เรื่องที่จะแต่งขึ้นต่อไปนี้จะเป็นเพียงฉากสั้นๆ พึ่งหัดแต่งครั้งแรก ก็เลยจะลองแต่งแค่ตอนสั้นๆก่อน เนื่องจากคิดว่าตัวอาจหมดไฟ ถ้าแต่งตอนยาว ดังนั้นจึงแจ้งเพื่อให้ทราบกันนะที่นี้

ซือยี่เด็กหนุ่มศตวรรษ21 ได้เกิดอุบัติเหตุขณะเดินทางกลับไปเยี่ยมญาติที่บ้านเด็กกำพร้า ทำให้เขาได้ย้อนยุคกับไปยังอดีต และได้เข้าไปอยู่ในร่างของหลานซือเฟย เป็นบุตรชายของหลานหมิง

เป็นบุตรคนที่สองของตระกูลหลาน ซึ่งจะต้องแต่งงานกับอ๋องเจ็ดผู้มีข่าวลือไม่ดีเกี่ยวกับรูปร่าง หน้าตา และนิสัยที่ลึกลับของเขา เรื่องราวการแต่งจะเป็นเช่นไร และซือยี่ตัดสินใจใช้ชีวิตยังไงต่ไป.......

เรื่องราวของเด็กหนุ่มผู้หนึ่ง เขามีนามว่าซือยี่ เด็กหนุ่มในทศวรรษที่21 ในยุคนี้ชีวิตไม่ได้ดีมากนัก เนื่องจากเขาเป็นเด็กกำพร้าต้องดิ้นรนเพื่อมีชีวิตอยู่ เมื่อเขาอายุได้16ปีเขาได้เริ่มออกทำงานเพื่อส่งให้ตนได้เรียนจบ และมีงานที่ดีทำ จนระยะเวลาผ่านไป 4 ปี เขาได้เรียนจบ ทำงานและส่งเงินไปยังสถานเลี้ยงเด็กที่เขาเคยอยู่ตลอด4 ปี ตอนนี้เขาได้ตัดสินใจที่จะไปเยี่ยมบ้านเด็กกำพร้า เป็นสถานที่ที่เขารักมาก เพราะเขาได้เติบโตในบ้านเด็กกำพร้าหลังนั้น ซือยี่เข้ามาอยู่บ้านเด็กกำพร้าตอนเขาอายุได้ 10 ปี เพราะพ่อแม่เขาเสียชีวิตจากอุบัติเหตุขณะกลับบ้านหลังจากไปเที่ยวสวนสนุก แต่เขารอดมาได้

ปัจจุบันซือยี่ได้ทำงานที่บริษัทเอกชนแห่งหนึ่ง ในที่ทำงานเขาเป็นคนขยันหมั่นเพียร และตั้งใจทำงานเป็นอย่างมาก ทำให้ผู้คนในบริษัทที่เขาทำงานนั้นต่างชื่นชอบ และชื่นชมเขา

เข้ามีเพื่อสนิทอยู่คนหนึ่ง เขามีชื่อว่าซ่งหลาน เขาจะคอยช่วนเหลือซือยี่เสมอ จะคอยถามไถ่และเป็นห่วงกันเสมอ แม้จะทำดึกแค่ไหนซ่งหลานจะเคยให้กำลังใจ

..."วันนี้นายจะกลับกี่โมง"ซ่งหลานถามซือยี่ด้วยความเป็นห่วง เนื่องจากซือยี่ทำงานตั้งแต่บ่าย ไม่ได้พักเลย...

..."คงกลับหลังทำงานเสร็จแหละ ถ้านายทำงานเสร็จแล้วก็กลับบ้านก่อนได้เลยนะ"ซือยี่ตอบขณะที่ตายังจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ และนิ้วก็ยังพิมพ์งานอยู่...

..."งั้นฉันกลับก่อนละกัน นายก็รีบทำงานให้เสร็จล่ะ และก็อย่าหักโหมมากนักมันไม่ดีต่อสุขภาพ"...

...ซ่งหลานได้บอกกับซือยี่ก่อนกลับบ้าน...

หลังจากซ่งหลานกลับไป ซือยี่ก็ที่งานจนเวลาล่วงเลยไปจนถึง4ทุ่มกว่าๆ งานที่เขาทำจึงเสร็จ จากนั้นเขาจึงออกจากบริษัทแล้วกลับบ้าน

ซือยี่ตัดสิดสินใจว่าหลังจากจบโปรเจ็กต์นี้ เขาจะลาหยุดยาวสักระยะนึง แล้วจึงจะกลับมาทำงาน

วันที่ 26 เดือนเมษายน ปีพ.ศ.25xx หลังจากทำโปรเจ็กต์เสร็จสิ้น หนึ่งสัปดาห์เขาได้เตรียมตัวเก็บกระเป๋า และเขาได้ขับรถออกเดินทางตั้งแต่เช้า เพื่อไปยัง บ้านเด็กกำพร้าที่เขาเคยอาศัยอยู่ ในระหว่างเดินทางเขาได้คิดอะไรต่างๆนาๆที่เขาเคยทำตอนที่ยังอยู่บ้านเด็กกำพร้า ว่าจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างไรบ้าง

"ทุกคนจะเป็นยังไงบ้างนะ"ซือยี่คิดขึ้นในใจ พร้อมกับถอยหายใจเฮือกใหญ่ๆก่อนพูดว่า

"อยากเจอทุกคนเร็วๆจัง" แล้วยิ้มด้วยใบหน้าที่มีความสุข

ในขณะที่เดินทางนั้น เนื่องจากระยะทางจากเมืองA ไปยังเมืองD นั้นไกลจึงต้องใช้เวลานาน และสภาพอากาศที่เปลี่ยนแปลงบ่อยของเมืองD ทำให้เวลานี้มีฝนตกหนักอย่างมากทำให้ถนนลื่นบวกกับท้องฟ้าที่เริ่มมืดสลัว และซือยี่ที่ขับรถมานานทำให้เขาปวดเหมื่อยตามตัวเป็นอย่างมาก เขาได้ขับรถตามถนนที่คดเคี้ยวซิ่งเป็นเส้นทางที่เขาไม่ชำนาญ จู่ๆก็มีรถบรรทุกคันนึ่งเล่นมาด้วยความเร็ว จีงทำให้รถของซือยี่ถูกชนเข้าอย่างจัง เอี้ยด~~~~ตู้มมมม

"นี่ฉันกำลังจะตายหรอเนี่ย" ซือยี่พลางคิดขึ้นในใจ ขณะที่บนใบหน้าของซือยี่เต็บไปด้วยเลือด ความเจ็บค่อยๆไหลเข้ามา ทำให้ร่างเขาชาไปทั้งตัว

..."ฉันจะตายตอนนี้ไม่ได้"ซือยี่พูดกับตัวเอง ซ้ำไปซ้ำมา...

อยู่ๆก็มีแสงสว่างขึ้นมาแวบหนึ่งแล้วก็หายไป ตอนนี้ซือยี่เขามีอาการปวดหัวมาก และเมื่อเขาลืมตาขึ้นมาเขาก็พบว่าห้องที่เขาอยู่นี้ไม่ใช่ห้องพยาบาลหรือบ้านแต่อย่างไร แต่เป็นของใครไม่รู้ ภายในนั้นตกแต่งด้วยสิ่งของเครื่องใช้สมัยโบราณ และเขายังพบว่าเขาใส่ชุดแต่งงานอยู่ เขารีบลุกขึ้นแล้วมองไปรอบๆก็พบว่าตัวเเงนั้นอยู่ในร่าง หลานซื่อเฟย เขามีร่างกายเล็ก บอบบาง มีผิวที่ขาวใสราวกับหิมะ ดวงตาของเขามีสีเขียวมรกต ริมฝีปากสีชมพูราวกับสีของลูพีช และมีผมสีเงินยาวสลวย หลานซื่อเฟยเป็นบุตรคนรองของเสนาบดีหลานหมิง ซึ่งตระกูลหลานมีบุตรคนโตนามว่า หลานหลีกวง (หลานหลีกวงและหลานซื่อเฟยเป็นบุตรชายของภรรยาเอก) และยังมีบุตรสาวอีกสองคนนามว่า หลานเหม่ยหลิงและหลานหงหลิง เป็นบุตรสาวฝาแฝดของอนุรอง

หลานหลีกวง มีนิสัยชอบโอ้อวดฐานะของตน หยิ่งยโส มีรูปร่างหน้าตาพอใช้ได้ ไม่ถูกกับหลานซื่อเฟย มักดูถูกดูแคลนหลานซื่อเฟย

หลานเหม่ยหลิง มีนิสัย อยากได้อะไรก็ต้องได้ เอาแต่ใจ และชอบแกล้งทำร้าย หลานซื่อเฟย

ส่วนหลานหงหลิน มีนิสัยเงียบๆและไม่ยุ่งเกี่ยวกับหลานซื่อเฟย

ตระกูลหลานเป็นตระกูลที่ฮ่องเต้ทรงโปรดปรานเนื่องจากออกรบช่วยเหลือบ้านเมือง มากมายทั้งการศึกและการภายในราชสำนัก ตระกูลหลานจึงเป็นตระกูลที่มีอิทธิพลต่อบ้านเมืองเป็นอย่างมาก

กลับมาที่ซือนี่หลังจากที่เขาฟื้นขึ้นมาไม่กี่ชั่วโมง ความทรงจำของซื่อเฟยก็ได้ผุดขึ้นมาทีละเล็กละน้อย ซือยี่จึงได้รู้ถึงเรื่ยงราวที่เกิดขึ้นกับซื่อเฟย

ซือยี่ได้แต่คิดในใจว่า

..."เป็นครอบครัวเดียวกันแท้ๆแต่กลับทำกันได้ลงคอ ช่างมีจิตใจโหดเหี้ยงจริงๆ"...

ก่อนที่ซือยี่จะเข้ามาอยู่ในร่างของซื้อนั้น

เรื่องราวเกิดขึ้น เมื่อคืนซื่อเฟยนั้นไม่ได้รักใคร่กับท่านอ๋องเจ็ดแม้แต่น้อย และท่านอ๋องเจ็ดผู้นี้ยังมีข่าวลือต่างๆนาๆว่าเขามีหน้าตาที่อัปลักษณ์ ช้ำยังต้องมาพิการจากการออกรบอีกว่าขาทั้งสองข้างของเขานั้นไม่อาจใช้งานๆได้อีกต่อไป จึงทำให้2-3ปีมานี้เขาเอาแต่อยู่ในจวน แต่ผลงานที่เขาช่วยปกป้องบ้านเมืองและราษฎรทางเขตเห็นทำให้ฮ้องเต้ได้พระทานสมรสให้แก่อ๋องเจ็ดผู้นี้ ให้สมรสกับบุตรสาวตระกูลหลาน แต่อนุภรรยาไม่ยอมให้บุตรสาวของตนไปแต่งงานกับคนที่ไรอนาคต จึงอ้อนวอนผู้เป็นสามี ร้องไห้ฟูมฟาย และขู่ว่าจะฆ่าตัวตายหากให้บุตรสาวของตนแต่งงานกันคนที่ไรอนาคตอย่างอ๋องเจ็ด ผู้เป็นสามีจึงต้องยอม หลังจากนั้นๆม่กี่ชั่วยามหลายหมิงได้เรียกซื่อเฟยเข้าไปคุยยังห้องรับแขก

...หลานหมิงกล่าวขึ้น "ซื่อเฟยลูกพ่อครั้งนี้พ่อต้องพึ่งเจ้าแล้วจริงๆ"...

...ซื่อเฟยทำหน้างง ก่อนจะพูดว่า "เกิดเหตุอันได้ขึ้นหรือท่านพ่อ"...

..."ฮ่องเต้ได้พระราชทานสมรสให้แก่อ๋องเจ็ดกับตระกูลของเรา"หลานหมิงทำหน้าเศร้า พร้อมกับถอนหายใจเฮือกใหญ่ๆออกมา...

"แล้วท่านพ่อคิดจะส่งใครไปหรือ"ซื่อเฟยถามกลับด้วยความสงสัย

... "ตอนแรกพ่อคิดว่าจะส่งหลานเหมยหลิงไปแต่มารดาของนางไม่ยอม และหากพ่อไม่เปลี่ยนเป็นผู้อื่นนางฆ่าตัวตาย พ่อจึงไม่มีทางเลือก พ่ออยากให้เจ้าไปแทน"...

"ทำไมต้องเป็นข้า" ซื่อเฟยพูดด้วยน้ำเสียงที่ไส่พอใจ

"ในจวนเหลือเพียงเจ้าที่ยังไม่ได้ออกเรือน และยังมีคนพบเห็นใบหน้าเจ้าไม่มากนัก อีกทั้งหน้าตาของเจ้ายังงดงามราวกับสตรีนางหนึ่งก็ไม่ปาน"

"...."ซื่อเฟยได้แต่ก้มหน้าแล้วเงียบ

"พ่อขอร้องเจ้าหล่ะ เจ้าเป็นความหวังสุดท้ายของจวนเรา"

"แล้วหากข้าปฎิเสธล่ะ"ซื่อเฟยพูดขึ้นมาด้วยใบหน้านิ่ง ไร้อารมณ์

"ยังไงเจ้าก็ต้องไป"หลานหมิงขึ้นเสียงใส่

ทำให้ซื่อเฟยตกใจเล็กน้อย

"เจ้าก็น่าจะรู้หากกระกูลเราปฎิเสธ ก็จะถือเป็นการหมิ่นพระเกียรติฮ่องเต้"

"...."ซื่อเฟยได้แต่ก้มหน้าเงียบอีกครั้ง

"กำหมดการจะเริ่มจากสามวันให้หลัง เจ้าก็จงเตรียมตัวซะ อย่าให้ข้าผิดหวังก็แล้วกัน"พอหลานมองพูดเสร็จก็ก้าวเท้าออกจากห้องทันที

พอตกเย็นบ่าวรับใช้ในเรือนก็มาปรนนิบัติซื่อเฟยอย่างดี ทั้งอาบน้ำ ขัดผิว แต่งตัว และแต่งหน้า ทั้งที่ที่ผ่านมาแค่ซื่อเฟยเดินผ่านยังไม่เคารพ และยังแอบซุบซิบนินทาต่อหน้าอีก

ก่อนซื่อเฟยเข้านอนเขาคิดหนักมาก เนื่องจากตนเป็นชายและยังต้องไปแต่งงานกันชายอีก ตั้งแต่เขาเกิดมาเขาไม่เคยคิดว่าตนต้องเเต่งงานกับผู้ชายเช่นเดียวกัน เขาคิดเพียงว่าหากต้องแต่งงานเขาจะแต่งกับหญิงสาวที่ขยันขันแข็ง ทำกับข้าวเป็นและรักเขาอย่างแท้จริง ส่วนเรื่องฐานะเขาไม่เกี่ยวว่าจะเป็นลูกขุนนางที่ไม่มีชื่อเสียงหรือหญิงสาวชาวบ้านธรรมดา เพราะซื่อเฟยคิดว่าตัวเขาเองก็ไม่ได้มีดีอะไรมาก จึงของแค่หญิงสาวผู้นั้นรักเขาจากใจจริง เขาก็พร้อมใช้ชีวิตร่วมกันตราบที่มีลมหายใจ

แต่บัดนี้เขาจะต้องมาแต่งกับชายและไม่เคยรูปร่างหน้าตาแม้แต่น้อย ได้เพียงข่าวลือที่เขาเล่าสืบต่อกันมาเพียงเท่านั้น ไม่รู้ว่าข่าวนั้นเป็นจริงหรือไม่

นี่ก็ผ่านมาสามวันแล้วตั้งแต่วันที่ซื่อเฟยคุยกับหลานหลิงวันนั้นก็ไม่ได้พบหน้ากับอีกเลย

คืนก่อนวันแต่งงานซื่อเฟยได้แอบหนีออกจากห้อง

ไปทางสระบัวท้ายจวน ด้วยความเร่งรีบ จึงไม่ทันได้สังเกตว่ามีคนเห็นและแอบตาม จึงได้ถูกไม้ตีเข้าที่กลางหลังและถูกโยนลงสระบัว เพราะร่างกายที่อ่อนแออยู่แล้วเมื่อถูกตีจึงทำให้เขาสลบลงทันที

เวลาผ่านไปหลายชั่วยาม จนมีคนผิดสังเกตว่าวันนี้ รอบเรือนที่ซื่อเฟยหยู่นันเงียบผิดปกติ จึงได้เข้าไปเปิดดูแต่กลับพบเพียงห้องที่ว่างเปล่า

เขาจึงรีบไปแจ้งให้หลานหมิงทราบ

"นายท่านซื่อเฟยหายตัวไปขอรับ" บ่าวรับใช้ได้บอกหลานหมิง

เมื่อหลานหมิงทราบเรื่องจึงได้สั่งให้ คนในจวนออกตามหา

"เรียงคนในจวนทุกคนให้มาพบข้าที่ลานหน้าบ้าน" ทุกคนในจวนได้มารวมตัวกันที่ลานหน้าบ้าน

"ออกตามหาซื่อเฟยให้พบ" อย่างวุ่นวะวุ่นวาย

" นายท่าน ข้า ข.. ข้า พบองค์ชายรองแล้วครับ"บ่าวรับใช้นายนึงวิ่งมาบอกด่วยความตระหนกตกใจ ใบหน้าหน้าซีสเซียว

"เจ้าพบที่ใด รีบพาข้าไปเดี๋ยวนี้" หลานหลินดูจากสีหน้าบ่าวนายนั้นสีหน้าไม่สู้ จึงรีบบอกให้พาเขาไปพบทันที

"เชิญทางนี้ครับนายท่าน"