"ห๊ะ...ม...มะ...ไม่น๊าาา!!!"

อาโออิ:ไม่น๊าาาา!!!อร้าา!!อะไรกันเนี่ย!!

(ฉันตะโกนลั่นบ้านพอรู้ว่าที่ชมรมมีการแสดงครั้งใหญ่ในวันมะรืนนี้)

มาริน(แม่):อะไรกันเสียงดังเอะอะโวยวายอะไรกันลูก

(แม่ตะโกนเรียกฉันมาจากห้องครัวด้านล่าง)

อาโออิ:อ่อ....ป..ปะ...ปล่าวค่ะแม่ไม่มีอะไรค่ะ

(ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่ติดขัด)

มาริน(แม่):ถ้าไม่มีอะไรก็รีบๆลงมากินข้าวจะสายแล้วนะ

อาโออิ:ค่ะแม่...

(ฉันเลยเดินลงไปกินข้าวพรางสะตั้นกับเรื่องชมรมไปด้วย)

///ตึกๆๆ

มาริน(แม่):อ่าวมาแล้วหรอลูกแม่ทำของชอบไว้ให้ลูกด้วยนะรีบมากินสิ

อาโออิ:(///ก้มหน้าถือกระเป๋า)อ....อะ..เอ่อ..แม่ค่ะคือวันนี้หนูต้องรีบไปซ้อมการแสดงที่โรงเรียนค่ะหนูขอห่อไปกินที่โรงเรียนได้มั้ยคะ...

มาริน(แม่):อ่าวรีบงั้นหรอได้สิเดี๋ยวแม่ห่อไว้ให้

8:00 ณ ที่โรงเรียน

อาโออิ:ตายแล้ว!!ลืมดูเวลาเลยสายแล้วๆๆ

(ฉันรีบเร่งฝีเท้าไปที่โรงเรียน)

///โอ๊ะ!!!(ล้ม)

คุโรโน๊ะ:อ๊ะ!! ผ....ผม..ขอโทษเป็นไรมากมั้ยครับ(//ยื่นมือออกไปรับหญิงสาว)

อาโออิ:โอ้ย!!เจ็บไปหมดเลยอะไรกันเนี่ย!!(//ก้มหน้าแล้วค่อยๆเงยหน้าขึ้นไป)

(โอ้วพระเจ้า!!หล่อไรเบอร์นั้นนี่มันชายในฝันฉันชัดๆ!)

//จับมือแล้วลุกขึ้น

คุโรโน๊ะ:เป็นอะไรมากมั้ยครับเนี่ยดูเหมือนที่แขนจะเป็นแผลนะครับ

อาโออิ:โหชนซ้ะขนาดนี้จะไม่ให้เป็นไรได้ไงเล่า!!!-_-+

คุโรโน๊ะ:ผมขอโทษครับผมรีบเกินไปวิ่งไม่ดูทางเลย

อาโออิ:ไม่เป็นไรฉันก็รีบ

คุโรโน๊ะ:หวังว่าจะได้เจอกันอีกนะครับแต่ผมต้องรีบไปโรงเรียนแล้วบายครับ

อาโออิ:(ตะลึงในความหล่อ)โอ้ยพระเจ้าฉันฝันใช่มั้ยเนี่ย

//ตบหน้าตัวเอง

โอ้ยไม่ได้ฝันนี่หว่าเอ๊ะ!!!ฉันลืมถามชื่อเขาด้วยเอ๊ะแต่!!รีบไปโรงเรียนดีกว่ามายืนเพ้อไรคนเดียวเนี่ยยัยอา

คาบที่ 1 ของตอนเช้า

(กริ๊ง!!!!)

//แฮกๆ!!

มิกะ:อ่าว!!ไง ยัยอาวิ่งมาซ่ะหอบกินเลยฉันบอกแล้วให้ฉันไปรับก็ไม่ให้ไปเป็นไงละ...

อาโออิ:ฉันไม่อยาหลำบากน้ำมันรถแกอีกอย่างพอฉันก็ไปทำงานแต่เช้าด้วย

มิกะ:อืมจ้ะ รีบเข้าห้องเรียนเถอะ

ผ่านไป20นาทีแล้วเพื่อนๆในห้องเริ่มซุบซิบเรื่องอะไรสักอย่างที่ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน

มิกะหันมาพูดคุยกับฉัน

มิกะ:ยัยอาๆแกรู้จักรุ่นพี่ปี2ที่ชื่อคุโรโน๊ะปะ

ด้วยความที่ฉันนั้นงงมากเลยถามมิกะไปว่า

อาโออิ:ใครหรอ??

มิกะ:ห๊ะแกไม่รู้จริงหรอพี่เขาออกจะฮ็อตจะตายนะ

อาโออิ:......เอิ่มใครหรอว่ะ😅

มิกะ:อ้ะฉันบอกก็ได้พี่เขาชื่อ คุโรโน๊ะอยู่ม.6ชมรมดนตรีอะ

อาโออิ:....อ๋อ...อืม

(ฉันไม่ได้พูดไรมากเลยตอบแบบนั้นไป!!!ให้ตายสิฉันนี้มันบ้องจริงๆแม้กระทั่งคนในโรงเรียนที่ฮ็อตที่สุดยังไม่รู้จัก)

ครู:อะแฮ่ม!!!!นักเรียนๆเลิกคุยกันแล้วฟังครู

ผ่านไป ตอนเที่ยงวัน

ชีตาร์:เฮ้!!มิกะ อาโออิ ทางนี้ๆๆ

(ชีตาร์เพื่อนในกลุ่มของฉันโบกมือเรียกมากินข้าว

ด้วยกัน)

ฃีตาร์:พวกแกรู้เรื่องชมรมเรายังว๊ะ!

อาโออิ:อ่อที่บอกว่าจะมีการแสดงใหญในวันมะรืนอะหรอ

ชีตาร์:ใช่ๆฉันเตรียมตัวไม่ถูกเลยอะแถมการแสดงก็เร่งมากด้วย

มิกะ:เออใช่แกทำไมเขาไม่บอกตั้งแต่แรกว่ะ

อาโออิ:เออนั่นดิว่ะ

ชีตาร์:เห้ยแกเห็นรุ่นพี่ม.6โต๊ะข้างหลังเราปะวะ

มิกะ:เห้ยเห็นดิ้รุ่นพี่คนนั้นหรอที่ชื่อคุโรโน๊ะอะ

ชีตาร์:ใช่ๆๆ

(ฉันหันไปมองตามทิศทางที่เพื่อนๆฉันพูด)

อาโออิ:⊙_⊙หืม!!!ต....ตะ...ตา....น...นะ....นั่น...นิ

มิกะ:หืมตาอะไรของแกเขาออกจะดูเป็นหนุ่ม

ชีตาร์:แหน่ะๆมองไม่กระพริบตาเลยนะ

อาโออิ:๏_๏พ....พะ...พี่คนนั้นเป็นคนที่ฉันวิ่งชนละตวาดใส่เมื่อเช้า(เสียงสั่น)

ชีตาร์/มิกะ:ห๊ะ!!!!!

อาโออิ:เห้ยอย่าห้ะดังสิ

มิกะ:ขอโทษๆ

///กั้กๆ(รุ่นพี่คุโรโน๊ะเดินมาทางโต๊ะของพวกเรา)

มิกะ:เห้ยแกพี่เขาเดินมามางเราด้วย!!

คุโรโน๊ะ:อะแฮ่ม!!สวัสดีครับ

อาโออิ:.......๏_๏ส....สะ.....สวัสดีค่ะ

คุโรโน๊ะ:นี่คุณชนผมยังไม่ขอโทษนะครับ

อาโออิ:(หนอยๆ!!นี่นายมานี่เพื่อสิ่งนี้หรอเนี่ย)ฉันไปชนนายตอนไหนมีแต่นายอะมาชนฉัน

คุโรโน๊ะ:แหมผมก็วิ่งไปโรงเรียนตามปกติของผมนิคุณมาตัดหน้าผมทำไมละ

อาโออิ:หนอย!!นายต้องการอะไรเนี่ย!!

มิกะ:อาโออิ เบาๆหน่อยโต๊ะอื่นเขาได้ยิน

อาโออิ:แกก็ดูสิตามมาทวงคำขอโทษซะถึงที่

มิกะ:พี่คุโรไปก่อนได้มั้ยคือ....ว่า...

คุโรโน๊ะ:อืมงั้นพี่ไปก่อนนะหวังว่าฉันคงได้คำขอโทษจากเธอนะ

อาโออิ:อะไรของนาย!!!หึยย!!(คุโรโน๊ะกระพริบตา1ข้างก่อนจะหันหลังกลับไปที่ห้องเรียน)

คาบ 2 ของตอนบ่ายวันนั้นเอง

ได้มีเหตุการณ์บางอย่างขึ้นในห้องของอาโออิ

ชีตาร์:อร้ายยย!!!กรี๊ด!!!!!

มิกะ/อาโออิ/เพื่อนๆในห้อง(หันหน้ามาทางต้นเสียงกรี๊ดของชีตาร์แล้วพูดว่า):เป็นอะไร!!!

ชีตาร์:แกลองไปดูในเพจโรงเรียนเราสิแล้วแกจะรู้(ชีตาร์พูดไปพรางเสียงสั่นไปด้วย)

เพื่อนๆทุกคนในห้องต่างพากันเข้าไปดูที่เพจโรงเรียนแล้วก็มีนักเรียนบางกลุ่มพูดออกมาว่า

:หึ้ย!!!แก!!!!ดูสิ้!!!น่ารักที่สุดเลยอะแต่เสียดายมันมีโอกาศแค่30%ที่เราตะได้มาอ่า...เสียดายเนอะ

ด้วยความที่ฉันอยากรู้มากถึงขั้นต้องเข้าไปดูด้วยตาตัวเองจนกระทั่ง

อาโออิ:(๏_๏)เอ๋!!มันน่ากรี๊ดตรงไหนเนี่ยแต่เอ๊!!มันก็น่ารักจริงๆด้วยทำไมครูไม่ประกาศเนี่ย!!หูยดูสิน่ารักจังเลย!!!!♡

ฉันตะลึงกับความน่ารักของแมว3ตัวน้อยที่พึ่งเกิด

เอ๋!!ครูบอกจะแจกนิแต่มีโอกาศที่ฉันน่าจะไม่ได้นิน่า

เพราะครูตั้งไว้ว่ามีคนโชคดีจะได้แมวตัวนี้ไปเลี้ยงแค่3คนคนทั้งโรงเรียนก็มีเป็นพันๆคนเห้ออ

เสียงกริ่งดังขึ้นแต่ฉันยังคงนั่งคิดเรื่องนั้นอยู่จนกระทั่ง

มิกะ:(โบกมือไกล้หน้าอาโออิ)นี่ๆๆ!!!อาโออิเป็นไรหรอ

ฉันนิ่งไปสักพักก่อนจะรู้ตัว

อาโออิ:อ....อ่อ.....ป..เปล่า

มิกะ:แหมดูท่าแกก็อยากจะได้แมวมาเลี้ยงนะทำไมแกไม่ไปสมัครละ

อาโออิ:เอ๋!!อะไรเนี่ยแค่แมวแค่3ตัวทำไมต้องทำเหมือนสมัครชมรมละ

มิกะ:โหแกครูเขานะบอกว่าราคาแมวตัวนี้เกือบแสนเลยนะแภมครูก็ไม่อยากให้ลูกแมว3ตัวนั้นอะไปอยู่ที่ ร้านสัตว์เลี้ยงหรอก

อาโออิ:อ๋ออืม..........!!!เอ๊ะ!!!เย็นนี้มีการซ้อมการแสดงที่ชมรมนิมาคุยไรกันเล่าไปสิ!!!(ฉันลืมตัวและตกใจไปด้วยเมื่อคิดได้ว่าตอนเย็นที่ชมรมจะซ้อมการแสดง.....!!!ตายแล้วลืมซ่ะสนิทเลย)

ณ ที่หอชมรมการแสดง

อาโออิ/มิกะ/ชีตาร์:!!!!มาแล้วค่ะ(หอบกินพร้อมกับเปิดประตู)

ครูหัวหน้ารมการแสดง:ตายแล้วพวกเธอมาสาย10นาทีนะรู้ตัวมั้ย ไป!ไปเลยคนอื่นเขาเริ่มขึ้นบทกันแล้วนะ

50นาทีผ่านไป ดูเหมือนการแสดงจะไปได้ดีแต่..........

กรี๊ดดดด!!!!

คนในชมรมต่างพากันกรี๊ดอะไรก็ไม่รู้ฉันลองมองตามทิศทางของที่มาที่ทำให้สาวๆกรี๊ดแต่กลับกลายเป็น!!!!

อาโออิ:หาา!!นายนั่นมานี่ด้วยหรอ(พอฉันรู้ฉันก็รีบหลบหน้าทันนี้)

ครูชมรมการแสดง:อ่าวคุโรโน๊ะไม่ไปซ้อมดนตรีหรอ

คุโรโน๊ะ:ไม่ครับวันนี้ชมรมว่างครับไม่มีครูคนไหนอยู่เลยครับว่างๆเลยจะมาดูการแสดงหน่ะครับ

ครูชมรมฯ:อ้อจ๊ะตามสบายเลยนะจ๊ะ

เห!!!อิยานั่นมองมาที่ฉันด้วยแถมทำหน้าตาเต้าเล่ห์ใส่อีกถ้าไม่ติดว่าคนที่ชมรมเยอะๆนะ(หึ้ยๆๆแบบนี้มันน่าตบๆๆๆ)😶

คุโรโน๊ะ:นี่!!อาโออิสู้ๆนะ5555

(นายนั่นยืนพิงกำแพงก่อนจะตะโกนเสียงดังนิดๆมาทางฉันแล้วพูด)

เพื่อนๆในชมรมต่างมองมาที่ฉันก่อนจะแซวฉัน

หูย!!!ยัยอาเป็นแกนี่ดีจังผู้ชายให้กำลังใจด้วยอ่าา555

อาโออิ:หืม!!....ป......ปะ...ปล่าวหรอกมั้งเขาอาจจะพูดลอยๆก็ได้นิ

ใช่หรอ!!!!!

(เพื่อนๆในชมรมต่างพูดสวนออกมาละยิ้มให้)

หึ้ยฉันไปไม่เป็นเลยเนี่ย! ทำไม่ฉันต้องมาเขินไรแบบนี้ด้วยเอ๋!!หรือฉันชอบอิตานั่น!!ไม่หรอกแกแค่คิดไปเองนิยัยอา

ช่วงเย็นไกล้จะมืด

มิกะ:นี่อาโออิวันนี้ให้ฉันไปส่งมั้ยฉันไม่อยากมห้แกวิ่งเหนื่อยๆอะ

อาโออิ:......อืมก็ได้งั้นฉันขออนุญาตินะ

มิกะ:จ๊ะ

ชีตาร:์นี่พวกแกฉันไปละนะแล้วเจอกันพรุ่งนี้!!👋

มิกะ:นี่แกเป็นไงบ้างกับการแสดงเหนื่อยมั้ย

อาโออิ:ก็เหนื่อยอยู่อะโหยบทนี่เยอะมากเลยอะ

มิกะ:จริงแกนี่ยังไม่ถึงครึ่งนะ

(เมื่อมิกะพูดจบก็มีมือๆนึงมาจับมือฉัน)

อาโออิ:เย๊ยย!!!(รีบสะบัดมือ ออก)!!!!!!

คุโรโน๊ะ:นี่เห็นฉันเป็นตัวเชื้อโรครึไงห๊ะยัยแสบ

อาโออิ:นี่ก็ดูนายสิเล่นมาจับมือกันแบบนี้ฉันก็ตกใจเป็นนะละนี่ใครอนุญาติให้จับห๊ะ!!

คุโรโน๊ะ:ก็อยากจับให้มืออุ่นนิหน่ามือเธอเย็นไม่ใช่หรอ

อาโออิ:เออจริงด้วยแต่.....ยังไงฉันก็ไม่ให้จับเฟร้ย!!

คุโรโน๊ะ:แหม่ใจร้ายจัง

มิกะ:นี่ๆทั้ง2ไม่ต้องเถียงกันได้มั้ยเนี่นหนวกหู!

อาโออิ/คุโรโน๊ะ:ก็ดูเข้าเส๊!!!!'Ω'

(หึย!!อะไรกันเนี่ย!!!นายนี่)

ทุกคนยืนเงียบกันสักพักก่อนจะมีมือๆนึงมาจับมือฉันอีกรอบ...แต่รอบนี้ฉันยอมให้เขาจับเอ๋!!ทำไมกันละ

อาโออิ:(หืม...น..นะ...นี่..นายตั้งใจจะจับงั้นหรอ)เอ่ออ...

คุโรโน๊ะ:ขอจับมือหน่อยนะมือมันดูโล่งๆอะ

อาโออิ:(อีกใจฉันก็เขินนายแปลกๆอีกใจฉันก็เกลียดนายเอ๋!!มันยังไงเนี่ย)นี่เอามือ ออกไปเลยนะจับอยู่นั่น

คุโรโน๊ะ:โหแม่นางใจร้ายเห๊อะ!!

มิกะ:นี่อ่โออิวันนี้ฉันคงไปส่งแกไม่ได้นะพอดีวันนี้ครอบครัวฉันมารับอะแล้วรถมันเต็มขอโทษนะ

อาโออิ:หาา!!แกให้ฉันกลับกะอิตานี่เนี่ยนะ

มิกะ:แห่ะๆเอาไว้วันหลังนะแกฉันกลับก่อนนะ😅

(มิกะเดินออกไปพรางโบกมือบายๆให้ก่อนจะขึ้นรถ)

บ้าเอ้ย!!ฉันต้องมาอยู่กับอิตานี่จริงๆหรอเนี่ยแต่ก็เอาเถอะว๊ะ

คุโรโน๊ะ:นี่เธอจะกลับบ้านมั้ยเนี่ย

อาโออิ:(เขินๆ)....อ....อ.ะ...อ่อ...ก....กะ...กลับสิ

คุโรโน๊ะ:ทำไมเสียงเป็นงั้นละ

อาโออิ:.....ป...ปล่าวนิ

หลังจากนั้นไม่นานเรา2คนก็เดินกลับบ้านซึ่งทางไปนั้นเราอยู่ซอยเดียวกันด้วยเลยต้องเดินไปด้วยกัน

ตามทางนั้นค่อนข้างจะมืดมีแต่เพียงแสงไฟจาดหลอดไฟตามทางที่สาดส่องลงมาทำให้ซอยนั้นดูสว่างทันใดนั้น

!!!!!!!๏_๏

คุโรโน๊ะ:นี่ฉันจับแล้วอย่าปล่อยนะ

อาโออิ:.....อืม...(เอ๋!!ฉันพูดไรไปเนี่ย)

ผ่านไป2นาทีต่างคนต่างเงียบแต่ฉันคิดว่ามันเงียบเกินไปเลยหันไปคุยกับคุโรโน๊ะว่าา

อาโออิ:นี่นายทำไมนายต้องทำตัวดูสนิทๆกับฉันด้วยละทั้งๆที่เราก็พึ่งเจอกันเองนะ

คุโรโน๊ะสะตั้นไปสักพักก่อนจะพูดว่า

ิ

คุโรโน๊ะ:ก็....เอิ่ม...ฉันก็แค่อยากทำความรู้จักกับรุ่นน้องปี.1เฉยๆฉันเห็นว่าเธอน่าจะเข้ากับฉันได้ไง

อาโออิ:(เอ๋แบบนี้เองหรอแต่นายทำตัวเหมือน......)....อ่อ

เมี๊ยวววว!!!

อาโออิ:อร้าย!!!(//กอดแขนคุโรโน๊ะ)

คุโรโน๊ะ:นี่อะไรกัน555แค่แมวเองทำเป็นตกใจ

อาโออิ:ก็มันน่าตกใจนิหน่าดูสิมันกระโดดลงมาจากกำแพงแบบนั้น

คุโรโน๊ะ:555เธอนี่นะ

‹• •›นายนี่นะ....หึยยยย

ในระหว่างที่ทั้งสองกำลังถึงบ้านของตนเองเสียงโทรศัพท์ของอาโออิก็ดังขึ้น

//รับโทรศัพท์

อาโออิ:ว่าไงคะแม่?

มาริน(แม่):กลับบ้านยังลูกมันดึกแล้วนะ

อาโออิ:กำลังถึงบ้านค่ะแม่แค่นี้ก่อนนะคะ

มาริน(แม่):จ้าา

//วางสาย

อาโออิ:นี่นายบ้านนายอยู่ไหนหรอ

คุโรโน๊ะ:นู่นอะเข้าซอยขวาเห็นนั้นมั้ยบ้านที่อยู่หลังที่3อะ

อาโออิ:อ่อ...

///ถึงบ้าน

คุโรโน๊ะ:ฉันกลับบ้านละนะบายแล้วเจอกันพรุ่งนี้

อาโออิ:โอเครบาย....ฝันดีนะ!!

คุโรโน๊ะ:อืม!!ฝันดี

//เข้าบ้าน

อาโออิ:กลับมาแล้วค่ะแม่

มาริน:แหมใครมาด้วยอะลูก

อาโออิ:อ่อรุ่นพี่ม.6ที่โรงเรียนอะค่ะ

มาริน:ใช่รึป่าวหน่ะ~~

อาโออิ:ใช่ค่ะ!!!(//ก้มหน้า)

มาริน:จ๊ะๆไปอาบน้ำละรีบมากินข้าวปะ

รุ่งเช้าวันที่2

(เสียงนาฬิกา)กริ้ง!!

อาโออิ:อ้า!!เช้าแล้วนิกี่โมงแล้วว่ะ

มาริน:ลูกตื่นเร็วๆรีบมาอาบน้ำกินข้าวพี่คุโรเขามารอหน้าบ้านแล้วนะ

อาโออิ:ค่ะแม่.......ห๊ะ!!ไรนะมากรอหรอ

มาริน:ใช่ลูกรีบๆหน่อย

(40นาทีผ่านไป)

อาโออิ:ไปแล้วนะแม่รักแม่นะคะ

(ฉันค่อนข้างรีบเพื่อนไปที่หน้าบ้านว่าคุโรโน๊ะมารอจริงรึป่าว.......เห้ยมันใช่จริงๆด้วย)

อาโออิ:.....ห๊ะ!!°O°

คุโรโน๊ะ:นี่ตื่นนานแล้วนะทำไมช้าจัง

อาโออิ:ก็ฉันตื่นตามเสียงนาฬิกาปลุกแหละแล้วนี่ใครบอกให้นายมารอฉัน

คุโรโน๊ะ:อ่าวนี่ฉันอุส่ามารอเลยนะเนี่ยจะไล่ได้ไงโรงเรียนก็โรงเรียนเดียวกันแถมบ้านก็อยู่ไกล้กันอีก

อาโออิ:อืมๆ..รีบไปเถอะ

ณ ที่โรงเรียน

เสียงเตือนเข้าคาบแรกของโรงเรียนดังขึ้น

อาโออิ:ตายๆๆๆๆสายแล้วๆๆนี่เห็นมั้ยนายพาฉันคุยเนี่ยสายเลย

คุโรโน๊ะ:!!!!!!เอ้า....

อาโออิ:หึยไม่ต้องพูดเลย!!!ชิ๊

ฉันพูดจบก็มีเสียงเสียงนึงเรียกชื่อฉันมาจากด้านหลัง

มิกะ:นี่!!ยัยอาฯ ทางนี้!!

คุโรโน๊ะ:ไปสิเพื่อนเรียกแล้วนิ

ฉันไม่ได้พูดอะไรออกไปได้แต่พยักหน้าแล้วเดินหันหลังไปหาเพื่อน

มิกะ:แหม!!ได้ผู้ละลืมเพื่อน

อาโออิ:อะไรของแกฉันไม่ได้อยากจะเดินมาโรงเรียนกับเขาซะหน่อย!!แค่บ้านอยู่ไกล้กันเอง

มิกะ:อ้อหรอจ๊ะตอนนี้เป็นรุ่นพี่ตอนหน้าคงเป็นแฟนแหละ555

อาโออิ:ยัยนี่ฉันยิ่งหงุดหงิดอยู่นะ(ตวาด)

มิกะ:ไม่เห็นจะต้องตวาดเลยนิ

อาโออิ:อ่าวแล้วชีตาร์ไปไหนอะ

มิกะ:นู่นขึ้นห้องไม่รอกันแล้วจ้า

อาโออิ:งั้นไปกันเถอะ

10:00ของวันนั้นเอง!!

อร้ายยยยยย!!!!!อะไรเนี่ย!!!

เพื่อนๆในห้องต่างร้องกรี๊ดขึ้นมาเหมือนเมื่อวานอีกแล้วแต่รอบนี้ดูท่าจะตกใจทันไดนั้นเพื่อนในห้องที่ชื่อ เอมิหันหน้ามาทางฉันแล้วยื่นโทรศัพท์ให้ดู

เอมิ:นี่ยัยอาในรูปนี้ที่เป็น ผญ. ใช่เธอมั้ย!!

เขาถามฉันด้วยน้ำเสียงที่ดูจริงจัง

อาโออิ:.....อ.....อะ....เอ่อ.....ช...ชะ....ใช่....ทำไมหรอ?

ฉันพูดเสียงสั่นแต่ฉันก็กลัวเพื่อนๆในห้องเข้าใจผิดด้วยนะสิ้

เอมิ:หืม!!!ฉันว่าละละทำไมถึงเดินกลับด้วยกันได้ละ

อาโออิ:คือเรื่องมันยาวนะแต่ฉันจะเล่าแค่สั้นๆให้ฟังคือฉันกับรุ่นพี่อยู่บ้านไกล้กัน

เอมิ:ไม่เห็นจะต้องเดินไปรับไปส่งกันทุกเช้า/เย็นเลยนิ

เอ๊ะ!!หรือว่าแกแอบชอบรุ่นพี่น้าาาา

ฉันเขินไปสักพักแต่ว่า!!!!!!นี่ฉันแอบชอบเขาหรอไม่สิพึ่งรู้จักกันเองนิ้

อาโออิ:ป......ปะ...ปล่าวนิก็แค่เดินไปด้วยกัน

ทั้งห้อง:หืมหร๊อ!!!!!!!!😑

ฉันถึงกับสะตั้นไปสักพักก่อนจะขอตัวไปเข้าห้องน้ำ

ณ ห้องน้ำหญิงในโรงเรียน

หึ้ย!!!!!!👊ฉันกำกำปั้นแรงๆแล้วกระแทกเท้าลงบนพื้นแรงๆแล้วพูดว่า

อาโออิ:หึ้ย!!ไม่น่าไปรู้จักตั้งแต่แรกเลยอิตานั่นอะแต่เอ๊ะแล้วอารมณ์ที่ฉันสื่อออกมาแบบนี้เขาเรียกว่าอะไรกันแน่เนี่ยนี่ฉันเผลอชอบอิตานั่นเข้าให้ละหรอไม่จริงน่าาายัยอาแกแค่คิดมากแกไม่ได้ชอบสักหน่อยไม่ได้ชอบๆท่องไว้ยัยอาไม่ได้ชอบๆๆๆๆๆๆ

ฉันเดินออกจากห้องน้ำแต่ฉันดันไปชนกับอิตานั่นรอบที่2หืยอีกแล้วหรอเนี่ย!!!😤

โอ้ย!!!

อาโออิ:โอ้ย~.อีกแล้วหรอเนี่ย

คุโรโน๊ะ:ฉันขอโทษรอบนี้ฉันผิดเองๆๆ

อาโออิ:หนอย!!เดินไม่ดูทางเลยนะนายเนี่ย!!!😤

คุโรโน๊ะ:นี่เธอฉันก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะออกจากห้องน้ำนิ

อาโออิ:ที่หลังก็หัดดูซะบ้างสิ้!!!(ขึ้นเสียงใส่ตานั่นแล้วเดินหนีก่อนนายนั่นจะตะโกนกลับมาว่า)

คุโรโน๊ะ:นี่!!!ถ้าฉันดูสาวๆเขาคงว่าฉันเป็นโรคจิตนะสิ้!!

อาโออิ:(ฉันหยุดเดินไปสักพักแข้วหันกลับมาโต้ตอบว่า)เรื่องของนายสิ้!!!ตัวนายนิ!!

คุโรโน๊ะ:อ่าวยัยนี่!!!!!!!

หลังจากนั้นทั้งสองก็ได้แยกย้ายกลับเข้าห้องตามคาบเรียน(หรือห้องวิชาประจำคาบ)