ณ เมืองแลนดิวา

"ไซเนียร์ เจ้าอยู่ไหนเนี่ย ออกมาทานอาหารค่ำได้แล้วนะ!"

ปีศาจสาวตนหนึ่งร้องเรียกตะโกนลั่นทั่วห้องโถง ในมือมีรถเข็นพร้อมกับเนื้อทะเลสดมากมายที่ถูกปรุงสุกแล้วอยู่เต็มคันรถ

"ให้ตายเถอะ! หายไปไหนอีกล่ะเนี่ย ถึงเวลาช่วงหัวค่ำทีไร เป็นต้องหายตัวไปตลอดจริงๆ ข้าล่ะเหนื่อยใจจริงๆ ทำไมต้องเป็นข้าที่รับหน้าที่นี้ด้วยนะ"

ปีศาจสาวบ่นพึมพำ แต่ถึงแม้จะบ่นก็ยังคงตะโกนร้องเรียก ชื่อ ไซเนียร์ ไปเรื่อยๆ หวังว่าเจ้าตัวจะยอมออกมาหาเธอสักที

ในระหว่างที่ปีศาจสาวค่อยๆ เดินลับสายตาไปเรื่อยๆ ก็มีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องร่างนั้นอย่างนิ่งเงียบ ดวงตาคมวาววับกะพริบตาถี่ๆ เมื่อเห็นว่าเธอได้เดินจากไปแล้ว

ตุ้บ!

ร่างเพรียวเล็กผิวสีแทน เส้นผมสีดำขลับยาวสละสลวย ก็กระโดดลงมายังพื้นด้านล่างทันทีก่อนจะหันซ้ายหันขวามองอีกครั้งเพื่อเช็คว่าไม่มีใครอื่นนอกจากเธอ พอเช็คดีแล้วก็รู้สึกโล่งใจขึ้นทันตาร่างเล็กหย่อนตัวนั่งลงกับแท่นหินที่ประจำแล้วบ่นอุบอิบ

"จิลนี่เมื่อไรจะเลิกตามข้าสักทีนะ ไม่รู้รึไงว่าข้าเบื่ออาหารทะเลจะตายแล้ว อยากกินอย่างอื่นบ้างเหมือนกันนะ! "

พั่บๆ...

ในขณะที่ปากนั้นบ่นไป หูที่มีลักษณะคล้ายปีกค้างคาวเล็กๆ ก็ตีขึ้นลงเบาๆ ตามอารมณ์

"ฮือออ อยากกินข้าวกุ้งเทมปุระจัง! คัตสึด้ง ชาบู ซูชิ อะไรก็ได้อ่า"

"หึ บางทีข้าก็รู้สึกเหมือนเจ้าทำตัวนิสัยเป็นเด็กนะ ถึงแม้อายุจะไม่ใช่เด็กตัวเล็กๆ แล้วก็ตาม"

เสียงทุ้มอ่อนโยนเอ่ยขึ้นขัดร่างเล็กที่กำลังบ่นพึมพำอยู่คนเดียวท่ามกลางแสงจันทร์ ทำให้เธอต้องหันขวับไปมองอีกฝ่ายด้วยใบหน้าที่บูดเบี้ยวเล็กน้อย

"หรือไม่จริงล่ะ... แล้วเจ้าก็ชอบพูดถึงแต่ชื่ออาหารที่ข้าไม่รู้จักตลอดเลยนะไซเนียร์"

ร่างสูงเดินตรงเข้ามาใกล้ก่อนจะจับเส้นผมของเธอขึ้นมาแล้วพรมจูบลงไปเบาๆ ทำให้ไซเนียร์ที่เห็นอยู่หน้าแดงระเรื่อขึ้นมาเพราะการกระทำกะทันหันของเขาที่ชอบคุกคามหัวใจของเธอทุก ๆ ครั้ง

"แดรีล ข้าบอกท่านแล้วนะคะว่าข้าไม่ชอบให้ท่านเรียกข้าชื่อนั้นนะ..."

ไซเนียร์เอ่ยเสียงดุ แต่แทนที่เขาจะกลัวกลับหัวเราะใส่เธอเบาๆ

"ข้ารู้ ข้าแค่หยอกเจ้าเฉยๆ เอง เนียร์"

"ชิ หรือท่านเองก็อยากให้ข้าเรียกท่านว่า ท่านจอมมา...อุ๊บ!"

ยังไม่ทันที่ไซเนียร์จะพูดจบฝ่ามือของชายหนุ่มก็ประกบปิดริมฝีปากเธอไว้เสียก่อน พร้อมทั้งเผยสีหน้าไม่พอใจใส่เธอ

"ข้าว่าเจ้าก็รู้ดีนะว่าข้าไม่ชอบให้เจ้าเรียกข้าแบบนั้นเนียร์..."

"ถึงข้าจะเรียกท่านแบบนั้น ท่านก็ไม่โกรธข้าหรอก จริงมั้ยล่ะคะ"

นัยน์ตาสีทองอำพันคู่สวยราวกับสีของอัญมณีเปล่งประกายวาววับ พร้อมกับรอยยิ้มยั่วใจที่เผยให้เขาเห็น ราวกับเธอก็รู้ดีว่าเขาไม่เคยโกรธเธอจริงๆ เลยสักครั้ง

"ใช่ ข้าไม่โกรธเจ้า...แต่ข้าก็ทำโทษไม่ให้เจ้าออกจากห้องข้าได้ใช่มั้ยล่ะ"

ชายหนุ่มโน้มหน้ามากระซิบที่หูของเธอ ทำให้เธอหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันที พร้อมกับยื่นมือให้เธอ

"ท่านก็รู้ทันข้าตลอด..."

ไซเนียร์ก้มหน้าลงกลัวเขาจะเห็นว่าใบหน้าของเธอแดงแค่ไหน เธอเอื้อมมือไปจับมือของเขาที่แสนจะเย็นราวกับซากศพผิดกับมือของเธอที่ร้อนซะจนยังกับลาวา มันน่าจะไม่ลงตัวแท้ๆ แต่น่าแปลกใจที่มันลงตัวกันได้เป็นอย่างดี เหมือนที่เขาและเธอเข้ากันได้แม้จะมีรูปร่างเป็นแบบนี้

"เจ้าชอบหนีจิล รู้มั้ยว่านางมาบ่นถึงเจ้าให้ข้าฟังมากแค่ไหน..."

"ก็ข้าเบื่ออาหารทะเลนี่คะ... มันไม่อร่อยแล้ว"

"แต่ถ้าเจ้าไม่กิน เจ้าจะไม่แข็งแรง เจ้าก็รู้ดีอยู่แก่ใจ"

"ข้ารู้ค่ะ... แต่บางทีข้าก็เบื่อ"

รู้ทั้งรู้ว่ามันต้องกิน แม้จะไม่อยากกินแค่ไหน ไซเนียร์ไม่สามารถหักห้ามสัญชาตญาณดิบของสัตว์ป่าในตัวเธอได้เลยแม้แต่น้อย ปากบอกไม่อยากกิน แต่ร่างกายกลับหิวกระหายเวลาที่ของเหล่านั้นมาอยู่เบื้องหน้า

"เอายังงี้ เดี๋ยววันนี้ข้าจะอยู่กินกับเจ้าด้วย ดีมั้ย? "

แดรีลเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนพร้อมกับลูบหัวของไซเนียร์ไปด้วย ทำให้ไซเนียร์เงยหน้ามองแดรีลแล้วเอ่ยถาม

"จริงเหรอคะ แล้วท่านไม่ต้องออกไปชายแดนแล้วเหรอคะ? "

"ไว้วันอื่นค่อยไปก็ได้ ยังไงเจ้าก็สำคัญยิ่งกว่าสิ่งใดอยู่แล้ว"

"ก็ได้ค่ะ"

ไม่รู้เพราะอะไร เพียงแค่แดรีลบอกเธอแบบนี้ เธอก็รู้สึกเหมือนหัวใจที่หนักอึ้งถึงได้เบาขึ้นทันที อาจจะเป็นเพราะเขาเอาใจใส่เธอ เห็นเธอสำคัญที่สุดก็ได้ ถึงแม้ว่าเธอกับเขาจะเป็น...

มังกร กับ จอมมาร ก็ตาม