"

"เเล้วมารายงานฉัน...คราวนี้เเหละจะทำใก้มันเห็นว่าการสูญเสียคนที่รักมันรู้สึกยังไง"บุคคลในเงามืดหันหน้าไปทางหน้าต่างเงาสะท้อนทำให้คนที่ยืนด้านหลังเขามองเห็นเเค่เพียงเงามืดๆจากอีกคนที่บ่งบอกได้ว่าคนๆนี้ดูมีอะไรซับซ้อนที่ซ่อนไว้..เเต่ไม่เผยออกมา

"ครับนาย"

พาร์ท เฟ่ยหลิน

"เรื่องที่ฉันให้ตามได้เรื่องรึยังเฉิ่น"เฟ่ยหลินหมุนเกาอี้ว่าที่ประธานคนใหม่ที่เขากำลังจะได้นั่งมันต่อจากนายใหญ่

"ได้เเล้วครับนาย สายเรารายงานมาว่าฝั่งนั้นใช้ให้คนไปสืบประวัติเด็กผู้ชายคนนึงครับ"

"นี่ครับรูปเด็กชายคนนั้น"

"ไม่น่าล่ะมันถึงได้สนใจ น่าสนใจไม่เบา สงสัยฉันต้องกลับไทยไปเจอเด็กคนนั้นซะเเล้ว จัดการให้เรียบร้อยเราต้องไปถึงไทยให้เร็วที่สุด ก่อนที่มันจะลงมือ เเล้วเจอกันเด็กน้อย หึหึ "

ดูๆ ไปเเล้วไม่มีอะไรที่ผมต้องไปช่วยเด็กนั่นเลยด้วยซ้ำเเต่ถ้าเด็กคนนั้นโดนจับตัวไป ก็คงจะตกนรกทั้งเป็นอย่างเเน่นอน ถึงผมจะเป็นมาเฟียเเต่ก็ไม่เคยค้ามนุษย์เหมือนมัน! ไม่เคยเเม้เเต่จะคิดเเต่มันกับทำกับเด็กตาดำๆได้ลงคอ

ประเทศไทย

"ไอ้กันต์! มึงจะดึงกูไปไหนว่ะ" เเม่ง! ดึงอยู่ได้คนเขามองกันหมดวิลัยเเล้วเนี่ยเเล้วนี่มันจะลากกูมาหลัง ม. ทำไมเนี่ย! โว้ย! รู้มั้ยมันร้อน เเดดเเม่งก็เเรงเเร๊ง

"กูจะพามึงไปดูให้เห็นกับตาว่าคนที่มึงรักรักหนาลับหลังมันทำกับมึงยังไงล่ะ" กูจะทำให้มึงตาสว่างสักทีเลิกโง่เชื่อคำตอเเหลของผู้หญิงที่ชื่อว่ารินสักที ผู้หญิงคนนี้มันน่ารังเกียจขนาดไหน

"มึงจะบอกอะไรกู มึงก็พูดมาตรงๆเลยสิว่ะกันต์จะลากกูมาหลัง ม. ทำไม"

"มึงหันหลังไปดูสิ สิ่งที่กูจะบอกมึง"

ริน...

"ไอ้วิน! "

ตอนนี้ในใจผมอยากจะซัดหน้าใอ้กันต์ที่กอดจูบลูบคลำกับรินผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเเฟนผม ให้รู้แล้วรู้รอดกันไปเลยเเต่ก็ช้ากว่าการกระทำของผมไปเเล้ว

"ไอ้วิน! มึง! "

"ใต้!!! "

"ไอ้ใต้! "

"มึงทำเเบบนี้กับกูได้ยังไง ห๊า! กูถามว่ามึงทำเเบบนี้กับกูได้ยังไง มึงก็รู้กูกับรินเป็นเเฟนกัน กูถามว่ามึงทำทำไม ตอบกูมาสิ กูบอก! ให้มึง! ตอบกูมาไง ไอ้วิน! "

"ใต้ คือกู...ไม่ได้ตั้งใจ"

"ไม่ได้ตั้งใจ เหอะ ถ้ามึงตั้งใจมึงคงทำมากกว่านี้สินะ ใช่มั๊ย! กูถามมึงว่าใช่มั๊ย! ตอบกูมาสิ! "

"พอ พอได้เเล้วไอ้ใต้! "

"มึงไม่ต้องมาห้ามกูไอ้กันต์ วันนี้กูกับมันต้องมีใครคนนึงตายกันไปข้างนึง! "

"กูบอกให้มึงพอไงวะ ไอ้ใต้ มึงใจเย็นดิ นั่นไอ้วินเพื่อนมึงนะเว้ย ไอ้วินมันไม่ผิด คนที่ผิดก็คือผู้หญิงตอเเหลคนนี้ "

"ทำไมพูดเเบบนี้ล่ะกันต์ ฉันไปตอเเหลตอนไหนกัน"

"หุบปากของเธอซะ!" กันต์ตอบกลับคนที่ขึ้นชื่อได้ฉายาว่าผู้หญิงตอเเหล

"นี่! กันต์กล้าพูดเเบบนี้กับฉันได้ยังไง"

"มึงใจเย็นๆ ไอ้ใต้ วินมึงกลับไปก่อนไปเดี๋ยวทางนี้กูจัดการเอง พูดดตรงๆ นะไอ้วินมันไม่ผิด"

"มึงไม่ต้องมาเเก้ตัวเเทนมัน"

"เเต่เราสามคนเป็นเพื่อนกันนะเว้ย มีเหตุผลหน่อยสิวะ"

"มันไม่ใช่เพื่อนกู! "

พาร์ท วิน

กูขอโทษกูไม่ได้ตั้งใจคือกูกับริน... ถึงผมจะชอบรินมาก่อนไอ้ใต้เเต่ผมก็ได้เเต่เฝ้ามองเธอทุกวัน ไม่กล้าที่จะบอกความรู้สึกนั้นออกไปสักที ว่าผมชอบรินชอบมาโดยตลอด จนวันนั้นที่รู้ว่ารินคบกับใอ้ใต้ มันทำให้ผม...เสียใจ ที่ไม่อาจบอกความในใจกับรินได้ เเต่ผมก็หักห้ามใจตัวเองไม่ได้ ผมมันขี้ขลาดเกินไป ผมมันไอ้ขี้ขลาดคนนึงที่ทำทุกอย่างมันพังเเบบนี้ ผมก็หวังว่ามันจะให้อภัยคนขี้ขลาดเเบบผม ในสิ่งที่ผมทำลงไปทั้งหมด...ผมก็ได้เเต่หวังในใจ ว่าทุกอย่างมันจะกลับมาเป็นเพื่อนรักกันเหมือนเดิม ผมไม่กล้าไปสู้หน้ามันอีก ผมมันขี้ขลาดเกินไป...

"วินคะ อย่าคิดมากเลยนะรินรักวิน รินไม่ได้รักใต้เเล้ว เราไม่ได้ทำอะไรผิดสักหน่อย เราก็เเค่ยังไม่บอกใต้เฉยๆ เท่านั้นเอง"

"รินกลับไปเถอะ ผมอยากอยู่คนเดียว ต่อไปนี้เราอย่าได้เจอกันอีกเลยนะริน"

"วินคะ วิน วินทำเเบบนี้กับรินไม่ได้นะคะ ไหนบอกว่ารักรินไงคะทำไมถึง..ไล่รินหล่ะ "

"เพราะความรักของเรามันทำร้ายทุกคน"

"..."

โดยเฉพาะไอ้ใต้

"วิน เดี๋ยวก่อน เเต่รินไม่ได้รักใต้เเล้วเดี๋ยวรินไปเลิกกับใต้มาคบกับวินนะ "

"ไม่จำเป็นริน"

"วินรักรินไม่ได้อีกเเล้วไม่ได้จริงๆ"

ไม่ได้อีกเเล้ว

"วินคะ เปิดประตูให้รินก่อน วิน" ไม่เปิดก็ไม่เป็นไรฉันเเค่ต้องการเงิน พวกเเกมันก็เเค่ผู้ชายน่าโง่ ให้ฉันหลอกเอาเงินได้ง่ายๆ เเค่เปลืองตัวนิดๆ หน่อยๆ พวกเเกก็ตามใจฉันเเล้วฮ่าๆ ฉันไม่รักผู้ชายน่าโง่อย่างพวกเเกหรอก รักงั้นหรอเเต่ฉันไม่ต้องการให้พวกเเกรักฉันเลยสักนิด พวกเเกมารักฉันเองช่วยไม่ได้ ฉันก็เเค่ต้องการเงินจากพวกเเกก็เเค่นั้น

ผับใจกลางเมือง

"ไอ้กันต์ วันนี้กูจะเมา กูจะลืมทุกอย่าง กูจะกลับมาเป็นคนเดิมจะไม่รักใคร จะไม่สนใจผู้หญิงหน้าไหนทั้งนั้น ผู้หญิงมันก็เห็นเเก่ตัวกันหมด กูจะไม่เสียใจ กูจะทำให้พวกมันรู้ว่าคนอย่างพวกมัน..ทำไรกูไม่ได้หรอก"

"ไอ้ใต้ กูว่ามึงพอเถอะ มึงเริ่มเมาเเล้วนะ ดูท่ามึงจะไม่ไหวเเล้วด้วย" ผมเห็นมันดื่มมาตั้งนานเเล้วกลัวว่ามันจะน็อคตายซะก่อน เห้อ

"กูยังไหวววว"

"ป่ะกลับบ้านกูจะไปส่ง"

"กูไม่กลับ มึงนั่นเเหละกับไปซะ วันนี้กูจะเมา กูจะลืมทุกอย่างให้... หมด มึงไม่ต้องเป็นห่วงกู กูยังไหว.. "

"ตามใจ กูจะนั่งเป็นเพื่อนมึงก็เเล้วกัน เดี๋ยวกูมากูขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อน มึงรอกูอยู่นี่ห้ามไปไหน"

"เออๆ รีบๆ ไปมึงอ่ะใอ้กันต์"

"เดี๋ยวกูมา"

.

.

"น้องคนสวยครับสนใจไปต่อกับพี่มั้ยครับ? สวยๆ อย่างนี้ ฮ่าๆ "

"มึงว่าใครสวยว่ะ กูหล่อเว้ย! เเมนทั้งเเท่ง"ผมหันไปพูดกับคนที่มาใหม่

"ฮ่าๆ ถ้าน้องเเมนจริงสนใจไปต่อกับพี่มั้ยครับ" ชายคนเเปลกหน้ายื่นหน้าเข้ามาใกล้หูพร้อมกับพูดเบาๆ ให้ได้ยินกันเเค่สองคน

"กูไม่ไปไหนทั้งนั้น วันนี้กูจะเมา"

"ทำไมล่ะไปกับพวกพี่สนุกดีออก ฮ่าๆ รับรองพี่จะพาน้องขึ้นสวรรค์ชั้นเจ็ด "

"กูบอกว่าไม่ไปยังไงล่ะ มึงฟังภาษาคนไม่รู้เรื่องรึไงวะ! "

"พูดเเค่นี้ไม่เห็นต้องขึ้นมึงเลยนี่ครับคนสวย"

"กู! บอก! ว่า! ไม่ไปก็คือไม่ไปยังไงวะ! "

ใต้พูดช้าๆ ชัดๆ พร้อมกับถีบเข้าหน้าท้องผู้ชายคนนั้นลงไปนอนคุยกับพื้นกันเลยทีเดียว เห็นกูตัวเเค่นี้ กูก็ผู้ชายล่ะว่ะ

"เห้ยมึง! มันจะมากไปเเล้วนะ! "หนึ่งในกลุ่มพวกนั้นพูดขึ้น

"น้องคนสวยชอบใช้ความรุนเเรงเเบบนี้ก็ไม่บอก" มันพูดพร้อมกับเข้ามาล็อคมือผมไขว้หลังไว้

"ปล่อย กูบอกให้ปล่อย ไอ้สัส! กูบอกให้ปล่อยไงว่ะ! "

"ปล่อยเพื่อนกูเดี๋ยวนี้!" กันต์วิ่งเข้ามาถีบพวกที่กำลังล็อคตัวผมออกพร้อมกับดึงผมให้วิ่งตามมันออกไป

"ไอ้ใต้วิ่ง วิ่ง เร็วๆสิว่ะ เดี๋ยวพวกมันก็ตามมาทันหรอก"ผมตอนนี้ส่างเมาเเล้วครับวิ่งหนีกันซะขนาดนี้ไม่ส่างเมาก็ให้มันรู้ไป

ระหว่างที่ใต้กับกันต์วิ่งกะเซอะกะเซิงไปหลังผับใต้ก็ชนเจ้ากับหน้าอกเเกร่งอย่างเข้าอย่างจัง

โอ๊ย!

"หลีกไปสิว่ะเดี๋ยวพวกมันก็ตามกูมาทันพอดี"   ใต้พูดขึ้นพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองสบตาคนตรงหน้า รู้สึกเสียวสันหลังยังไงไม่รู้ถึงเเม้จะอยู่ในเงามืดเเม่ง หล่อเหี้ยๆ ขนาดกูเป็นผู้ชายด้วยกันยังว่าหล่อ เเล้วถ้าเห็นหน้าชัดๆ ที่สว่างกว่านี้กูไม่ใจเเตกเลยหรอว่ะ มันใช่เวลาที่กูจะมาวิพากษ์วิจารณ์มั้ยว่ะเนี๊ย!

"นายครับเป็นอะไรรึเปล่า"

"เปล่า ฉันไม่เป็นไร"

"หนีอะไรกันมา"  หนึ่งในผู้ชายชุดดำพูดขึ้นผมคิดว่ามันน่าจะเป็นลูกน้องใอ้หน้าหล่อนั่นเเหละ

"กูไม่มีเวลามาตอบหรอกนะ! "

"เห้ย! มันอยู่นั่นไง ตามมันไปเร็ว! "

"เห้ย! หนีไอ้กันต์ " ใต้พูดขึ้นพร้อมที่จะวิ่งเเต่ก็ไม่ทันที่จะได้วิ่งตามใอ้กันต์ไป ก็ดันมีมือใอ้หน้าหล่อมาดึงผมไว้ก่อน

"ปล่อยดิวะ มึงจะดึงกูทำไมเนี๊ย! มึงเห็นมั้ยมันจะตามกูมาทันเเล้วเนี๊ย!"    อารมณ์ตอนนี้ผมเเทบอยากจะซัดหน้าใอ้หล่อๆ คนนี้ซะเเล้วจะมาดึงเเขนกูทำไมเนี๊ย!

"กูกับใคร" มันพูดขึ้น

"กับมึงนั่นเเหละถามมาได้กูก็ตะโกนใส่หน้าหล่อๆ ของมึงซะขนาดนี้จะให้กูตะโกนใส่หมาที่ไหนว่ะ ปล่อยดิวะ!"

"ตั้งเเต่ฉันเกิดมาไม่เคยมีใครพูดกับฉันเเบบนี้มาก่อน คนที่พูดกับฉันเเบบนี้ไม่รอดสักคน"

ไม่รอดก็ไม่รอด

"กูไม่เถียงกับมึงหรอก ปล่อย! กูรีบ! "

"น้องคนสวยจะหนีพี่ไปกับไอ้หน้าจืดเลยหรอครับ"มันไล่ตามมาทันจนได้

"กูบอกว่ากูไม่สวยไงวะ มึงฟังไม่รู้เรื่องรึยังไง"

"หรือหูไม่ดี? "

"ปากดีจังเลยนะ " มันพูดพร้อมกับดึงตัวผมไปหามันจนผมเซเกือบจะล้ม

"ปล่อยเขาซะ"เขายืนเงียบไปสักพักเเล้วพูดขึ้นท่ามกลางความงุนงงของผม

"มึงเป็นใครไอ้หน้าจืด"

".."

" มึงกล้ามายุ่งเรื่องผัวๆ เมียๆ หรอวะ"

"มึงเป็นพ่อกูหรอ"

"โทษทีมึงไม่ใช่พ่อกู กูไม่จำเป็นต้องฟังคำสั่งของมึง"ชายเเปลกหน้าตอบกลับอย่างหน้าระรื่น

หน๋อยยยหาว่ากูเป็นผัวมึง

"กูบอกให้ปล่อยเขาซะ! "

"กูไม่ปล่อยเเล้วจะทำไมวะ"

"ถุ้ย! ไม่เเน่จริงนี่หว่า"มันถ่มน้ำลายลงพื้น

ปั้ง!

อั่ก!

"มึงว่าใครไม่เเน่จริง เฉิ่นจัดการ ส่วนนายมานี่!"

"ปล่อย ผมไม่ไปไหนทั้งนั้น"ผมรั้งเเขนไว้

"ไปกับฉัน"เขาสั่ง

กล้าท้าก็กล้ายิง คนจริงนี่หว่า

"ปล่อย ปล่อยดิว่ะ กูไม่ไป"

"ปล่อยไอ้หน้าหล่อ ปล่อยกูเดี๋ยวนี้! "

"กูบอกให้ปล่อยไงวะ มึงหูตึงหรืแไงวะ "

"มึงเป็นตำรวจรึไงวะ มาจับกูทำไม"

"ไม่ได้เป็นตำรวจเเต่เป็นมาเฟีย"

ห๊ะ!!

"มาเฟีย!"ผมตกใจไม่คิดว่ามันจะเป็นมาเฟีย มาเฟียหรือน่าตัวเมียกันฟร่ะเนี้ย!! รังเเกคนไม่มีทางสู้

"ปล่อยดิว่ะ! กูไม่ไปกับมึงไอ้มาเฟียอำมหิต"

"ทำไมเป็นมาเฟียเเล้วมันทำไม ตอบมาสิ"

"เป็นมาเฟียเเล้วมันทำไม?"เขายื่นหน้ามาถาม

"กูไม่ชอบมาเฟีย กูไม่ชอบพวกมาเฟียที่ใช้เเต่อำนาจฆ่าคนอื่นโดยไม่เกรงกลัวกฎหมายหรอกนะ"

"ปล่อย! กูเจ็บ"

"มึงจะบีบเเขนกูให้หักคามือเลยหรือไงวะ!"

หึ มันคำรามในลำคอ

"กลัวหรอ? "

"เปล่า"

ไม่ได้กลัวสักนิด

"คนอำมหิตเเบบมึงไม่มีจิตสำนึกเลยรึไงว่าไม่ควรทำเเบบนี้กับคนอื่น ใช้กำลังกับคนไม่มีทางสู้"

"เเบบนี้เขาเรียกว่าน่าตัวเมีย" มันกำลังย่องเดินช้าๆมาหาผมเเต่ใครจะอยู่ต่อล่ะวะ สับเกียร์หมาหนีสิครับรอไร

"ถอยไป! มึงจะทำอะไร!? " ใต้พูดพร้อมกับจะวิ่งหนีออกไปนอกห้องให้เร็วที่สุดเเต่ไม่เร็วเท่ามือหนาที่คว้าเอวเล็กเเล้วดึงมากอดไว้เเนบอกใหญ่ ทั้งที่ก็เป็นผู้ชายด้วยกันเเต่ดันตัวเล็กกว่าร่างสูงกำยำที่ยืนอยู่ต่อหน้า

"ฉันจะทำให้คนปากหมาอย่างนายมาครางใต้ร่างฉันยังไงหล่ะ" พูดโหดๆเหมือนโกรธลุงข้างบ้านมามากเเม่ มันเหยียดยิ้มเเล้วหัวเราะเหมือนคนบ้าเมากาวเลยอ่ะ

น่ากลัว~

เเม่ครับใต้กลัวมาเฟีย