่ครืดดด ครืดดด

ในยามเช้าที่แสนจะสดใสของใครต่อใครหลายต่อหลายคน แต่ไม่ใช่สำหรับเค้า บิ้น

หนุ่มหน้านิ่ง ที่นอนขดตัวอยู่บนเตียงนอนที่แสนจะกว้าง คิ้วทั้ง2ข้างเริ่มขมวดเข้าหากัน เมื่อโดนรบกวนการนอน จากโทรศัพท์ข้างหัวเตียง มือเรียวสวยขวานหาโทรศัพท์มือถือที่สั่นอยู่เป็นระยะ ด้วยอารมณ์ขุ่นๆ มากดรับสายอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อเป็นเบอร์ของเพื่อนสนิทอย่าง เฟลช

"เหี้ยไรไอ้สัส ถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญน่ะกูจะบ่นยันลูกบวชแน่มึง"

ยังไม่ทันที่ปลายสายจะพูด บิ้นก็ซัดไปเต็มที่ด้วยความหงุดหงิดใครให้โทรมาเวลาเค้านอนกันล่ะ

"เออ.มึงไม่ต้องบ่นเลยไอ้บิ้น แล้วนี้มึงจะนอนอะไรนักหนาว่ะ จะบ่าย2แล้วน่ะเว้ย"

ปลายสายพูดมาทำเอาบิ้นเบิกตาโตพลางมองไปที่นาฬิกาที่ติดอยู่บนผนัง ก็เห็นว่าเป็นเวลา 13.44 น. ชายหนุ่มดีดตัวนั่งบนที่นอนทันที

"เออ มึงมีอะไรก็ว่ามา" บิ้นกรอกเสียงไปยังปลายสายด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

"มึงลืมไปป้ะวันนี้วันอะไร"

เฟลชถามขึ้นมา ทำเอาบิ้นขมวดคิ้วพลางคิดตามคำพูดของเพื่อน

"เหี้ยยย แล้วนี้มึงอยู่ไหนว่ะ พวกแม่งอ่ะ เดียวกูอาบน้ำก่อนน่ะเว้ย "

บิ้นพูดพลางลุกขึ้นแล้ววิ่งไปหยิบผ้าเช็ดตัวเพื่อเตรียมตัวจะอาบน้ำ แต่ก็ต้องชะงักเท้า เมื่อเจอเข้ากับชายร่างสูงที่คุ้นเคยกำลังเปิดประตูห้องเข้ามา แล้วเดินตรงไปที่เตียง

"เห้ยย ไอ้บิ้นไม่ต้องแล้วเว้ย ทุกคนแยกย้ายแล้วอ่ะ พวกกูโทรไปเป็นร้อยสายพันสายมึงก็ไม่รับ กะ ตี๊ดดด ๆ"

ปลายสายพูดยังไม่ทันจบบิ้นก็ตัดสายทิ้งทันทีชายหนุ่มเดินกลับไปที่เตียงช้าๆ พลางลอบมองสีหน้าของคนที่นั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ ชายหนุ่มร่างสูงเหล่ตามองบิ้นด้วยสายตานิ่งๆ แล้ววางโทรศัพท์ลงที่เตียง

"มึงมีอะไร" หนุ่มร่างสูงถามขึ้น

"คือ กู เอ่อ " บิ้นพูดเสียงตะกุกตะกัก

"กูนอนน่ะ " หนุ่มร่างสูงพูดขึ้นพลางขยับตัวขึ้นไปนอนบนเตียงกว้าง

..."ไอ้ธา คือกูไม่ได้ตั้งใจจะไม่ไปน่ะเว้ยแต่เมื่อคืนกูหนักไปหน่อยอ่ะ เลยตื่นไม่ไหวไม่ทัน"...

บิ้นพูดอธิบายพลางทิ้งตัวนั่งลงข้างๆ ธาดา แฟนหนุ่มของเค้า ใช่ ธาดา หนุ่มร่างสูงตรงหน้าคือแฟนหนุ่มของเค้า พวกเค้าทั้ง2อยู่ด้วยกันมา ปีกว่าๆ ไม่ใช่แค่แฟน แต่พวกเค้าหมั้นกันแล้ว แต่ความสัมพันธ์ของพวกเค้านั้นกลับบอกใครไม่ได้ เนื่องจากธาดา ไม่ต้องการให้ใครรู้ แม้แต่เพื่อนสนิทอย่างเฟลช ก็ไม่รู้เช่นเดียวกัน นอกจากคนในครอบครัวของทั้ง2แล้วก็ไม่มีใครรู้ ธาดาไม่ได้รักบิ้นแต่ที่ต้องหมั้นกันเพราะ ทั้ง2ครอบครัว ได้ทำตามคำหมั้นสัญญาของบรรพบุรุษรุ่นต่อรุ่น ว่าลูกคนแรกของทั้ง2บ้านจะต้องหมั้นกันแต่งงานกัน เรื่องทุกอย่างเลยต้องมาเป็นแบบนี้ แต่กลับกันกับบิ้น ที่แอบชอบธาดาตั้งแต่แรกเห็น ยิ่งรู้ว่าเป็นคนที่ตัวเองจะต้องหมั้นแล้ว ยิ่งทำให้บิ้นดีใจ ยิ่งอยู่ด้วยกันเค้ายิ่งรักธาดามากขึ้นเรื่อยๆ แต่สำหรับเพื่อนๆ หรือคนอื่นๆนั้น พวกเค้า ก็เป็นแค่รูมเมทกัน แค่สนิทกัน และอีกอย่าง ธาดา ก็มีอีกคนที่เค้าเปิดเผยกับทุกคนว่าเป็นคนที่เค้ารัก ต่างจากเค้า สำหรับธาดาเค้าแค่เพื่อนที่สนิทที่สุดคนหนึ่ง

"ช่างเถอะ กูไม่ได้โกรธ"

ธาดาพูดขึ้น แต่ไม่ได้ลืมตาแต่อย่างไร

"อืมมม งั้นกูอาบน้ำก่อนน่ะ"

บิ้นพูดขึ้น ธาดาพยักหน้าแล้วนอนต่อ บิ้นเดินเข้าห้องน้ำทันที หนุ่มร่างบางถอนหายใจเฮือกใหญ่เรื่องวันนี้ถ้าเลือกได้เค้าก็คงเลือกที่จะไม่ไป ก็ต้องขอบคุณร่างกายที่แสนจะห่วยของตัวเค้าเองที่ดันลูกไม่ขึ้น เพราะเมื่อคืนเค้าดื่มหนักไปพอสมควรจนทำให้ร่างกายลุกไม่ทันที่จะไปส่งคนรักของธาดาไปเรียนต่อที่อังกฤษ ใช่ คนรักของธาดา ที่เค้าบอกกับใครต่อใครว่านั้นคือคนรักของเค้า แต่กับคนที่หมั้นแล้วอย่างเค้ากลับไม่สามารถบอกใครต่อใครได้ ว่าธาดาเป็นของเค้า

**เอามาฝากกันแค่นี้ก่อนน่ะค่ะ สงสารน้องบิ้นมากกก แต่ก็มาช่วยกันเอาใจช่วยน้องกันน่ะค่ะ **

ตอนที่1สั้นไปหน่อยน้าเตง ตอนต่อไปไม่สั้นแน่นอนจ้าาา

09.11 น.

"มึงจะกินไร สั่งไหมหรือให้กูทำให้กิน"

บิ้นถามขึ้นทันทีที่เดินออกมาจากห้องนอนมายังห้องรับแขกซึ่งมีธาดานั้งดูทีวีอยู่

"วันนี้ตื่นเร็วดีนิ"

ธาดาพูดแขวะหนุ่มร่างบางทันทีที่เห็นเค้าเดินออกมา ทั้งที่เมื่อวานนัดกันไว้แท้ๆ ว่าจะไปส่ง แพรว แฟนสาวของตนด้วยกันพร้อมกับเพื่อนในกลุ่ม ไปกันทุกคนแต่ไอ้คนที่สนิทที่สุดดันไม่ไป ธาดา แค่รู้สึกไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่นักที่บิ้นผิดคำพูด เพราะเพื่อนคนนี้ของเค้าไม่เคยเป็นแบบนี้ กลับกัน วันนี้บิ้นดันมาตื่นเช้าได้

"มึงไม่พอใจกูสิน่ะ"

บิ้นพูดขึ้นพลางโยนผ้าขนหนูในมือใส่หัวธาดาแล้วเดินเลยไปที่ครัว ธาดามองตามหนุ่มร่างบาง พลางถอนหายใจเฮือกใหญ่ นี้คงจะนอยด์ให้เค้าอีกเหมือนเคยสิน่ะ บิ้นเป็นแบบนี้ประจำ กับธาดา อะไรนิดหน่อยก็งอน นิดหน่อยก็นอยด์ ไม่ใช่ว่าธาดาไม่รับรู้ว่าบิ้นคิดอะไรคิดยังไงกับตน แต่ให้เค้าทำยังไงก็เค้าไม่ได้ชอบผู้ชาย ไม่ได้คิดอะไรกับบิ้น สำหรับเค้าบิ้นคือเพื่อนที่สนิทที่สุดแล้วดีที่สุด แล้วเค้าเองก็มีคนที่รักอยู่แล้ว เป็นผู้หญิง ที่เค้ายอมหมั้นกับบิ้นเพราะเค้าค้านครอบครัวเค้าและบิ้นไม่ได้ แต่เค้าทั้ง2ก็ตกลงกันแล้วว่าจะอยู่กันแบบไหน เค้าจะไม่ยอมให้ใครรู้เด็ดขาด ว่าครอบครัวพวกเค้าบ้ากันขนาดไหน พวกเค้าอยู่คอนโดเดียวกันก็ใช่ว่าจะเคยมีอะไรเกินเลยกันที่ไหน พวกเค้าอยู่แบบรูมเมท ห้องนอนก็คนละห้องแต่จะเป็นตัวเค้าเองนั้นแหละที่ชอบไปนอนห้องเดียวกับบิ้น เพราะเค้าไม่ชอบการนอนคนเดียว

"ไอ้บิ้นต่อหน้าคนอื่นอ่ะมึงอย่ามาหลุดอะไรแบบนี้ออกมาน่ะเว้ย "

ธาดาพูดขึ้นหลังจากที่เดินตามบิ้นเข้ามาในครัวแล้วมายืนข้างๆ

"อืมมม กูจะพยายาม"

บิ้นพูดขึ้นโดยที่ไม่ได้หันมองคนข้างๆเลยแม้แต่นิด

เมื่อได้ยินอย่างนั้นธาดาก็เดินออกไปจากครัวทันที

....อึดอัด มันอึดอัดมากสำหรับบิ้น มันเป็นอะไรที่บ้าบอที่สุดเค้าคิดมาตลอดว่าการที่ได้หมั้นกับธาดาคนที่ตัวเองรักมันจะมีความสุข แต่ไม่เลยสักนิด เค้าไม่มีสิทธิ์อะไรเลยสักอย่าง ไม่มีเลยสักนิดเค้าเคยคุยกับธาดาแล้วหลายต่อหลายครั้งว่าควรคุยกับผู้ใหญ่ให้ถอนหมั้นกันไหม แต่ธาดาไม่เคยยอมถอนเลยสักครั้งเพราะไม่อยากขัดใจคุณแม่ โดยที่ไม่นึกถึงความรู้สึกเค้าเลยสักนิด

หลังจากที่บิ้นทำอาหารเสร็จแล้วทั้ง2ก็นั่งกินด้วยกันโดยไม่มีใครพูดอะไร จนทำให้คนที่รู้สึกหงุดหงิดเป็นธาดา

"เอ่อ.เย็นนี้มึงเข้าชมรมป่ะ "

ธาดาถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ.

"อืม กูก็เข้าทุกวันป่ะ ถามแปลกๆ"

บิ้นตอบธาดาด้วยสีหน้านิ่งๆ เค้าก็พอจะดูออกว่าธาดาตั้งใจจะทำลายความเงียบแต่แค่นึกไม่ถึงว่าจะถามคำถามนี้ เพราะปกติบิ้นก็จะไปสิงอยู่ที่ห้องชมรมประจำ

"กูก็ถามไปงั้นแหละ แล้วนี้จะไปมอพร้อมกูเลยป่ะ"

ธาดาถามขึ้นบิ้นพยักหน้าแล้วกินข่าวต่อ ปกติเค้าก็ไปพร้อมกันประจำอยู่แล้ว

หลังจากที่ทั้ง2คนกินข้าวเสร็จ ทำไรเสร็จกันเรียบร้อยก็พากันตรงไปที่มอเลย

#มหาวิทยาลัย

"แหม่ๆๆๆๆๆ ไม่ห่างกันเลยสักวันน่ะค้าบบ"

ยังไม่ทันไร เสียงโห่วแซวของเพื่อนในกลุ่มของพวกเค้าก็ดังขึ้น ทำเอาบิ้น ชะงัก ถึงจะเป็นเรื่องปกติของเพื่อนๆ แต่ก็ไม่ได้ทำให้หนุ่มร่างบางชินได้เลยแม้แต่นิดเดียว ธาดายิ้มตอบเพื่อนๆ แล้วเดินไปนั่งกับกลุ่มเพื่อนๆ บิ้นก็เดินไปนั่งอีกฝั่งของธาดา

"เออ แล้วนี้ แพรวติดต่อมาบ้างป่ะ"

อลิช เพื่อนสาวในกลุ่มถามขึ้นพลางมองไปที่ธาดา

"ก็ติดต่อกันตลอดน่ะ มีไรว่ะ"

ธาดาตอบกลับด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

"ป่าวหรอก กูก็แค่ถามดู เออ ไอ้บิ้นมีคนมาถามหามึงด้วยว่ะ"

พูดกับธาดาจบหญิงสาวก็หันมาคุยกับบิ้นที่นั้งอยู่ข้างๆ หนุ่มร่างบางขมวดคิ้วเข้าหากัน ไม่ต่างจากธาดาที่ตอนนี้คิ้วก็ขมวดจนจะเป็นปมอยู่แล้ว โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด

"ใครว่ะ " บิ้นถามด้วยความสงสัย

"เห็นบอกว่า ชื่อ พาสเทล นิเทศปี1อ่ะ" เฟรม เพื่อนอีกคนในกลุ่มพูดขึ้น

"ใครว่ะบิ้น" ธาดาถามขึ้นทันทีด้วยความอยากรู้

"กูก็ไม่แน่ใจว่ะ แล้วน้องมันได้บอกไรไว้อีกป่ะ"

บิ้นถามขึ้นอีก

"อ่อออ นี้ๆๆ ไอ้เฟลชน้องมันฝากไรไว้ให้บิ้นว่ะ"

อลิชพูดพลางชี้ไปที่เฟลช ที่กำลังเดินมา

"อ๋อ เข็มขัดว่ะ " เฟลชพูพลางโยนเข็มขัดให้บิ้น ท่ามกลางสายตาที่น่าสงสัย อยากรู้อยากเห็นของเพื่อนๆ

"คือไรว่ะ มึงบอกไม่รู้จัก แต่ของใช้มึงไปอยู่กับแม่งได้ไง" ธาดาถามขึ้นด้วยความสงสัยด้วยน้ำเสียงติดหงุดหงิดนิดๆ โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่รู้ตัวว่ากำลังไม่พอใจในสิ่งตรงหน้า

"เออไอ้บิ้น ตกลงยังไงว่ะ" เฟรมถามขึ้นบ้าง

"กูไม่รู้ว่ะ" บิ้นตอบกลับไปพลางใช้ความคิด ก็เค้าคิดไม่ออกจริงๆ อะไรยังไง ใช่ว่ามีอะไรปิดบังเพื่อนๆที่ไหน

"มึงอย่าบอกน่ะไอ้บิ้นว่าที่มึงตื่นสายแล้วไปส่งแพรวไม่ได้ เพราะมึงเมาแล้วไปต่อกับไอ้น้องหน้าหล่อคนนั้นแล้วจำอะไรไม่ได้ว่ะ ฮ่า ฮ่า" เฟลชพูดติดตลกทำเอาเพื่อนๆขำตากันเป็นแถว

"กูไปซื้อน้ำก่อนน่ะ" ยังไม่ทันที่บิ้นจะคิดไรออกธาดาก็พูดตัดแล้วเดินออกไปทันที

บิ้นมองตามหลังของธาดาที่เดินออกจากอาคารไปด้วยความไม่เข้าใจ ธาดาไม่พอใจเค้างั้นหรอ เมื่อร่างสูงของคนที่คุ้นเคยหาลับไป บิ้นก็หันกลับมาอยู่กับความคิดของตัวเอง พาสเทล คือใครกันนะเข็มขัดของเค้าไปอยู่กับเด็กนั้นได้ไง นอกจากคนสนิท รุ่นน้อง รุ่นพี่ในคณะวิศวะ บิ้นก็ไม่รู้จักใครมาก หรือสนิทกับใครถึงขั้นนี้ อีกอย่างตั้งแต่ขึ้นมาปี2 น้องปี1คณะตัวเองเค้ายังไม่รู้จักทุกคนเลย นับอะไรกับคณะอื่น เค้าเรียนวิศวะ อยู่คนล่ะคืบกับคณะนิเทศเลย พาสเทล คือใครกันน่ะ

"ไอ้ธาเป็นไรของมันว่ะ ถ้าแม่งไม่ใช่แฟนอีแพรวน่ะ กูว่าผัวไอ้บิ้นชัวร์ แม่งอย่างกับหึงเมีย"

คำพูดของอลิช ทำเอาบิ้นหน้าขึ้นสีทันที หนุ่มร่างบางได้แต่ก้มหน้าทำหันไปทางอื่น เพื่อกลบเกลื่อนความเขินของตัวเองจนลืมเรื่องที่กำลังคิดไปเลย ถ้าเป็นแบบที่เพื่อนสาวเค้าพูด ก็คงจะดี

ฝากกดติดตาม กดใจ คอมเม้นท์ สนับสนุนไรท์ด้วยน่ะค่ะ

เออ ไอ้บิ้นมึงไปซื้อของเป็นเพื่อนกูหน่อยดิ พวกแม่งไม่ไม่มีใครว่างเลย" เฟลชพูดขึ้นหลังจากที่เพิ่งเรียนเสร็จ

"มันต้องเข้าชมรมว่ะ ช่วงนี้พวกกูต้องซ้อมหนัก"

ธาดาที่เงียบมาเกือบครึ่งวันพูดตัดขึ้นมา ทำเอาบิ้นที่กำลังจะตอบรู้สึกค่อนข้างแปลกใจ เพราะธาดาเงียบมาตลอดตั้งแต่เช้าที่เดินออกจากกลุ่มไปซื้อน้ำ ก็หายไปเลยเจอกันอีกทีก็ห้องเรียน

"เห้ออ ก็ต้องไปคนเดียวเหมือนเคยสิน่ะ" เฟลชพูดแล้วก้มหน้าทำหน้าตาน่าสงสาร

"เอาน่ามึง พวกมันต้องซ้อม อาทิตย์หน้าก็ขึ้นเล่นแล้วอ่ะ " เฟรมพูดขึ้นแล้วตบบ่าเพื่อนเบาๆ

หลังจากที่แยกย้ายกันไปหมดแล้ว บิ้นก็เดินตามหลังธาดาอย่างเงียบๆ ไปยังห้องชมรม เค้าทั้ง2คนเรียนวิศวะ แล้วยังอยู่ชมรมเดียวกันนั่นก็คือ ชมรมดนตรี เพื่อนกลุ่มเดียวกันของพวกเค้า จะมี เฟลช เฟรม อลิช บิ้น แล้วก็ ธาดา แต่ก็อยู่ชมรมแตกต่างกันไป ที่เค้าได้มาอยู่ชมรมดนตรี ก็เพราะธาดา อาทิตย์หน้าวงเค้าจะต้องขึ้นเล่นงานกิจกรรม ของมหาวิทยาลัย ช่วงนี้เลยต้องซ้อมหนักขึ้นหน่อย ความจริงแล้วการที่เค้าจะไปเป็นเพื่อนเฟลชมันก็ไม่ได้มีผลอะไรกับการเล่นของวงอยู่แล้ว เพราะวงของเค้าทุกคนในวงไม่ต้องซ้อมก็เล่นกันดีอยู่แล้ว อีกอย่างบิ้นเองก็เป็นนักร้องนำ แต่ชายหนุ่มแค่ไม่อยากขัดใจคนตรงหน้าก็แค่นั่น

"ไอ้ธา " บิ้เรียกคนตรงหน้าเมื่อเดินเข้ามาในห้องชมรมไม่มีใครสักคนเครื่องดนตรีก็วางอยู่เป็นที่ ตัวธาดาเองก็เดินไปนั่งลงที่เก้าอี้อีกฝั่งไม่ได้มีท่าทีว่าจะไปเตะต้องกลองเลยสักนิด

"อะไร" ธาดาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แล้วหยิบโทรศัพท์ออกมากดเล่น

"มึงอะ อะไรของมึง" หนุ่มร่างบางถามขึ้นด้วยความสงสัย

"มึงมีโทรศัพท์ไว้ทำไมว่ะ ไม่ดูเหี้ยอะไรเลยหรือไง"

ธาดาพูดขึ้นด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง บิ้นหยิบมือถือขึ้นมาแล้วกดเข้าไลน์กลุ่มก็เห็นว่า เพื่อนในชมรมคุยกันว่าวันนี้ไม่ต้องซ้อมเลื่อนไปเป็น พรุ่งนี้เนื่องจาก อันดา มือกีต้าร์ ไม่สบาย คิ้วทั้ง2ข้างขมวดเข้าหากันด้วยความไม่เข้าใจ ก็ในกลุ่มเค้าแจ้งมาตั้งแต่เที่ยงแล้ว ธาดาเองก็อ่านไลน์ไปแล้วด้วย ทำไมยังพูดปฏิเสธเฟลชแล้วยังพาเค้ามาที่นี้อีก

"แล้วมึงพากูมาทำไม " บิ้นเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงแล้วเดินมาหยุดที่หน้าธาดา

"มึงเดินตามกูมาเอง กูไม่ได้เรียกให้มาตาม" ธาดาพูดขึ้นไม่ได้เงยหน้ามามองคนตรงหน้าแต่อย่างไร นั้นทำให้หนุ่มร่างบางตรงหน้าหงุดหงิดพอสมควร มันก็จริงอย่างที่ธาดาพูด เค้าเดินตามธาดามาเอง

"อืม งั้นกูกลับล่ะ" บิ้นพูดขึ้นแล้วเดินออกมาจากห้องชมรม อะไรของธาดากัน นี่ธาดากำลังแกล้งเค้างั้นหร่อ

ึปึกก!!!

"โอ้ยย"

"เห้ยย ขอโทษครับๆ " บิ้นสบถโดยไม่ลืมที่จะขอโทษเมื่อเดินชนเข้ากับใครบางคน เพราะความไม่ระวังของตัวเค้าเอง

"มะ.ไม่ อ้าว พี่บิ้นสวัสดีครับ" บิ้นเงยหน้ามองชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนยิ้มกว้างให้เค้าตรงหน้าด้วยความแปลกใจแทนที่จะโวยวายที่โดนชน แต่นายหน้าหล่อคนนี้กลับยืนยิ้มกว้าง

"เอ่อ อื้มม นี้มึงรู้จักกูด้วยหรอ " บิ้นถามขึ้น

"หื่ม พี่บิ้นจำผมไม่ได้หรือครับ" หนุ่มร่างสูงตรงหน้าถามขึ้นด้วยสีหน้าแปลกใจ ยิ่งทำให้หนุ่มร่างบางยิ่งไม่เข้าใจเข้าไปอีก บิ่นพยายามเพ่งมองคนตรงหน้ายังไงก็ไม่อาจทำให้เค้ารู้ได้เลยว่าคนตรงหน้าเป็นใคร

"ผมว่า เราไปนั้งคุยกันตรงนั้นดีกว่าครับ เชิญครับ"

ยังไม่ทันที่ลิ้นจะได้พูดอะไรหนุ่มหล่อตรงหน้าเค้าก็เดินนำไปที่โต๊ะใต้ต้นไม้ บิ้นก็เดินตามไปอย่างเลี่ยงไม่ได้เนื่องจากเค้าเองก็อยากรู้จักชายคนนี้เหมือนกันว่าเป็นใคร โดยที่ไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำทุกคำพูดของเค้าทั้ง2 อยู่ในสายตาของหนุ่มร่างสูงอีกคนที่อยู่ไม่ไกลนักจากพวกเค้า

"พี่จำผมไม่ได้จริงดิ" ทันทีที่ทั้ง2นั่งลงแล้วชายหนุ่มร่างสูงถามบิ้นขึ้นด้วยน้ำเสียงติดขำ

บิ้นส่ายหน้าไปมาทันทีเพราะเค้าคิดไม่ออกจริงๆว่าใคร แต่ก็มีมุมคุ้นอยู่บ้าง

"ผมชื่อพาสเทลครับ " หนุ่มร่างสูงตรงหน้าพูดขึ้นด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ก็ทำให้บิ้นพอนึกขึ้นได้บ้างว่า คงเป็นคนเดียวกันกับที่มาหาเค้าที่คณะเมื่อเช้า บิ้นพยักหน้าตอบว่า ประมาณว่าอืม นั้นยิ่งทำให้คนตรงหน้ายิ้มกว้างขึ้นไปอีก พาสเทลมองบิ้นด้วยสายตาอ่อนโยน พลางเหลือบสายตามองไปที่เอวของร่างบางตรงหน้าแล้วทำหน้าแปลกใจ

"เพื่อนพี่ไม่ได้คืนเข็มขัดที่ผมฝากไว้ให้หร่อ"

พาสเทลถามขึ้น เมื่อมองไปที่เอวเห็นเข็มขัดอีกอันที่ไม่ใช่อันที่เค้าฝากไว้

"อ๋อ คือพี่มี2ตัวอ่ะ แล้วมึงจะบอกพี่ได้ยัง ว่าเรารู้จักกันได้ยังไง" บิ้นถามสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ทันที

"พี่บิ้นจำไม่ได้จริงด้วย" พาสเทลพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงนอยด์ๆ

"ขอโทษน่ะ คือกูจำไม่ได้จริงๆ" บิ้นตอบกลับตามความจริง

"ไม่เป็นไรครับ จริงๆผมก็ทำใจไว้แล้วล่ะครับ เรื่องของเราพี่ก็เป็นคนบอกเองตั้งแต่คืนก่อนแล้วว่าไม่ให้ผมจำ เพราะตัวพี่เองพอวันรุ่งขึ้นพี่ก็ลืม" พาสเทลพูดออกมาด้วยสีหน้าเศร้าๆ พลางหลบตาชายร่างบางตรงหน้าไม่กล้าสบตาคนตรงหน้าเพราะกลัวชายหนุ่มร่างบางตรงหน้าเค้าจะรู้ว่าตอนนี้เค้าเศร้าแค่ไหน

"เรื่องอะไรว่ะ" บิ้นถามขึ้นด้วยความสงสัย นี้คืนนัั้นเค้าคงไม่ได้เมาแล้วไปทำอะไรกับเด็กนี้แล้วจำไม่ได้หรอกน่ะ

"ก็....เรา" พาสเทลก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นให้บิ้นฟัง

.

.

.

.

.

.

.

.

"เห้อออออ เอาส่ะกูคิดหนักทั้งวัน " บิ้นพูดออกมาด้วยความสบายใจ เหมือนยกภูเขาออกจากอก

..."ครับ คืนนั้นนอกจากที่พี่เมาไม่ได้สติแล้ว ก่อนผมจะหาที่อยู่พี่เจอแล้วไปส่งพี่ พี่ยัง.." พาสพูดพลางกั...

ดปากตัวเองอย่างใช้ความคิดว่าเค้าควรจะพูดหรือไม่

"อะไรว่ะ?" บิ้นถามด้วยความที่เจ้าตัวอยากรู้

"พี่จูบผม แล้วบอกให้ผมลืม แล้วเข็มขัดนั้น... " พาสเทลพูดพลางหลบตาบิ้น ด้วยการก้มหน้าพูด

"ทำไมว่ะ " บิ้นถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย ที่เค้าอยากรู้นั้นคือเข็มขัดอยู่กับพาสเทลได้ไง ส่วนเรื่องจูบมันก็ไม่ได้แปลกสำหรับเค้ากับผู้ชายด้วยกันนั้น แค่จูบเค้าไม้อะไรหรอกใช่ว่าเค้าจะไม่เคยจูบใคร เว้นก็แต่คนในสถานะลับๆนั้น

"เปล่าอ่ะ พี่แค่ร้อนแล้วถอนเขวี้ยงทิ้งไว้ ผมเจอก็เลยเก็บมาให้นี้แหละ" พาสเทลตอบกลับไปเพื่อคลายความสงสัยของหนุ่มร่างบางตรงหน้า จะให้เค้ากล้าพูดกับคนตรงหน้า ได้ยังไงว่ามันมีอะไรมากกว่านั้นแต่เค้าดันกินแห้วเมื่อร่างบางตรงหน้าดันไม่ต่อ แถมยังเพ้อถึงแต่อีกคน

"เออๆๆ งั้นกูกลับก่อนละกัน " บิ้นพูดขึ้นแล้วลุกขึ้นเตรียมตัวเดินออกไป

"เอ่อ พี่บิ้นให้ผมไปส่งพี่ดีกว่าน่ะ" พาสเทลพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าบิ้นจะไปแล้ว บิ้นหันกลับมามองคนข้างหลังพลางใช้ความคิด นี้ก็ค่ำมากแล้วรถคงติด ธาดาเองคงกลับไปโดยไม่รอเค้าแล้วมั้ง ทั้งสองคนเดินไปยังที่จอดรถหน้าคณะ โดยไม่มีใครพูดอะไร มีก็แต่พาสเทลที่มีลอบมองบิ้นบ้างเป็นระยะ

"เอ่อ พี่บิ้นครับผมขอไลน์พี่ไว้หน่อยสิ" พาสเทลพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ แล้วยื่นมือถือให้หนุ่มร่างบางตรงหน้า บิ้นหันไปมองหน้าพาสเทลอย่างใช้ความคิด บิ้นพยักหน้าแล้วรับมือถือในมือมา สำหรับเค้าพาสเทลก็เป็นคนดีอยู่ระดับหนึง แถมในคืนนั้นพาสเทลยังช่วยส่งเค้ากลับคอนโด ในวันที่เค้าเมาไม่รู้เรื่องถ้าไม่ได้น้องมันเค้าเองคงแย่

"ไอ้บิ้น !! ไม่กลับบ้านไงว่ะ ห๊ะ" ยังไม่ทันที่จะได้แลกไลน์กับพาสเทล ธาดาที่ยืนพิงรถอยู่อรกฝั่งหนึ่งก็ตะโกนขึ้นมาทำให้ทั้งบิ้นและพาสเทลหันไปมองพร้อมๆกัน

"กูรอนานแล้วน่ะเว้ย!! เร็วดิ๊ กูไม่ชอบรอใครนานๆ"

ธาดายังคงเร่งขึ้นอีกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด บิ้นที่ยืนมองด้วยความไม่เข้าใจกับการกระทำของชายหนุ่ม

ก็รีบหรอกไอดีไลน์ลงมือถือทีถืออยู่ทันทีแล้วยื่นให้พาสเทล

"พาสงั้นพี่ไปก่อนน่ะ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างน่ะมึง" บิ้นพูดขึ้นกำลังจะเดินออกไปเพื่อเดินไปที่ธาดาที่ยืนจ้องมาที่พวกเค้าด้วยสายตาที่ทำให้บิ้นรู้สึกเสี่ยวสันหลัง แต่ก็ต้องชะงักเมื่อพาสเทลดึงแขนไว้

"ผมบอกจะไปส่ง" พาสเทลท้วงขึ้นเมื่อเห็นท่าบิ้นจะเดินไปที่รถของธาดา

"ไอ้บิ้น!!" ธาดาตะคอกขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดที่คนตัวเล็กไม่มาสักที

"งั้นกูกลับกับมันล่ะกันกูมาด้วยกันอ่ะ มึงก็ เอ่อ มีไรก็ไลน์มาล่ะกัน" บิ้นพูดขึ้นพลางแกะมือพาสเทลออกแล้วรีบเดินไปที่รถธาดาทันที พาสเทลถอนหายใจเฮือกใหญ่พลางจ้องไปที่ธาดาด้วยความไม่พอใจ ธาดายักไหล่ให้พาสเทลหนึ่งทีแล้วก็ขึ้นรถไปหลังจากที่บิ้นขึ้นรถเป็นที่เรียบร้อยแล้วขับรถออกไปทันที

พาสเทลยืนมองรถที่เพิ่งวิ่งออกไปพลางใช้ความคิด

"หรือคนที่พี่บิ้นเพ้อถึงจะเป็นคนนี้"

.

.

.

.

.

.

นี้ก็สักพักแล้วทางกลับคอนโดทั้ง2ยังคงเงียบใส่กันไม่มีใครพูดหรืถามอะไรเลยสักคำมีบ้างที่ลอบมองกันไปมาแต่ไม่มีใครพูดอะไรสักที นั้นทำให้ธาดายิ่งหงุดหงิดขึ้นไปอีกเค้าเองก็ไม่รู้ว่าทำไมตัวเองต้องหงุดหงิดได้ขนาดนี้ด้วย เค้าเองก็ไม่เคยเป็นแบบนี้เหมือนกัน

"มึงมีอะไร" ธาดาถามขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

"มึงอะเป็นไรมากป่ะ " บิ้นถามขึ้นด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดอารมณ์ตอนนี้ก็ไม่ต่างอะไรจากธาดาเลยไหนจะเรื่องซ้อมดนตรีที่ตั้งใจไม่บอกเค้า ทำให้เค้าไม่ได้ไปเป็นเพื่อเฟลช แล้วยังจะมาทำท่าไม่พอใจที่เค้ามาขึ้นรถช้าอีกทั้งๆที่ปกติก็รอเค้าได้ตลอด แบบนี้มันจงใจแกล้งกันชัดๆ

"ไปรู้จักกันตอนไหน" ธาดาพํดขึ้นในสิ่งที่ตัวเองอยากรู้ ลิ้นขมวดคิ้วทันทีที่ธาดาถาม

"ใคร? " บิ้นถามขึ้น ธาดาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันไปจ้องบิ้นแขม็ง

"ไอ้เด็กนั่นไง" ธาดากัดฟันพูดกับบิ้นเบาๆ ไม่ได้ตะคอกแต่อย่างใด

"ก็น้องที่เอาเข็มขัดมาคืนกูเมื่อเช้าไง" บิ้นพูดขึ้น

"กูก็ถามไง ไปรู้จักกันตอนไหน" ธาดาพูดย้ำด้วยความหงุดหงิด เค้าเองก็ไม่รู้ว่าทำไมต้องหงุดหงิด อาจเป็นเพราะตั้งแต่หมั้นกันมา บิ้นไม่เคยมีใครเข้าหา บิ้นไม่เคยอะไรกับใคร สนใจแต่เค้าคนเดียว

"คืนก่อน" บิ้นตอบด้วยสีหน้านิ่งๆ

เอี๊ยดดดด (เสียงเบรกรถ)

"เหี้ยอะไรของมึงเนี่ยไอ้ธา!!!" บิ้นตะคอกใส่ธาดาอย่างเต็มเสียงเมื่อหนุ่มร่างสูงเบรกรถทำให้ตัวของเค้าเกือบกระเด็น

"มึงจะบอกกูว่ามึงรู้จักกันคืนที่มึงไปแดกเหล้าคนเดียวงั้นหร่อ" ธาดาถามขึ้นหลังจากระงับอารมณ์ตัวเองให้คงที่โดยที่เจ้าตัวเองก็ไม่คิดว่าคำตอบของร่างบางตรงหน้าจะทำให้เค้าอารมณ์เสียได้ขนาดนี้

"ก็เออไง แล้วมึงเป็นเหี้ยอะไรว่ะ เดียวดีเดียวร้าย! ถ้าเมื้อกี้หัวกูฟาดหัวแตกขึ้นมามึงจะทำไงห๊าา" บิ้นพูดด้วยความโมโห

"ทำไมเข็มขัดมึงไปอยู่กับมัน" ธาดาถามโดยที่ไม่มองหน้าบิ้น

"กูร้อนกูถอด ลืมเอากลับมันเจอก็เลยเอามาคืนกู" บิ้นตอบตามความจริง

"ที่ไหน?" ธาดาถามร่างบางพลางขมวดคิ้วเพราะความอยากรู้เพราะไม่น่าเป็นไปได้ถ้าร่างบางจะถอดเข็มขัดที่ผับ หรือว่าคนของเค้าจะไปต่อกับไอ้เด็กนั้นที่ไหน

"เรื่องของกู" บิ้นตอบด้วยน้ำเสียงหน่ายๆ

"แต่มึงหมั้นกับกูแล้วน่ะไอ้บิ้น" ธาดาพูดขึ้นด้วยความโมโห คำพูดของเค้าทำให้บิ้นชะงัก บิ้นหันไปมองธาดาที่ตอนนี้ก็กำลังมองมาที่เค้าอยู่

"มึงต้องการจะสื่ออะไรว่ะ" บิ้นถามด้วยความไม่เข้าใจ ธาดาคิดอะไรอยู่เค้าต้องการอะไรกันแน่ บิ้นเองก็ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองว่าธาดาหึงหวงเค้าเพราะคงไม่มีวันนั้น ธาดาไม่ได้คิดอะไรกับเค้า ธาดาเป็นคนบอกเค้าเองว่า เป็นได้แค่ไหน อยู่กันยังไง

แล้วอาการที่คนตรงหน้าเป็นอยู่มันคืออะไร

"ช่างแม่งเหอะ " พูดจบธาดาก็ขับรถตรงไปที่คอนโดทันทีด้วยความสับสน เค้าเองก็ตอบบิ้นไม่ได้ว่าทำไมเค้าถึงเป็นแบบนี้เค้าไม่อยากให้ใครมายุ่งกับบิ้น อาจเป็นเพราะเค้ากลัวคนที่เข้ามาเป็นคนไม่ดี หรือเพราะบิ้นหมั้นกับเค้าอยู่ ตกลงอาการแบบนี้มันคืออะไรกัน