NovelToon NovelToon

โลกออนไลน์ทำให้เรามาเจอกัน

พลาด

...ในวันที่ 3 สิงหาคมเป็นวันที่ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่า...

ต้องมาเจอกับอะไรแบบนี้

"ถ้ามึงฟังคนอื่นนอกจากมันสักนิดก็พอจะรู้เรื่องบ้าง"

"มึงคิดว่าฟังไอมาร์คคนเดียวจะได้ข้อมูลที่ถูกต้องหรอ"

"ถ้ารักความยุธติธรรมก็ฟังทั้ง2ฝ่ายดิ"

"มึงพอเถอะแค่มันปกป้องตัวเองคือมันผิดมากหรอไงว่ะ!?"

"พอกันทีกูจะไปต่างจังหวัดแล้วมึงไม่ต้องทักมาอีก!"

"เดียวสิมึงถ้ามึงไปแล้วกูจะทำยังไงมึงต้องกลับมานะเว้ยแค่ไอ้มาร์คคนเดียวมึงจะอะไรนักหน่าว่ะ!"

"ไม่ต้องแล้วกูไม่อยู่ข้างใครแล้วกูจะไป!!"

"มี่...มึงต้องกลับมานะกูเชื่อว่ามึงต้องกลับมากูจะรอมึง"

...นับตั้งแต่ตอนนั้นเราก็ย้ายบ้านไปที่อยุธยา...

...แล้วในทุกๆวันเชียร์ก็จะทักมาแทบทุกวัน...

...ถึงเราจะไม่ได้เปิดอ่านเลยแต่ก็รู้ว่ามันเป็นห่วง...

"มอนิ่งนะมึงตั้งใจเรียนด้วย"

"กูรอมึงอยู่นะ"

"มี่กูโครตอยากคุยกับมึงเลยว่ะ"

"กินข้าวด้วยนะมึง"

"มันดึกแล้วนอนได้แล้วนะ"

"ตอนนี้มึงนอนรึยังเนี่ยกูยังนอนไม่หลับเลย"

"เที่ยงแล้วอย่าลืมกินอะไรด้วยหล่ะ"

...เป็นข้อความที่ส่งมาแล้วเห็นผ่านๆทุกครั้งเลย...

...รู้สึกอยากจะร้องไห้แต่ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี...

...เมื่อวันที่20ธันวาคมเป็นวันที่เราไม่เคย...

...คิดมาก่อนเลยว่าจะเป็นแบบนี้...

...ครอบครัวของเชียร์โทรมาแล้วบอกกับเรา...

...ทั้งน้ำตาว่า.....

"มี่...เชียร์เสียแล้วนะ..."

...มันเป็นอะไรที่เราไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าจะเกิดขึ้น...

...ไม่สิมันไม่ควรที่จะเกิดขึ้นด้วยซ้ำทำไมถึงเป็นแบบนี้...

...พอคิดไปคิดมาก็เริ่มน้ำตาไหลออกมาเราเดินไปหยิบ...

...รูปถ่ายที่เคยถ่ายกับเชียร์ตอนไปสวนสนุกตอนนั้นมัน...

...เป็นช่วงที่ดีมากๆจริงๆ...

พอคิดถึงช่วงเวลาแบบนั้นแล้วมันก็ทำให้ยิ่งร้องไห้

...หนักกว่าเดิมเราหยิบรูปนั้นมากอดด้วยความเสีย...

...และรู้สึกผิดที่ทำไมเราถึงได้ทำแบบนั้นกับเชียร์...

...รู้ทั้งรู้ว่าหวังดียังจะดื้อรั้นไม่ฟังอีก...

...ทั้งหมดเป็นเพราะเราเองแท้ๆ...

.............

..." 11 กุมภาพันธ์ "...

"ใครอ่ะอยู่ในห้องเราด้วยหรอ?"

"อยู่สิเห็นว่าชื่อไรนะลืม?"

"สุๆไรนะ?"

"พรสุนีย์"

"ใช่ๆดูมืดมนจัง"

"อย่าไปยุ่งเลยไปเถอะ"

...ตั้งแต่วันนั้นเราก็เก็บตัวไม่คุยไม่ยุ่งกับใครเลย...

...แทบจะทุกๆคืนที่นั่งร้องไห้นอนก็นอนไม่หลับ...

...ต้องใช้ยานอนหลับช่วย...

...ไม่อยากจะคิดถึงอดีตที่เลวร้ายตอนนั้น...

...แต่มันชอบคิดถึงแล้วก็ร้องไห้ออกมาทุกทีเลย...

"เอาล่ะนักเรียนนั่งที่"

"วันนี้มีเด็กนักเรียนเข้ามาใหม่นะ เข้ามาเลย"

"ดีครับผม เชน กันต์พิชัย ชิรเวชสกุล"

"เพื่อนเข้ามาเรียนใหม่ฝากด้วยนะ"

"มีที่นั่งที่เดียวนั่งกับพรสุนีย์นะ"

...ที่นั่งมีตั้ง2ที่ทำไต้องให้มานั่งข้างเราด้วยเนี่ย...

เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!

novel PDF download
NovelToon
เปิดประตูต่างภพ
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!