เมื่อยามถือกำเนิดออกมาก็ถูกคนใจทรามลักพาตัวออกจากวัง ไม่พอยังคิดอาจหาญฆ่านางให้ตาย แต่สวรรค์มีตา ด้วยพรที่นางขอมาก่อนจะมาเกิดใหม่ มิติพิเศษเมื่อรู้ว่านายตนมีภัยจึงดึงร่างทารกน้อยหายเข้าไปในมิติ องค์ทั้งสามเมื่อเห็นเด็กน้อยหายไปก็ปลัวความผิดจึงได้กับไปโกหกนายตนว่าฆ่านางแล้ว เรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อติดตามชมเด้ออ

13ปีผ่านไป.....

ภายใต้แสงจันทร์ยามดึก ภายในตำหนักของผู้เป็นใหญ่แห่งแคว้นจ้าว มีร่างบางของดรุณีน้อยวัยสิบสามหนาว นั่งเม่อมองตำหนักนั้นอย่างใจลอย

ก่อนนางจะถอนหายใจออกมา

"นานเท่าใดแล้วหรือพี่ฟ่างเซียน" เด็กน้อยเอ่ยถามพี่เลี้ยงสาว(มังกรสาว) ที่หลบอยู่ในเงามืด

"ใกล้จะเช้าแล้วเจ้าค่ะคุณหนู" ร่างบางหน้าตางดงามหยาดเยิ้มเอ่ยพล่างมองสีหน้าของผู้เป็นนายอย่างห่วงๆ

เด็กสาวตรงหน้าถูกนางเลี้ยงดูมาตั้งแต่เด็กๆ เพราะเด็กสาวคนนี้เป็นทั้งเจ้านายของมันและเป็นทั้งเจ้านายของแดนสวรรค์

"ถ้าคิดถึงทำไมไม่แสดงตัวละเจ้าคะ"

"่มันไม่ง่ายหรอก และตอนนี้ข้าก็ไม่รู้ว่าสตรีนางนั้นต้องการอันใด ถึงได้เข้ามาแอบอ้างว่าเป็นธิดาของท่านพ่อท่านแม่ แต่ข้าว่ามันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่ๆ!" เด็กน้อยพยักหน้าให้กับความคิดตนอย่างรั้วๆ

"เช่นนั้นยิ่งต้องรีบแสดงตัวเพคะ ตอนนี้พระองค์ก็แข็งแกร่งมาก มีทั้งกองกำลัง มีทั้งไพ่ตาย มีอำนาจทุกอย่างในสามแคว้น ทำไมยังไม่แสดงตัวเพคะ"

มีอำนาจแล้วเช่นไร

อำนาจหรือ หึ นั่นมันเพราะมีคนทำให้นางต่างหาก แต่ถ้าจะให้วัดกันจริงๆ นางไม่ได้เกรงกลัวผู้ใดเลย

เพราะนางเชื่อว่าคนทั้งใต้หล้านี้มีไม่กี่คนหรอกที่เป้นคู่ต่อสู้นางได้!

"พี่ฟ่างเซียนว่า ข้าควรจะจบเรื่องนี้ดีหรือไม่!" เรื่องชาติกำเนิดของนางนั้นผู้คนนั้นไม่รู้ด้วยช้ำว่านางเป็นคนตระกูลใด มาจากแคว้นไหน

รู้เพียงชื่อเท่านั้น แต่นั้นก็หาได้เป็นชื่อจริงๆที่ ทุกคนรู้ไม่ นายน้อยเว่ยนั้นแค่ชื่อที่นางใช่ปกปิด

ส่วนชื่อจริงๆ ของนางนั้นคือจ้าวเว่ยฮวาต่างหาก

"ข้าจะไปเยี่ยมองค์หญิงเหมยลี่ซะหน่อย หึหึ!" องค์หญิงเหมยลี่ที่นางเอ่ยคือคนที่มาอ้างตนว่าเป็นธิดาของฝ่าบาทที่หายสาบสูญนั้นเอง

เด็กสาวนางนั้นถึงขนาดลงทุนเปลี่ยนแปลงโฉมตนเองให้เหมือน เสด็จพ่อเสด็จแม่ของนาง

แต่ก็อย่างว่า ถึงจะมีใบหน้าคล้าย แต่ความรู้สึกย่อมไม่มีความผูกพัน ยิ่งเป็นมารดายิ่งแล้วใหญ่

ตั้งท้องลูกมาตั้งเก้าเดือนทำไมจะไม่รู้ว่าความรู้สึกมันต่างกัน แต่ที่ทั้งสองพระองค์ยังคงทนอยู่

เพราะคิดว่าเด็กสาวนางนั้นต้องรู้แน่ว่าองค์หญิงตัวจริงนั้นหายไปที่ใด!

พวกเขายังคงเชื่อว่า องค์หญิงตัวจริงยังมีชีวิตอยู่ และกำลังจะกลับมาเร็วๆนี้.....

.

.

"คุณหนูจะทำเช่นไรต่อเจ้าคะ!"

"ปล่อยข้าเดียวนี้นะ ไม่เช่นนั้นข้าจะบอกให้เสด็จพ่อตัดหัวเจ้า!" นี่ปากดีเกินไปแล้ว

"เจ้านะหรือจะทำให้เราหัวหลุด หึ บังอาจเกินไปหรือไม่" นางก้มมองเด็กสาวที่อายุเท่าๆ กับนางที่ตอนนี้ถูกมัดมือมัดเท้าติดกับเสาข้างเตียง

ตอนแรกก็ว่าแค่จะมาพูดและเจรจาถามแหละ แต่พอพูดกันไปมาเด็กนี้ดันวอนไปด่าพี่ฟ่างเซียนผู้งดงามว่าขี้เหร่ งานนี้จึงมีลงไม้ลงมือกันไปพอสมควร

"กริ๊ดดดดดด" เสียงกรีดร้องดังออกจากตำหนักขององค์หญิงเหมยลี่มีหรือทหารทั้งหมดจะไม่กู่กันเข้ามาดู แต่แล้วก็ต้องหยุดซะงัก เมื่อเจอว่าร่างบางสูงค่านั้นไม่มีเสื้อผ้า อาภรณ์ส้วมใสอยู่เลย

"มันเกิดอะไรขึ้น เหมยลี่!!" เมื่อฮองเฮาเข้ามาก็ถึงกับตกใจรีบหาผ้ามาคลุมร่างกายของนางไว้ ก่อนจะส่งสายตาให้สวามีตนให้คนไปตรวจดูรอบๆ แต่

"นางคงร้อนนะเพคะ เลยถอดเสื้อผ้านอนเล่น!" เสียงเล็กๆ ดังออกมาจากมุมหนึ่ง เรียกสายตาของเหล่าราชวงศ์ได้เป็นอย่างดี

"เจ้า! เจ้าเป็นใครกันเข้ามาที่นี้ได้เช่นไร" ฮ่องเต้ลี่เฉินเอ่ยพร้อมมองร่างเล็กที่นั่งไขว่ขาด้วยท่าทีสบายๆอยู่

"หม่อมฉันก็มาดูหน้าคนโกหกนะสิเพคะ"

"เจ้าพูดอะไรของเจ้ากัน เสด็จแม่ช่วยเหมยลี่ด้วยเพคะ พวกนางทำร้ายเหมยลี่!" เหอะ ทำร้ายหรือ ตบซะทีดีไหมเนี่ย

"เสด็จแม่หรือ เหอะ คุณหนูของข้านี่ ถึงเป็นองค์หญิงตัวจริง เจ้ามันก็แค่ลูกของนางกำนัลที่อยากยกตนขึ้นสูงเทียบเท่านาย ใช่หรือไม่ อิงหลาน!"

ควับ!!!

ทุกคนถึงกับหันไปมองเหมยลี่และนางกำนัลอิงหลาน นางกำนัลคนสนิทของฮองเฮา สตรีนางนั้นพูดมาคืออันใดกัน นางกำนัลคนนี้ไปเกี่ยวอะไรด้วย

แต่จะว่าไป.... องค์หญิงเหมยลี่และนางกำนัลคนนี้จะว่าไปก็มีส่วนคล้ายคลึงกันมากนะ ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิด

"ไม่จริง ข้าจะมีส่วนเกี่ยวข้องอันใดกับนาง ข้าคือองค์หญิงเหมยลี่ องค์หญิงแห่งแคว้นจ้าว! เจ้าอย่าพูดเช่นนี้กับข้า เจ้าตายซะเถอะ ทหารจับมันไปตัดหัว!"

ฉัวะ!!! กริ๊ดดดดด!!!!

"ถ้าพวกท่านไม่เชื่อก็เอาป้ายประจำราชวงศ์มาพิสูจน์กันเถอะ!" ฟ่างเซียนไม่ว่าเปล่านางจับแขนของเหมยลี่ที่จะตบคุณหนูของนางตัดทันที ขณะที่พูดก็ถือแขนที่ขาดออกของเหมยลี่ด้วย

มันจึงเป็นภาพที่น่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง

"เอ่อ....."

"ไปเอาป้ายหยกมา!" ฮ่องเต้ลี่เฉินเอ่ย

ไม่นานกงกงคนสนิทของฝ่าบาทก็ถือป้ายหยกมา ไม่รอช้า ฟ่างเซียนโยนแขนของเหมยลี่ให้กงกงทันที เมื่อได้หยดเลือดลงไป ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น ช้ำยังถูกพลังจากป้ายหยกทำให้เหมยลี่ที่ไม่มีสายเลือดอะไรบาดเจ็บสาหัสไปด้วย

"ทีเจ้าแล้ว" ฝ่าบาทเอ่ยและมองเด็กน้อยอย่างใคร่ควร

"ตามบัญชา"นางไม่เร่งรีบแต่ยกมือถึงมาก่อนจะกรีดมีดลงไป เลือดสดๆ ไหลออกมาต่อหน้าพวกเขา

แสงสีทองอร่ามส่องประกายออกมาจากตีวของเว้ยฮวา ทุกคนที่เห็นถึงกับตกใจปนดีใจ ที่ในที่สุดพวกเขาก็ได้พบองค์หญิงตัวจริง!

และคนที่ยินดีที่สุดคงจะเป็นบิดามารดาอย่างฝ่าบาทและฮองเฮา

เมื่อเห็นทั้งสามตกอยู่ในความเงียบ ขุนนางและองค์ชายองค์อื่นๆ ก็ล่าถอยปล่อยให้พวกเขามีเวลาด้วยกันเป็นการส่วนตัว

"ละ ลูกแม่..." คำแรกที่เรียกน้ำตาหยดแรกของเว่ยฮวาในชาตินี้ถึงกับหลั่งไหลออกมา ก่อนร่างบางจะโผล่เข้ากอดผู้เป็นมารดา

"ข้าคิดถึงท่าน" เพราะไม่รู้จะพูดจะเอ่ยเช่นไร นางจึงเอ่ยออกมาสั้นๆแต่ได้ใจความ

"พ่อกับแม่ก็คิดถึงเจ้า องค์หญิงตัวน้อย"

ทั้งสามทำความเข้าใจกันเป็นเวลาสามวันสามคืนที่พวกเขาไม่ออกห่างจากกันเลย แค่นี้ก็รู้แล้วว่าเว้ยฮวามีอิทธิพลมากแค่ไหนในใจของฝ่าบาทและฮองเฮา

3วันผ่านไป...

"ฮวาเอ๋อร เจ้าทำอันใดนะน้องพี่!" ใช่เว่ยฮวามีพี่ชายสองคน แถมยังหล่อมากๆ ด้วย ครั้งแรกที่ได้เห็น นางยังมีความคิด อัดกุศลอยู่เลย ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า

"กำลังอ่านตำราอยู่เพคะพี่ใหญ่!" พี่ใหญ่ที่นางเรียกก็คือ องค์รัชทายาทลี่หยางนั้นเอง ส่วนพี่ชายคนรอฃของนางเป็นถึงท่านแม่ทัพ มีนามว่าจ้าวลี่เทียน

แค่ชื่อก็กินขาดแล้วใช่ไหมล่ะ แต่ความหล่อนะ คนละแบบเลย แต่รวมๆ แล้ว ภาษาบ้านเกิดนางชาติก่อนคงจะพูดว่า หล่อโคตรพ่อโคตรแม่เลยว่ะ ฮ้าฮ้าฮ้าฮ้า

"มีตรงไหนไม่เข้าใจไหมน้องพี่" จ้าวลี่เทียนเอ่ยถามน้องสาว ที่กำลังนั่งอ่านหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่

"ตรงนี้เพคะ มันหายไป"

"จริงด้วย นี่มันของรักของเสด็จพ่อเลยนะ มันหายไปได้เช่นไรกัน" องค์รัชทายาทจ้าวลี่หยางเอ่ย พลางมองหน้าหนังสือที่เหมือนจะเป็นการฉีกหน้าทิ้ง

แต่ใครเป็นคนฉีกล่ะ

"ช่างเถอะ เดียวพี่จัดการต่อเอง นี่น้องเล็กอีกสามวันข้างหน้าจะมี คณะทูตจากต่างแคว้นมาร่วมงานประลอง เจ้ารู้หรือยัง" จ้าวลี่หยาง

"รู้แล้วเพคะ แต่มันก็ไม่เกี่ยวอันใดกับน้องนี่น้า" นางว่ายิ้มๆ ก่อนจะก้มกินขนมที่ฟ่างเซียนยื่นมาป้อน

ถึงจะโตแล้ว แต่นางก็มักถูกฟ่างเซียนมองเป็นเด็กอยู่ดี แต่นางก็ไม่เคยห้ามอะไรที่ทำให้พี่ฟ่างเซียนของนางมีความสุขและนางก็ไม่ขัดด้วย

"แต่..... ราชวงศ์เรามีกฎอยู่ว่าจะต้องมีองค์หญิงหนึ่งพระองค์ที่จะต้องลงแข็งในครั้งนี้ เสด็จพ่อและเหล่าขุนนางเห็นควรให้เจ้าลงประลอง เพื่อเป็นการเปิดตัวเจ้าไปด้วยเลย"

เมื่อจ้าวลี่เทียนเอ่ยจบเว่ยฮวาถึงกับถอนหายใจ แต่ก็จำยอมพยักหน้ารับคำ

ก่อนจะพูดคุยกับพี่ๆ ตามประสาพี่น้อง อ๋อ พี่ชายตนโตของนางปีนี้ก็20แล้วนะ ส่วน พี่รองก็18แล้ว ส่วนนางน้องเล็กพึ่งจะ13 เออ ห่างกันมากอยู่นะ

.

..

.

.

.

.