??: ชาร์ลอท ชาร์ลอท อยู่ไหนจ้ะ

ชาร์ลอท: หนูอยู่นี้ค่ะอาจารย์/ชะโงกหน้าออกมาทางหน้าต่างชั้นบน

เอลล่า: นี้ชาร์ลอท ช่วยไปเก็บผลไม้มาให้ฉันหน่อยได้ไหมจ้ะ วันนี้ฉันจะทำยาไปให้คุณนาย คาร์ล นะ /ชาร์ลอทเดินลงมาพร้อมเสื้อคลุมและตะกร้า

ชาร์ลอท: ลูกเบอร์รี่สีทองเหมือนเดิมหรอค่ะ/ใส่เสื้อคลุม กำลังมัดผ้าคลุมไปด้วย

เอลล่า: ใช่แล้วจ้ะ/กำลังกวนส่วนผสมในหม้อ

ชาร์ลอท: ได้ค่ะ แต่อาจารย์ไม่ควรรับออร์เดอร์ไปเรื่อยนะคะ เพราะหนูเป็นคนหา อาจารย์ก็รู้ว่ามันอยู่ไกล/ทำแก้มป๋อง เตรียมออกจากบ้านไปเก็บผลไม้

เอลล่า: ก็เพราะยังไงหนูก็ต้องหาเจอเร็วกว่าฉันอยู่แล้วนิจ้ะ/ยิ้มให้ พร้อมโบกมือ

หลังจากออกมาจากบ้านชาร์ลอทก็คิดในใจ "ฉันเข้าใจนะว่าฉันหาของได้เร็วก็ต้องขอบคุณเวทย์ค้นหาจากอาจารย์ที่สอนฉันมาแต่ตัวอาจารย์เองก็น่าจะหาได้นิ เฮ้อตอนนี้ฉันก็อายุ 16 ปีแล้ว อยากไปในเมืองหลวงจังนะ ถึงแม้อาจารย์จะเคยเล่าให้ฟังก็ตาม ที่ว่าในเมืองหลวงนั้นจะเข้าได้แค่แม่มดพ่อมดที่ถูกยอมรับโดยราชวงศ์เท่านั้นก็ตาม อีก 2 วันฉันก็จะได้ทำพิธีรับตราแม่มดแล้วด้วย อาจารย์นะอาจารย์กลับไปฉันต้องได้กินพายฝีมืออาจารย์"

ในป่าลึกแถบชายแดนของอาณาจักรโอลิเวีย

ชาร์ลอทกำลังเก็บผลไม้อยู่นั้นก็สัมผัสได้ถึงบ้างสิ่ง

ชาร์ลอท: ใครนะ/เงียบ เธอจึงหันกลับไปสนใจผลไม่ต่อ

แซกๆ เสียงจากทางพุ่มไม้

??: เห้...เธอเป็นใครนะ

ชาร์ลอท: เงียบ

??: เธอมาทำอะไรในนี้นะ

ชาร์ลอท: แล้วนายล่ะมาทำอะไร

??: ฉันมาเดินเล่นน่ะ

ชาร์ลอท: งั้นหรอ/หันกลับไปสนใจผลไม้ต่อ

??: แล้วเธอชื่ออะไร/ชาร์ลอทหันมามองแล้วเอ่ยว่า

ชาร์ลอท: ฉันไม่คิดจะบอกชื่อกับคนที่ไม่แนะนำตัวก่อนหรอกนะ

เด็กหนุ่มอ่ำๆ อึ้งๆ ก่อนจะทำท่าเกาหัวแก้เขิน

??: ฉันลืมไป...เอ่อ ฉันชื่อ ดันเต้ ยินดีที่ได้รู้จัก/พร้อมยืนมือออกมา

ชาร์ลอท: ฉันชาร์ลอท ยินดีที่ได้รู้จัก/มองมือของเด็กหนุ่มก่อนจะหันหนีกลับไปสนใจผลไม้ต่อส่วนดันเต้ที่ยื่นมือออกมาเกลอก็เอามือกลับมาอย่างเขินๆ

ดันเต้: แล้วเธอเข้ามาในป่าแบบนี้ไม่กลัวบ้างหรอ

ชาร์ลอท: แล้วฉันต้องกลัวอะไรหล่ะ

ดันเต้: แม่มดไง/ชาร์ลอทชะงักไปก่อนที่จะหันมาฟังดันเต้เล่าอย่างสนใจ

ดันเต้: ฉันได้ยินมาว่าแม่มดจะจับเด็กที่หลงเข้ามาในป่า แล้วเอาไปบูชา

ชาร์ลอท: งั้นนายเข้ามาทำไหมหล่ะ

ดันเต้เงียบไปสักพักก่อนจะพูดออกมาว่า

ดันเต้: ฉันอยากให้แม่มดเอาตัวฉันไปน่ะ

ชาร์ลอท: ทำไม/เลิกคิ้วอย่างสงสัย

ดันเต้: เพราะฉันมันไร้ค่าไม่มีใครต้องการให้ฉันอยู่ ฉันมันตัวปัญหา

ชาร์ลอท: งั้นนายก็กลับไปเถอะ แม่มดไม่ต้องการนายหรอก เพราะขนาดตัวนายเองยังคิดว่าตัวเองไร้ค่า แล้วแม่มดจะเอานายไปทำไม

ดันเต้: เงียบ/พร้อมกับน้ำตาที่เอ่อคลอขึ้นมา

ชาร์ลอทที่เห็นดังนั้นจึงเมินหน้าหนี แล้วทำท่าเหมือนจะเดินออกไป พร้อมกับพูดขึ้นมาว่า "อ่อนแอ" แต่ก่อนที่ชาร์ลอทจะเดินออกไปดันเต้ก็เอ่ยขึ้นมาว่า

ดันเต้: เธอเป็นแม่มดใช่ไหม

          ดันเต้: เธอเป็นแม่มดใช่ไหม

ชาร์ลอทหยุดเดินก่อนที่จะหันมาหาดันเต้แล้วพุ่งออกไปประชิดตัวดันเต้

ชาร์ลอท: ถ้าใช่แล้วจะทำไมหล่ะ นายกลัวหรอ/

มองดันเต้

ดันเต้: ฉันไม่กลัวเธอ/ตอบอย่างเสียงดังฟังชัด

ชาร์ลอทมองดันเต้อย่างสนใจ

          ชาร์ลอท: งั้นหรอแล้วถ้าฉันจะเอาตัวเธอไปบูชาจริงๆตามเรื่องเล่าล่ะ

          ดันเต้: ฉันพร้อมที่จะตาย

ชาร์ลอทที่ได้ยินดังนั้นจึงยิ้มออกมาพร้อมกับเริ่มใช้เวทย์มนต์ ดันเต้ที่เห็นดังนั้นจึงรีบหลับตาลงแต่สิ่งที่เขาสัมผัสได้คือความอบอุ่นจากบ้างสิ่ง

เมื่อเขาลืมตาขึ้นมาจึงเห็นชาร์ลอทที่กำลังเอามือมาจับที่หน้าเขาพร้อมกับแสงสีทองที่เปล่งออกมาจากตัวหลังจากนั้นไม่นานแสงก็หายไป

          ชาร์ลอท: ลองขยับตัวดูสิรู้สึกเป็นยังไงบ้าง/ดันเต้จึงเริ่มขยับตัวพร้อมกับกระโดด

          ดันเต้: ฉะ..ฉันไม่เจ็บที่ขาแล้ว เธอรักษาฉันหรอ/ถามอย่างตื่นเต้น

ชาร์ลอทยิ้มก่อนที่จะพยักหน้า

          ชาร์ลอท: ใช่แล้วฉันเห็นว่านายมีเลือดไหลออกมาจึงรู้ได้ทันทีว่านายบาดเจ็บ นายไปโดนอะไรมาหรอ

ดันเต้นิ่งไปสักพักก่อนที่น้ำตาจะไหลลงมา เมื่อรู้สึกตัวเขาจึงรีบเอามือปิดหน้าไว้

          ชาร์ลอท: ไม่ต้องเล่าก็ได้ถ้านายไม่อยากเล่า

          ดันเต้: ปะ…ป่าว ฉันแค่ไม่เคยมีใครช่วยฉันแบบนี้เลยพวกเขาคอยแต่บอกว่าฉันเป็นตัวปัญหา ฉันมันแค่เด็กกำพร้า/เอามือปาดน้ำตา/ขอบคุณนะชาร์ลอท

          ชาร์ลอท: ฉันแค่ทำในสิ่งที่จำเป็น ตอนนี้ฉันต้องกลับแล้วล่ะ/หยิบตะกร้าเตรียมเดินออกไป

ดันเต้ที่เห็นดังนั้นก็ก้มหน้าลงแต่ก่อนที่ชาร์ลอทจะเดินออกไปเธอก็ได้เอ่ยขึ้น

          ชาร์ลอท: ไปกับฉันไหมล่ะถ้านายไม่มีที่จะกลับไป/หันมามอง

          ดันเต้: ฉันไปกับเธอได้หรอ/รุกขึ้นยืนอย่างตื่นเต้น

          ชาร์ลอท: ได้สิถ้านายต้องการจะไปกับฉันไหม/ยื่นมือออกมาให้ดันเต้

ดันเต้มองมือชาร์ลอทพร้อมยิ้มออกมาก่อนที่จะจับมือชาร์ลอท “ขอบคุณ”

ทั้งสองพากันเดินกลับไปที่หมู่บ้าน

เมื่อถึงบ้าน

          ชาร์ลอท: อาจารย์ค่ะ หนูกลับมาแล้ว/

เปิดประตูเข้ามา/อาจารย์ค่ะ

ชาร์ลอทเอาตะกร้าไปเก็บไว้ในห้องปรุงยาก่อนจะเดินตามหาอาจารย์ของตน

          ชาร์ลอท: ดันเต้นายไปนั่งรออยู่ที่ห้องนั่งเล่นก่อนนะ ฉันต้องไปหาอาจารย์ก่อน

          ชาร์ลอท: อาจารย์ค่ะ ถ้ายังไม่ออกมา

หนูจะงอนแล้วนะคะ

ตึ่งๆ ตึ่ง เสียงบ้างสิ่งตกลงมาจากบันได

ชาร์ลอทจึงรีบวิ่งไปดูที่บันได “อาจารย์ค่ะ!!”

          เอลล่า: ไงจ้ะชาร์ลอทกลับมาแล้วหรอ/ยิ้มให้ชาร์ลอท

          ชาร์ลอท: มันใช่เวลาไหมค่ะ ท่านเป็นอะไรมากรึป่าว ทำไมถึงตกลงมาล่ะค่ะ

          เอลล่า: พอดีว่าฉันกำลังจะทำพายให้เธอนะแต่ฉันเผลอใช่เวทย์มนต์จนทำให้พายมันวิ่งหนีไปชั้นบนนะ

อ๋อนี้ไงจ้ะพาย/เจ้าพายที่กระโดดขึ้นมาบนหัวของเอลล่า

          ชาร์ลอท: โธ่ อาจารย์ค่ะ

          ดันเต้: มีอะไรกันรึป่าวครับ

ดันเต้ที่นั่งรออยู่จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงดังมาจากทางบันได แต่พอมาถึงก็เห็นแม่มดที่ดูใจดี กับสิ่งที่เหมือนพายอยู่บนหัว

          ชาร์ลอท: เฮ้อ ไม่มีอะไรหรอก ดันเต้นี้อาจารย์ของฉันเอง อาจารย์ค่ะนี้ดันเต้ เขาอยากเอาตัวเองมาบูชานะคะ

          เอลล่า: ไงจ้ะฉันเอลล่า เป็นอาจารย์ของชาร์ลอทเอง ยินดีที่ได้รู้จัก/รุกขึ้นมาจากบันไดพร้อมกับยิ้มให้ดันเต้

          ดันเต้: ผมดันเต้ยินดีที่ได้รู้จักครับ/ยิ้มตอบกลับเอลล่าไป

          ชาร์ลอท: เฮ้อ งั้นทั้งสองคนไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่นเลย เดี๋ยวหนูไปทำพายเองปล่อยอาจารย์ไว้ทีไรเป็นเรื่องทุกทีสิน่า

          เอลล่า: แล้วพายของฉันล่ะจ้ะ/ชูเจ้าพายที่มีชีวิตขึ้นมา

          ชาร์ลอท: เก็บมันไว้อย่างงั้นแหละค่ะ/เดินเข้าครัวไป ส่วนดันเต้และเอลล่าพากันไปนั่งรอที่ห้องนั่งเล่น

          เอลล่า: เธออยากเข้าพิธีบูชาหรอจ้ะ/ยิ้มอย่างเยือกเย็น

ดันเต้ที่ได้ยินดังนั้นก็เริ่มตัวสั่นหน้าซีดออกมาเอลล่าที่เห็นก็แอบยิ้มก่อนที่จะพูดว่า

          เอลล่า: ฉันล้อเล่นนะจ้ะ เธอชื่อดันเต้สินะจ้ะ

ทำไมถึงมากับชาร์ลอทได้ล่ะ

          ดันเต้: เอ่อ…พอดีว่าผมไปเจอเธอในป่าแล้วเธอก็ช่วยรักษาแผลให้ผมครับ

          เอลล่า: งั้นหรอจ้ะ แล้วบ้านเธออยู่ที่ไหนล่ะจ้ะฉันจะได้พาเธอไปส่ง

          ดันเต้: เงียบ/ก้มหน้าลงไม่พูดอะไร

เอลล่าที่เห็นดังนั้นจึงรู้ได้ทันทีว่าเด็กชายไม่มีที่ให้กลับไป

          เอลล่า: งั้นเองหรอจ้ะ เธอจะอยู่ที่นี้ก็ได้หรอกนะแต่เธอก็รู้ว่าแม่มดอย่างพวกเรานะไม่ค่อยเป็นที่ยอมรับสักเท่าไหร่/เหลือบมองดันเต้

          ดันเต้: ทราบครับ

          เอลล่า: งั้นเธอไม่กลัวคนจะรังเกรียดเธอหรอจ้ะ

          ดันเต้: ไม่มีใครต้องการผมอยู่แล้ว

เอลล่ามองดันเต้แล้วยิ้มออกมาพร้อมพูดว่า

          เอลล่า: ดันเต้จ้ะอีก 2 วันชาร์ลอทก็จะได้เข้าพิธีรับตราแม่มด พอ 1 ปีผ่านไปเธอก็ต้องเดินทางไปใช้ชีวิตภายนอก ที่ฉันจะบอกคือหากเธอไม่อยากจะอยู่ที่นี่ ในเวลาที่เหลือนี้เธอต้องฝึกฝนตัวเองเพื่อที่จะได้ก้าวไปพร้อมกับชาร์ลอท เข้าใจที่ฉันพูดใช่ไหมจ้ะ แต่หากเธออยากจะอยู่ที่นี้ฉันก็จะค่อยๆฝึกสอนเธอไปเรื่อยๆ

          ดันเต้:ครับผมจะไปกับเธอ โปรดสอนผมด้วย/โค้งให้เอลล่า

เอลล่ายิ้มออกมาก่อนจะเอ่ยว่า

          เอลล่า: งั้นฉันจะให้เพื่อนของฉันมาช่วยสอนเธอล่ะกันนะ

          ดันเต้: ครับ