"องค์หญิงทรงเดินช้าๆลงหน่อยเพคะหม่อมฉันตามไม่ทันเพคะ"เสียงหญิงรับใช้ร้องตะโกนให้องค์หญิงที่อยู่ในความรับผิดชอบของนางให้เดินช้าลงหญิงรับใช้เดินมาหยุดตรงที่หนึ่งในป่า"องค์หญิงๆๆเพคะองค์หญิงอยู่ใหนเพคะออกมาเถอะเพคะอย่าเล่นแบบนี้นะเพคะองค์หญิงๆๆ"ไม่เสียแล้วองค์หญิงตัวน้อยได้หายไปในป่าลึกหญิงรับใช้ไม่รีรอออกตามหาด้วยตัวเองเป็นเวลานานสองนานจนทหารเริ่มสงสัยแล้วเข้ามาถาม"นี่! เจ้าหาอะไรอยู่แล้วเจ้าหญิงเมการาละอยู่ใหน" "ขะ..ขะ..ข้าหาองค์หญิงอยู่คะอยู่ๆองค์หญิงก็หายตัวไปคะ"หญิงรับใช้อธิบายให้ทหารฟัง"เป็นไปได้ไงทำใมเจ้าไม่ดูแลองค์หญิงให้ดีๆๆ" "ข้าก็ไม่รู้คะว่าองค์หญิงหายไปได้ไงแต่ข้าก็วิ่งตามองค์หญิงอยู่ไม่ห่างเลยคะ" ทั่งทหารและนางรับใช้ต่างคนต่างก็เครียดและคิดหาทางพาเจ้าหญิงกลับเข้าวัง

"งั้นเรามาแยกกันหาใหมเดี่ยวข้าไปตามทหารที่ร่วมมาด้วให้มาช่วยแยกๆกันหาแล้วกลับมาเจอกันก่อนตะวันตกดิน" ทหารออกความคิดและทุกคนก็ได้ออกตามหาเจ้า.....

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วตอนนี้ตะวันกำลังตกดินแต่ไม่มีใครพบเจอเจ้าหญิงน้อยเลนสักคนทุกคนกลับมารวมตัวกันและกลับเข้าวังไปบอกพระราชา

"ห๊ะ!!เจ้าว่ากะไรนะเมการาหายตัวไปงั้นรึ ทำใมถึงไม่ออกตามหา" พระราชาตกใจกับข่าวที่ทหารได้มาบอกและทรงกริ้วมาก "นำทหารออกตามหาให้จนเจอไป๊! " "เพคะ"ทหารทุกหน่วยออกตามหาเจ้าหญิงน้อยที่หายตัวไป

1วันผ่านไปก็ไปพบเจ้าหญิงน้อยย...ทหารทุกคนตามหาเจ้าหญิงจนเข้าวันที่3แต่ก็ไม่พบร่องรอยขององค์หญิงฃเลนเเม้แต่น้อยทุกคนเริ่มเหนื่อยฝ่ายพระราชาเองก็ถอดใจที่จะตามหาบุตรีของพระองค์

เข้าวันที่5มีทหารนายหนึ่งไปเจอเศษชุดขององค์หญิงแล้วนำมาให้พระราชา "ไม่!!เป็นไปไม่ได้หรอก!" "แต่นี่คือชุดขององค์หญิงที่ใส่ไปในวันนั้นจริงๆเพคะ"

พระราชาโศกเศร้ากับขาาวร้ายนี้และได้ให้ทหารทุกคนหยุดการค้นหา

"เธียร์น่า ข้าขอโทษที่ดูแลลูกสาวของเราไม่ได้ข้าขอโทษ ฮือออ ข้ามันไม่ได้เรื่องอะไรเลยสักอย่างแค่คำข้อสุดท้ายก่อนเจ้าก่อนตายข้าก็ทำให้ไม่ได้ข้าขอโทษ เธียร์น่า ฮืออออ"

"ฟานส์เจ้าลงไปดูสิเด็กที่ไหนมานอนอยู่ตรงนี่!"

ฮานส์หัวหน้าโจรป่าได้กลับมาจากการปล้นสะดมในเมือง"ฟานส์เจ้าลงไปดูสิเด็กอะไรมานอนตรงนั้นนะ"

เจ้าของชื่อลงไปดูเด็กหญิงตามคำสั่งของฮานส์ "เด็กผู้หญิงนะ น่าจะเป็นคนของราชวงศ์ด้วย เอาไงดี" ฮานส์ได้ทำการคิดว่าจะเอาอย่างไงก็เด็กหญิงคนนี้ "เอ๊ะ!ท่านเป็นใครกับแล้วฉันอยู่ที่ไหนแอลน่าๆเจ้าอยู่ใหน?" เด็กน้อยที่หลับไหลอยู่ก็ได้ตื่นขึ้นมาและงุนงงกันสิ่งที่นางเจอเป็นอย่างมาก "เจ้าไม่ต้องกลัวไป" ฮานส์พูดปลอมเด็กน้อยเมื่อเห็นนางกำลังจะร้องให้ "แล้วท่านเป็นใคร?"

"ข้าชื่อฮานส์,และนี่ฟานส์ แล้วเจ้าขื่ออะไร" ชายวัย40ต้นๆถามกลับเด็กน้อยที่นั้งอยู่ด้วยความสงสัย

"ข้าชื่อเมการาค่ะ" "แม็ก" "เมการาต่างหากค่ะ" 5555เสียงหำเราะของชายทั่งสองหลังจากที่เด็กน้อยตอบกลับมา "เจ้าช่างไม่มีความกลัวเลยสักนิด ลุกขึ้นเถอะกลับไปกับข้า ข้าจะเลี้ยงดูเจ้าเอง"

ทั้ง3คนเดินเข้าไปเรื่อยๆในป่าพอเดินเข้าไปก็พบกันสัตว์ป่าและธรรมชาติที่แสนงดงามทั้งสัตว์นาๆชนิดสายน้ำจากน้ำตกที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสายทุกสิ่งดูน่าอัศจรรย์ใจเป็นที่สุดเสียงนกที่ส่งเสียงร้องเป็นระยะสร้างทำนองเพลงขึ้นมาได้ไพเราะยิ่งผสมกับเสียงสายน้ำชวนน่าฟังเข้าไปใหญ่ "ท่านคะเราจะถึงกันรึยังคะ"เด็กน้อยถามด้วยความสงสัยและปนกันความเหนื่อยล้าที่เดินทางมาหลายชั่วโมงแล้ว "ใกล้แล้วเหละเจ้าจงอดทนอีกหน่อยนะ" เด็กน้อยได้พล่อยหลับไปด้วยความอ่อนล้า

"ตื่นได้แล้วถึงแล้ว" เด็กน้อยที่ตกอยู่ในความฝันอันแสนหวานได้สดุ้งตื่นจากเสียงเรียกของชายวัย40แต่เมื่อลืมตาขึ้น "ที่นี้คือที่ใหนกัน"เด็กน้อยหันไปถามกับฮานส์ "ที่นี้คือซุ้มโจร" "ห๊ะ!!" เด็กน้อยตกใจกับคำตอบที่พึ่งได้ยิน "ไม่ต้องตกใจมันไม่ใช่สิ่งที่โกหก" ในใจเด็กน้อยก็คิดไม่ตกว่าตัวเองจะต้องอยู่ที่นี่จริงๆหรอแต่ก็ทำอะไรไม่ได้สุดท้ายก็ต้องอยู่

"พ่อฮะ..." " นั้นใครคะพ่อ" เด็กชายวัยประมาณ10ขวบผมที่เป็นทรงหยิกเป็นที่น่าสังเกตและเด็กสาวตากลมโตผมตรงยาวสีบอลนซ์ที่อายุดูไล่เลี่ยกับเมการาวิ่งตรงมาทางเมการาและทิ้งคำถามที่ว่าใคร??

เมการาเดินทางมาถึงหมู่บ้านหนึ่งซึ่งหมู่บ้านแห่งนี้เป็นหมู่บ้านของโจร "พ่อคะนี่คือใครหรอคะ??" เด็กน้อยที่ตากลมโตผมยาวสลวยสีบรอนซ์ผิวขาวดั่งดอกทิวลิปสรขาวหน้าตาจิ้มลิ้มปากนิดจมูกหน่อย และอายุที่ดูไล่เลี่ยกับเมการา "ข้าว่าให้เด็กๆแนะนำตัวกันดีกว่า" ทังค์พูดแล้วเดินไปเอาสดมต่างๆที่ไปปล้นมาได้ไปเก็บในที่ของมัน "ตกลงเธอชื่ออะไรหรอ" คราวนี้เด็กชายที่ดูโตกว่าเมการาสักสอง สามปีเอ่ยถามขึ้นมาบ้าง "เอ่ออออ" เมการากระอักกระอ่วนที่จะคุยกับเด็กทั่งสองคน "บอกเรามาเหอะน่าเราอยากจะเป็นเพื่อนกับเธอนะ" เด็กน้อยผมบรอนซ์เอ่ยปากพูดพรางจับแขนของเมการา "เราชื่อแเมการา" ห๊ะ...แม็ก" "เมการาต่างหากเจ้ามั่ว" 555555เสียงหัวเราะของเด็กทั่งสองคยดังออกมาทันทีที่เมการาพูดจบ (ทำใมพวกเขาถึงได้หัวเราะเหมือนลุงสองคนนั้นเลยยไม่เห็นตลกสัหน่อย ฮึม) "เรียกแม็กดีกว่านะพี่ชายง่ายดี" "ใช่ๆ ข้าเห็นด้วย...ข้าชื่อฮัก" "ส่วนข้าชื่อฟีน่า" "เรามาเป็นเพื่อนกันนะ" "อืมม" และเด็กทั่งสามก็ได้เป็นเพื่อนกันแต่นั้นมา

5 ปีต่อมา

"แม็ก ฟีน่า เจ้าจงไปเรียนรู้วิชาต่างกับฮักเถอะพวกเจ้าจะได้มีวิชาป้องกันตัวเอาไว้ถึงแม้จะไม่ออกไปใหนก็ตาม แต่ข้าขอบอกไว้ตรงนี้ว่าเจ้าทั่งสองต้องออกไปปล้นแน่นอน" ทังค์พูดกับเมการาและฟีน่าที่ตอนนี้ทั่งคู่ย่าวเข้าสู่ช่วงวัยรุ่นแล้ว "ได้ท่านพ่อป่ะฟีน่า" "ไปนะคะท่านอา" เด็กทั่งสองตอบรับอย่างไม่คิดแม้แต่นิดแต่มันก็ไม่ทำให้ทังค์ตกใจหรอกเพราะทั่งคู่นั้นเหมาะกับเรื่องแบบนี้อยู่แล้ว

"เจ้าสองคนมาทำอะไรที่นี่" ฮักมองมาที่สาวน้อยทั่งสองและถามออกมาด้วยความแปลกใจ "พ่อให้ข้ากับฟีน่ามาฝึกเหมือนกับเจ้า" เมาการาตอบคำถามของฮักให้เขาหายสงสัยแต่ฮักกลับแปลกใจที่พ่อของตนให้เด็กสาวทั่งสองมาฝึก

"พ่อทำใมถึงให้แม็กกับฟีน่ามาฝึกวิชาต่อสู้ละ" ฮักถามผู้เป็นพ่อของตนให้เพื่อให้เขาหายสงสัย "ข้ารู้ว่าผู้หญิงควรเป็นแม่บ้านแม่เรือน" "แล้วพ่อให้สองคนนั้นต่อสู้ทำใมกันละ" "เจ้าก็รู้ว่าแม็กและฟีน่าต่างก็เป็นลูกของสองหัวหน้าใหญ่อย่างฉันและฟานส์ถ้ามีอะไรไม่ดีเกิดขึ้นทั่งสองก็ควรที่จะป้องกันตัวเองได้และข้าก็จะให้ทั่งสองออกไปปล้นด้วยเมื่อถึงเวลาเจ้าก็รู้ว่สแม็กไม่ใช่คนปกติอย่าวเรา" ทังค์ผู้เป็นพ่อได้อธิบายเกตุผลที่ให้เมการาและฟีน่าไปฝึกวิชาต่อสู่และใช่รวมถึงความลับของเมการาด้วย