ยินดีต้อนรับสู่ เรื่องราวเกินจินตนาการของผู้แต่ง ที่ได้แรงบันดาลใจจากหลายที่ได้มาจบที่นิยายเรื่องนี้ เรามาเริ่มกันเลยนะคะ

ตัวละคร

ขอแนะนำเฉพาะทางฝั่งของนางเอกนะคะ

เป็นครอบครัวชาวเมกัน-อังกฤษ โดยมีพ่อเป็นชาวเมกา ทำงานทางด้านโบราณคดีและแม่เป็นชาวอังกฤษ ทำงานเป็นนักแสดงแถวหน้า ทั้งสองได้พบรักกันจนมีพยานรักทั้ง5คน คือ

1. เพลโต เบอร์ลิน พี่ชายคนโตที่ตามรอยครอบครัวทางฝั่งของพ่อ โดยการเป็นนักโบราณคดีของอารยธรรมโรมัน

อเล็กซานเดอร์ เบอร์ลิน พี่คนรองที่ได้แรงบันดาลใจการเป็นนักสำรวจและขุดค้นหาสมบัติ จนกลายเป็นนักโบราณคดีอารยธรรมกรีซ

รามเสส เบอร์ลิน พี่คนกลางที่ถือว่าเป็นหน้าตาของตระกูล ด้วยความหน้าตาที่หล่อเหลาชวนให้สายๆหลงไหลสมกับชื่อของฟาโรห์รามเสส ด้วย ความที่มีพี่เป็นนักโบราณคดี จึงทำให้เป็นแรงบันดาลใจ และได้เป็นนักโบราณคดีด้านธรณีวิทยาอียิปต์

เจริโค เบอร์ลิน พี่ชายคนเล็กที่เป็นถึงที่ปรึกษาของ ศาตราจารย์จอนส์ วิลเลียม เบอร์ลิน(ผู้เป็นพ่อ) และได้เป็นนักโบราณคดีด้านศิลปะศาสตร์

ของอรยธรรมเมโสโปเตเมีย

5. ไนล์ เบอร์ลิน **(นางเอก) **น้องสาวคนสุดท้องและเป็นที่หึงหวงของพี่ เป็นถึงหมอที่ชำนาญด้านโรคระบาดต่างๆและมีฝีมือการผ่าตัดในเคสต่างๆ เป็นเลิศจนได้ฉายา ลูกของเทพแห่งการผ่าตัดและเปิดกะโหลก เพราะเธอนั้นได้รับการอบรมสั่งสอนจากผู้ที่เป็นตาของ เธอผู้ที่ลาโลกไปแล้ว ผู้ที่เป็นที่ยกย่องในวงการแพทย์ตะวันตกว่าสุดยอดของปรมาจารย์ โดยเป็นทั้งอาจารย์และคนที่ สนิทที่สุด

...:บทนำ...

... กาลเวลาแห่งการรอคอยที่ไร้ความหมาย ...

...การจากลาที่ไร้เหตุผลของความจริง...

...โรคร้ายที่ทำให้ต้องจากลา...

...ช่างเวทนาเลยเสียแท้นะคนเรา...

...เทพแห่งแดนทะเลทราย ...

...ผู้ที่เหนือกาลเวลาช่วยปกปังรักษา...

...บุตรแห่งอามุน-ราอย่างใจภัก...

...ช่วยราษฏรผู้ยากไร้ในสงคราม...

...ดลบันดาลใจนักปราชญ์แห่งปัญญา...

...ช่วยรักษาดินแดนแห่งนี้เถิด...

ที่ดินแดนแห่งเมืองหนาวเหนือทวีปแอฟริกา ดินแดนแห่งความรุ่งเรืองของยุโรป ณ บ้านหลังหนึ่งทรงยุโรปดั้งเดิมมีครอบครัวที่อบอุ่นและความรักที่เต็มเปี่ยมไปด้วยมารดาที่มักจะห่วงลูกๆที่ทำงานในห้องหนังสือที่โคโรโกโสของผู้เป็นสามีของเธอ

"นี่คุณคะ! " ผู้เป็นภรรยาได้เอ็ดสามีของเธอที่กำลังสอนให้ลูกสาวคนเล็กและพวกลูกชายของเธอกำลังทำงานที่อันตราย

"อ่าวคุณมาแล้วหรอ ดูสิกระดาษโบราณที่อ่านไม่ออก แต่เพลโตกลับพยายามทำให้มันอ่านออก ดดยการใส่" สามีผู้ที่เอาแต่ชื่นชมพวกลูกๆของเขอย่างภูมิใจ

"ฉันไม่รู้หรอกนะคะว่ามันอ่านออกมาแล้วความหมายยังไง"

"แต่คุณไม่ควรเอาไนล์ที่รักของดิฉันมาทำงานที่เสี่ยงต่อใบหน้าทีสะสวยแบบนี้"เธอกล่าว

"มันก็ไม่เห็นเป็นไรหนิครับ ขนาดพี่รามเลสทำ ก็ไม่ได้หน้าเละจนต้องศัลยกรรมนะครับ" เจริโคผู้เป็นน้องกล่าว

"อีกอย่างนะครับ ไนล์น่ะยังมีความรู้ทางเคมีเยอะเลยหนิครับ ขนาดทำให้กระดาษแผ่นนี้ที่ส่อนข้อความลับยังโผล่ออกมาเลย"เพลโตผู้เป็นพี่โตกล่าว

"และถ้าคณแม่เรียกแบบนี้ แสดงว่า จะพาไนล์ไปแคสหนังหรอครับ" รามเสสถาม

"ใช่แล้ว แม่จะพาน้องไปแคสหนังกับเพื่อนแม่" ผู้เป็นแม่ตอบ

"ผมว่ารามควรไปมากกว่านะครับ เพราะยังไงหน้าตาของราวนี่ก็เอาแถวหน้ายังต้องแพ้" อเล็กซานเดอร์พี่คนรองกล่าว

"ไม่ๆ พอดีแม่จะพาไปรู้จักกับลูกเพื่อนแม่น่ะ อีกอย่างแม่นะไม่ยอมให้ใครมาหน้าตาดีกว่าแม่นะ"

"คุณพูดหมดหรือยัง"ผู้เป็นสามีถาม

"ใช่ แลัวไนล์อยู่ไหน?" เธอมองไปรอบๆกลับมองไม่เห็นลูกสาวคนเล็กของเธอ

"ไนล์ไม่ได้มาที่นี่ครับ" เพลโตตอบ

"อย่ามาปกป้องน้อง"

"ไนล์ไม่ได้อยู่ที่นี่จริงครับ!"ลูกทุกคนตอบพร้อมกัน

"แม่ไม่เชื่อ"

ในขณะที่คุณแม่วัยสาวสวย ผมสีทอง นัยน์ตาสีฟ้าสดที่เป็นเอกลักษณ์ของชนชาติชาวอังกฤษผู้ดี ได้เถียงกับลูกๆของเธอ ที่เธอเคยตั้งฝันว่าสักวันพวกเขาต้องต่อยอดความเป็นดาราแถวหน้าของวงการการแสดงของเธอ

เพราะด้วยความที่พ่อแม่ของพวกเขามีเคมีที่ทำให้ลูกที่เกิดมามีลักษณะที่โดดเด่น ด้วยการที่มีผมสีน้ำตาลทั้งคนโตและคนเล็ก และสีทองเหมือนเส้นไหมที่เงางามทั้งคนรองและคนกลาง ผิวขาวเหมือนชาวผู้ดีอังกฤษ ใบหน้าคมกริบเหมือนรูปปั้นเทพเจ้า นัยน์ตาสีฟ้าอ่อนที่เป็นเอกลักษณ์ของทางฝั่งสามีเธอ

แต่ด้วยความสนใจของลูกๆของเธอกลับทุ่มเทให้กับการค้นคว้าทางโบราณคดี จนได้ดิบดีจากหลายสถานบันการศึกษาทางโบราณคดี

จนทำให้เธอต้องหมดหวังกับเส้นทางการแสดงของเธอ จนกระทั่งฟ้าประทานพรให้เธอได้มีลูกสาวที่มีผมสีน้ำตาลทองที่เป็นยีนด้อย ดวงตาสีเขียวน้ำทะเลมรกต ผิวขาวสวยดั่งหิมะในฤดูหนาว พ้อมกับใบหน้าที่เหมือนเทพีแห่งความงามมาประทานให้

จนทำให้เธอต้องคิดแผนการที่จะทำให้ลูกคนนี้ของเธอต้องหยุดสนใจในโบราณคดีตามพี่ๆ โดยการส่งให้เธอไปเรียนรู้การเป็นนักแสดงจากผู้เป็นยาย แต่ผลที่ตามมากลับทำให้เธอล้มเหลวอีกครั้งกับการปั้นลูกให้เป็นนักแสดงตามเธอ

โชคไม่เข้าข้างเธอ ทำให้ลูกสาวคนเล็กต้องสนใจในการแพทย์แขนงต่างๆกับผู้เป็นตา เพราะเป็นช่วงที่คุณยายต้องไปถ่ายละครที่อิตาลี จนทำให้ต้องอยู่บ้านกลับคุณตาสองคน

แต่เมื่อคุณยายกลับมาจากการถ่ายละคร ลูกสาวคนเล็กของเธอก็บายมือหนีและเป็นแพทย์ผู้ช่วยฝึกหัดที่น่ารักและเก่งของคุณตาไปเสียแล้ว

หลังจากที่คุณแม่ได้เถียงกับลูกๆของเธออยู่นั้น ได้มีร่างบางที่อยู่ในชุดของคุณหมอ นัยน์ตาสีเขียวน้ำทะเลมรกตเดินเข้ามาภายในห้อง

"พี่ๆ เห็นกองหนังสือที่ตั้งอยู่บนโต๊ะของไนล์ไหมคะ" ร่างบางถามพี่ๆด้วยน้ำเสียงแห่งความสงสัย

"หนังสือ…หนังสืออะไร "พี่คนโตถามต่อ

"หนังสือของคุณตา ที่ด้านในมีการอธิบายวิธีการผ่าสมองในรูปแบบต่างๆ เห็นกันไหมคะ" สาวน้อยถามด้วยน้ำเสียงลุกลน

"ใช่เล่มพวกนี้หรือเปล่า" พี่คนรองได้ยกหนังสือถาม

"ใช่แล้วค่ะ ขอบคุณนะคะพี่อเล็ก" สาวน้อยได้รีบรับมา

"ไนล์ " เสียงผู้เป็นแม่ถาม

"คุณแม่คะ ถ้าเป็นเรื่องการดูตัว ไนล์ขอไม่ว่างนะคะ"สาวน้อยได้เร่งรีบเดินออกไป

"ไนล์ !! " ผู้เป็นแม่ได้รีบวิ่งไปกระชากแขนของลูกสาว

หนังสือได้ตกลงมาจากแขนบางๆของสาวน้อย พร้อมกับรูปภาพการเกิดโรคระบาดมากมายจากหนังสือบวกกับร่างบางที่ถูกแรงดึงได้เข้าหาตัวผู้ที่ดึงเธอ

"แม่! ไนล์ต้องรับไปนะคะ" สาวน้อยสบัดแขนแล้วรีบเก็บหนังสือขึ้นมาพร้อมกับรูปภาพเหล่านั้น

"ทำไมลูกหยาบคายแบบนี้ แม่ไม่เคยสอนให้ลูก..."ผู้เป็นแม่ยังพูดไม่จบ ร่างบางก็รีบไปหาผู้เป็นพ่อเพื่อนถามปัญหาเหล่านั้น

"พ่อคะ รูปพวกนี้เกิดในสมัยไหนหรอคะ"

"น่าจะเป็นของพวกอียิปต์ไม่ก็เมโสฯนะ "ผู้เป็นพ่อตอบ

"ไหนไนล์พี่ขอดูหน่อย "รามเลสได้รีบเข้ามาดู พร้อมกับ เจริโค

ทันใดนั้นก็มีสายโทรศัพท์ของร่างบางได้โทรเข้ามา

"ไนล์ เบอรืลินพูดสายอยู่ค่ะ.. อะไรนะคะ… เข้าใจแล้วค่ะ จะรีบไปค่ะ ขอโทษด้วยนะคะคุณแม่ " สาวน้อยได้ก้มขอโทษผู้เป็นแม่

"ไม่เป็นไรจะ แต่พรุ่งนี้……"

"ตอนนี้ไนล์ต้องไปผ่าตัดต่อ แล้วพรุ่งนี้ก็มีงานอภิปรายรายงานรูปแบบการผ่าตัด ตอนเย็นก็ทำโอทีต่อ คงไม่มีเวลาว่างไปดูตัวหรือรับงานแสดงหรอกนะคะ"

"งั้นเย็นนี้ลูกว่างหรือเปล่า"

"เย็นนี้หรอคะ คงไม่ได้ค่ะ ต้องไปตรวจคนไข้จน..." ทันใดนั้นผู้เป็นแม่ได้เข้ามากอดเธอ

"อย่าลืมดูแลตัวเองด้วยนะ อย่าลืมพักผ่อนนะ" แม่ผู้เปรียบเสมือนที่ปลอบโยนของหญิงสาวได้ลูบหัวลูกสาวของเธอด้วยความรัก หญิงสาวพยักหน้าตอบรับพร้อมกับบอกผู้เป็นแม่ และครอบครัวเธอว่า

"อาทิตย์หน้าหนูว่างทั้งอาทิตย์นะคะ …ไปก่อนนะคะ" หญิงสาวได้รีบวิ่งออกไป

ที่โรงพยาบาลของหญิงสาวที่ทำงานอยู่ ในสถานที่แห่งนี้เต็มไปด้วยหมอและพยาบาลมากมายที่ทำงานอย่างแข็งขัน ในแต่ละวันโรงพยาบาลแห่งนี้ไม่เคยมีวันไหนที่ไม่มีความสงบหรือผู้ป่วยที่น้อยลงเลย มีแต่ผู้ป่วยใหม่ที่เข้ามาเรื่อยๆแต่ที่นี่ก็เป้นที่สงบโดยเฉพาะสวนที่เหมาะสำหรับการพักผ่อนของผู้ป่วย

หญิงสาวได้ทำงานที่นี่ในฐานะหมอศัลยแพทย์(หมอผ่าตัด) และเป็นหมอที่มีฝีมือดีคนหนึ่งเลยทีเดียว การผ่าตัดของเธอนั้นมันมีความละเอียดอ่อนและยากแก่กาเข้าถึง รวมทั้งรูปแบบการผ่าตัดนั้นค่อนข้างซับซ้อนกว่าการแก้เกมที่ยากกว่าความสามรถของผู้เล่น

โดยเฉพาะการผ่าตัดสมองที่เกินกว่าจะเรียกว่าเป็นหมอศัลยแพทย์ทั่วไป จนได้ฉายาว่า ลูกของเทพแห่งการผ่าตัดและเปิดกะโหลก บวกกับการที่เธอมีหน้าตาที่เหมือนเทพธิดาลงมาจุติ

ทำให้เป็นที่จับจ้องของหมอและคนไข้ทั่วโรงพยาบาล แต่สิ่งที่ต้องระวังคือพวกพี่ๆของเธอที่หวงน้องสาวเหมือนจงอางหวงไข่ เลยทำให้คนเหล่านั้นเพียงแค่ฝัน

หญิงสาวได้เข้ามาทำงานอย่าเร่งด่วนเนื่องจากมีคนไข้ที่ต้องผ่าตัดสมองด่วนบวกกับการที่เธอต้องไปเป็นคยอภิปลายการผ่าตัดวิธีใหม่ในวันพรุ่งนี้

ในระหว่างทางนั้นมีคนไข้มากมายที่ทักทายเธอตลอดทางแต่เนื่องด้วยความรีบของเธอ ทำให้ไม่ได้ตอบกลับผู้คนเหล่านั้น เธอรีบเข้าไปในห้องเตรียมผ่าตัดเพื่อทำการเตรียมที่จะผ่าตัดให้กับคนไข้ของเธอ

เมื่อตกเย็นหญิงสาวก็ไม่ได้กลับบ้านเลยสักวันนอกจากจะขอลาเท่านั้น เพราะเธอเปรียบเสมือนกับบุคลากรที่ขาดไม่ได้ของที่นี่จนทำให้เธอต้องนอนโรงพยาบาลเป็นประจำ

:เป็นเพียงแค่ภาพประกอบเท่านั้น

ภายในห้องทำงานของเธอนั้นมีเอกสารมากมายก่ายกองที่นับได้ว่าสามารถสร้างเป็นกำแพงเมืองจีนแห่งที่สองได้เลย แต่เอกสารเหล่านั้นก็ถูกจัดระเบียบเป็นอย่างดี พร้อมแยกหมวดหมู่เรียบร้อย หญิงสาวได้ทำการโน้มตัวไปที่เตียงตรวจคนไข้พร้อมกับหลับตาและถอนหายใจ และสูดลมหายใจแล้วลุกขึ้นมาเหมือนได้ตายแล้วเกิดใหม่

"พระเจ้า ได้โปรดประทานวันหุดให้แก่ลูกด้วย ทุกวันนนี้ช่างเหนื่อยเหลือเกิน" หญิงสาวได้พูดขอร้องอ้อนวอนแต่พระผู้เป็นเจ้า และเธอก็ได้ไปทำงานต่อและหลับคาโต๊ะทำงานอย่างเป็นธรรมชาติทุกวัน

แสงอาทิตย์แห่งวันใหม่ได้ฉายแสงขึ้นนะเส้นขอบฟ้าเป็นการเรื่มต้นวันใหม่ที่สดใส แต่มันไม่ใช่สำหรับแพทย์อย่างเธอ หลังจากที่สาวน้อยได้ทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยมาทั้งอาทิตย์ ในที่สุดก็ได้กลับเข้าสู่อ้อมอกของครอบครัวที่เป้นดั่งกำลังใจและพลังในการใช้ชีวิตของเธอ

"แม่คะ หนูหิวข้าวแล้วค่ะ\~\~\~" ร่างบางที่กลับมาจากที่ทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยในสภาพกึ่งเป็นกึ่งตาย พร้อมกับสัมภาระที่เป็นเชื้อคลุมกับแฟ้มเอกสาร

"โอ้! พระเจ้าช่วย! ลูกแม่! "ผู้เป็นแม่วิ่งเข้ามาพยุงลูกสาว

"แม่หนูไม่ไหวแล้ว\~\~\~\~" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสีที่อ่อนแรงและไม่มีแรงที่จะพยุงร่างกายให้ยืนต่อได้แล้ว

"คุณคะ! ใครก็ได้ช่วยแม่หน่อย!" เธอตะโกนออกไป

"แม่ครับมีอะไร… เว้ยๆ ไนล์เป็นอะไรหรือเปล่า "ผู้เป็นพี่คนรองรีบเดินเข้ามา

"พี่อเล็ก..ไนล์ ไม่..ไหว…แล้ว" หญิงสาวพูดไปหายใจไป

"อ้าวอเล็ก ไปทำอะไรอยู่ตรงนั้น! ไหนบอกว่าจะมาให้ช่วยไง" ผู้เป็นพี่คนโตถาม

"เพลโตช่วยอเล็กแบกน้องหน่อยลูก" ผู้เป็นแม่กล่าว

"ไนล์! ไนล์! ห้ามเป็นอะไรนะ " พี่คนโตผู้เป็นจ่าฝูงของจงอางหวงไข่ได้รีบวิ่งเข้ามา

"ทั้งสองรีบพาน้องเข้าบ้านนะ แล้วก็เอาน้ำให้น้องดื่มด้วย" ผู้เป็นแม่ได้ออกคำสั่ง

ทั้งสองแบกน้องสาวคนสุดท้องแล้ววิ่งเข้าบ้านอย่ารวดเร็ว