"มิน"เด็กชายหน้าตาธรรมดาออกไปทางน่ารัก ที่ต้องกำพร้าพ่อแม่ตั้งแต่วัยทารก ทำให้ไม่เคยได้รู้จักกับความรัก ความอบอุ่นจากผู้เป็นพ่อและแม่เลย แต่มินก็ยังได้รับการเลี้ยงดูเป็นอย่างดีจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้า 'บ้านพักใจ' ซึ่งเป็นบ้านเพียงหลังเดียวของมินและน้องๆที่อยู่ด้วยกันมา ที่มี
คุณแม่สาย เป็นผู้ดูแลอยู่
แต่เพราะที่นี้ไม่ได้มีเงินมากมายทำให้ต้องลำบากกันพอสมควร แต่เพราะได้รับเงินจากพี่สาวของ คุณแม่สาย ที่ถึงจะไม่มากแต่ก็พอให้ได้ใช้สอยในทุกๆวัน
ทุกอย่างเหมือนจะดี แต่คุณแม่สายดันล้มป่วยทำให้ต้องนำเงินเก็บ ที่มีไปใช้ในการรักษาพยาบาลและค่ายา รวมทั้งพี่สาวของคุณแม่สายก็ไม่ได้ส่งเงินมาให้แล้วจึงทำให้น้องๆและตัวมินเองต้องทนลำบาก อดมื้อกินมื้อแต่มินก็จะให้น้องๆได้อิ่มก่อนเสมอ
และด้วยเหตุนี้ ตั้งแต่นั้นมินก็จะคอยออกไปรับจ้างเพื่อหาเงินมาให้น้องๆได้ทานอาหารทุกวัน และส่งเสียตนเองเรียนจนจบมัธยมและสอบชิงทุนเพื่อเรียนในมหาลัย และคณะที่ตนใฝ่ฝัน เพื่อจบมาจะได้ดูแลน้องๆและคุณแม่สาย
แต่!!!!โชคชะตาดันเล่นตลก......
-หลังสอบมหาลัยได้-
'บ้านพักใจ'
"พี่มิน!!พี่มิน!"เสียงเรียกดังมาแต่ใกล้ทำให้ผมต้องหันไปดูก็เจอเป็นน้องๆที่มารอต้อนรับ ผมเหมือนอย่างทุกวัน ที่กลับจากโรงเรียน
"ครับ...วันนี้ดื้อกันรึเปล่าเอ่ย~"ผมถามน้องพร้อมย่อตัวลงเพื่อจะได้คุยสะดวก
"ไม่ดื้อครับ..ไม่ดื้อ~ก้องเป็นเด็กดีครับ"ก้องเด็กที่โตที่สุดในบรรดาน้องตอบกลับผมมาด้วยหน้าตายิ้มแย้ม
"จริงค่ะ...มายด์กับเมย์ ด็ไม่ดื้อ!"
"ป๋ม~ก็..ม่าย..ยื้อ ก๊าบ" เด็กไปต่างตอบกลับมาพร้อมทำหน้าตาจริงจังแต่ยังไงก็หน้ารักสำหรับผมอยู่ดี
"ครับๆป่ะงั้นเราเข้าบ้านกันดีกว่าเนอะ"ผมบอกน้องๆพร้อมพากันเดินเข้าบ้าน
"แม่สายสวัสดีครับ"เข้าบ้านมาก็เจอแม่กำลังทำอาหารอยู่ในครัว ผมก็รีบเข้าไปช่วย
"อ้าวมิน กลับมาแล้วหรอไม่ต้องช่วยหรอก นี้ก็จะเสร็จแล้วไปอาบน้ำแต่งตัวแล้วมาทานข้าวเถอะจ่ะ"แม่สายบอกผมด้วยสาตาเชิงเป็นห่วง
"งั้นก็ได้ครับ"ผมพูดแค่นั้นก็เดินออกมาไปอาบน้ำแต่งตัวเตรียมทานข้าว
.
.
.
"อื้อ..หือ หอมจังเลย"ผมเดินมาก็ได้กลิ่นหอมของอาหาร ทุกๆคนมานั้งรอพร้อมหน้ากันแล้วผมจึงๆได้เดินเข้าไปนั้งเพื่อร่วมทานอาหาี
"น่าทานจังครับ ทำไมวันนี้ทำเยอะจังครับ"
"ก็เพราะมินสอบมหาลัยได้ไงจ๊ะ เราเลยเลี้ยงฉลองให้"
"ใช่งั๊บๆ" "ใช่ค่ะ" "ใช่ครับ"เด็กๆพูดพร้อมกันพร้อมพยักหน้า
"นี้~วันนี้แม่ทำของโปรดมินด้วยนา นี้ๆแกงส้มไข่ชะอมกับผัดผักสามสี ทานเยอะๆเดี๋ยวก็ต้องไปอยู่ที่ไกลๆแล้ว"แม่สายพูดพร้อมตักกับใส่จานให้ผมด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มระคนห่วงใย
"ครับมินจะทานเยอะไป อื้ม~อร่อย"หลังจากนั้นผมก็นั้งทานอาหารกับทุกคนจนเสร็จ ส่งน้องไปเข้านอนและเตรียมตัวไปทำงานพาร์ทไทม์ต่อ คุณแม่สายยืนรออยู่
"มินไปทำงานก่อนนะครับ"
"จ๊ะ ไปดีมาดีนะลูก ถ้าเหนื่อยก็พักนะอย่าฝืนนะลูก"แม่สายพูดพร้อมสายตาเป็นห่วงที่แสดงออกมาผ่านทางสีหน้าแบบชัดเจน
"ครับ มินไปแล้วนะครับ" "จ๊ะ พระคุ้มครอง" แม่สายพูดแค่นั้นผมก็เดินไปยังบาร์ที่เป็นที่ทำงานของผม
...''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''''...
'บาร์KY'
.
.
พอมาถึงผมก็เข้าทางหลังร้าน เพราะด้านหน้าเข้าได้เฉพาะลูกค้า พนักงานต้องเข้าหลังร้านเพื่อเตรียมตัวต้อนรับได้สะดวก
"ไง มาแล้วหรอไปเปลี่ยนชุดไป พี่ตองโต๊ะ8ให้ละน่าจะทิปเยอะ"พี่จ๋าพูดขึ้น พี่แกเป็นคนดีตั้งแต่ผมเริ่มเข้ามาสมัครงานก็มีพี่แกเนี้ยเเหละคอยแนะนำ ดูแลผมและคอยหาบูกค้าให้
"ครัยพี่จ๋า"จริงๆในบาร์ก็มีหลายงานหลักๆก็เป็น นั่งดริ้งค์
ชงเหล้า บาร์เทนเดอร์ หรือแม่กระทั่งถ้าตกลงกันได้ก็สามารถซื้อตัวพาไปได้ แต่สำหรับผมทำแค่เด็กเสริฟครับ อาจจะมีบ้างที่โดนถูกเนื้อต้องตัว ลวนลามแต่ผมก็เริ่มชินแต่ก็ยังไม่ชอบอยู่ดี
"น้องครับ"
"ครับ? ลูกค้าจะรับอะไรดีครับ"
"เอาแรงๆมา1ที่"
"ครับ" ผมรับคำแล้วทำตามออเดอร์
........................
"กลับดีๆนะมิน"หลังจากนั้นพอทำงานเสร็จผมก็ต้องเตรียม
กลับบ้าน
"ครับพี่จ๋า"พูดเสร็จก็เดินกลับทันทีนี้ก็เป็นเวลาตี1 กว่าแล้ว
ทำให้ทางไปบ้านผมก็จะเปลี่ยวกว่าปกติ เพราะเป็นซอยเล็กๆแต่ด้านข้างก็มีบ้านคนบ้างแต่ดพราะตอนนี้มันดึกมาก ตรงนี้จึงเงียบสนิท
หวิ๊ววว~~~
ฟิ้ววว~~~
งิง ๆๆ งิง... .......... .....
"ตึก!!!"
"ตึก!!"
"ตึกๆ ..ตึกๆ"
!!!!!!
"ตึกๆๆ!!แกร๊ก"
!!
"ตึก..ตึก!! ตึก!!!"อยู่ดีก็ได้ยินเสียงเหมือนคนเดินตามผมจึงหันดูกลับไม่พบใคร จึงรีบเร่งฝีเท้าเดินต่อโดยเร็ว
.
.
.
.
"ตึก!! ตึก ..ตึก.!! แกร๊ก!"
!!
!
!!!!
!!!
..
"เฮือก!!!"คราวนี้ผมไม่หันไปดูแต่เลือกวิ่งหนีกลับบ้านโดยเร็ว
!!!!!!!
!!!
"ตึก..!!ฮื้อฮือตึกๆๆ ตึก!! ฮื้อ..!!อึก ตึกๆ!!..."เสียงวิ่งพร้อมเสียงหอบของผมดังขึ้นเรื่อยๆพร้อมกลับเสียงคนตามมา ผมกลัวนั้นคือความคิดเดียว แต่ระหว่างที่วิ่งนั้น!!!
---------
"ฮึก! โอ๊ย!!! พรึ่บ.."ผมดันสะดุดล้ม ทำให้มันตามผมทัน
!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
เฮือก!!!!
"อื้อ!!อึก อื้อ ...ฮึก อึกก!!ฮืออ .."มันเอาผิดปากผมจากด้านหลัง แล้วเริ่มค้นตัวผม
"หุบปาก!!! ถ้ามึงไม่อยากตาย!"
"อื้อ..อึ อื้อ!!" ผมกลัวๆ กลัว!!!
"สัดเอ้ย!!!อยู่นิ่งดิวะ แม่งดิ้นอยู่นั้นเเหละ..เดี๋ยวแทงแม่งเลยสัด!!" ได้ยินดังนั้นผมจึงหยุดขยับแต่ยังคงสงเสียงเบาด้วยความ เจ็บเพราะมันนั้งทับผม กดหัวลงพื้น ทั้งดัน ทั้งทุบจนผมเจ็บไปหมด แล้วค้นกระเป๋า ค้นตัว แต่ในตอนนั้นเอง ...
"พรึ่บ..ตึก!! โครม"จังหวะมันหมุนตัวผมให้หงายตัว ผมถีบเข้ากลางท้องของมันจนบ้มลงผมจึงรีบลุกจะวิ่งหนี
"อึบ ..อึก ฮึบ..อึก!!แค่กๆ"พอลุกได้ผมก็วิ่งหนีแต่มันก็เจ็บเหลือเกิน จนขาแทบก้าวไม่ออก
"ปัง!!!!"
!!!!!!!!!!!!!!
"ฮึก!?ฟึบ..ตึก .พรึ่บ"เจ็บ!! ผมรู้สึกเจ็บตรงอกข้างซ้าย เลือดสีแดงสดค่อยไหลออกจากอกข้างซ้าย กลิ่นคาวเลือกคละคลุ้งไปทั่ว
ฮึก!!เจ็บ
อึก
"เลือด..อึก.."
"มึงง!! ไอเชี้ยเอ้ย แม่ง!!.."
"กะ..กูไม่ได้ทำ"
พอเห็นผมล้มลงมันก็เดินเข้ามาหาผมพร้อมมองเหมือนหวานกลัว เป็นเสียสติ
"มะ..มึง!! มึง ทำตัวเอง .!!.กู กูไม่เกี่ยว มึงวิ่งเอง!!" มันพูด
อย่างงั้นเเล้วก็วิ่งหนีไปทิ้งผมไว้อยู่ตรงนั้น
ตอนนี้ผมรู้สึกชา ร่างกายเริ่มเบาขึ้นเรื่อยๆขยับไม่ได้
"ฮรึกก..ฮึก"อาาห์ น้ำตาผมไหล ผมร้องหายจริงๆสินะ แม่สายผมขอโทษนะครับที่ไม่ได้กลับไปหา น้องๆคงไม่ลำบากหรอกนะ แม่อย่าโหมงานเยอะนะน้องๆต้องไม่ดื้อนะ ก้องต้องดูเเลน้องแทนพี่นะ
รักทุกคนนะ
อึก! อาห์!!
อยากเห็นหน้าทุกคนจัง...
แม่สาย....
ก้อง...
เมยด์...
มายด์......
เซน.....
ง่วงจัง!!!!! จะหลับแล้ว
.
วูบ...
_______________________________&________________________
เพิ่งเคยเขียนครั้งแรก
***อาจจะไม่ค่อยดีเท่าไหร่แต่จะตั้งใจเขียนนะ
รอตอนต่อไปได้เลย
กดใจหน่อยน่าาา***
เพื่อวิธีการเล่นเพิ่มโปรดดาวน์โหลดMangatoon APP!
