♥️ซือฟาง อายุ17เพศชาย เป็นเกอกลิ่นฝน อ่อนเเอ เเข็งเเกร่งไม่ยอมใคร สนมคนที่3จากแคว้นหยิงผู้ที่ซึ่งไม่ได้รับควาใส่ใจจากฮ่องเต้สามีของเขา เมื่อก่อนเป็นคนอ่อนเเอเพราะรักสามี แต่อยู่มาวันนึงตัดสินใจรักตัวเองจนกลายมาเป็นคนที่ไม่ยอมใคร ดื้อดึง และพยายามจะหย่ากับสามี

"หึ..ในเมื่อท่านไม่รักข้าก็หย่ากันซะทีเหอะ"

♥️จ้าวหวังฮาน อายุ23 อ่อนโยนกับคนที่รัก ฮ่องเต้ผู้ปกครองแคว้นหยางมีสนม3คน สนมเอก1คน สนมรอง1คน และซือฟางสนม3ซึ่งเขาไม่สนใจเลยเพราะ หน้าตาไม่งามเทียบเท่าสนมเอกเเละรอง เเถมยังมีนิสัยอ่อนเเอหน้ารำคาญ จึงไม่สนใจ แต่พอซือฟางจะหย่าตนเองกับกลายเป็นคนครั่งรักซะงั้น

"....ไม่..... "

ฝูเหนียน อายุ19 สนมเอก มีมารยาร้าย เพศหญิง

"เหอะ...พระสนมสามอย่าหวังให้ฝ่าบาทรักเลยหน้าตาน่ารังเกลียดอย่างเจ้านะ"

เปาหลัน อายุ21เป็นเกอกลิ่นดอกท้อ ทำตัวอ่อนเเอแต่จริงๆเป็นคนขี้โกหก ชอบเรียกร้องความสนใจ เพศชาย

"ฝ่าบาทคืนนี้มานอนกับกระหม่อมนะพะย่ะค่ะ"

♥️ซือเยียน ร่างปลอมตัวของซือฟางเพื่อออกมาเล่นนอกวัง

"ชวู่..อย่าเรียกข้าด้วยชื่อนั้นสิ ข้าชื่อซือเหนียนนะ"

ฝวงเหย รัชทายาทแคว้นชิง สหายรักของซือเยียน

"555ซือฟาง เจ้าแต่งหญิงเข้าดีนี่"

"ฝ่าบาทให้พระสนมทั้ง3ไปรวมตัวที่ห้องโถงน้ำชาวังหลัวพะย่ะค่ะ!"เสียงทหารผู้หนึ่งตะโกนเสียงดังเพื่อปลุกให้พระสนมทั้ง3ตื่น ซือฟางนั้นตื่นตั้งแต่เช้าแล้วจึงรู้ข่าวก่อนคนอื่นนางกำนัลนำเสื้อผ้ามาให้ เขาจึงแต่งตัวเสร็จนานแล้ว

ซือฟางสวมชุดสีฟ้าดูสะอาดตา ผมสยายจนถึงบั้นเอว ด้านบนมัดเป็นหางม้า ปักปิ่นสีมรกตประจำตระกูลซือ ดวงตางามสีน้ำตาลเป่งประกายงดงาม ริมฝีปากสีแดงเข้มรูปกระจับ

"จินหมิง..ข้าไม่อยากไปเลย"ร่างบางบอกกับผู้ดูเเลของเขาจินหมิง "มิได้หรอกเพคะพระสนม..วันนี้เป็นโอกาสที่ท่านจะได้บอกความในใจนะเพคะ เป็นโอกาสที่ท่านจะได้ในสิ่งที่ท่านต้องการนะเพคะ"จินหมิงกล่าวกับผู้เป็นนาย

"ก็ได้.."ซือฟางทำหน้าตาเศร้าสร้อย"ไปได้เเล้วเพคะ"จินหมิงรีบดันผู้เป็นนายออกนอกตำหนัก

.

.

โถงน้ำชาวังหลัง

มีผู้คนมากมายมาที่นี่เพื่อมอบของกำนัลให้แก่พระสนมเนื่องในโอกาสครบรอบงานพิธีสมรส ถ้านับปีนี้ก็จัดมา3ปีได้แล้วมั้ง ซือฟางกวาดตามองรอบรอบ 'เหมือนพระสนคนอื่นยังไม่มา'

ยืนคิดอยู่สักพักก็มีชายคนนึงเดินมาพาซือฟางไปประจำที่ของตัวเอง นั้นก็คือที่นั้งที่เทียบเท่ากับขุนนางไม่สิที่นั้งของขุนนางเลยแหละเพียงแค่สูงกว่านิดเดียว ผิดกับที่ของสนมคนอื่นที่ นั้งข้างฮ่องเต้อะไรนั้น

เหอะ รำเอียง เวลาผ่านไปไม่ถึงครึ่งชั่วยาม*ฮ่องเต้เเละพระสนมทั้งสองก็เดินมานั้งด้วยกัน

'หึสงสัยเมื่อคืนจะหนักสนมรองขาสั่นเลยแหะบานไหมนั้น'ซือฟางคิดในใจ ก่อนจะลุกขึ้นทำความเคารพสามีตัวเอง "ถวายบังคนฝ่าบาทและพระสนมทั้งสอง"พระสนมทั้งสองเองก็ยิ้มให้

'ยิ้มแบบเสเเสร้ง ข้าไม่ต้องการ' "เชิญนั่งที่"หวังฮานเอ่ยพร้อมประคองภรรยาเอกและรองนั่งข้างๆ

"เอาหละมีใครจะให้อะไรพระสนมก็รีบๆเถิด ข้าจะได้ให้บ้าง"หวังฮานเอ่ยทำสีหน้านิ่งเฉย "กละหม่อมมีนามว่าหลินเย่มาจากเเคว้นร่วนพะยะค่ะ

ของที่ข้านำมาคือปิ่นหยก100ปีประดับเพรชที่เหลือเพียงอันเดียวในใต้หล้า นำมามอบให้กับสนมรองพะยะค่ะ"หลินเย่ขุกเข่าลงเพื่อให้สนมรองมารับของกำนัลจากเขา "ขอบใจเจ้า มันช่างงดงามเสียจริง"สนมรองยิ้มให้หลินเย่และกลับตัวไปนั้งที่ คนต่อไปที่ก้าวออกมา เรื่อยๆต่างมอบของกำนัลให้แค่สนมเอกและรองเท้านั้น ส่วนของเขาหนะหรือเหอะ ไม่มีหรอกมันก็เป็นแบบนี้ทุกปี พอถึงวันคบรอบแต่งตั้งสนม เขาก็จะเป็นคนเดียวที่ไม่ได้รับ จนเหล่าขุนนางพากันหัวเราะเยาะ 'ช่างเถอะข้าชินแล้ว' เวลาผ่านไปนานสองชั่วยาม*ผู้คนให้ของขวัญกับสนมกันเสร็จแล้ว สนมสามเหมือนเป็นเพียงแขกร่วมงานมิใช่สนม "พระสนมเอ-"ฮ่องเต้ยังพูดไม่จบก็มีเสียงหนึ่งมาแทรก

"เดี๋ยวก่อนพะย่ะค่ะ ข้ามีของกำนัลให้พระสนมพะย่ะค่ะ"เสียงของขุนนางคนหนึ่งตะโกนขึ้น

"มีอะไรเร็วๆ"สนมเอกเอ่ย

"มีคนผู้หนึ่งให้ข้านำของสิ่งนี้มามอบให้พระสนมสามพะย่ะค่ะ นี่คือเครื่องดนตรี กู่ฉิน เเละกระบี่หลิ๋นเป๋ย(สายฝน) สองอย่างนี้สามารถถ่ายทอดพลังปราณได้ จึงสามารถใช้เป็นอาวุธได้นะพะย่ะค่ะ"

"ห๊ะ...ให้ใครนะ"สนมรองเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าตกใจสนมเอกและซือฟางเองก็เช่นกัน "พระสนมสาม ซือฟาง พะย่ะค่ะ" ทุกคนในหอต่างตะลึงเพราะว้าปกติงานทุกปีซือฟางจะเป็นคนที่ไม่มีของกำนัลมาให้ "หา..ใครให้ข้ากัน"ซือฟางเอ่ยขึ้น"เอ่อ...เขาบอกว่าเป็นแม่ทัพแควินชิงพะย่ะค่ะ " นี่ยิ่งทำให้คนในหอตกตะลึงทำไมแม่ทัพแคว้นชิงต้องให้เขากันหละ "มาทำพิธีต่อกันเถอะ เริ่มจากเจ้าเลยสนมสาม เจ้าต้องการอะไรหรือไม่" ฮ่องเต้ถาม"ถ้าข้าขอมิใช่อย่างทุกปีหรอ"ทุกปีที่เขาขอคือความรักและความเอาใจใส่จากเขาและเเน่นอนพอขอเขารับปากแต่ไม่ทำตาม"ข้าสัญญา"เค้าเอ่ยสั้นๆ "ฝ่าบาทหย่ากันเถอะ"

"ห๊า!"สิ่งที่ซือฟางเอ่ยไม่ใช่คำร้องขอความรักอย่างทุกปีแต่กลับเป็นตัดขาดความรัก"ข้างปรึกษากับท่านพี่และท้านพ่อเเล้วพวกเขาเห็นด้วย" ซือฟางเอ่ยต่อ"ข้าิยู่ที่นี่ถึงจะสบายก็จริงแต่ข้ารู้สึกเหมือนเป็นเพียงแค่แขกเท่านั้น ท่านเองก็รมิสนใจข้านี่จะเก็บข้าไว้ทำไมหย่ากับข้าดีกว่าหรือพะย่ะค่ะ"

สนมเอก สนมรองตาโต

แล้วนับอะไรกับฮ่องเต้ที่ถูกภรรยาขอหย่าต่อหน้า แของเขาค่อยๆเปลี่ยนเป็นโกรธแล้วตะโกนว่า "เหวินชิง พาสนมสามไปที่เรือนเดี๋ยวนี้ นำของกำนัลไปด้วย" "ขอรับ"เหวินชิงตอบรับ เหวินชิงคือ องครักษ์ของ จ้าวหวังฮานที่คอยปกป้องฮ่องเต้อยู่ตลอด "ปล่อยข้านะ..อ๊ะ..ท่านไม่รักข้าแล้วจะเก็บข้าไว้ทำไม..นี่ ...นี่!"ซือฟางโวยวายก่อนจะโดนลากตัวกลับเรือน "เหนียนเอ๋อ หลันเอ๋อ พวกเจ้ากลับไปที่เรือนก่อนข้าขอจัดการเรื่องนี้ก่อนเรื่องของกำนัลพวกเจ้าบอกนางกำนัลเดี๋ยวให้พวกนางจัดหาให้"หวังฮานเอ่ยกับสนมเอกเเละรองของเขาอย่างนุ่มนวล "เพค่ะ/พะย่ะค่ะ"ทั้งสองคนเอ่ย เเละเดินออกไปด้วยสีหน้ารับหลังฮ่องเต้ที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และความเกลียดชังซือฟาง

.

.

ตำหนักเหล่าเชี่ยหลง

"อาเยี่ยม..ไหนบอกข้าจะได้ของตามที่ข้าต้องการนี่เหตุใดข้าถึงหย่าไม่ได้เล่า"ซือฟางกล่าวด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย แต่ก็ไม่ได้รับคำตอบจากนางกำนัลของเขา "อ๊ะ..จริงสิ..นี่ท่านองครักษ์นำกู่ฉินมาให้ข้าที" ซือฟางเอ่ยกับเหวินชิง

"พะย่ะค่ะแล้วกระบี่หละพะย่ะค่ะ""เอาไว้ทีหลังดีกว่า"

เหวินชิงหยิบของที่ซือฟางต้องการมาให้ ซือฟางรับและค่อยๆเเกะผ้าที่คุมกู๋ฉินอยู่

กูฉินสีขาวสลักลวดลายปลาคราฟสองตัวเป็นสัญลักษ์ของแคว้นชิงมีหกสาย ซือฟางลองดีดดูหนึ่งสายเสียงของมันนุ่มละมุนมาก แต่สักพักบนพื้นบริเวณที่เขานั้งก็มีน้ำพรุดจึ้นมาจากพื้นไม่ลึกนักประมาณข้อเท้าคนยืนได้ "เอ่อ...เหวินชิง..ท..ทำไมมีน้ำหละ"ซือฟางถาม"กู่ฉินเป็นสิ่งที่สามารถส่งความรู้สึกได้ถ้าท่านเล่นมันแบบแรงก็จะเกิดการโจมตีศัตรูเมื่อสักคู่ทานเล่นมันอย่างอ่อนโยนจึงกลายเป็นสิงที่ทำให้จิตใจสงบได้พะย่ะค่ะ

กู่ฉินของแคว้นชินเป็นจิตวิญญานของน้ำจึงมีน้ำพระย่ะค่ะ"เหวินชิงอธิบาย ซือฟางพยักหน้าเข้าใจ

"แล้วน้ำมันจะล้นไปถึงข้างนอกไหม เหวินชิงส่ายหัว"ไม่พะย่ะค่ะ ท่านสามารถควบคุมระยะได้พะย่ะค่ะ" "งั้นเจ้าอยู่ฟังข้าเล่นนะ"ซือฟางเอ่ย"พะย่ะค่ะ"

ซือฟางค่อยๆบรรจงดีดกู่ฉินย่างอ่อนโยนในน้ำที่เกิดจากพลังกูฉินมีปลาเพิ่มเข้ามาเป็นปลาคาร์ฟสองตัวสีฟ้าโปร่งแสงว่ายวนอยู่ที่ตรงซื้อฟาง ใบหน้างดงามของซือฟางหลี่ตามองกู่ฉินด้วยความพอใจ ปากสีแดงทรงกระจับยิ้มอย่างอ่อนโยน การกระทำของซือฟางปรากฏอยู่ในสายตาของหวังฮวง

"ซือเอ๋อ" เสียงที่คุ้นเคยทำให้ซือฟางชะงัก น้ำและปลาหายไปอย่างรวดเร็วเนื่องจากซือฟางเสียสมาธิ เหลือไว้เพียงเสื้อผ้าของซือฟางที่เปียก

"ฝ..ฝ่าบาท"ดวงตาของซือฟางเบิกโพรก อะไรนะเมื่อกี้หวังฮวนเรียกเขาว่าอันใด ซือเอ๋อหรือเขาหูฝาดหรือ

"เหวินชิง ออกไป" หวังฮวนกล่าว "พระย่ะค่ะ"เหวินชิงคำนัพ เเละเดินออกไป "ซือเอ๋อ..เจ้าอยากหย่ากับข้าหรือ" ซือฟางไม่ตอบ หวังฮวนค่อยๆสอดมือโอบเอวซือฟาง "ท่านจะทำอะไร"

"ข้าไม่ยอม"

...

...

...

...

คนเขียน: งงไหมคะแหะนี้เป็นนิยายเรื่องแรกของจูนะคะอาจจะงงบ้างก็ขออภัยด้วยนะคะ