กริ่ง!!!!!

"เลิกเรียนได้"ครูสมชายได้เก็บกระเป๋าและพร้อมบอกทุกคนนักเรียนในห้องว่า

"อย่าลืมไปรับน้องเย็นของวันนี้ด้วยนะปี4"

พอเสร็จแล้วครูเขาก็ไปพร้อมกับสำภาระที่เอามาเรียนในวิชาเทคโนโลยีของวันนี้

"นี่นี่เมษาวันนี้แกไปด้วยป่ะ"เบลถามฉันก่อนที่จะเอาสมุดบันทึกและสมุดหนังสือต่างใส่วนกระเป๋าผ้า

​​​​​​ตัดมาปัจจุบัน

กริ่ง!!!!!!

"นักเรียนทุกคนวันนี้พอแค่นี้เลิกเรียนได้"

ครูสมชายก็เก็บของสำภาระต่างๆเสร็จก็ออกหน้าห้องทันที

"เม"

"เมษา"

"เม"

"เมษาตื่น!!!"  //เขย่าตัว

"เฮือก!!!!"ชั้​นตื่นมาด้วย​​​​ความความตกใจ

"ไอ้เมมึงคิดถึงโรงเรียนวิทยาไอณรินอีกหรอ"

เพื่อนมันก็ทำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่าต้องกลับบ้านได้แล้ว

"เอ่อ...เลิกเรียนแล้วหรอ"ชั้นถามเพื่อนไปด้วยความสงสัย

"วันนี้มึงต้องเลี้ยงข้าวให้กู"เบลพูดก่อนที่จะไปชี้หาตนเอง

"มึงแดกเยอะกว่ากูอีกอีเบลทำไมกูต้องเลี้ยงข้าวให้มึงอ่ะ"ชั้นถามเพื่อนไปด้วยความโทสะ

"ค่าปลุกจ้ะ"

แชท  เฟส : กิติญาณี   พระจันทร์ติญา

[เบล]:มึงเลี้ยงข้าวให้กูหน่อยก็ได้

[เมษา]:มึงก็จะหลอกกินฟรีจากกูใช่ป่ะ

[เมษา]:แล้วมึงอยู่ไหนเนี่ย

[เบล]:กูอยู่สวนสนุกเคลื่อนที่

[เมษา]:ไอ้พื้นที่ตรงนั้น

[เบล]:พื้นที่โรงเรียนเก่ามึงไงจำไม่ได้หรอ

[เมษา]:มึงรอกูอยู่นั้นแหละ

ณ  ร้านแห่งหนึ่ง เวลา 20:09

"เมื่อไรมันจะมาวะ?"เบลเพื่อนเมษาบังเอิญเจอพี่การินและพี่ลัล

"อ่าว..น้องเบล"พี่แกทักไอ้เบลสักก่อนที่นางจะชักถาม

"อ่าวมึงอยู่นี่เองแฮ่กๆๆ"ฉันเหนื่อยมากๆกับการหา(ของ)เพื่อน

ก่อนที่ฉันจะหันหลังไปทักสวัสดีไอ้พี่ติดยากับพี่แม่มด

"สวัสดีค่ะพี่การินสุดสวยและพี่แม่มดน่ารักนะคะ"เมษา

"อย่าชมอย่างงั้นสิพี่เขินนะเม"พี่ลัลตอบกลับมาหาฉัน

"นี่!!!ยัยแม่มดน้อยเลิกพูอย่างนั้นได้แล้วนะ"

พี่การินเริ่มโว้ยวายก่อนที่พี่ลัลตบหัวไปหนึ่งที

"อ่าวอาจารย์เชียรสวัสดีค่ะ"ไหว้อาจารย์ที่เดินมาทางพวกชั้น

"สวัสดีครับคุณการินกับน้องเมนะครับ"อาจารย์แกก็กล่าวทักทายเหมือนเปิดงานโอวาท

"ไอ้เมษาไปร้านคาเฟ่กัน"เบล

"ให้พวกพี่กับอาจารย์ไปด้วยสิ"พี่ลัล

"ไปนั่งคุยกับผมแค่สองต่อสองนะครับคุณการิน"จู่ๆอาจารย์เชียรก็เอาหน้ามาใกล้ๆพี่การินสุดสวย

"ไปร้านคาเฟ่เหมียวเปิดใหม่กันมั้ย"เบล

"ไปสิ/งั้นไปกัน"พี่ลัลกับชั้นและ.....คู่รักคู่กัด

"เอาหน้าของแกออกไปนะไอ้ศาสดาปาหี่"

พี่การินโว้ยวายอีกแล้ว

"5555+"เชียรหัวเราะความน่ารักของการินส่วนกาินก็หน้าแดงแถมน่ารักซะด้วย

"จารย์จะจีบอีกนานมั้ย/แหมๆๆรักกันก็ไม่บอก"ทุกคนแซวการินใหญ่เลย

"///-///"การิน

ณ   ร้านคาเฟ่ที่พึ่งเปิด

"ฉันพึ่งรู้นะว่าแกเปิดร้านคาเฟ่ด้วย"เบลพูดชม

"เอาล่ะเข้ามาสิพวกพี่และอาจารย์"พอทุกคนเข้ามาในร้านเกือบทุกก็ปิดประตูร้าน

"อืมๆ"แปลงร่างกายเป็นแม่มดสูง 149  

"ยินดีต้อนรับ"เม

"ฉันเป็นแม่มดจ้ะ"

"ห๊ะ/เอ๋/อะไรนะ"ทุกคนอึ้งกันใหญ่ยกเว้นเพื่อนฉันนางเป็นคนเลี้ยงฉันเองแหละ

"ทุกคนนี่คือร้านคาเฟ่ของแม่มดมักจะเปิดตอนกลางคืน หุๆๆ"เบลก็เป็นแม่ผีที่ตายไปเมื่อ 8 ปีก่อนเพราะนางเล่นของ

"เหมือนของเข้าอีกแล้ววว"เมษาปวดจิตกับคนโดนของเข้าจริงๆ"ฉันล่ะเบื่อ"เด็กสาวเดินมาเอาเค้กที่วางมาเสิร์ฟให้หญิงสาวที่เป็นรุ่นพี่

"ขอบใจจ้ะ"หญิงสาวในชุดโรงเรียนนิศาพาณิชย์ได้กล่าวขอบใจจากใจจริง

"กูไม่ได้ของเข้าไอ้แม่มด"เพื่อนสาวเริ่มตอบอย่างเกียวกาด

"พี่การินสุดสวยเอาไรป่าว"เด็กสาวในชุดแม่มดพร้อมถามพี่ชายหน้าตารูปร่างเหมือนผู้หญิงแต่ด้วยใบหน้าคมตาสีดำมันช่างสวยยิ่งนัก

"ขอกาแฟเย็นแล้วก็จะเรียกอะไรก็เรียก"พี่ชายผู้ที่ชื่อว่า การิน นั้นเขาเริ่มสบอารมณ์เท่าไหร่นักที่เด็กสาวพูดคำว่า “สุดสวย” มันทำให้เขียนและเขาไม่สบตากันอย่างยิ่ง

"เบลพี่การินเขาขอกาแฟเย็นที่หนึ่ง"เด็กสาวได้รับออเดอร์ก่อนที่เด็กสาวหันหลังพร้อมสั่งเมนูที่รุ่นพี่สั่งในออเดอร์

"นี่น้องเมษาแล้วน้องมีอาชีพอะไรในโลกแม่มดหรอจ้ะ"พี่สาวหันมาถามเด็กสาวที่กำลังรอของไปเสิร์ฟ

"เออ..เป็นหมอขายยาค่า"เด็กสาวหันหน้ามาที่โต๊ะที่พี่สาวอยู่พร้อมตอบกลับไปอย่างเขินอายและยิ้มแห้งๆเพื่อกลบเกลื่อน

"นี่เบลเสร็จยังอ่ะ"เมษาถามกลับพร้อมมีอาการที่จะรีบเหมือนจะรีบปิดร้าน

"ได้แล้ว"เบลตอบกลับพร้อมเอากาแฟเย็นกับชาร้อนหอมๆที่กลมกล่อง

หลังจากนั้นเด็กสาวไปเสิร์ฟอย่างรีบร้อนก่อนที่ทำออเดอร์ที่พวกการินเสร็จ

เมษากับเบลมานั่งด้วยเพราะมีอะไรจะถาม

"อาจารย์เชียรค่ะแล้วอาจารย์มาจากที่ไหนหรอค่ะ"เด็กสาวถาม

"ลองย้อนอดีตกันไหมครับคุณการิน"ผู้เป็นอาจารย์ถาม

"ก็เอาสิ"ฉันอยากรู้ว่าอาถรรพ์มันเป็นอย่างไรหึๆๆ"พี่ชายที่มีผ้าพันมืออยู่ข้างซ้ายพร้อมกับเสียงหัวเราะที่หน้าสะอิดสะเอียน

"เตรียมของเสร็จแล้วไปกันเลย"เด็กสาวเก็บของเสร็จมาพร้อมกับแมวและยากับเคียวคล้ายๆไม้เท้า

ของๆน้อง

"อาจารย์เปิดการย้อนเวลาได้ไหม"ฉันรีบๆถามไปที่เชียรสีหน้าเขาตอนนี้ก็ยังยิ้มระรื่นใจ

"ยิ้มอะไรไอ้ศาสดาปาหี่เอ้ย"การิน

"ไปแค่สามคนนี้แหละ"ฉันไม่อยากให้แม่เบลกับพี่ลัลไปเจ็บตัวแหละโดนของเข้าอีก

"ฮือ/ไปกันได้ยังอยากสนุกแล้ว"ดูสีหน้าเชียรยัง ...ยังอีกมึงยังยิ้มได้เหมือนอืมอีกเดี๋ยวมึงโดน

ส่วนเจ้การินก็ยังบ้าอาถรรพ์เหมือนไอ้เด็กติดยาเอ้ย

"เอาล่ะนะ"

"กลไกลกาลเวลาจงย้อนไปพ.ศ 2173"

แสงและเสียงกลายเป็นสีขาวหมดภาพจู่กับกลายเป็นป่า

ตัดไปที่เนตร

"แฮ่กๆๆนี่เธอช่วยบอกทางเราหน่อย"มีเด็กชายคนหนึ่งเขาไม่รู้ว่าชะตาของตนเองจะเป็นเช่นไร

"ฮิ...ฮิ...ฮิ..."เด็กสาวน้องผ้าโจงกระเบนสีไม้ได้โบกมือเพื่อหลอกว่ามาทางนี้ก่อนที่จะรู้ตัวอีกที

"แว้กกกกก"เด็กชายได้จับที่หน้สผาก่อนที่มองข้างและจะตกหน้าผา

"นะโมพุทธายะ  จงปกปักษ์รักษา  คล้าวคลาดมรณา"มีเด็กผมสีได้ท่องคาถาก่อนที่จะรับตัวเด็กชายสีฟ้าเอาไว้

"ยะฮู้!!!!"เด็กชายกระโดดตีลังกามาด้านหลังและตัดหัวทิ้ง

"กริ๊ดดดด"เด็กสาวน้องผ้าโจงกระเบนสีไม้ได้ถูกลูกเจ้าเมืองที่เป็นเด็กชายฆ่า

"ข้าไอ้คงเจ้าบุตรแห่งเจ้าเมืองเหนือฆ่าผีพารายกนะซิบได้อีกตัวอีกตัวจ้า~🌸"

"หนวกหูจริง💢"

ตัดมาที่เชียร

"จารย์ที่นี่น่ะหรอ"เด็กสาวถามแต่ก็ไม่คุ้นชินกับสถานที่ในเมืองไทยซะเท่าไหร่

"ใช่แล้วแต่เรียกอาจารย์ว่า “เชียร” พอไม่งั้นโดนสงสัย"ผู้เป็นอาจารย์ก็ได้ตอบกลับอย่างเย็นชาเพราะตอนนี้อาจารย์กลายเป็นเด็ก 14  ปี

"นี่น่ะหรอภาคี"เด็กหนุ่มที่ชื่อว่า การิน ได้ถามกลับศาสดาปาหี่

"เริ่มแล้วนะ"

1

2

3

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

ทิ้งให้เป็นปริศนาต่อไปนะฆร่ะ

"นี่มัน....ซากผีพรายกระซิบ"เด็กคนใดคนหนึ่งในกลุ่มพูดขึ้นมา

"รู้จักผีพรายกระซิบสินะ""ฉันชื่อ เชียร  ผู้สมัครสอบแห่งภาคีธรรมอาถรรพ์"เด็กหนุ่มเริ่มแนะนำตัว

"นี่นาย..ทำยังงั้นทำไม"เด็กหนุ่มที่โกรธคนข้างหน้ามีผมสีแดงเพราะทำลูกแก้ว

วิ้งๆๆ

"ลูกแก้วกำลังส่องแสง"

"ลำแสงพุ่งไปทางนั้น"

"ตามลำปสงนั้นไปเร็วการสอบจบแล้ว"

"รับไปเร็ว"

"การสอบจบแล้วรีบไปเร็ว"

.

.

.

.

.

.

.

"แสงนำพาเรามาถึงที่นี่"นี่น่ะหรอคุ่มประสานไสย"เด็กชายเจ้าบุตรแห่งเจ้าเมืองเหนือมีลักษณะพร้อมจะเสียสละทุกอย่างเพื่อพวกพ้อง

"แปลว่าทุกคนที่นี่คือ“ผู้สอบผ่าน” "

.

.

.

"ฝั่งของภาคีดูเหมือนจะยังไม่มา"เด็กชายผมแดงมัดผมสายสีเขียวได้รอภาคีจะรับตัว"จะได้มีเวลาพักสักหน่อย"ชายหนุ่มผมแดงนั่งอย่างสง่างาม

"นี่นายทำอย่างนั้นทำไม"ชายหนุ่มบุตรเจ้าเมืองเหนือได้กล่าว

"ก็นั่งพักสิ"ชายหนุ่มผมแดงผมตอบกลับ

"ไม่ใช่อย่างนั้น"เด็กชายผมน้ำตาลหรือเจ้าบุตรแห่งเมืองเหนือ

"อาจารย์!!!!เชียร!!!!"เด็กสาวเป็นบุตรของซาตานกับพระเจ้าและเด็กเป็นคนควบคุมกาลเวลาได้อีกด้วย

เด็กสาวมีออร่าสดใสน่ารักมีความสวย

"สวย,น่ารักชิบ"ทุกคน

"ไม่รอเลยนะไอ้บ้าศาส----"โดนปิดปากทั้งสองคน

"เห้อ....เรียกเชียรเหอะเดี๋ยวคนสงสัย"เด็กชายผมแดงนั้นเหนื่อยใจกับทั้งสองคนนี้

"เอ๊ะ..นายมีเพื่อนด้วยหรอ"เด็กหนุ่มผมน้ำตาลมึนงงเล็กน้อย