...บรื้น~(เสียงรถ)...

?? : มอง

เป่ยเป้ย : ขึ้นมาที่รถฉันซะ!

?? : ทำไมฉันต้องขึ้นรถกับคนแปลกหน้าอย่างคุณ

เป่ยเป้ย : ถ้าอยากถูกทอดทิ้งอยู่คนเดียวก็ตามใจเธอ

...หญิงคนนั้นได้เดินขึ้นรถแต่โดยดี...

...... บ้านเป่ยเป่ย......

เป่ยเป้ย : เข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดของเธอซะสกปรกมาก

?? : เธอมีสิทธิ์อะไรมาสั่งฉัน!!

เป่ยเป้ย : จะไปดีๆหรือเธอจะให้ฉันอุ้มเธอแล้วอาบให้

?? : ไม่ต้อง!! ฉันอาบเองได้!!!

...ห้องน้ำ...

?? : นี่ห้องน้ำหรอเนี่ยหรูชะมัด

...เป่ยเป้ยเปิดประตูเข้ามา...

?? : นี่!! เธอเข้ามาทำไมฉันอาบน้ำอยู่นะ!!

เป่ยเป้ย : นี่บ้านของฉันทำไมฉันจะเข้าไม่ได้

?? : ออกไปซะ

เป่ยเป้ย : ได้เจอฉันที่ห้องข้างๆละแม่สาวอกเล็ก

?? : ไปซะสิมายืนมองอะไร!!!

...เป่ยเป้ยเดินออกไปและรอผู้หญิงคนนั้นออกมา...

?? : มีอะไรกับฉัน

เป่บเป้ย : เธอชื่ออะไร

เหม่อลี่ : เหม่อลี่

เป่ยเป้ย : อ๋อ

เหม่อลี่ : นายละชื่ออะไร

เป่ยเป้ย : อยากรู้หรอ

เหม่อลี่ : ถ้าไม่บอกงั้นฉันไปที่อื่น

เป่ยเป้ย : บอกก็ได้แต่เธอต้องบริการฉัน

เหม่อหลิน : บริการยังไง??

เป่ยเป้ย : มานี่สิ

...เป่ยเป้ยดึงเหม่ลี่มานั่งตัก...

เหม่อหลิน : นี่คุณ!!

เป่ยเป้ย : นี่ไงบริการของฉันที่ว่าถ้าอยากรู้ชื่อฉันเธอบริการฉันสิ

เหม่อหลิน : ได้แค่ครั้งเดียวนะ!

...ผ่านไป5นาที...

เหม่อหลิน : อ๊าส์!อ๊ะๆๆ!!

...คิดภาพกันเอาเองงง...

...7:00...

...เหม่อหลินตื่น...

เหม่อหลิน : นี่คุณ!! มานอนกับฉันได้ยังไง!!

เป่ยเป้ย : เธอคงจะแกล้งจำเรื่องเมื่อคืนไม่ได้สินะ

เหม่อหลิน : นึกสินึกๆ!!(คิดในใจ)

เป่ยเป้ย : ฉันบอกชื่อฉันละ

เป่ยเป้ย : ฉันชื่อเป่ยเป้ย เป็นพี่ใหญ่ของตะรกูล ลู่เหิ่ว

เหม่อหลิน : เธออายุเท่าไหร่

เป่ยเป้ย : 21

เหม่อหลิน : เด็ดดวงเสร็จฉันแน่(ในใจ)

เป่ยเป้ย : ฉันไม่เสร็จเธอหรอกนะเธอหน่ะหลอกฉันไม่ได้หรอก

เหม่หลิน : อะไรฉันไม่ได้พูดอะไรเลยนะ!!

เป่ยเป้ย : ฉันไปกินข้าวละ

...***ห้องอาหาร...

เป่ยเป้ย : มากินสิ***

เหม่อหลิน : ไม่ฉันไม่ชอบอาหารแบบนี้

เป่ยเป้ย : เรื่องเยอะจริงๆเลยเธอเนี่ย

เหม่อลี่ : ฉันจะกินสเต็กเนื้อ

เป่ยเป้ย : กินฉันไหมละเรื่องเยอะขนาดนี้

เหม่อหลิน : ฉันยอมตายดีกว่ากินนายเลย

เป่ยเป้ย : เอาสเต็กเนื้อมาซิ

?? : ได้ค่อคุณชาย

เหม่อหลิน : ทำไมพวกเขาต้องเรียกนายว่าคุณชาย

เป่ยเป้ย : ไม่รู้สิ:)

?? : นี่ค่ะคุณชาย

เป่ยเป้ย : ขอบใจมาก

เหม่อหลิน : นี่เธอเป็นใครกันแน่เนี่ย(ในใจ)

เป่ยเป้ย : คืนนี้อีกมั๊ยละหนูน้อย ฮ่าฮ่าฮ่า!

เหม่อหลิน : นายพูดอะไรฉันไม่รู้เรื่องที่นายพูดฉันงงตั้งแต่เช้าแล้วว่าฉันมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง

เป่ยเป้ย : เดี๋ยวคืนนี้เธอก็รู้

...13:40...

เป่ยเป้ย : เธอมีโทรศัพท์มือถือมั๊ย

เหม่อหลิน : ไม่มีหรอกนะฉันอยู่บ้านเก่าอ่านแต่หนังสือไม่เคยได้โทรศัพท์กับคนอื่นหรอก

เป่ยเป้ย : เอาโทรศัพท์มาซิ

?? : ได้ค่ะคุณชาย

เหม่อหลิน : เธอจะเอามาทำไม!! ฉันไม่ต้องการสิ่งของอะไรจากเธอหรอกนะเธอหน่ะมันร้ายกาจผู้หญิงมีเต็มบ้านเต็มเมืองทำไมต้องเป็นฉันที่มาอยู่นี่

?? : โทรศัพท์มาแล้วค่ะคุณชาย

เป่ยเป้ย : ขอบใจมาก

เหม่อหลิน : รุ่นนี้มันแพงเกินไปนะ!!

เป่ยเป้ย : ฉันมีอีกเป็น 100 เครื่องฉันมีเงินพอซื้อตลอด

เหม่อหลิน : เชอะทำเป็นอวดไปได้แต่ก็สวยหรูดีนะเนี่ย(ในใจ)

เป่ยเป้ย : ฉันต้องไปแล้วเธอไปเลือกชุดสวยๆในห้องมาใส่สิ

เหม่อหลิน : ทำไมฉันต้องไปกับคุณหรอ

เป่ยเป้ย : ใช่เธอคือตัวสำคัญของเรื่องนี้เลยแหล่ะ

เหม่อหลิน : เห้อ~ ก็ได้ๆ

...เหม่อหลินแต่งตัวชุดใหม่เสร็จเรียบร้อย...

เป่ยเป้ย : ไปสิขึ้นรถ

เหม่อหลิน : ฉันรู้หน่ะไม่ต้องมาสั่งฉัน

เป่ยเป้ย : หรอฉันสั่งเธอไม่ได้ใช่มั๊ย

เหม่อหลิน : ใช่หน่ะสิ!!

...เป่ยเป้ยขับมาที่ทำงานบริษัทใหญ่ของเขา...

?? : ยินดีต้อนรับครับคุณชาย

เป่ยเป้ย : ขอบใจ

เหม่อหลิน : นี่ที่ทำงานเธอหรอ

เป่ยเป้ย : ใช่ทำไมละ

เหม่อหลิน : ป่าวฉันแค่รู้สึกเหมือนเคยมามาก่อน

เฟ่ยฉาน : เป่ยเป้ย!!

...เฟ่ยฉานวิ่งเข้ามาเกาะเป่ยเป่ย...

เฟ่ยฉาน : นางชนีนี่ใครหรอคะ?

เป่ยเป้ย : คนรู้จักหน่ะ

เฟ่ยฉาน : อ๋อ

เฟ่ยฉาน : นี่เธออย่าหวังจะได้เป่ยเป้ยเป็นสามีนะเธอหน่ะมันชั้นต่ำ!!

เหม่อหลิน : ไม่ได้หวังอยู่แล้วอีกอย่างนะฉันไม่ใช่ชนีเธอตางหากที่เป็นกร*หรี่ขาย🐚

เฟ่ยฉาน : นังนี่!!!

เป่ยเป้ย : หยุดนะเฟ่ยฉานเธอหน่ะเงียบไปซะ!!

เฟ่ยฉาน : ทำไมเป่ยเป้ยต้องเข้าข้างยัยนี่

เป่ยเป้ย : ฉันไม่จำเป็นต้องบอกเธอไปที่ต้องทำงานซะ

...ทั้ง3ไปที่ห้องทำงานเป่ยเป้ย...

...เป่ยเป้ยดึงเฟ่ยฉานมานั่งค่อมที่ตัก...

เหม่อหลิน : เธอให้ฉันมาดูเธอ 2 คนปั้บๆกันหรอ

เป่ยเป้ย : ป่าวซักหน่อยฉันยังไม่ทำอะไรเลยนะ

เฟ่ยฉาน : เป่ยเป้ยคะเราไม่ได้เจอกันมาตั้งอาทิตย์นึงเรามาสวิงกิ้งกันมั๊ยคะ~

เป่ยเป้ย : ได้สิ:)

เหม่อหลิน : ทำไมฉันต้องมาอยู่นี่!!(ในใจ)

...เหม่อหลินได้เดินออกไปจากห้องและไปที่ร้านคาเฟ่...

?? : เธอ

เหม่อหลิน : ค...คะ!!

?? : เหมือนฉันเคยรู้จักเธอมาก่อนเลยนะหน้าเธอคุ้นมากๆ

เหม่อหลิน : ไม่ใช่หรอกค่ะจำผิดรึป่าวคะ

?? : ไม่ผิดสิใช่เธอนี่แหล่ะ

เหม่อหลิน : นายชื่ออะไรหรอ

กวางหือ : ฉันชื่ออกวางหือหน่ะ อายุ21 รุ่นน้องตระกูล ลู่เหิ่ว

เหม่อหลิน : ว่าไงนะ!!

กวางหือ : เธอหมายถึงอะไร

เหม่อหลิน : เธอเป็นบูกหลานตระกูล ลู่เหิ่ว หรอ

กวางหือ : ใช่ทำไมละ

เหม่อหลิน : ป่าวหรอกไม่มีอะไร อยู่กระกูลเดียวกับตานั่นนิ(ในใจ)

... เสียงเปิดประตูคาเฟ่...

... กริ้ง!!...

เหม่อหลิน : !!!