ตอนนี้ผมกำลังเดินไปเรียนที่โรงเรียนตามปกติในวันธรรมดาๆวันหนึ่งแต่ก็เกิดเรื่องที่ไม่น่าจะเกิดขึ้นได้กับตัวของผม เพราะว่าเมื่อคืนผมเอาแต่เล่นเกมกับเเต่งนิยายจนไม่ได้หลับได้นอน ผมที่เดินทางมาเรียนด้วยสภาพเบลอๆไม่เต็มบาทก็ดันวิ่งไปให้รถชนเล่นซะได้ แต่ก็ช่างมันเถอะชีวิตผมก็ไม่ได้มีอะไรดีเด่อยู่แล้วตายไปก็ช่างมันละกัน ครับงั้นต่อจากนี้ผมจะเล่าเรื่องของผมให้ทุกคนได้ฟังกันนะครับ เอ้าเริ่ม!! ผมชื่อจริงชื่ออวาคิน เรียกคินก็ได้ อายุ15ผมก็เป็นเพียงเด็กวัยรุ่นธรรมดาปกติทั่วไปนี่แหละครับไม่ได้มีอะไรที่ดีเป็นพิเศษ ใช้ชีวิตไปวันๆ ผมเป็นคนไม่ค่อยมีเพื่อนครับมีโลกส่วนตัวสูงชอบอยู่คนเดียวเพราะสบายใจกว่าไม่ต้องมาอึดอัดเพราะคนอื่น ใจจริงก็อยากมีซักคนมาอยู่ข้างๆบ้างเเต่คงต้องทำใจอยู่คนเดียวต่อไปเพราะตอนนี้ยังไม่พร้อมจะมีใครเเละยังไม่มีใครที่จะมาชอบผมเลยซักคน ผมเหงานะผมยอมรับเลยยิ่งรู้สึกแย่ไปอีกเมื่อโดนคนรอบข้างกับทางบ้านดุด่าเพราะผมเอาแต่หมกตัวเล่นโทรศัพอยู่แต่ในห้อง ก็สิ่งนี้มันเป็นเพียงสิ่งเดียวที่จะทำให้ผมมีความสุขได้ทำไมไม่หัดเข้าใจกันบ้างเลย ความรู้สึกผมมันเหมือนกับถูกปิดผนึกให้เหลือไว้แต่ความรู้สึกบัดซบ มีแต่ความเดียวดาย ความเจ็บปวดและการจากลา ผมยอมรับเลยว่าผมเป็นคนมองโลกในแง่ร้ายมาก ไม่ว่าเรื่องแย่ๆจะผ่านมานานแค่ไหนผมก็เอาแต่คิดเเล้วมานั่งเสียใจอยู่เสมอ หึ น่ารังเกียจสิ้น ดีผมไม่ชอบตัวเองตอนนี้เลย โลกภายนอกมันไม่เหมาะสำหรับคนอย่างผมเลยซักนิดผมเลยไม่อยากไปไหนไม่อยากอยู่โลกใบนี้แล้ว!!! โอเคถือว่าผมได้ระบายมันออกไปแล้วเรียบร้อยงั้นก็ช่างมันเถอะ แล้ว...ต่อจากนี้ไปผมควรจะเอาไงกับชีวิตดีเนี้ย ตายแล้วไปไหน จะยังจำเรื่องพวกนี้ได้รึเปล่า แล้วผมจะต้องตกนรกหรือขึ้นสวรรค์อะ ตกลงจะยังไงต่อกันนะเนี้ยใครก็ได้ช่วยบอกผมคนนี้ทีสิคร้าบบ

ระหว่างที่ผมกำลังครุ่นคิดด้วยความกระวนกระวายใจอยู่ผมก็ได้มีความรู้สึกเหมือนกับถูกดูดไปที่ไหนซักที่ จากนั้นผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย

ผมลืมตาขึ้นมาพร้อมกับความมึนงงเต็มพิกัด อ้าวเห้ยกูอยู่ที่ไหนว่ะเนี้ยยย ผมกรีดร้องเสียงหลงในใจ ผมมองซ้ายมองขวาไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็เจอแต่ที่ๆไม่คุ้นตาเลยซักนิ หรือว่ากูจะตายแล้วตกนรกว่ะ!!! อืม แต่ไม่น่าใช่ นรกน่าจะไม่ใช่แบบนี้ดิ นี่มันเหมือนอย่างกับโลกยุคโบราณเลยนี่หว่า ไอของตบแต่งคร่ำครึนี่มันอะไรกัน โรงพยาบาลที่ไหนตบแต่งแบบนี้เนี้ย บ้าสิ้นดี ผมคิดไปแล้วก็มองของต่างๆอย่างพิจารณา แต่พอผมก้มลงมองเพื่อสำรวจตัวเองว่ามีตรงไหนแตกหักหรือเละไปบ้างรึปล่าวก็ต้องตกใจจนหน้าซีดเพราะมือที่ผมดูอยู่มันเล็ก เล็กมากๆอย่างกะมือของเด็กน้อยเด็กกะโปกวัยแบเบาะ "หรือเราจะบ้าไปแล้วจริงๆ"ผมพูดงึมงำออกมาด้วยความมึนงงอย่างถึงที่สุด ผมคิดไปคิดมาซักพักก็มีคนเข้ามาในห้อง ผมหันไปมองก็เห็นหญิงสาวสวมชุดโบราณที่หันมามองผมเช่นกันเธอทำหน้าตกใจนิดหน่อยแล้วรีบวิ่ง ออกไปจากห้องไม่ให้ผมได้ถามอะไรเลยซักคำ เมื่อเวลาผ่านไปเธอก็กลับมาพร้อมกับหญิงสาวอีกคนหนึ่งแต่คนผู้นี้สวยมาก งดงามอย่างกับนางฟ้าบนสวรรค์ ผมมองด้วยความตกตะลึงและคิดในใจว่า ยังดีที่ข้าตายแล้วมาอยู่บนสวรรค์ ถ้าไปนรกนี่ข้าไม่มีทางที่จะอยากไปเหยียบที่นั้นแน่ๆ

เมื่อหญิงนางฟ้าเห็นผมนั่งอยู่บนเตียงก็โผเข้ากอดทันทีพร้อมร่ำให้"ฮึก อึก โถ่ซีซีลูกแม่ ถ้าลูกไม่ฟื้นขึ้นมาแม่คงต้องอกแตกตายแน่ๆ"นางพูดพลางร่ำให้ไม่หยุด แต่เดี๋ยวนะแม่งั้นเหรอ "เอ่อ คุณเป็นใครงั้นเหรอครับ ทำไมถึงแทนตัวเองว่าแม่ล่ะ"ผมพูดถามด้วยความสุภาพ นางนิ่งอึ้งก่อนจะร้องให้หนังกว่าเดิมซะอีก

"โถ่ ไม่นะลูกแม่ อึก แม่ควรช่วยเจ้าเช่นไรดี"นางร้องให้ไม่หยุด"คุณหยุดร้องให้เถอะนะครับผมไม่เป็นไร ไม่ต้องร้องแล้วนะครับ"เอ้า ตีหน้ายิ้มเข้าไปอีกดิกู ก็แม่ใครมันจะทนให้ผ.ญ สวยๆ ต้องมาร้องให้เพราะตัวเองอะเนอะ ใครทนได้ก็ทนไปแต่ผมทนไม่ได้ ยังไงก็ปลอบก่อนละกันเผื่อช่วยได้ อย่างที่คาดเธอเริ่มหยุดร้องให้แล้วเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้างดงามนั้น"ผมมีเรื่องอยากถามครับ คือว่าที่นี่ที่ไหนเหรอครับนางเงยหน้าขึ้นมาก่อนตอบ "ที่นี่คือวังเจ่เยี่ยนของแคว้นเซียนเยี่ยน ของพวกเราจ่ะ"หืม ทำไมชื่อคุนๆจังแหะ"แล้ว...ผมชื่ออะไรงั้นเหรอครับ"ผมถามพร้อมชี้มาที่ตัวเอง"ลูกมีนามว่าเหลียนเยี่ยนเป็นลูกชายเพียงคนเดียวของเจ้าเเคว้นจางเยี่ยนกับแม่"อืม..งี้นี่เอง ดะเดี๋ยวนะอะไรมันจะชื่อคุ้นปานนี้ ทั้งชื่อชั้น ชื่อพ่อชื่อแม่แม่งเหมือนกับเคยได้ยินที่ไหนมาก่อนเเน่ๆ เห้ยนี่มัน มัน เหมือนกับนิยายเรื่องแรกที่เราแต่งเลยนี่ทำไมถึงได้เป็นแบบนี้ล่ะ นี่มันเกิดอะไรกันแน่ว่ะเนี่ยย "อ๋อครับ เอ่อผมขอนอนพักซักแปปนะครับ ออกไปก่อนได้ไหมครับ"นางพยักหน้าแล้วลูบหัวผมก่อนเดินออกไป พอเธอออกไปผมก็รีบวิ่งไปที่กระจกทันที สิ่งที่ผมเห็นในกระจกทำให้ผมเผลออุทานในใจด้วยคำหยาบทันที ไอ้เหี_เอ้ยไอแม่เย็_คนเชี่ยอะไรจะสวยจะน่ารักได้ขนาดนี้เนี้ยนี่กูเป็นผู้ชายนะเห้ย อีกอย่างตอนนี้คนในกระจกก็เป็นเพียงเด็กกะโปกน้อยเท่านั้นแต่ทำไมดันสวยกระตุกจิตกระชากใจได้ขนาดนี้ว่ะเนี้ย ถ้าโตขึ้นแค่มีคนหันมามองก็คงนอนตายกันระนาวแน่ๆแค่คิดก็ปวดจิตละสมแล้วที่เป็นตัวละครที่เราชอบมากที่สุด เมื่อคิดถึงตรงนี้ผมก็ต้องกุมขมับ เห้อก็เพราะไอความสวยเกินไปนี่เเหละเลยทำให้เกิดสงครามแย่งชิงกันเกิดขึ้นแบบไม่หวั่นไม่ไหว ไอเราก็นึกได้ไงเนอะสุดท้ายตัวละครที่เราชอบมากที่สุดก็ต้องมาตายซะได้ไม่น่าแต่งไปแบบนั้นเลยเรา เพราะไอความที่คิดว่าเรื่องมันน่าเบื่อเกินไปเลยแต่งซะแบบที่เราก็คาดไม่ถึงไปเลย หึเป็นไงล่ะคาดไม่ถึงไปเลยที่ต้องกลายมาเป็นเค้าคนนี้ไปซะได้ สุดท้ายชั้นก็จะต้องตายอีกแล้วเหรอเนี้ย ไม่ชั้นจะตายไม่ได้เด็จขาดเพราะไหนๆก็ไหนๆแล้วได้มาอยู่ในนิยายที่ตัวเองแต่ทั้งทีก็ขอเปลี่ยนเนื่อเรื่องให้มันหลุดโลกไปเลยละกัน555

วันต่อมาหลังจากที่ผมตื่นนอนก็มีคนรับใช้เข้ามาแต่งตัวให้กับผม เมื่อเเต่งตัวเสร็จผมจึงมองตัวเองในกระจกแล้วคิดว่า อืม น่ารักจริงๆเลย~ วันนี้ผมมีแพลนไว้แล้วล่ะครับว่าจะออกไปสำรวจที่นี่จากนั้นก็จะออกไปที่ตลาดเพื่อซื้อของบางอย่างที่ผมต้องการ"ก่อนอื่นใส่หมวกสานนี่ก่อนดีกว่าเดี๋ยวจะเด่นเกิน"ผมพูดพลางนำหมวกสานมาไว้บนหัว ก็แน่หนะสิครับถ้าใครได้มาเห็นผมตอนนี้เข้าละก็คงจะวิงมาหยิกวิ่งมาหอมแก้มน้อยๆของผมแน่ ยังดีที่เจ้าของร่างเก่าเป็นพวกชอบเก็บตัวอยู่แต่ในบ้าน จึงไม่มีใครเคยเห็นหน้าเค้ายกเว้นแม่ พ่อและคนรับใช้คนสนิทของแม่ "อื้ม พร้อมละไปเดินดูรอบๆก่อนดีกว่า"ผมเดินออกมาแล้วเดินสำรวจไปทั่ว ที่นี่ผมอยู่เป็นเหมือนจวนขนาดกลาง นี่ขนาดแค่ที่ๆผมอยู่ยังใหญ่ขนาดนี้นะเนี้ยแล้วถ้าดูที่อื่นๆด้วยจะใหญ่ขนาดไหน เมื่อผมเดินไปซักพักก็เห็นพวกจวนต่างๆเต็มไปหมดแต่ที่สะดุดตาก็มีแค่จวนที่หลังใหญ่อย่างกะยกวังเอามาทั้งดุ้นนั้นนั้นแหละ แล้วไหนจะความสูงของทางเดินขึ้นไปนั่นอีก กว่าจะถึงคงเล่นเอาหืดขึ้นคอเลยมั้งนั้น เมือผมชื่นชมบารมีความสวยงามทั้งหมดจนพอใจแล้วจึงได้เข้าไปหาแม่เพื่อขอออกจากจวนแม่ก็ไม่ว่าอะไรแต่ให้คนสนิทตามมาด้วย ตอนนี้ผมอยู่ที่ๆมีร้านค้าเรียงรายเต็มไปหมด อาจเพราะร่างนี้ยังเป็นเด็กละมั้งตอนนี้ผมจึงอดใจไม่อยู่ไปซื้อถังหูลู่ออกมาสองไม้ ผมเดินไปเรื่อยๆมีอะไรน่าสนใจก็หยุดดูหยุดซื้อ จนผมมาถึงร้านๆนึง อยู่ๆก็มีข้อความบางอย่างผุดขึ้นมา เนื้อความในนั้นมีอยู่ว่า

หน้ากากสวรรค์ชั้นเซียน(ติดคำสาป)

ช่วยเพิ่มพลัง 999 ใช้ไม่ได้

ช่วยเพิ่มค่าหลบหลีก 999 ใช้ไม่ได้

ช่วยลดติดสถานะ 999 ใช้ไม่ได้

ช่วยเพิ่มเลือด 999 ใช้ไม่ได้

ช่วยเพิ่มพลังป้องกัน 999 ใช้ไม่ได้

*แปลงกายอย่างแนบเนียน ช่วยปลอมแปลงรูปร่างของผู้ใช้ ช่วยกลบการมีตัวตนอยู่ ช่วยกลบกลิ่นหรือความรู้สึกต่างๆของผู้ใช้ทำให้สามารถแฝงกายได้อย่างแนบเนียน ใช้ได้*

วิธีแก้คำสาปต้องใช้ของต่อไปนี้

เขี้ยวจิงจอกเก้าหางหิมะ

เขี้ยวหมาป่าไฟ

ดอกบัวหมื่นลี้

อืม นี่สินะถึงจะเรียกว่าระบบ หึๆ อย่างโกงอะบอกละเอียดมากก แต่ของสิ่งนี้น่าสนใจมากคงต้องซื้อแล้วล่ะส่วนวิธีปลดคำสาปค่อยว่ากัน โชคดีมากที่เจ้าของร้านไม่รู้ว่าสิ่งนี้ใช้ทำอะไรได้บ้างจึงขายมาในราคาที่แพงกว่าราคาหน้ากากธรรมดานิดหน่อย

รูปร่างหน้ากากนี้สวยงามมาก มันคือหน้ากากจิ้งจอกสีดำครึ่งหน้า มีภู่สีทองห้อยออกมา ถึงจะดูเก่าไปหน่อยแต่ก็ถือว่ายังใช้ได้ เมื่อได้ของที่ต้องการ เด็กน้อยจึงเดินดูของอีกนิดหน่อยแล้วเดินทางกลับบ้านมาด้วยความอรมณ์ดีเป็นอย่างยิ่ง

เค้าทดลองสวมแล้วคิดถึงหน้าตาที่ตนเองต้องการเมื่อเอามือไป สัมผัสใบหน้าก็ไม่พบว่ามีหน้ากาก อยู่แล้วจึงเดินไปส่องกระจก"อืม..หน้าตายังใช้ได้อยู่ ถึงจะไม่ได้งดงามเหมือนเก่าก็ตามอื้มๆดีๆ จากนั้นก็เอามือไปสัมผัสหน้าแล้วถอดหน้ากากออก

"ไปอาบน้ำดีกว่า เรื่องคำสาปค่อยคิดอีกที" บิดตัวเล็กน้อนแล้วจึงเดินไปอาบน้ำ