ในหนังหรือละครจุดเริ่มต้นคือการพบเจอกันของพระนาง(นาย)ตอนจบคือการแต่งงานอยู่ร่วมกันอย่างมีความสุข แต่ในชีวิตจริงนั้นไม่ใช่ละคร 'การแต่งงาน' ต่างหากคือจุดเริ่มต้น...ของเรื่องต่างๆ

เนื้อหาในเรื่องมีความรุนแรงโปรดใช้จักรยานเอ้ย! วิจารณญาณในการอ่าน

แนวดราม่า/จีนโบราณ/วาย/แต่งงาน/แก้แค้น 

การที่เรารักใครซักคนทำให้เรายอมเขาได้ทุกอย่างถึงเขาจะไม่เห็นใจเราก็เถอะ...

"เฉินเสวี่ยเฟยข้ารักท่าน เหตุใดถึงทำกับข้าเช่นนี้!!" ---ซ่งไป๋เย่ว 

"ข้าไม่ได้รักเจ้าแล้วได้ยินหรือไม่ รำคาญ!!" ---เฉินเสวี่ยเฟย 

ซ่งไป๋เย่ว บุตรชายของเสนาบดีกรมพระคลัง ได้พบรักกับ'เฉินเสวี่ยเฟย'บุรุษหน้าตาหล่อเหลา นิสัยดี(?) อ่อนโยน(?) รักเขาสุดหัวใจจนกระทั่งวันหนึ่งมันทำให้ชีวิตของเขาเปลี่ยนไป....หลังจากเป็นสามีภรรยา..

เฉินเสวี่ยเฟย องค์ชายสามแห่งแคว้นเฉิน(อ๋อง) มีนิสัยเจ้าชู้เงียบ เล่นสนุก จนกระทั่งมาพบรักกับ'ซ่งไป๋เย่ว'แต่หลังจากอยู่ร่วมกันได้ซักพักก็รู้สึกเบื่อที่ชายาของตนไม่ยอมให้ตนสัมผัสกายเสียที แล้วเริ่มหมดรัก.....

อาหยิน สาวใช้ข้างกายที่ได้ซ่งไป๋เย่วไถ่ตัวออกมาจากกสรเป็นทาส

อาซวี่ สาวใช้คนสนิทของซ่งไป๋เย่ว

เผยหมิงซิน ชายารองของท่านอ๋องเป็นชายาที่มาจากตระกูลธรรมดา มีรูปร่างบอบบางน่าทะนุทะนอม ใสซื่อ(?) สดใสร่าเริง(?)

และตัวละครอื่นๆอีกมายมากจะมีบอกชื่อประวัติและลักษณะนิสัยนะคะ(บอกในรายตอนนั้นๆ)

ตอนที่ยังไม่สายไป การที่เรามีคู่ชีวิตนั้นเราควรรักษาเขาไว้ ให้ความรักซึ่งกันและกัน มิเช่นนั้นหากสายเกินเราเองที่จะเป็นฝ่ายเสียใจเสียเอง หากมีปัญหาอะไรกันควรเปิดใจคุยอย่าปิดบังกันและกัน ยอมรับซึ่งกันและกัน ทำทุกอย่างให้เหมือนกับตอนที่ยังเป็นแค่แฟนกัน เอาใจใส่เขา รักกันและกัน ไม่ทะเลาะกัน ปรับตัวให้อยู่ด้วยกันได้ ...นี่คือความหวังดีจากคนๆหนึ่ง

ซ่งไป๋เย่ว

วันนี้คือวันที่ข้าดีใจที่สุดตั้งแต่ข้าเกิดมาจนบัดนี้ มันคือวันสมรสของข้ากับท่านพี่ 'เฉินเสวี่ยเฟย ' ข้ากับเขาพบรักกันเมื่อ2ปีที่แล้วที่ตลาดกลางเมือง เขาเป็นคนรูปงาม สูงราวๆ186 ผิวสีขาวออกน้ำผึ้ง นิสัยอ่อนโยน ใจดีแถมรักเดียวใจเดียว(?) 

"เย่วเอ๋อร์แต่งงานกับข้าเถิด ข้ารักเจ้า จะดูแลเจ้าจนวันตาย"

"ฮึก..ข..ขอรับ ข้าแต่งขอรับ" 

ตอนนั้นข้าดีใจมากที่บุรุษที่ข้ารักขอข้าแต่งงานและคิดวานี่คือตอนจบที่สวยงามที่สุดแต่หารู้ไม่ว่านี่เป็นเพียงจุดเริ่มต้น...

แอ๊ด...

เสียงเปิดประตูดังขึ้นและปิดลงช้าๆ มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาทางข้า "เย่วเอ๋อร์ ข้ารักเจ้านะ"เสียงของบุรุษผู้เป็นคนรักของเขาเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับเลิกผ้าสีแดงปักด้วยทองที่ปิดใบหน้าของข้าขึ้น

"ข้าก็รักท่าน...พี่"

"งั้น...ไหนๆวันนี้ก็เป็นวันเข้าหอของเราสองงั้น...เรามาเริ่มเลยดีหรือไม่"เสียงของบุรุษที่เป็นคนรักเอ่ยขึ้นก่อนเดินเข้ามาใกล้ๆตัวเขา 

"ข..ข้า..กลัว..ข้าไม่พร้อมน่ะ...ข้าขอโทษ"ข้าเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นเครือเพราะไม่สามารถทำตามสิ่งที่คนรักประสงค์ได้ เพราะตัวเขามีเหตุผลบางอย่างจึงไม่อยากเข้าหอ..

"....งั้นรึ ไม่เป็นไรน้องหญิงนอนพักผ่อนเถิดวันนี้คงเหนื่อยมาทั้งวันแล้วกระมัง ข้าจักนอนที่พื้นเอง"ชายหนุ่มเงียบไปซักพักก่อนเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนแก่ชายาของตน 

"...ท่านพี่มานอนข้างบนกับข้าเถิด"ข้าไม่อยากให้เขานอนพื้น 

"อืม..น้องหญิงนอนก่อนเถิดข้ายังไม่ง่วงน่ะ"

"ขอรับ...ท่านพี่ ข้ารักท่านมากๆนะ"ข้าเอ่ยก่อนจะรู้สึกง่วงแล้วเผลอหลับไปในที่สุด 

".....อืม"

3ปีผ่านไปหลังจากงานแต่งงาน

หลังจากผ่านไปได้ประมาณ3ปี ทั้ง2ดูห่างเหินกันเป็นอย่างมาก ตัวเฉินเสวี่ยเองก็เริ่มนิสัยแปลกไป เจ้าชู้ หงุดหงิดง่าย ขี้โมโห ทำร้ายร่างกายซ่งไป๋บ่อยๆ วันๆเอาแต่คลุกตัวอยู่แต่ในหอนางโลมกลับบ้านอีกทีก็รุ่งเช้าของอีกวัน 

ส่วนตัวของซ่งไป๋ทุกวันนี้ไม่ค่อยออกไปไหนกักตัวอยู่แต่ในจวน ได้แต่เก็บความเศร้าไว้ในใจเพราะสามีของตนไม่ยอมกลับบ้านอยู่แต่หอนาง/นายโลม แต่เขารู้ตัวว่าตนก็มีส่วนผิดที่ไม่ยอมเสียตัวให้สามีของตนจึงทำให้สามีของตนอัดอั้นและต้องไประบายความใคร่กับสตรี/บุรุษคนอื่น แต่จนกระทั่งวันนั้นมาถึง วันที่ข้าเสียใจมากที่สุด วันที่เขานำคนพวกนั้นเข้ามาในจวน

"น้องหญิง.. ข้าจะแต่งชายารอง หวังว่าเจ้าจะไม่ว่าอันใดนะ"

".....อ...อืมถ้าเป็นความต้องการของท่านพี่ข้าก็รับได้"ข้าฝืนยิ้มให้กับสามีของตนเองที่สาบานกับข้าไว้เมื่อนานมาแล้ว

'ไม่ว่าจะวันนี้หรือไปจนถึงวันตายข้าเฉินเสวี่ยเฟยขอสาบานว่าจะรักและมีภรรยาแค่เพียงผู้เดียวนั้นคือซ่งไป๋เย่ว เพียงเท่านั้น' 

'คิกๆ ท่านพี่เฟยอย่าผิดคำสาบานล่ะ"

"ข้าจะไม่มีวันนั้นแน่นอน' 

สารเลวอ้ากก😭😭 ทำไมถึงทำลูกชั้นนนน 

อ้ากกกกกกก