...ชีวิตในโรงเรียนส่วนใหญ่มักจะแบ่งประเภทนักเรียนออกเป็นประเภทต่างๆมากมาย ซึ่งผมอยู่ในประเภท พวกนักเลง ที่ต่อยตีกันไปโดยไม่มีเหตุผล ใช่ มันไม่มีเหตุผลแต่มันคือศักดิ์ศรีของพวกเราเหล่าแก๊ง...

ซึ่งปีนี้ผม ตาต้า ได้ขึ้นเป็นหัวหน้าแก๊งของหมาป่าเดียวดาย แต่ปีนี้พิเศษกว่าทุกปีตรงที่ไอ้ประธานนักเรียนบ้าๆบอๆขี้เซาอย่าง ไอ้กวิน

กลับลุกขึ้นมาตั้งกฏแปลกๆว่า ถ้าหากได้ข่าวว่า ทะเลาะวิวาท กัน จะให้ลงไปค่ายละลายพฤติกรรมทันที 4 วัน 3 คืน ในแถบบนภูเขาที่อากาศหนาวโครตๆ แถมไม่พอต้องมารับโทษจากประธานนักเรียน ให้แต่งหญิง เดินรอบโรงเรียน

จะบ้าตายกับไอ้กฏโง่ๆพันธุ์นี้แต่แม่งหน้าอายขั้นสุด มึงคิดได้ไงไอ้ประธาน มึงใช้อะไรคิด กูหล่ะเพลียกับมึงจริงๆไอ้ประธานกวิน . . .

****กริ๊งๆๆๆ****

"อือ~เสียงดังชะมัด ฮึบ ตาต้าลุกขึ้นจากเตียงด้วยเสียงนาฬิกาปลุกแบบสลึมสลือ "ขออีก5นาที" แล้วตาต้าก็หลับต่ออย่างไม่สนใจ

7:50 น

ปัง!!! "ตื่นได้แล้วไอ้น้องเวร" "อือ~ขออีก10นาที" โครม!!! " โอ๊ยยยย" "10นาทีบ้านมึงดิจะ8โมงอยู่แล้ว " "ตื่นโว๊ยยย!!!" "ห๊ะ!!! กี่โมงนะ"

"ตอนนี้7:50น." "7:50 " "ทำไมต้องทำแบบนี้กับน้องด้วย "เอาที่มึงสบายใจ" "หึย ฝากไว้ก่อนเถอะ" "ก่อนจะฝากกูไป ไปอาบน้ำ เร็วๆเลย ถ้าสายกูไม่เกี่ยว" "เออ!!!" ตาต้ากระแทกเสียงใส่พี่ชายด้วยอารมณ์หงุดหงิด

ตาต้าเข้าไปอาบน้ำและแต่งตัวอย่างไว คว้ากระเป๋านักเรียนตามพี่ชายขึ้นรถไปเรียน "เร็วๆเลยมึงอ่ะ" "คร้าบๆๆ "บ่นเยอะชะมัด "ถ้ากูไม่บ่นมึงจะทำมั้ย " "ก็ไม่ทำเพราะงั้นกูบ่นอ่ะถูกแล้ว" "เออ" ระหว่างไปส่งก็เร่งเครื่องไปโรงเรียนมัธยมของตาต้าอย่างไว

ปัง!!!ตาต้าปิดประตูรถลงด้วยความไม่พอใจที่ถูกบ่น "มึงปิดแรงอย่างงี้ ไม่เอาให้หยุดทั้งประตูเลยหล่ะ" "ได้หรอ" "กูประชด!!!" "555" "มึงไม่ต้องหัวเราะสายแล้ว" หลังจากพี่ของเขาพูดเสร็จตาค้าก็หันหลังปีนขึ้นกำแพงโรงเรียนอย่างไว

เข้าข้างหน้าไม่ได้อาจารย์ป้าเป็นเวรวันนี้ ที่จอดรถประจำก็หลังโรงเรียน ฮึบ ฟิ้ว ตอนนี้เข้าโรงเรียนได้ก็แจ้นไปโดมโรงเรียนเลยทีเดียว

แฮก แฮก แฮก !!! เกือบไม่ทัน "เร็วๆเลยมึง" "เออ" ตาต้ารีบเข้าแถวอย่างไว หลังจากทำความเคารพหน้าเสาธงทั้งหมดแล้ว ก็ต้องมานั่งฟังอาจารย์ ด้วยความง่วงตาต้าจึงผลอยหลับลงโดยที่ไม่รู้ว่าวันนี้นั้นเขาจะเจอกับอะไร

"@#฿#?*#@&" "และวันนี้ประธานนักเรียนจะมาเสนออะไรโปรดฟัง" "เ-ี้ย" ทุกคนในตอนนี้คือตกใจอย่างหนัก เพราะร้อยวันพันปี กวิน ประธานนักเรียนที่ถูกรัยเลือกอย่างงงจะมาทำหน้าที่ ที่ไม่เคยแตะสักครั้งทุกคนจะตกใจก็ไม่ใช่เรื่องแปลก

"ผม กวิน ประธานนักเรียน วันนี้ผมจะมาพูดเกี่ยวกับกฏที่ตั้งขึ้นมา เพราะในโรงเรียนตอนนี้เรื่องการทะเลาะวิวาทมีเกือบทุกวัน พวกเหล่าคณะครูและผู้ปกครองทั้งหลายต้องการให้พวกเรา เหล่าสภานักเรียนควบคุมพฤติกรรมเหล่านั้นของพวกเธอทุกคน เราจึงต้องจำเป็นสร้างกฏนี้ขึ้นมา

โดยกฏของพวกเราง่ายๆถ้าเหล่านักเรียนหญิงและชายทะเลาะวิวาทจะโดนไปค่ายละลายพฤติกรรมและบำเพ็ญประโยชน์ให้สถานที่ๆเราจะไปเป็นเวลา4วัน3คืน และเหล่านักเรียนชายจะพิเศษหน่อย เพราะพวกเธอสร้างปัญหาให้เยอะกว่าพวกนักเรียนหญิง

และที่พิเศษคือพวกเราเพิ่มกฏให้นักเรียนชายอีกข้อ นั่นก็คือการแต่งหญิงเดินรอบโรงเรียน ถ้าพวกเธอไม่อายทางเราก็จะเอาวิธีอื่นเพิ่มมาอีก และเพื่อนๆเธอก็ต้องโดนเหมือนเธอด้วย เพราะฉะนั้นอย่าทำผิดกฎซะหล่ะ แค่นี้ครับ "

"แปะ แปะ แปะ " เสียงตบมือดังพอทำให้ตาต้าที่ตื่นมานั้นตบมือไปตามน้ำ แต่หางตาดันเหลือบเห็น กวิน ประธานนักเรียนสุดขี้เกียจ มันขึ้นไปพูดอะไรว่ะ พวกเราเดินข้างกันไปที่ห้องเรียนเพื่อโฮมรูม ระหว่างทางก็คุยเรื่องไอ้ประธานนั่นด้วย "เดี๋ยว พวกมึงตะกี้กูพลาดอะไรไป. . " "โครตพลาด " "ยังไงว่ะเล่า?"

"ก็ไอ้ประธานนั่นแหละตัวดีเลย ตั้งกฏบ้าบอพันธุ์นั้นขึ้นมา ไม่รู้ว่ามันคิดอะไรอยู่ มันประกาศว่าถ้าพวกเราทะเลาะวิวาทกันมันจะให้พวกเราไปเข้าค่ายละลายพฤติกรรมอ่ะดิ" "ก็แค่เข้าค่ายละลายพฤติกรรมเองนี่ไม่เห็นเป็นปัญหา "

"ปัญหามันอยู่ที่ผู้ชายมันพิเศษตรงที่มันให้พวกกูเนี่ยแต่งหญิงเดินรอบโรงเรียนไง " "อ๋อ แค่แต่งหญิงเอง" "แต่งหญิง!!! กฏบ้ากฏบออะไรของไอ้กวินมันวะ " " เออนั่นดิ" "แต่พวกเราคงต้องเซ็นก่อเรื่องไว้สักอาทิตย์แล้วว่ะ " " "มึงก็ต้องอดทนดิ "

ื " แต่ . . ." "เลือกเอาระหว่างมึงเจ็บและอาย กับ การที่อยู่ครบไม่ต้องเจ็บและอาย มึงเลือกทางไหน " "ทางที่2" "งั้นมึงก็หัดควบคุมอารมณ์ไปก่อนช่วงนี้" "ครับ" " พ่อหรือเพื่อนกูว่ะเนี่ย" " กูได้ยินนะ" "เรื่องของมึง!!!"

"ใจร้าย"ไอ้เฟียสมันทำท่ากุมหัวใจทำหน้าอย่างกับเจ็บปวดแล้วพูดว่าใจร้าย ดู ดูมันทำ น่าสงสารตายแหละ จากไอ้คนให้คำปรึกษาเมื่อกี้เปลี่ยนนิสัยเป็นเด็กเอ๋อซะแล้ว ผมเลยลูบหัวมันไป "เด็กดีๆ ขอมือหน่อย" "กูไม่ใช่หมามั้ย "

"อ้าว ก็นึกว่าเป็นเพราะปากหมาเหมือนกันนี่" "ไอ้ต้ามึงหลอกด่ากูหรอ " "ไม่รู้ไม่ชี้ " ผมวิ่งมาหลับหลังไอ้เต "แบร่" "อ. . ไอ้ต้า. ." "พวกมึงสองคนช่วยหยุดทะเลาะกันซักวันจะตายมั้ย " "มึงไม่เคยได้ยินคำสำคัญที่ว่า รักหรอกจึงหยอกเล่น " แต่มึงหยอกกูแรงไปนะบางที" "ก็มึงน่ามั่นเขี้ยวนี่หว่า" "ไอ้. . " "พวกมึงหยุดแล้วเข้าไปในห้องรอคาบแรกไป " "ครับ "

พวกผมเดินเข้ามานั่งประจำที่รอเรียนคาบแรก พอเริ่มคาบแรกพวกผมก็เรียนไปเรื่อยๆมีหลับบ้างเป็นบางคาบที่ไม่ชอบเรียนสลับหลับไปจนถึงตอนเย็นแล้วเดินกลับบ้านด้วยกัน เดินมาหลังโรงเรียนที่ แฟนต้า พี่ชายของผมมารับประจำ

ผมโบกมือลาเพื่อนๆแต่ว่าทั้ง เฟียส และ เต ยังเดินไม่ถึงไหน ไอ้กลุ่มเดิมที่ท้าต่อยมันก็เดินมาหา พร้อมแววตาหาเรื่องอย่างมุกที ผมก็ภาวนาให้พี่มารับเร็วๆจะได้ไม่ต้องหาเรื่องให้อีก

แต่ว่าพี่ก็ยังไม่มา"ครั้งที่แล้วมึงทำได้แสบมากนะไอ้ต้า แต่วันนี้กูมาชำระแค้น " "แค้นเหี้ยอะไรของมึง มึงท้ากูเองแล้วแพ้จะมาพาลไม่ได้นะเว้ย" "หุบปากไปไอ้ตุ๊ด" "ใครตุ๊ดไหนมึงพูดดีๆดิ" "ถ้าไม่ให้เรียกตุ๊ดแล้วให้กูเรียกอะไรว่ะ " "หรือกลัวแพ้ถึงไม่กล้าต่อยพวกกู " "หรือรอบนั้นแต่ฟลุ๊คว่ะ ไอ้ตุ๊ด"

"มึงอยุดเถอะ กูไม่อยากมีเรื่อง" "ไม่เกี่ยวกับพวกมึงไอ้เฟียสไอ้เต" "แม่งขี้ขลาดกันทั้งแก๊งเลยหวะ ฮะฮ่าฮ่า " "มึง!!!" " มึงใจเย็นๆ อย่างไปหลงคำยุมันดิว่ะ" ผมก็ลองพยายามทำใจเย็นลงแล้วแต่อีกประโยคที่มันพูดทำให้อารมณ์ผมขึ้น

"ถ้าขี้ขลาดถึงขนาดนี้ร้องไห้หาแม่ยังทันนะ. . . เอ. .หรือนิสัยนี้ติดมาทั้งครอบครัวนะ จริงมั้ยพวกเรา ฮะ ฮ่า ฮ่า " ผลั๊ว!!! "!!!" "!!!" "ไอ้เ-ี้ยชินมึงอย่าอยู่เลย มึงเอ่ยถึงกูยังไงก็ได้แต่อย่าเอ่ยถึงครอบครับกูอย่างนั้น!!!" ด้วยเพราะเป็นคนใจร้อนและรักครอบครัวจึงทนไม่ได้

"มึง!!!หยุดก่อน " ผลั๊ว !!! ผลั๊ว !!!" อย่าคิดว่ากูยอมมึงไอ้ต้า" ผมกับมันแลกหมัดกันแต่ด้วยจำนวนฝั่งผมมีแค่3ฝั่งนั้นมีเกือบ20กว่าคน ฝั่งผมเลยเสียเปรียบสุดๆ

ตอนนี้ฝั่งนั้นหายไปเกือบครึ่งแล้ว แต่ว่าสภาพพวกผมสามคนก็สะบักสะบอมไปไม่น้อย แต่ก็ยังยืนไหวยังคงต่อยๆไอ้ปากปีจอนั่นอย่างเอาเป็นเอาตาย แต่ว่าดันมีพวกมันวิ่งไปฟ้องพวกสภานักเรียนให้มากันเพียบ

พวกผมวิ่งกันไปคนละทาง แต่คิดดูว่าพวกผมสภาพร่อแร่เต็มทนกับไอ้พวกไม่มีแผลใครจะมีแรงมากกว่ากัน ใช่ พวกผมถูกจับโดยพวกสภานักเรียน มันจะไม่ร้ายแรงเลยถ้าไม่ใช่กลัวจะโดนทำโทษที่แต่งหญิงเดินรอบโรงเรียน ซึ่งโทษอันอื่นดูกากไปโดยปริยายเลย

ซึ่งตอนนี้พวกผมมาอยู่ในห้องปกครองพร้อมสภานักเรียนเกือบ10คน"พวกคนที่ทะเลาะวิวาทกันไอ้กวิน" ห๊ะ เดี๋ยวนะไอ้กวินเป็นคนกำหนดโทษ เชี่ย!!! "เป็นไปตามกฎที่พึ่งสร้างเมื่อเช้าทั้งสามคน"

"เดี๋ยว แต่พวกนั้นเริ่มก่อน " "ก็โดนเหมือนนายนั่นแหละ เพราะงั้นก็ยุติธรรมแล้ว ไม่มีอะไรก็เตรียมตัวไปเข้าค่ายอาทิตย์หน้าด้วย " "อาทิตย์หน้าปิดเทอม" "ใช่ พวกเราให้พวกนายสอบให้เสร็จค่อยไปเข้าค่ายละลายพฤติกรรมกัน เตรียมตัวไว้หล่ะ แค่เนี้ย " ผมได้แต่โอดครวญอยู่อย่างนั้นไอ้เ-ี้ยชิน!!! ไอ้ตัวซวย!!! . . . .

นับจากวันนั้นถึงวันนี้ยังแค้นใจไอ้เ-ี้ยชินไม่หายเลย มึงนะมึงทำกูโดนทำโทษตั้งแต่ตั้งกฎใหม่ๆที่ยังไม่มีใครโดนนอกจากกู บรรลัยจริงๆ

และแล้ววันนี้ที่พวกเราไม่ได้รอคอยก็มาถึง วันติวสอบ ยังไงหล่ะ และสถานที่ติวก็ไม่ใช่ที่ไหนนะ บ้านของไอ้กวินมันเองหล่ะ ถึงไอ้กวินมันจะดูง่วงและขี้เกียจตลอดเวลา แต่เกรดมันอ่ะ4.00ทุกวิชาเลยนะ

ไอ้เรามันก็ได้4แหละแต่คณิตกับอังกฤษนี่ปัญหาระดับชาติเลยรู้มั้ย กว่าจะสอบผ่านเล่นเอาหัวหมุนไปตั้งหลายรอบ โครตยาก

"กริ๊ง!!!"

"แอ๊ด!!!"

หลังจากเสียงกดกริ่งเงียบเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น พบเข้ากับร่างของคุณประธานนักเรียนสุดง่วงงุน "กูว่ามึงไปนอนก่อนมั้ยกวิน " "ห๊าว~ไม่เป็นไร" "ฉันก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว" "เอ่อ. . .เอาที่สบายใจ"

หลังจากกวินมันเปิดประตูออก พวกเราก็เข้าไปนั่งติวกันที่ห้องนั่งเล่นกัน "วิชาแรกคณิตศาสตร์" ห๊ะ!!!คณิตศาสตร์ เ-ี้ย!!!ฉิบหายแล้วกู วิชาแรกก็งานงอกเลย

"เอ่อ. . ติววิชาอื่นก่อนได้มั้ย" ตอนนี้ลุ้นจนเหงื่อตกซกๆแล้วเนี่ยเร็วๆตอบดิ" ไม่ได้" "ทำไม่อ่ะ?" "เริ่มวิชายากๆๆก่อนนี่แหละดีแล้ว" แต่มันไม่ดีกับจิตใจอ่ะดิ ได้แต่พูดในใจอยู่เป็นล้านคำ

พูดออกเสียงไม่ได้จริงๆ ไอ้กวินมันทำหน้าข่มขู่กูซะอย่างนั้น พูดไม่ได้จริงๆกลัวชะตาขาด

"งั้นก็เริ่มเรียนกัน" "โอ้!!!" เสียงดังขึ้นมาจากพวกผมทั้งสามคนค่อนข้างไม่เต็มใจ แต่ดูเหมือนไอ้กวินจะไม่ได้สนใจเปิดหนังสือปุ๊บมันเล่นสอนปั๊บแบบไม่ให้เสียเวลาสักนาทีเลย

"&฿#@฿€$¶π√|•℅&*@#&+|•√π÷∆׶℅$£¢@฿&#@&" "พักได้" พอมันสอนเสร็จ ผมนี่ถึงกับกุมขมับปวดไมเกรนไปตามๆคนสอนอย่างไอ้กวินเลย

ไม่ได้ปวดไอ้ที่เรียนหรอกนะ แต่ปวดหัวเพราะไอ้ชินมันแม่งโวยวายอยู่ได้ ว่าทำไม่ได้ๆๆๆๆอยู่อย่างนั้น ถึงกวินมันจะสอนแบบโครตง่ายจนผมทำแทบไม่ผิดไอ้ชินมันก็ยังแม่งผิด ไม่ใช่แค่ข้อเดียว ทุกข้อ ที่มันทำไม่ว่าจะง่ายสักเพียงใด ไอ้ชินก็ทำให้ยากอยู่ดี

กวินเลยตัดสินใจเพิ่มการสอนพิเศษติวเข้มให้ไอ้ชินไป เมื่อเวลาพักหมดลงเวลาแห่งหายนะของวิชาภาษาอังกฤษจึงได้เริ่มขึ้น

ถึงมันจะไม่ยากเท่าคณิตแต่ยอมรับว่านรกขุมนี้ก็ไม่ใช่ย่อยดูถูกไม่ไก้เชียวหล่ะ เพราะมันทำเอาผมคาบเส้นทุกครั้งเลย คิดแล้วยังสยองไม่หายถ้าไม่ผ่านอาจารย์ป้าโหดเอาเรื่องเลยทีเดียว

.

.

.

"หมดเวลากลับบ้านได้ยกเว้นชินคนเดียว" "ไม่น้าาาาาาา~" ไม่ทันไรเสียงร้องโหยหวนของไอ้ชินก็ดังขึ้นมาทีละระลอก ก็น่าตลกและสร้างเสียงหัวเราะไปพร้อมๆกัน ถึงจะน่าตลกยังไงถ้าเจอกับตัวก็ขำไม่ออกเหมือนกัน

เมื่อกลับมาถึงบ้านพออาบน้ำเสร็จหัวถึงหมอนปุ๊บก็หลับสนิททันทีเลย เพราะใช้สมองเยอะแน่ๆเลย

จากวันนั้นหลังตื่นเช้าทำกิจวัตรประจำวันเสร็จ ก็ได้พากันพร้อมผองเพื่อนซี้ปึกเดินออกไปเจอสมรภูมิ ที่บ้านของคุณประธานกวินเพื่อติวต่อกันจนเสร็จ จนถึงวันนี้วันสอบปลายภาคของโรงเรียน

วันแห่งชะตาชีวิตกำลังมาถึงแล้ว เมื่อตาต้าเดินเข้าไปในห้องสอบด้วยชุดนักเรียนสะอาดสะอ้านที่ไม่คุ้นตา เดินเข้ามาด้วยความมั่นใจ (และมั่นหน้าด้วย ไรต์ไม่ได้กล่าวไว้)

เมื่อเวลาแห่งหายนะก็ผ่านพ้นไป ทุกคนออกมาด้วยสภาพดูไม่ได้ หน้าซีดเป็นไก่ต้ม ร่างกายเหมือนซอมบี้ซะอย่างนั้น เพราะใช้สมองเยอะน้ำตาลในสมองเลยไม่พอหล่ะมั้งนะ

แต่คนที่หนักสุดคงเป็นไอ้ชินที่ตอนนี้ร้องโหยหวนอย่างกับจะเป็นจะตายซะให้ได้ เพื่อนสองสามคนที่ยืนตรงนั้นก็ไม่คิดจะห้ามสงสัยคงชินกับนิสัยมันแล้วหล่ะมั้งถึงดูปกติซะขนาดนั้น

แต่ทุกกคนหัวเราะไปตามๆกันที่เห็นภาพนั้น แต่ดูไปดูมานิสัยอย่างนี้เหมือนกับน้องหมาเวลาตามหาเจ้าของไม่เจอเลยแฮะ น่ารักจัง

เอ๊ะ!!! น่ารัก!!! อย่างกูเนี่ยนะชมไอ้เ-ี้ยนั่นว่าน่ารัก สงสัยคงเบลอข้อสอบมากเกินไปแล้ว ถึงได้คิดแบบนั้น มันต้องเบลอแน่ๆ เพราะไม่ว่าจะมองมุมไหนไอ้เ-ี้ยนั่นไม่เห็นน่ารักสักนิดเดียว แต่นิสัยไอ้หมอนั่นอาจจะไม่แย่สักเท่าไหร่หรอกมั้ง

"นี่ " "อะไร?" "จ้องกูนานขนาดนี้มึงหลงเสน่ห์ใบหน้าอันหล่อเหลาของกูใช่ป่ะไอ้ตุ๊ด" กูขอถอนคำพูด!!! นิสัยมันปากหมาอย่างแรง " ใครโกหกมึงมาหล่ะ" "อีกอย่างกูชื่อตาต้าไม่ได้ชื่อตุ๊ดสัด" "ฮึก ต้ามึงใจร้ายกับกูอ่ะ" "ปลอบกูหน่อยไอ้ปัง "

แล้วมันก็วิ่งไปหลบหลังเพื่อนมันที่ชื่อว่าปัง ชื่อก็น่ารักนะแต่ติดที่ร่างกายมันไม่เข้ากับชื่อเลย มันเป็นเด็กผู้ชายที่สูงแบบโครตสูงมึงแดกเสาไฟฟ้าเข้าไปรึไงกัน ถ้าประมาณมันสูงซัก190เลยแหล่ะ

"มึงอยุดทำท่าทำทางทุเรศแบบนั้นสักที คิดว่ามันเข้ากับเบ้าหน้ามึงมากมั้งไอ้เ-ี้ยชิน" พอบ่นเสร็จไอ้ปังมันก็หันมาทางผม"และมึงไอ้ต้าใช่มั้ย"

"อ. .อืม" "ฝากดูแลไอ้ชินด้วยถึงมันค่อนข้างจะน่ารำคาญไปบ้าง ปากหมาหนักด้วยแต่เชื่อเถอะมันเป็นคนดีแบบที่ไม่น่าเป็นได้ เพราะงั้นกูฝากดูแลด้วย"

"ไม่รับปากนะแต่จะดูให้" "แค่นี้ก็พอขอบใจ" ก็เป็นเพื่อนที่ดีเหมือนกันนะเนี่ยที่อยู่กับไอ้หมาบ้านี่ได้อ่ะ "เดี๋ยว!!! " "อะไร" "ตะกี้พวกมึงชมหรือด่าที่กูเป็นคนดีแบบที่ไม่น่าเป็นได้อ่ะ" "แล้วแต่มึงจะคิด" ไอ้ชินมันก็บ้าตามยืนคิดนั่นแหละจนเพื่อนเดินไป

"ไอ้เหี้ยมึงด่ากู!!! มึงก-" "อ้าว . . ไปไหนกันหมด" "กลับบ้านดิถามได้สอบเสร็จแล้ว" "เอ่อ. .จริงว่ะ" "งั้นกูกลับหล่ะบายต้า"?มันสนิทกับกูตอนไหนว่ะ ช่างเถอะผมยักไหล่แบบไม่ใส่ใจเท่าไหร่แล้วเดินออกมารอรถแฟนต้าพี่ชายผม

เมื่อรถของพี่แฟนมาถึงผมก็กำลังเปิดประตูเพื่อขึ้นรถดันมีเสียงหนึ่งที่ยังคงตะโกนแบบหน้าไม่อายอยู่ "เดี๋ยวไอ้ต้ารอด้วยยยยยย" " อะไรอีก" "กูขอติดรถด้วยนะ ok,ป่ะ พอดีกูทำกุญแจรถหายหน่ะ ขอบคุณที่ให้กูติดรถไปด้วยนะต้า" ห๊ะ!!!

ผมยังไม่ทันได้พูดสักคำมันดันโดดขึ้นเบาะด้านหลังรถแล้วพูดด้วยตัวเองเสร็จสัพ ส่วนไอ้พี่ชายอ่ะนะมันใส่หูฟังฟังเพลงสนซะที่ไหน ผมเลยปล่อยเลยตามเลย

"แล้วบ้านมึงอยู่ไหนหล่ะ" "อยู่ตรงข้ามกับบ้านมึง" !!!"จริงดิ" "กูจะโกหกเพื่อ" "แล้วทำไมกูไม่เห็นมึงเลยว่ะ" "อาจจะคลาดกันมั้ง" "แล้วอีกอย่างกูห่างกับมึงหนึ่งปีช่วยเรียกกูว่าพี่ด้วยครับน้องตาต้า" "ห่างกันแค่ปีเดียวกูไม่นับ"

เปี๊ยะ!!!

"โอ๊ยยย" " มันเจ็บนะไอ้เ-ี้ย" อยู่ดีๆมันก็ดีดหน้าผากผมดังเปี๊ยะ ดูดิหน้าผากแดงหมดเลย "เรียกว่าพี่ดีๆแล้วจะไม่เจ็บตัว" "อ. . พี่ชิน" เล่นขู่ซะน่ากลัวเลย เอ๊ะ!!! แล้วผมตะกลัวทำไมเนี่ยผมเคยชนะไอ้พี่ชินนั่นนะ งงกับสมองตัวเองแฮะ ใช่เพราะเป็นรุ่นพี่ไง รุ่นพี่

เอี๊ยด!!!

เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ที่รถจอดสนิทสงสัยคุยกับพี่ชินเพลินไปหน่อย แต่รถแม่งเบรกแรงชิบหาย ตอนขับมาเนี่ยพี่กูมันแหกไฟแดงมารึเปล่าว่ะ กูระแวงนะเนี่ย ตำรวจจะตามมามั้ยเนี่ย ยิ่งช่วงนี้ตำรวจไว้ใจไม่ได้ไม่ได้แตกต่างกับขโมยเล๊ยยย กูระแวงนะเนี่ยไอ้พี่เอ๊ยยยย

และดูเหมือนมันพูดจริงว่าบ้านมันอยู่ตรงข้ามบ้านผมไปจริงๆด้วย เมื่อกลับมาถึงบ้านผมก็ขึึ้นห้องไปเตรียมของสำหรับเข้าค่ายละลายพฤติกรรมเสร็จสัพแล้วจึงนอนพักผ่อนเอาแรง

เมื่อหัวถึงหมอนตาต้าก็หลับเป็นตายแบบถึงบ้านจะไฟไหม้ก็ยังไม่รู้ตัวเลย เพื่อเตรียมตัวตื่นเช้าไปเข้าค่ายพรุ่งนี้

" ฝันดีนะตัวแสบ"

เสียงพูดจากที่ไกลแสนไกลลอยตามลมมาเพื่อบอกฝันดีเด็กดื้อของเขาที่ชอบหาเรื่องไปทั่วอย่างไม่ระวังตัวเองเลย ว่ามีพวกเหลือบไรจ้องจะจับกินอยู่ แต่ไม่เป็นไรเมื่อเขาอยู่ด้วยทั้งคน

เมื่อบอกฝันดีเด็กดื้อของเขาแล้วหน้าต่างที่ถูกเปิออกมาด้วยเจ้าของห้องก็ปิดลงอย่างเงียบเชียบดูกลมกลืนไปกับท้องฟ้ายามเย็นสีส้มน่ามองเป็นกิจวัฒประจำวันของคนตัวสูง . . . . .