หลังจากที่รู้สึกถึงเเรงพุ่งชนจากรถสิบล้อจากทีไหนไม่รู้ ก็ทำเอาเหมือนกับว่าวิญญาณของตนเองจะออกจากร่าง เพราะความเจ็บปวดนี้ก่อนที่ร่างของตนเองจะ ลอยละลิ่วไปชนเข้ากับที่กั้นถนน อย่างเเรงจนทำเอาสติของตนเองเริ่มเลือนหายไปช้าๆ

ไม่นานก่อนจะรู้สึกถึงควาหนาวเย็นยะเยือกจนรู้สึกหวาดกลัวไปถึงกระดูกก่อนจะค่อยๆขยับเปลือกตาขึ้นช้าๆ อย่างยากลำบากในการลืมตาขึ้นจนพอลืมตาขึ้นมาได้ ก็เผยเห็นภาพสลัวๆจากเเสงจันทราที่ลอดผ่านเข้ามา

ก็เผยให้เห็นเป็นเหมือนบ้านเก่าๆโทรมสักหลังหนึ่ง ก่อนจะรู้สึกเจ็บเเปลบตรงข้อมือพอมองมาตรงมือของตนเอง ที่รู้สึกเจ็บเเบบบอกไม่ถูกก็เห็นว่ามีบาดเเผลเหมือนลอยขีดข่วนจากอะไรสักอย่าง จนเเขนบวมเขียวซ้ำมากมายบนต้นเเขน ของตนก็รู้สึกเเปลกๆ

"นี้มันที่ไหนกันจำได้ว่าโดนรถชนจนสลบไปเเล้วนี้"

ก็ยังสงสัยกับบาดเเผลตรงมือว่ามีได้ยังไงเพราะ ตนโดนรถชนจนไม่ได้สติเเล้วมาอยู่ที่เเบบ นี้ได้ยังไงกันก่อน จะเริ่มกวาดสายตามองรอบๆตัวของตนเองดู ก็เห็นเป็นผนังบ้านเก่าๆที่สภาพพุพังไปตามกาลเวลา

โดยที่ตนยังนอนเป็นผักอยู่บนเตียงโดยมีผ้าเก่าๆซีดสีขาวยังห่มอยู่บนตัวของตนเองอยู่ พอเห็นว่านอนเป็นผักอยู่บนเตียงก็ใช้เเขนทั้งสองข้างที่ บวมซ้ำจากเเผลพยุงตนเองขึ้นจากเตียง พอเเขนทั้งสอง 

ออกเเรงพยุงงร่างก็เหมือนร่างกายของตนจะบุปสลาย จากการที่ออกเเรงพยุงขึ้นจากเตี้ยงเพื่อมาพิงขอบเตียง

"นี้มันจะเจ็บเกิ้นไปเเเล้วนะเเล้วทำไมฉันถึงได้มาอยู่ที่นี้เเล้วนี้มันร่างใครกันเเน่เนี้ย!”

เขาเเต่เดิมมีชื่อเล่นว่า ชานม เขาเป็นคนไทยเขาศึกษาอยู่มหาลัยด้านการเเพทย์เเเต่เขานั้นต้องตายลง เพราะลงมาซื้อลูกชิ้นตอนพักเที่ยงของวันตรงหน้ามหาลัย เเต่พอตอนข้ามถนนนั้นก็รู้สึกหมือนว่าของตนเองสติจะวูปไปยังกลางถนน

เเต่พอเริ่มได้สติอีกครั้งนร่างของตนเองลอยอยู่บนอากาศก่อนจะร่วงลง กระเเทกเข้ากับที่กั้นรถอย่างเเรงจนทำเอากระดูกราวกับหักไปทั้งร่างกายก่อนที

สติขาดหายไปเเละเเต่พอตื่นขึ้นมาได้ก็เหมือนว่าเขาจะเข้ามา อยู่ในร่างของใครสักคนที่นอนเป็นผักเป็นปลาเหมือนจะโดน อะไรสักอย่างไม่ได้ต่างจาดตนเองที่โดนรถชนเลย

“เป็นไงละหิวจนซวยเรียนก็ยังไม่จบ! เเถมยังต้องมาตายอย่างอนาทอีก เเละยังมาสิ่งใครอยู่อีกเนี้ยเเต่ก็เอาเถอะถึงจะมาสิงร่างใครก็ยังมีชีวิตอยู่ดีนั้นลนะะ ”

หลังจากคิดได้ว่ามาอยู่ร่างคนอื่นก็เริ่มทำตัวให้สบายๆ ไม่ให้ปวดกะโหลกเเละทำให้อารมณ์เริ่มเย็นลงพอสงบสติลงได้สักพักก็เหมือนมี ภาพมากมายจากความทรงจำร่างเก่าวิ่งเข้าสมองตนเอง ทำให้เห็นของอดีตต่างๆเเต่พอเริ่มเห็นนานขึ้นก็ขมวดคิ้วเเต่พอนานเข้้าไปก็เริ่มขมวดคิ้วเข้าหากันมากขึ้นกว่าเดิม

เจ้าของร่างนี้ที่ตนเองมาอยู่มีชื่อว่ามู่หรงเฟยเป็นเกอบุตรชายคนโตของประมุขตระกูลมู่เเห่ง เเคว้นหยางซึ่งโลกนี้มีทั้งหมด4เเคว้นได้เเก่ เเคว้น,

เเคว้นฉิงเเคว้นเว่ยเเละเเคว้นกงหลังจากที่เจ้าร่างได้กำเนิดขึ้นมาบิดาผู้ให้กำเนิดรังเกียจ  มู่หรงเฟยอย่างมาก เพราะมารดาเเละบิดานั้นต้องเเต่งเพื่อเพิ่มอำนาจของสองตระกลูใหญ่

ทั้งมารดาเเละบิดานั่นไม่ได้รักเลยกันส่วนมู่ หรงเฟยนั้นได้เกิด มาเพราะมารดาทั้งบิดานั้นโดนวาง ยาปลุกกำหนัด จึงทำให้มู่หรงเฟยเกิดมาจากความผิดพลาดที่ไม่ได้เกิดจากทั้งสองฝ่าย บิดานั่นรังเกียจเจ้าของร่างนี้เป็นอย่างมากเพราะบิดาไม่อยากให้เกิดมา

ไม่นานบิดาก็รับฮูหยินรองทีเป็นคนรักของบิดาตนเเต่งเข้ามาอย่างยิ่งใหญ่ เเต่ทางมารดาหาเสีย ใจไม่มารดานั้นทำเพียงเฝ้าเลี้ยงดูมู่หรงเฟยจนเติบใหญ่จนถึง

ตอนอายุครบ 5 หนาวเป็นวันปลุกลมปราณเเต่เจ้าตัวนั้นไม่สามารถปลุกลมปราณได้หรือจะเรียกก็คือเศษสวะนั้นเอง บิดาที่รังเกียจอยู่เเล้วยิ่งรังเกียจเข้าไปใหญ่จึงได้ ไล่ตนเเละมารดาไปอาศัยอยู่ท้ายจวนตระกลูมู่

นับวันเวลาที่อาศัยอยู่กับมารดาก็นานมาก เเม้ไม่ได้เบี้ยหวัดสักอีเเปะมารดาตนเองก็ไม่เคยเรียกร้องมันจนถึงทุกวันนี้ ทำเพียงปลูกผักไว้กินเองหากจะกินเนื้อมารดาจึงได้ นำเอาทรัพย์สินของตนเองเพื่อนำไปซื้อมาให้ตนเองกิน

พอเข้าถึงวัย 10 มารดาบอกตนก็ได้ใช้ถ่ายละเอียดทาไปทั่วทั้งใบหน้าเเละตามตัวของตนเอง เเละให้ใส่ ผ้าคลุมสีดำปกปิดใบหน้าของตนเองเอาไว้ตลอดเวลาเมื่อออกจากเรือน

ไม่นานหลังจากนั้นมารดาก็ตายลงอย่างไม่มีสาเหตุเเต่บิดาก็หาสนใจเรื่องนี้ไม่ มู่หรงเฟยเจ้าตัวนั่นไม่มีเงินติดตัวสักอีเเปะตนเองจึงได้ไปนั่งคุกเข่าที่หน้าเรือนใหญ่ ทีบิดาอาศัยอยู่นานกว่า 2 ชั่วยามเพื่อขอเบี้ยหวัดเพื่อทำพิธีศพให้เเก่มารดา

เเต่สิ่งที่ได้กลับมาคือฮูหยินรองที่ได้กลายเป็นฮูหยินใหญ่ทันที เมื่อมารดาของตนตายลงก็ได้สั่งให้บ่าวชายจับตนเองกดลงพื้น หน้าเรือนใหญ่โดยฮูหยินใหญ่ก็ได้ใช้ไม้หวายเฆี่ยนตีตนเอง

โดยมีบิดาที่ยื่นกอดน้องสาวทั้งสองที่เกิดจากฮูหยินใหญ่ ทำเพียงยื่นมองตนเองโดยเฆี่ยตีอย่างไม่สนใจ ว่าตนเองจะเจ็บปวดเพียงใด

ตนจึงต้องจำใจเเบกสังขารทีมีบาดเเผลจากการโดนเฆี่ยนตีเเบกร่างของเเม่อันเป็นที่รักของตนที่เเน่นิ่งไม่มีวันหวนคืนไปยังท้ายจวนตระกูลมู่

ที่อยู่ของตนเเละมารดาเพื่อทำพิธีฝังศพให้เเก่มารดาของตนเองทรามกลางสายฝนเเละเสียงฟ้าร้อง เหมือนสวรรค์จะพังทลายลงมานะเวลานั้น

พอมาถึงท้ายจวนตนก็ทำการนำกิ่งไม้มาขุดหลุมเพื่อ ฝังร่างของมารดาตนอย่างทุลักทุเลโดยไม่คำนึงถึงร่างกายของตนทีจะเจ็บซ้ำเเค่ไหน เเละไม่หวัดกลัว ต่อเสียงฟ้าร้องดังมังกรคำราม

"ท่านเเม่มู่เออร์รักท่านเเม่มู่เออร์อยากไปอยู่กับท่านเเม่"

ตนเองทำได้เพียงขุดไปทั้งน้ำตาทรามกลางสายฝน โดยสายธารของน้ำตานั้นก็หลั่งไหลดัง เกลียวคลื้นยังพื้นมหาสมุทรจนเเทบจะกลายเป็นดังสายเลือดได้ในเวลานั้น

พอขุดหลุดเสร็จก็เเบกร่างของท่านเเม่ลงมายังหลุดทีทำการขุดไว้อย่างทุลักทุเล ก่อนจะใช้มือเขี่ยดินทีขุดมาจากหลุมมากลบร่างของมารดาตนเอง

"ท่านเเม่ไม่ต้องห่วงมู่เออร์เเล้วนะมู่เออร์สัญญาว่าจะเป็นเด็กดี อึกๆ! จะไม่ให้ท่านเเม่ต้องลำบากใจเเละจะเป็นเด็กดีมู่เออร์ขอให้ท่านขึ้นสวรรค์ อึก! นะขอรับท่านเเม่"

มู่หรงเฟยกล่าวกับท่านเเม่ทั้งน้ำตาต่อหน้าหลุมศพของท่านเเม่ตนเอง มีเพียงป้ายหลุมศพของท่านเเม่ทีตนเองนำเเผ่นไม้เก่าๆที่ตนใช้หินขีดเป็นชื่อของท่านเเม่

จนเลือดไหลออกจากมือเเต่ก็ยังขีดจนเสร็จเเละดอกไม้ของต้นดอกบัว ที่ท่านเเม่ชอบทำเวลาว่างจะชอบนำมาพับดอกบัวไว้ไหว้รูปปั้นเจ้าเเม่กวนอินอยู่บ่อยๆ

หลังจากวันที่ตนเองฝังศพท่านเเม่เสร็จก็ต้องอยู่อย่างหวาดกลัว จากการที่โดนเฆี่ยนตีครั้งนั้นเพราะไม่มีท่านเเม่คอยปลอบตนเองเเล้วจึงเกิดเป็นปม ทำให้เวลาเห็นฮูหยินใหญ่ทั้งบิดาของตนรวมไปถึงน้องรวมสายเลือดของตน

จะเกิดอาการหวาดระเเวงขึ้น ไม่นานจากนั้นตนเองก็ไม่ต่างจากทาสคนหนึ่ง ตนเองต้องทำงานหนักมากมายเพื่อเเลกข้าวต้มจืดๆหนึ่งถ้วยเเละผักเหี้ยวๆ รวมไปถึงผลไม้ที่เน่าเเล้วเพื่อประทังชีวิตไปวันๆจนร่างกายผอมเเห้ง เเต่ก็ยังโดนรังเเกจากบรรดาน้องทีเกิดจากฮูหยินรองมีชื่อว่า

มู่หลิงอี้เเละมู่ฉิงอี้อายุเพียง9หนาวเพราะตนเองไม่มีลมปราณจึงทำให้โดนกลั่นเเกล้งมาก มายทั้งโดนจับโบยหรือจับกดน้ำ ตนเองล้วนโดนน้องรวมบิดาทำทั้งหมดกับตนเองราวกับไม่ใช้คนทำเหมือนสัตว์ทีอยู่ในกำมือ จะบีบให้ตายก็ตายได้จะปล่อยให้รอดๆก็รอด

จนอายุได้15หนาววัยปักปิ่นของตนที่ควรจะจัดงานเเต่กลับมีเพียงความเงียบเหงาภายในเรือนหลังจวนมู่ ตลอดเวลาทีตนต้องทนอยู่ภายในตระกลูมู่มันชั้งยาวนาน

^^^จนถึงวันที่เหมือนมีสายฟ้าฟาดลงกลางตัวของตนเอง เพราะตนเองต้องโดนจับหมั่นหมายระหว่างสองตระกูลเพื่อเพิ่มอำนาจ ให้ตระกลูมู่ตนเองคู่ต้องหมั่นกับคุณชายโจวอี้หยางจากตระกูลโจวทีเป็นนคุณชายใหญ่ ตนเองไม่เคยพบหรือเห็นหน้าของคุณชายโจวอี้หยางเลย^^^

ไม่นานก็ได้ยินข่าวลือจากบ่าวไพร่ในจวนพูดถึงความหล่อเหลาดังเทพเซียน ของคุณชายโจว อี้หยางทีหลงรักน้องสาวรวมสายเลือดของตนเอง เเต่มู่หรงเฟยก็ไม่ได้คิดอะไรเกิ้นเลย นั้นไปเลยเพราะตนก็ไม่ได้รักคุณชายโจวเลยเหมือนกัน

จำได้เพียงตนเองก็ไม่ต่างจาก หมากตัวหนึ่งในกระดานหมายที่ใช้เพื่อเพิ่มอำนาจให้เเก่ตระกูล ทำเพียง อาศัยอยู่ภายในจวนไปวันๆเหมือนดังรอความตาย

จนอายุอยางเข้า17หนาวตนเองที่ทำเพียงนั่งพับดอกบัวดังทีท่านเเม่ชอบพาตนมาทำอยู่ยังศาลากลางน้ำภายในจวน อย่างสงบเงี่ยมอยู่ภายในศาสาเเต่ตนเองก็โดนมู่ฉิงอี้น้องรวมสายเลือด ของตนกล่าวหาว่าตนเองไปผลักนางตกน้ำ จนเจ็บป่วยได้้้ไข้หลายวัน

จึงทำให้คู้หมั้นที่ไม่เคยพานพบหน้ามาก่อน ได้ผลักตนตกน้ำจนทำให้ตนเกลือบตายในเวลานั้น เพียงเพราะคำพูดคำเดี๋ยวทีออกมาจากปากน้องสาวตนเอง  คุณชายโจวอี้หยางจึงได้ทำการประกาศ

ถอดหมั้นกับตนในเวลานั้นก่อนจะพามู่ฉิงอี้ทียิ้มอย่างมีความสุขภายใต้อ้อมกอดของคุณชายโจวอี้หยาง ก่อนจะพากันเดินจากไปปล่อยให้ตนเองต้องตะเกียดตะกายขึ้นจากสระน้ำโดยไม่มีใครช่วยในเวลานั้น

ตนจึงโดนบิดาทีเกียจขี้หน้าอยู่เเล้วลงโทษ กักบริเวณให้อยู่ภายในเรือนเป็นเวลา3เดือน จึงทำได้เพียงก้มหน้ารับกรรมไป

ตลอดเวลาต้องกินอาหารไม่ต่างจากสัตว์ได้กินเพียงข้าววันละหนึ่งถ้วย เเละผักเน่าเท่านั้นโดยไม่รู้ถึงภัยร้ายในอาหารในเเต่ละวันที่ตนได้รับมา  ไม่นานเกิ้นรอร่างกายที่ผอมเเห้งดังกิ่งต้นหลิวก็ได้ล้มลง

ด้วยฤทธิ์ของยาพิษ ร้อยราตรีเป็นพิษที่ จะกัดกร่อนอวัยวะภายในช้าเเบบไม่รู้ตัวเอง จนทำให้มีเลือดซึมออกทั่วทั้งร่างกาย จนถึงตายในที่สุดจึงทำให้วิญญาณของตนเองต้องมาอาศัยนี้เเทน

หลังจากได้เห็นเหตุความทรงจำจากเจ้าของร่างก็รู้น้ำตาที่ไหลออกมาอย่างอดไม่อยู่เพราะ มันนั้นทนทุกข์ขนาดนี้มัน เป็นอะไรที่เลวร้ายมากสำหรับชานม 

"พวกสารเลวไม่ต่างจากเดรัจฉานมันต้องได้รับสิ่งที่พวกมันทำไว้!"

ยังดีที่ร่างนี้ถึงจะไร้ค่าเเต่ก็ยังพออ่านออกเขียนได้โดยมารดาได้สอนเเอาไว้ จึงได้รู้ว่าโลกนี้เรียกว่าหยางเฟย เป็นโลกที่มีลมปราณเหมือนในนิยายโลกก่อนมีทั้ง มุนษย์ สัตว์อสูร มาร 

ซึ่งมีการฝึกตนเเบ่งเป็นสองเเบบ มีทั้งทางด้านเซียนที่สามารถเหาะบนฟ้าพลิกได้เเม้กระทั้งท้องฟ้าเพื่อมีชีวิตอันเป็นอมตะ ผู้ฝึกสายเซียนที่จะดูดซับเอา

พลังของสวรร์เเละปฐพีเข้ามายังทะเลลมปราณของตนเองเพื่อเลื่อนระดับลมปราณของตนเพื่อก้าวข้ามขีดจำกัดของมนุษย์

ผู้คนนั้นจะสามารถฝึกลมปราณหรือกำลังภายในได้ตอนอายุ5หนาวต้องปลุกพลังลมปราณจากเม็ดยากายโลหิต

เเต่เจ้าของร่างนี้ไม่สามารถปลุกได้ลมปราณทำให้เหมือนเศษสวะไร้ค่าคนหนึ่งภายในตระกูลทั้งข่าวลือถึงความอัปลักษณ์ที่ต้องปิดใบหน้าตลอดเวลา ที่ถูกปล่อยออกไปด้วยน้ำมือ

"มู่หรงเฟยในเมื่อนายตายไปเเล้ว ฉันจะขอเเก้เเค้นพวกสัตว์เดรัจฉานเเทนนายเอง! ”

“ใครที่มันเคยรังเเกนายเเละเคยทำร้ายนายฉันจะเอาคืนพวกมันทั้งหมดเอง!ต่อไปนี้! ข้าคือ มู่หรงเฟย! ”

จากพูดจบก็ยิ้มอย่างอาฆาตภายในความมืดมิดเพราะหากตนเองมายังร่างนี้ก็คงจะมีอะไรเกี่ยวข้องกันกับร่างนี้เเน่ๆ เเละจะได้ล้างเเค้นเเทนร่างนี้โดยเฉพาะเจ้าตระกูลสารเลวนี้อีก

...(ระดับลมปราณ)...

...ปราณกำเนิด 1-8   ...

...ปราณหลอมรวม1-8...

...ปราณก่อกำเนิด1-8...

...ปราณปฐพี 1-8...

...ปราณนภา1-8...

...ปราณเซียน1-8...

...ปราณเทวะ1-8...

...‘ทุกๆการเลื่อนระดับลมปราณ1ขั้นย่อยจะเพิ่มอายุให้10ปีเเต่เมื่อบรรลุเทวะขั้น1ขึ้นไปจะเพิ่มขั้นย่อยละ100ปี...

...(ระดับอักขระ)...

...เหลือง...

...ส้ม...

...เขียว...

...ขาว...

...ทอง...

...‘ญาณทิพย์หรือเรียกว่าพลังเเฝงที่มีมาตั้งเเต่กำเนิดมีจำนวนน้อยเหมือนผู้หลอมโอสถผู้มีญาณทิพย์จะสามารถเขียนอักขระได้เเละนักเขียนอักขระมีจำนวนน้อยกว่าผู้ฝึกลมปราณเเละนักหลอมโอสถหาได้ยาก’...

...(ระดับอาวุธ)...

...สามัญ            ต่ำ-กลาง-สูง...

...วิญญาณ        ต่ำ-กลาง-สูง...

...รวมวิญญาณ   ต่ำ-กลาง-สูง...

...ปฐพี ต่ำ-กลาง-สูง...

...นภา  ต่ำ-กลาง-สูง...

...เซียน ต่ำ-กลาง-สูง...

...เทวะ ต่ำ-กลาง-สูง...

...(ระดับโอสถ)...

...สามัญ 1-10 ต่ำ-กลาง-สูง...

...หลอมรวม 1-10 ต่ำ-กลาง-สูง...

...ผสานวิญญาณ 1-10 ต่ำ-กลาง-สูง...

...ปฐพี 1-10 ต่ำ-กลาง-สูง...

...นภา1-10 ต่ำ-กลาง-สูง...

... เซียน 1-10 ต่ำ-กลาง-สูง...

...เทวะ 1-10       ต่ำ-กลาง-สูง...

...‘ความบริสุทธิ์ของเมล็ดยามีทั้งหมด10ส่วน’...

...(สัตว์อสูร)...

...ต่ำ 1-8...

...กลาง 1-8...

...สูง 1-8...

...เซียน 1-8 ...

...บรรพกาล 1-8  ...

...(ระดับผู้ปรุงโอสถ)...

...ฝึกหัด1-8...

...สามัญ1-8...

...อาวุโส1-8 ...

...ปรมาจารย์1-8...

...เซียนโอสถ1-8...

... เทพโอสถ1-8...

...‘จิตวิญญาณจะมีเฉพาะนักหลอมโอสถเท่านั้นเเละนักหลอมโอสถนั่นมีจำนวนน้อยกว่าผู้ฝึกลมปราณเเละหาได้ยาก’...

...(เพศ)...

...บุรุษ...

...สตรี...

...เกอ...

...บุรุษ:ลักษณะรูปร่างกำยำมีกำลังมากกว่าสตรีเเละ...

...เกอมาก...

...สตรี:ลักษณะรูปร่างบอบบางเหมือนเกอมีกำลังไม่เท่าบุรุษสามารท้องได้เเบบคนทั่วไป...

...เกอ:ลักษณะบอบบางเหมือนสตรีและมีแรงเหมือนสตรีสามารท้องได้เช่นสตรีมีปานดอกไม้ประจำตัววัดจากสีของปานหากมีสีเข้มจะให้กำเนิดบุตรที่มีพรสวรรค์...

...(เเคว้น)...

...     ...

...เเคว้นหยาง...

...เเคว้นฉิง...

...เเคว้นเว่ย...

...เเคว้นกง...

...(ค่าเงิน)...

...1000อีเเปะ \= 1 เหรียญทองเเดง...

...100เหรียญทองเเดง \= 1 เหรียญเงิน...

...100เหรียณเงิน \= 1 เหรียญทอง...

...100เหรียญทอง \= 1 หินลมปราณขั้นต่ำ...

...50หินลมปราณขั้นต่ำ \= 1 หินลมปราณขั้นกลาง...

...50หินลมปราณขั้นกลาง \= 1 หินลมปราณขั้นสูง...

...‘อธิบายบาย’...

...หินลมปราณเเป็นสิ่งหายากจะพบเพียงพื้นที่มีลมปราณบริสุทธิ์ซึ่งจะเกิดหินลมปราณขึ้น...

...หินลมปราณคืออะไร...

...‘อธิบายบาย’ หินลมปราณจะมีพลังลมปราณอยู่ภายในใช้ในการดูดซับลมปราณเพื่อเลื่อนขั้นได้เเละใช้เป็นเงินได้ในหมู่ของผู้ฝึกยุทธ์เเละนิกายต่างๆจะมีค่ามากว่าพวกเหรียญต่างๆหากดูดซับจนหมดจะกลายเป็นผงธุลีเเละหายไปกับอากาศ หินลมปราณนั้นมีราคาสูง เพราะใช้ในการดูดซับลมปราณเพื่่อเลื่อนระดับได้เร็วเเละหายาก...

มู่หรงเฟยนั่งทบทวนความจำเสร็จหมดเเล้วจึงได้ทำการพยุงร่างของตนเอง ขึ้นจากเตียงไม้เก่าอย่างทุลักทุเลในการลุกขึ้น จากเตียงอันหน้าเวทนานี้อยู่นานกว่าจะลุกได้

“มันจะอ่อนเเอเกินไปเเล้วไม่นึกว่าเเม้เเต่จะยืนขึ้นก็จะทำไม่ได้เลยเว้ย!”

นั่งเกาะขอบเตียงอยู่นานเพราะอาการขาดอาหารจนผอมติดกระดูกหรือเพราะพิษนี้ทำเอาเเรงทั้งหมดต้องหดหาย ไปเพียงการยืนขึ้นเท่านั้นเองนั่งพักสักพักพอเริ่มมีเเรงขึ้นมา ก็พยุงร่างขึ้นจากขอบเตียงเดินไปยังประตูทีอยู่ไม่ไกลมาก

อย่างยากลำบากถึงกับต้องกับกัดฟันทนความเจ็บปวดเอาไว้พอเดินอย่างกับคนใกล้จะตายเต็มทนก็มาถึงประตูอันเป็นเหมือนเเสงสว่างของมู่หรงเฟย

"โอ้ยไอ้บ้ามันจะบอบบางเกิ้นไปเเล้วนะเว้ยกะอีเเค่ผลักประตูเองนะเว้ย!"

พอผลักประตูออกมาก็ถึงกับล้มลงฟาดกับพื้นหน้าประตูเรือนเพราะไม่มีเเรงจะยื่นหรือจะขยับตัวได้เลย พอเงยหน้าขึ้นมา ก็ทำให้ได้เห็นกับพระจันทร์สีขาวนวลลอยเด่นอยู่บนกลางท้องฟ้า

นอนอยู่กับพื้นอยู่นานพอร่างกายเริ่มทีจะมีเเรงมาบางส่วนเเล้วก็ใช้เเขนพยุงขึ้นจากพื้น ตรงหน้าเรือนก่อนจะดันทุลังเดินออกไปนอกเรือน เพื่อไปยังใต้ต้นท้อที่อยู่ ไม่ไกลจากเรือนมากนัก

การจะออกมาจากเรือนเพื่อเดินมายังต้นท้อก็ดันทุลังกว่าทีคิดมาก บวกกับร่างนี้อีกทำเอาถึงกับต้องดึงรากของต้นหญ้าเเถวนั้น เพื่อลากตัวเองไปตามพื้นเพื่อไปยังใต้ต้นท้อ

มู่หรงเฟยทำได้เพียงลากตัวเองไปตามพื้นหญ้าอย่างเวทนา เพื่อไปยังจุดหมายใต้ต้นท้อของตนเอง ทำเอาร่างผอมบางราวก้างปลานี้เหมือนจะขาดออกจากกันอย่างงั้น

"โอ้ยจะบ้าตายมาเข้าร่างใครก็ไม่ได้เรื่องอีกจะตายวันตายพรุ่งก็ไม่รู้"

มู่หรงเฟยทำได้เพียงสาปเเช่งต่อสวรรค์ที่ทำให้ตน เองต้องมาอาศัยยังร่างนี้พอลากร่างราวกลับตายทั้งเป็น มาถึงยังใต้ต้ท้อเเล้วมู่หรงเฟยก็ไม่รอช้ารีบใช้มือขุดหาอะไรสักอย่างอย่างเร่งรีบ

"เจอเเล้วก็นุกว่าจะไม่เจอเเล้วซะอีก"

ขุดมาไม่นานเกินรอก็พบกลับกล่องไม้สีสีน้ำตาลเนื้อดีที่โดนฝังไว้อยู่ใต้ต้นท้อ ตามความทรงจำของร่างนี้เมื่ออายุครบ18ปีจะต้องมาขุดเอาเเต่ร่างนี้กลับตายไปก่อนจะมาขุดเพราะมารดาได้บอกว่าหากอายุยังไม่ครบ18ปีห้ามมาขุดไป

พอได้กล่องไม้มาเเล้วมู่หรงเฟยก็ทำการใช้กิ่งไม้เเถว นั้นมากีดขอมือของตนเองเพื่อเอาเลือดมาหยดลงยังกล่องไม้นี้ พอได้เลือดสีดำเข้มมีกลิ่นเหม็นเหมือนกลับว่ามันเป็นกลิ่นของซากศพอย่างไงอย่างงั้น

พอเม็ดเลือดสีดำเข้มหยดลงสู่กล่องไม้ก็ปรากฎเป็นเเสงสีขาวขนาดเล็กพุ่งเข้ามายังหน้าผากของตนเอง ไม่นานก็ เหมือนกับว่าวิญญาณของตนเองจะฉีกขาดออกจากร่างเพราะมีความทรงจำมากมายไหลพุ่งเข้ามายังของตนเอง

ก่อนจะปรากฎภาพอดีตต่างๆทีได้รับมายังเเสงสีขาวนั้นมันก็เริ่มเล่าถึงอดีตของมารดาต่างๆ มารดาของตนเองนั้นมีชื่อเรียกว่า เหมยฮวา (ดอกกุหลาบ)เป็นบุตรสาวคนเดียวของตระกลเหมย เมื่อ19ปีก่อนนั้นเกิดสงครามระหว่างตระกูลมากมายเเละกลุ่มมหาอำนาจ

ตระกูลเหมยก็เป็นหนึ่งในนั้นโดนกวาดล้างจากกลุ่มมหาอำนาจทีหวังในสมบัติวิเศษของตระกูลหมยเเต่ทางตระกูลเหมยไม่ยอม จึงเกิดเป็นการฆ่าล้างตระ กูลขึ้นโดยมีเพียงมารดาเท่านั้นที่หนีรอดออกมาได้โดยมีท่านปู่ท่านย่าเป็นคนเปิดค่ายกลเคลื่อนย้ายพาหลบหนีมาพร้อมสมบัติของตระกูลทั้งหมด

ตระกูลที่โดนกวาดล้างนั้นทางฮ่องเต้จะประกาศว่าเป็นพวกกบฎกลับพวกมารเเต่เเท้ทีจริงเเล้ว กวดล้างเพื่อหวังสมบัติตั้งหากละตระกูลขนาดใหญ่อย่างตระกูลเหมย ล่มสลายไปก็มากมายเพราะความโลภของราชสำนัก

หลังจากทีมารดาหลบหนีออกมาได้ก็ทำการซ้อนตัวตลอด1เดือนเพราะหากไม่หลบซ้อนเเล้ว คงจะต้องโดนเจ้าพวกนั้นตามล่าเเน่ๆ เเต่เเล้วมารดาก็ได้กลายมาเป็นหลานสาวบุญธรรมของชายชราผู้หนึ่งซึ่งมารดาก็เต็มใจเพราะหากเป็น

หลานสาวบุญธรรมเเล้วคงจะไม่มีใครมาสงสัยชาติกำเนิดของตนเองเป็นเเน่เลยทำให้มารดานั้นต้องเเต่ง กับเจ้าบิดาสารเลวนั้นไงล่ะเพื่อเพิ่มอำนาจของตระกูลที่มารดาได้เป็นหลานสาวบุญธรรม

มารดานั้นต้องทนอยู่เเต่ภายในจวนตระกูลมู่นี้อย่างจำใจจนมาถึงวันเเต่งงาน ทั้งสองนั้นโดนวางยาปลุกกำหนัดในวันงานเเต่งจึงทำให้มุ่หรงเฟยเกิดขึ้นมานั้นเอง

เเต่วันที่ตนเองเกิดมานั้นก็ปรากฎเป็นชายชราผมยาวสีขาวปรากฎตัวขึ้นข้างร่างของตนเอง ก่อนจะพูดคุกับมารดาอะไรสักอย่างโดยที่มู่หรงเฟยไม่ได้ยินเกี่ยวกับมันเลย ก่อนทีอยู่มารดาก็ร้องให้ขึ้นมา

อย่างไม่มีสาเหตุอะไรเลย

"นี้สินะอดีตของมารดาตนเองมันก็ไม่ต่างจากตนเองเลยนะเนี้ย"

มู่หรงเฟยที่ได้ซึมชับเรื่องราวต่างเสร็จเเล้วก็คิดว่าทั้งเรื่องราวนั้นก็ไม่ต่างจากตนเองมากนักเท่าไหร่ เพราะต้องทนทุกข์ทรมานในตระกูลนี้อย่างเวทนา

"นี้มันอะไรกัน" พอมองมายังกล่องไม้ก็เห็นกระดาษสีขาววางใว้อยู่ในกล่อง

พอมู่หรงเฟยหยิบกรดาษขึ้นมาดูว่ากระดาษสีขาวนั้นมีอะไรอยู่ภายในกันเเน่ พอเปิดดูภายในเพื่อหาข้อสงสัยว่ามีอะไรกันเเน่อยู่ภายในก็ถึงทำเอามือไม้สั่วไหวเมื่อเปิดกระดาษดู

"นะนี้มันอะไรกันทำไมมันถึงเป็นเเบบนี้ไป" มู่หรงเฟยทำได้เพียงมองจดหมายทีอยู่มือของตนเองอย่างหวั่นไหว

จดหมายนั้นได้กล่าวถึงเรื่องราวของมู่หรงเฟยในวัยเด็กของเขาเพราะมารดาได้ทำการนำดวงวิญญาณของตนเองบางส่วนไปไว้ยังอีกโลกหนึ่ง หรือนั้นก็คือโลกหรือดวงดาวโลกที่ตนเองตายมานั้นเองไปไว้ยังโลกนั้นโดยการใช้เคล็ดลับวิชาเเบ่งดวงจิตหรือดวงวิญญาณของตนเองไป

เพราะร่างกายของตนเองนั้นเกิดมาพร้อมดวงจิตวารีหรือก็คือร่างกายหยินบริสุทธิ์ทีมีการขนานนามว่าหากใครได้ครอบครองจะมี พลังมากมายเเต่เพราะตอนมารดาได้ตั้งครรภ์นั้นได้รับพิษเย็นจึงทำให้ร่างกายของตนเองนั้น

จะเจ็บปวดทรมารทุกๆวันพระจันทร์เต็มดวงร่างกายก็จะเหมือนกับร่างกายเย็นสุดขั่วไปถึงดวงวิญญาณของตนเอง มารดาของตนเองเลยทำการเเหกกฎสวรรค์เพื่อเเบ่งดวงจิตของตนเองไปยังอีกโลกเเต่ต้องเเลกมาด้วยร่างกายของมารดานั้นลมปราณติดขัดไม่สามารถใช้ได้

เเต่มารดานั้นมีสายเลือดของบรรพบุรษของตระกูลเหมยที่เคยเป็นเซียนบนสวรรค์ตั้งเเต่สมัยโบราณ เเล้วนั้นจึงไม่ต้องเเลกด้วยชีวิต เเต่ต้องเเลกกับกลายเป็นคนไร้ค่า บวกกับร่างกายของมารดานั้นโดนพิษเย็นด้วยจึงทำให้ภายในดวงจิตนั้นโดนเเช่เเข็งไปอย่างช้าตลอดเวลาที่พระจันนทร์เต็มดวง

เเละเพื่อปกป้องตนเองว่ามีกายหยินจากบิดาสารเลวนั้นเพราะหากรู้เเล้วคงจะไม่ขายตนเองเพื่ออำนาจเป็นเเน่ จึงได้ทำการเเลกกับชีวิตของตนเองเพื่อ มู่หรงเฟย