…TIMELESS PROMISE...

part 1

Once upon a time, there was an island where all the feelings lived: Happiness, Sadness, Knowledge, and all the others, including Love. One day it was announced to the feelings that the island would sink, so all constructed boats and left, Except for Love.

Love was the only one who stayed. Love wanted to hold out until the last possible moment. When the island had almost sunk, Love decided to ask for help.

Richness was passing by Love in a grand boat.

Love said, “Richness, can you take me with you?”

Richness answered, “No, I can’t. There is a lot of gold and silver in my boat. There is no place here for you.”

Love decided to ask Vanity who was also passing by in a beautiful vessel.

“Vanity, please help me!”

“I can’t help you, Love. You are all wet and might damage my boat,” Vanity answered.

Sadness also passed close by, so Love asked, “Sadness, let me go with you.”

“Oh . . . Love, I am so sad that I need to be by myself!”

Happiness passed by Love, too, but she was so happy that she did not even hear when Love called her.

Suddenly, there was a voice,

“Come, Love, I will take you.” It was an elder.

So blessed and overjoyed, Love even forgot to ask the elder where they were going. When they arrived at dry land, the elder went his own way. Realizing how much she owed to the elder, Love asked Knowledge, another elder,

“Who helped me?”

“It was Time,” Knowledge answered.

“Time?” asked Love. “But why did Time help me?”

Knowledge smiled with deep wisdom and answered, “Because only Time is capable of understanding such a great love”.

“Masyado kang obsess sa pambatang story na yan.” Pang-aasar ni Marvin.

“Hindi naman beks, it’s just timesless yung story di ba? “ Sabi ni Seb

“Ewan ko sa’yo, kapapanood mo ng mga love stories masyado ka ng hopeless romantic.” Sabi ni Marvin.

“Panahon ba ang magtatakda kung kelan mo makikita ang tamang pag-ibig o pag-ibig ang magtatakda ng tamang panahon?” pabulong na tanong ni Seb

“Ano na naman yang binubulong mo dyan?” Balik na tanong ni Marvin.

“Wala don’t mind me, by the way natapos mo na ba yung reaction paper natin sa Rizal 101?” Pag-iba ng topic ni Seb.

“Hindi pa babasahin ko muna yung Noli Me Tangere nakakabored sobra.” Sabi ni Marvin.

“Ang ganda kaya, Spanish era, love story, if you’ll think about it sa mga lalaki at babae may masayang love story, meron ding tragic, how about us? Nung time na yun paano ang buhay ng mga tulad natin?” pagsalungat ni Seb kay Marvin.

“Ay ma at pa, walang cellphone? Walang wifi? Walang net? Malamang boring.” Sagot ni Marvin sa tanong ni Seb.

“O HB ka na naman nagtatanong lang eh, o sya uwi na ako, magbabasa din muna ako para magawa ko na yung reaction paper na yan.” Sabi ni Seb

“Wait lang maiba ako, wala ka ba talaga balak mag transfer ng school?” Tanong ni Marvin

“Ha bakit naman ok naman sa school natin ah?” Balik na tanong ni Seb

“Di ba matagal ng gusto ng mga kapatid mo na sa Manila ka na mag-aral para kasama mo sila.” Sagot ni Marvin.

“Wala kasing titira sa bahay namin dito, baka mapabayaan ang ancestral house sayang naman.” Sabi ni Seb

“Nandun naman si manang Seña para bantayan ang bahay.” Sabi ni Marvin.

“Pag-iisipan ko next sem or school year.” Sabi ni Seb

“Oks sige, bye na talaga.” Pamamaalam ni Marvin.

“Ciao, see you tomorrow.” Pamamaalam ni Seb kay Marvin.

Pag-uwi ni Seb ay agad nyang binasa ang Noli Me Tangre, kabanata pito; Suyuan sa asotea, kinailangan pa nya ng Tagalog dictionary para lamang maintindihan ang ibang mga salita, mabuti na lamang at may google translate siyang maasahan para mas mabilis ang pag sesearch niya.

“Ang chessy masyado ni Crisostomo Ibarra, haha si Maria Clara naman masyadong pabebe.” Sabi ni Seb sa kanyang isipan.

“In fair natututo ulit ako ng mga sinaunang salitang Filipino dito sa pagbabasa interesting.” Pagkamangha ni Seb sa kanyang binabasa.

“Tinikis, ibig sabihin ay tiniis, sumisikdo, meaning kumakabog, pasuling suling naman ay paikot-ikot, Nayuyung, nayungyung, nayuyungyungan tongue twister naman to ibig sabihin ay nalilimliman.” Pagkabisa ni Seb sa mga malalalim na salita.

Nakaramdam ng bagot si Seb kaya bumangon sya sa kama upang pumunta sa asotea sa labas ng kanyang kwarto, napatitig sya langit at napangiti sya habang nakatingin sa mga bituin at dinadama ang malamig na simoy ng hangin sa kanyang mukha. Bigla siyang napapikit at naisip nyang masaya din ang manirahan lamang sa probinsya kaysa sumama sya sa kanyang mga kapatid na nasa manila o sumunod sa kanyang mga magulang na nasa ibang bansa na.

“Ang ganda talaga tignan ng stars sa probinsya kitang kita mo ang ganda, at ang sarap ng simoy ng hangin.” Pabuntong hiningang sinambit ni Seb

“Di ko maunawaan ang iyong salitang tinuran ngunit ramdam kong ito’y tumutukoy sa mga tala, talang sing ningning ng iyong mga mata, Sebastian.” Boses ng isang lalaki mula sa kanyang likuran.

“Paano kang nakapasok dito Nicolas?” Tanong ni Sebastian

“Tinatanong mo pa ba yan hindi ba’t gumawa tayo ng hagdang gawa sa kawayan na nasa gilid ng iyong silid.” Sagot ni Nicolas

“Anong masamang hangin ang nagdala sa iyo parito sa akin?” Tanong ni Sebastian.

“Bawal na bang bisitahin ang aking katoto?” Balik na tanong ni Nicolas.

“Sa dis oras ng gabi, hindi ka ba nangangambang mahuli ka ng mga guardia civil at isiping isa kang masamang tao.” Sagot ni Sebastian

“Sa kisig kong ito sinong magsasabing isa akong masamang nilalang?” Pang- aasar na tanong ni Nicolas

“Mahabaging Diyos, matakot ka nga sa iyong mga sinambit Nicolas.” Wika ni Sebastian.

“Nakakatuwa ang iyong mukha kapag ikaw ay nayayamot.” Sabi ni Nicolas sabay kurot sa pisngi ni Sebastian.

“Maghunos dili ka sa iyong mga ginagawa Nicolas, hindi na tayo mga paslit.” Sabi ni Sebastian.

“Bakit ano bang masama sa aking ginawa?” Tanong ni Nicolas

“Hindi ito gawi ng magkaibang lalaki, hindi ka ba natatakot na may makakita at isiping binabae tayo?” Balik na tanong ni Sebastian.”

“Para na kitang nakababatang kapatid Sebastian, sinong magsasabing ikaw ay aking katipan.” Bulalas ni Nicolas.

“Por Dios por santo, ano ba ang iyong mga tinuturan, mangilabot ka.” Namumulang sinabi ni Sebastian.

“Halika nga dito, hindi nalalaman ng ibang tao ang halaga mo sa akin at wala silang karapatang husgahan ang ating pagkakaibigan.” Sabi ni Nicolas sabay yakap kay Sebastian.

“Nicolas nakatatandang kapatid man ang turing ko sa ‘yo iba ang mata ng mga nakakakita, ayokong mapahamak sa tuglisa ng mga nakakakita.” Sabi ni Sebastian sabay tulak kay Nicolas at tumalikod siya.

“Magpapaalam na ako, magkita na lamang tayo sa ating tagpuan bukas.” Sabi ni Nicolas.

“Ngunit… Nicolas?” Pagharap muli ni Sebastian ay wala na si Nicolas sa kanyang tabi.

“Nicolas… Nicolas… nic…” paulit ulit na sinasambit ni Sebastian.

RIINNNGGG!!!!!!

Nag-alarm ang Cellphone ni Seb at bigla siyang napabangon sa kanyang higaan, ilang minuto din siyang tulala bago bumalik sa reyalidad ang kanyang diwa. Biglang nag ring ang kanyang cellphone, tumatawag si Marvin.

“Hello…” pagsagot ni Seb sa tawag.

“Hello mong mukha mo, charot, ano na sleeping beauty akala ko ba maaga tayo papasok today?” Pang-aasar ni Marvin.

“Ay oo nga pala, sorry I forgot na baguhin yung alarm ko.” Sagot ni Seb.

“Excuses, oh sya kita na lang tayo sa school mamaya ok.” Sabi ni Marvin.

“Ok bye.” Sabi ni Seb.

Habang nasa byahe si Seb ay di mawala sa kanyang isipan ang kanyang napanaginipan, sino ang lalaki sa kanyang panaginip, di niya maalala ang pangalan nito, at ang eksaktong pangyayari sa kanyang panaginip pero, pakiramdam nya ay totoo ang mga ito.

Pagdating sa kanilang school ay sa library sila nagtungo ni Marvin upang pag-usapan ang reaction paper na kanilang gagawin, sa kalagitnaan ng pag-uusap ay naisingit ni Seb ang kanyang panaginip.

“Cute ba yung otoko sa panaginip mo?” Tanong ni Marvin

“Di ko nga matandaan yung itsura at pangalan nung nasa dream ko eh.” Sagot ni Seb

“Ang chaka mo bakla.” Pang iinsulto ni Marvin.

“Basta sabi nya magkita kami sa tagpuan namin.” Sabi ni Seb

“Ang bongga may katagpuan, suko ako sa ganda mo.” Sabi ni Marvin.

Magtigil ka nga, oo bakla ako pero di naman ako cross dresser o nagsusuot ng pambabae.” Inis na sinambit ni Seb

“Ay sensitive, wag OA di ka mananalo ng award dyan.” Sabi ni Marvin.

“Sorry na, para ka kasing tanga eh.” Sabi ni Seb.

“Kababasa mo ng Noli Me tangere at nood pa more ng BL (boys love) na Korean, Chinese, Thai at Japanese, yan napapala mo.” Sabi ni Marvin.

“Anong ibig mong sabihin?” Tanong ni Seb.

“Mga panaginip mo, makalumang panahon, feeling mo si Maria Clara ka na sasagipin ni Ibarra.” Sagot ni Marvin.

“Sa panaginip ko parang kuya ang turing ko sa kasama ko eh, hindi bilang jowa o aura.” Sabi ni Seb.

“Ay ayaw palotlot friend, #bromance #CrispinBasilo #Sisa.” Pang-aasar muli ni Marvin.

“Dami mong dama, ewan ko sa’yo.” Sabi ni Seb.

“O baka naman kasi na mimiss mo na sya kaya ka nagkakaganyan.” Hinuha ni Marvin.

“Sino naman?” Tanong ni Seb na tumaas ang isang kilay.

“Ang Knight in the shinning armor mo, yung laging nagtatanggol sa’yo pag may nang-aasar sa’yong bakla ka o malamya ka.” Sagot ni Marvin.

“Maybe, later punta tayo sa may park sa may ilog ha.” Pag-aaya ni Seb.

“Sabi ko na miss mo lang sya eh, dun kayo madalas tumambay dati eh.” Sabi ni Marvin.

“Oo na, basta mamaya ha?” Pamimilit ni Seb.

“Okay as you wish prinsesa.” Pang-aasar ni Marvin.

Nang hapon ding iyon pagkatapos ng kanilang klase ay dumirecho sila sa park para doon muna tumambay bago umuwi dahil maaga pa naman.

“Dyan ka muna ha bibili lang ako ng chicha at drinks baka sabihin ng mga tao dito purita tayo.” Sabi ni Marvin.

“Ok, bilisan mo lang ha.” Sabi ni Seb

“Oo na, demanding masyado.” Sabi ni Marvin.

Habang bumibili ng makakain at inumin si Marvin, ay umupo si Seb malapit sa may ilog, malungkot ang kanyang mga mata na tila may iniisip na malalim, at napapabuntong hininga pa sya habang nakatitig sa kanyang repleksyon sa tubig, nang biglang may tumawag sa kanyang pangalan, isang boses na kilalang kilala nya.

“Kanina mo pa ba ako hinihintay?” Tanong ng boses sa kanyang likuran

“Hindi, tama lang naman ang iyong pagdating Nicolas.” Sagot ni Sebastian

“Tila baga ika’y may dinadamdam, bakas sa iyong wangis ang kalungkutan?” Tanong muli ni Nicolas.

“Huwag mo na lang akong pansinin, wala ito.” Sagot ni Sebastian.

“Maaari bang hindi ko indahin ang iyong kalungkutan, ikaw na pinaka mahalaga kong kaibigan.” Sabi ni Nicolas.

“Huwag mo ng nililito ang aking isipan, dahil alam ko namang ikaw ay lilisan na.” Sabi ni Sebastian.

“Oo nga pala sa makalawa na ang aking paglalayag tungong Madrid.” Ani ni Nicolas.

“Mang-iiwan ka din pala, iyong sinambit noong mga bata pa tayo ay di ka lilisan sa aking tabi.” Sinambit ni Sebastian ng may kalungkutan.

“Hindi naman ibig sabihin na ako’y tutungong Madrid, ay hindi na ako babalik, ako’y magbabalik.” Sabi ni Nicolas.

“Ngunit ako’y mangungulila sa iyong pagkawala.” Sambit ni Sebastian.

“Kinakailangan kong magpakadalubhasa ito’y iyong batid hindi ba.” Sabi ni Nicolas.

“Ito’y matagal ko ng batid, ngunit ako’y hindi handa sa pagdating ng araw na ito.” Paliwanag ni Sebastian.

“Sa aking pagtungo sa malayong lupain, ay siya rin namang iyong paglisan dito, hindi ba’t mag-aaral ka na sa Colegio de San Juan de Letran.” Sabi ni Nicolas.

“Mas nais kasi ni Papa na doon ako mag-aral ng colegio kahit na ang nais ko ay sa Real Universidad de Santo Tomás.” Sabi ni Sebastian.

“Saan ka man mag-aral ay di nito mababago ang katotohanang kinakailangan nating malayo sa isa’t-isa.” Sabi ni Nicolas

“Bakit ba kasi hindi tinulutan ng Diyos na tayo’y maging magkasing gulang na lamang, bakit ba kasi singko anyos ang ating pagitan, di sin sana ay sabay na tayo sa pagpapakadalubhasa sa Madrid.” Mga katanungan ni Sebastian.

“Hindi ko rin masasagot ang iyong katanungan, iyong ipagpaumanhin.” Malungkot na sagot ni Nicolas.

“Halika at magtungo tayo sa simbahan, ipagtutulos kita ng kandila upang maipagdasal ko ang iyong nalalapit na paglalakbay.” Pag-aaya ni Sebastian.

“Halika na bago pa mag dilim.” Sabi Nicolas.

Nagtungo sila sa simbahan, ipinagdasal ni Sebastian ang kanyang kaibigan para sa paglalakbay nito, nagdasal siya ng isang Ama namin, tatlong Aba ginoong Maria at isang Luwalhati.

“Salamat sa iyong mga panalangin, ako’y nakatitiyak na magiging maayos at ligtas ang aking paglalakbay.” Pasasalamat ni Nicolas.

“Ito lamang ang aking maipapabaon sa iyo, iyong ipagpaumanhin.” Sabi ni Sebastian.

“Sapat na ang iyong mga panalangin, labis akong mangungulila sa iyo.” Sabi ni Nicolas.

“Lagi kang magpapadala ng telegrama ipangako mo iyan, at sya ring aking gagawin.” Sabi ni Sebastian habang nakatitig kay Nicolas.

“Oo aking ipinapangako, ako’y magbabalik makalipas ang ilang taon, nawa’y hintayin mo ako.” Sabi ni Nicolas.

“Walang hanggang pangako, ako’y naririto lamang sa iyong pagbabalik.” Pagbitaw ng pangako ni Sebastian.

“Sa harap ng altar na ito ipinapangako ko rin sa aking pagbabalik hindi na ako muling lilisan.” Sabi ni Nicolas.

Nagyakap sila pagkatapos mangako sa isa’t-isa, bahagyang naluha ang magkaibigan ngunit mabilis din nila itong pinawi. Nag-aya ng umuwi si Sebastian dahil nalalapit nang magdilim at siya ay masesermunan na naman ng kanyang papâ at mamâ.

“Sandali lamang, bago tayo umuwi, may ibibigay ako sa’yo.” Sabi ni Nicolas.

“Ano iyon?” Tanong ni Sebastian.

“Ito, sana ay iyong maibigan.” Sabi ni Nicolas sabay suot ng isang kwintas sa leeg ni Sebastian.”

“Ang ganda, maraming salamat, isang kwintas, ngunit may isang palawit na hugis otso?” pasasalamat ni Sebastian.

“Ako’y nagagalak at ika’y nalugod sa aking handog.” Sabi ni Nicolas.

“Ngunit ano itong nakalagay na palawit anong ibig nitong ipakahulugan?” Tanong ni Sebastian.

“Ang kahulugan ng palawit na hugis otso ay walang hanggan, tulad ng aking pangako sa iyo.” Sagot ni Nicolas.

Muling nagyakap si Nicolas at Sebastian, kasabay ng paglukob ng kadiliman sa liwanag, dinama nila ang mga huling sandali na sila ay magkasama, dahil alam nilang hindi madali ang kanilang paghihiwalay, mula pagkabata ay magkasama na sila at ito ang unang pagkakataon na magkakalayo sila ng matagal.

“Señorito Sebastian, Señorito!” Sigaw ng isang lalaki na tumatawag kay Sebastian na humahangos pa ang boses.

“Seb, ano ba Seb?” pamilyar na boses na tumatawag sa kanya.

-itutuoy

-AKI LEE ZHOU-

Please leave your comments

Maayos ba ang pagkakasulat?

May dapat bang baguhin?

May dapat bang idagdag?

Salamat

Timesless promise part 2

Tinulak ni Marvin si Seb, at ito ay nagising sa kanyang pagkakahimlay, ilang sandali pa ay bumalik na ang kanyang diwa, at napalingon lingon siya sa kanyang paligid, nasa park pa din siya, at kasama na ulit nya si Marvin.

“Loka loka ka, nakatulog ka talaga sa may ilog? Eh kung nahulog ka, sirena ka ba?” Pang-aasar na tanong ni Marvin.

“Sorry na di ko din napansin na nakatulog na ako.” Pagsosorry ni Seb.

“Fifteen minutes lang ako nawala, ang tagal kasi ng pila eh, tapos nagmala sleeping beauty ka na dyan.” Sabi ni Marvin.

“Tara na nga kainin na natin yang dala mo.” Sabi ni Seb

“Wait lang baka mas ma excite ka sa isang dala ko aside dito sa pagkain.” Sabi ni Marvin.

“Bakit ano ba yun?” Tanong ni Seb na naiirita na

May naglalakad na lalaki patungo sa kinaroroonan ni Marvin at Seb, dahil medyo antok pa ay inaaninag pa nya ang lalaking ito.

“Hindi ba ako namiss ng Baby bro ko?” Tanong ng lalaki

Hindi agad nakapag salita si Seb sa pagkagulat, tumayo na lamang siya at napayakap sa lalaki, siya ay naluluha, mahigpit ang kanyang mga yakap na tila ay isang siglo silang di nagkita.

“Big bro, namiss kita sobra.” Sabi ni Seb

“Ay teleserye, dramarama sa hapon ang peg?” Pang-aasar ni Marvin

“O bakit ka naiiyak?” Tanong ng lalaki.

“Hay naku kuya Nico ganyan naman yan eh, balak ata mag audition para mag-artista.” Muling pang-aasar ni marvin.

“Shut up!” Sabi ni Seb

“I’m here na as promise di ba.” Sabi ni Nico

“Don’t mind me Big bro, masaya lang akong nakabalik ka na, 5 years ka din sa USA.” Sabi ni Seb.

“Sorry if lately naging busy ako, and I want to surprise you din kasi kaya di ako sumasagot sa mga chat mo.” Sabi ni Nico

“Ok lang yun, wag mo na ako intindihin yun.” Sabi ni Seb.

“By the way dito, talaga ako unang nagpunta nagbabakasakaling nandito ka kasi alam ko favorite place mo to eh” Sabi ni Nico

“Kilala mo talaga ako, nga pala di ka nagsabi sana nasundo ka namin daya mo may pa surprise surprise ka pa.” Sabi ni Seb.

“Ano ako dito, bestfriend ng bida tapos dahil nagkita na kayo exit na ako sa eksena?” Tanong ni Marvin.

“Hindi bida ka may palabas ka na nga eh ang title Insekyora.” Pang-aasar ni Seb.

“Haha, kaya mas namiss ko dito eh.” Sabi ni Nico

“Saan ka pala tutuloy nyan nirerenovate yung bahay nyo di ba?” Tanong ni Seb.

“Ay sa amin kuya Nico may extra pang kwarto wala yung kapatid ko now.” Pagsabat ni Marvin.

“Kainin mo yang binili mong hotdog di ikaw ang kinakausap.” Sabi ni Seb sabay duldol sa bibig ni Marvin ng hotdog na binili nito.

“Maphysical ka na friend ha.” Sabi ni Marvin.

“Saan pa ba? Edi sa inyo, di ka na makakapalag kasi nag sabi na ako kay tito at tita, nakausap ko na sila nung isang araw pa.” Sagot ni Nico kay Seb

“Ha paano, bakit walang nabanggit si papa sa akin?” Naguguluhang tanong ni Seb

“Surprise nga di ba, edi nalaman mo kung sasabihin nila.” Sagot ni Nico

“May point sya friend, infairview Quezon city." sabi ni Marvin

Nagkwentuhan pa silang tatlo hanggang sa magdilim na, nagdecide na din silang umuwi na, iba ang daan pauwi ni Marvin kaya humiwalay na siya sa dalawa. Habang nasa daan pauwi ay nakaakbay si Nico kay Seb, nagkukwentuhan lamang sila habang pauwi.

“Kumusta na pala kayo ni Anna?” Tanong ni Seb

“Ok naman.” Sagot ni Nico

“Ang nipis naman ng sagot mo.” Sabi ni Seb.

“Sa totoo lang kaya din ako umuwi dito, ay para makapag-isip.” Biglang naging seryoso ang mga salita ni Nico.

“Ha bakit naman?” Tanong ni Seb

“Tsaka na natin pag-usapan, ayan na bahay nyo, gutom na ako kumain na tayo at maligo gusto ko na magpahinga.” Di sinagot ni Nico ang tanong ni Seb.

Pagdating nila sa bahay ay nakahain na ng dinner si manang Seña, tinolang manok at bagong saing na kanin, mayroon ding itlog na maalat at kamatis.

“Parang kailan lamang bagito pa itong si Nico, tignan mo nga naman at ang isog-isog mo na.” Sabi ni Manang Seña

“Si Manang Seña talaga mga words kasing luma ng bahay na to.” Sabi ni Seb

“Nakakatuwa nga eh, I really miss this place and the language itself.” Sabi ni Nico.

“Ay di halata Big bro ha, maka English ka dyan wagas eh.” Sabi ni Seb.

“Opps I’m sorry force of habit lang.” Sabi ni Nico

“Maupo na kayo sa lamesa at nakahain na ang iyong hapunan.” Sabi ni Manang Seña

“Mukhang ang sarap nito manang Seña, namiss ko talaga ang lutong Pinoy.” Sabi ni Nico

“Huwag mo ng bilugin ang aking ulo, kain na at nakahanda na din ang iyong pampaligo mga ginoo.” Sabi ni Manang Seña

Nang matapos silang kumain ay naligo na sila at nagtungo na sa kwarto ni Seb, upang magpahinga.

“Nakaayos na ang guess room ano pang ginagawa no dito Big bro?” Tanong ni Seb

“Bakit dito naman ako natutulog dati ah, ayaw na ba ako katabi matulog ng Baby bro ko?” Balik na tanong ni Nico

“Big bro, di na tayo mga bata, malapit na nga ako maka graduate ng college eh.” Sagot ni Seb

“Halika nga dito, dami mong alam.” Sabi ni Nico sabay hila kay Seb sa kama at niyapos niya ang huli.

“Big bro…” Ito na lamang ang nasabi ni Seb habang ang kanyang ulo ay nasa dibdib ni Nico, pinapakinggan ang tibok ng puso nito.

Ilang sandali ding walang boses na naririnig sa kwarto ni Seb maliban na lamang ang ilang buntong hiningang nagmumula sa kanilang dalawa. Nang maisip nilang mahiga na ay nag-usap sila ibinalik ni Seb ang topic tungkol kay Anna.

“Ang tagal nyo na din ni Anna, wala pa ba kayo balak magpakasal?” Tanong ni Seb

“Gusto na ng parents nya na magpakasal kami, pero…” Hindi naituloy ni Nico ang kanyang gustong sabihin.

“Pero, hindi ka pa handa?” Tanong muli ni Seb

“Hindi sa ganoon, pero hindi ako sigurado kung magiging Masaya ba ako sa buhay ko.” Sagot ni Nico

“Anong ibig mong sabihin eh college pa lang kayong dalawa na di ba?” Naguguluhang tanong ni Seb.

“Bata ka pa kasi kaya di mo naiintindihan, ang pag-aasawa pang habang buhay yan, desisyon na di pwedeng basta basta na lang talikuran pag hindi ka na masaya.” Sagot ni Nico

“Siguro nga di ko pa nauunawaan kasi di pa naman ako nagkakaroon ng relationship, pero ang alam ko lang pagmahal mo di ba dapat masaya ka pag kasama mo sya.” Sabi ni Seb

“Di lahat ng nagmamahal ay masaya, kung minsan kahit kasama mo ang iyong minamahal ay may lungkot pa din sa iyong puso na di mapapawi ng ano man.” Malalim na sinambit ni Nico

“Ang lalim nun Big bro ah, medyo nalunod ako, pakapit.” Pang-aasar ni Seb sabay hawak sa braso ni Nico.

“Matulog na tayo, bukas na tayo mag-usap madami pang susunod na mga araw para kwentuhan tayo.” Sabi ni Nico

Nakahiga sa bisig ni Nico si Seb habang nakayap ito, nakatulog na si Seb, habang si Nico ay nakatitig lamang kay Seb, napapangiti sya ngunit naluluha, bago siya tuluyang nakatulog ay hinalikan nya ang noo ni Seb.

Lumipas ang mga taon patuloy na naghihintay si Sebastian sa pagbabalik ni Nicolas, nagpapalitan sila ng mga telegrama, ngunit ito ay natigil at labis itong ikinalungkot ni Sebastian, itinoon na lamang niya ang kanyang oras sa pag-aaral, madalas ay nagsisimba siya sa simbahan ng San Agustin sa Intramuros, humihingi ng gabay at tulong sa Inang Maria kung bakit hindi na sumasagot si Nicolas sa kanyang mga liham. Hanggang sa isang araw.

“Señorito Sebastian, halina at umuwi na tayo, mahaba pa ang ating lalakbayain, naghihintay na inyong mama at papa.” Sabi ni Marcos, ang kanyang silbedor at kaibigan.

“Sige susunod na ako magtutulos lamang ako ng kandila.” Sagot ni Sebastian.

Habang nagdarasal si Sebastian na nakapikit ang mga mata ay biglang may tumawag sa kanyang ngalan, isang boses na di niya inaakalang maririnig pa niya.

“Kumusta na ang aking minamahal na kaibigan?” Tanong ni Nicolas

“Ako’y nagdaramdam sa iyo, ngunit Masaya sa iyong pagbabalik.” Sagot ni Sebastian.

“Salamat naman kung ganoon.” Sabi ni Nicolas

“Paano mo napagtanto na ako’y naririto?” Tanong ni Sebastian

“Ako’y nagbakasakali lamang.” Sagot ni Nicolas

Sabay silang umuwi sa kanilang mga tahanan, ng sumunod na araw, may salo-salo para sa pagbabalik ni Nicolas mula Madrid, gayun din sa nalalapit na pagtatapos ni Sebastian sa colegio, malapit ang kanilang mga pamilya. Pag datinjg nila sa tahanan ni Sebastian ay madaming tao, nagkakasiyahan umiinom ng alak at ang iba ay nag-uusap tungkol sa kanilang mga negosyo at ari-arian.

“Narito na pala si Sebastian kasama ang kanyang matalik na kaibigang si Nicolas.” Bulalas ng papa ni Sebastian.

“Papa, Malugod na gabi sa inyo.” Pagbati ni Sebastian.

“Buensa noches Señor.” Pagbati din ni Nicolas

“Maari ko ba munang makausap ang aking anak.” Pagpasintabi ng Ama ni Nicolas.

“Si, señor.” Pagsang-ayon ni Sebastian.

“Halika muna Sebastian ipapakilala kita sa aking mga kasama sa negosyo.” Pag-aaya ng ama ni Sebastian

Hindi man sila magkasama sa iisang grupo ay panay pa din ang sulyap nila sa isa’t-isa, at sumisenyas na mag-uusap sila pagkatapos ng piging.

“Nicolas, ipinapakilala ko sa’yo si Juliana, ang iyong magiging esposa” Pagpapakilala ng papa ni Nicolas kay Juliana.

“Papa, anong iyong mga tinuran ako’y nagugulumihanan?” Tanong ni Nicolas.

“Ipagpaumanhin nyo, pagod lamang siya sa kanyang naging paglalakbay.” Sabi ng ama ni Nicolas.

“Kinalulugod kitang makilala, Nicolas.” Sabi ni Juliana.

“Gayun din ako.” Maikling sagot ng naguguluhan pa ding si Nicolas.

“Humayo muna kayo nang kayo ay makpag solo, at magkapalgayan ng loob.” Utos ng Ina ni Juliana.

Nagtungo ang dalawa sa may asotea at doon nag-usap. Samantalang si Sebastian naman ay hinahanap si Nicolas dahil bigla itong nawala sa kanyang paningin, nang matagpuan niya ito ay kasama si Juliana kaya dagli niya silang pinuntahan.

“Bigla kang nawala sa aking paningin Nicolas narito ka lamang pala.” Sabi ni Sebastian

“Paumanhin, ipinapakilala ko nga pala sa iyo si Juliana.” Sabi ni Nicolas

“Buenas noches señorita.” Pagbati ni Sebastian.

“Maayong gabi din sa iyo ginoo.” Pagbati ni Juliana

“Si Juliana ang napili ng aking papa upang aking maging esposa.” Sabi ni Nicolas.

Laking gulat ni Sebastian sa mga binulalas ni Nicolas, sino ang Julianang ito na mistula babago sa kanilang pagkakaibigan. Nakarinig si Sebastian ng tilaok ng manok, paglingon niya ay wala na si Nicolas at Juliana sa kanyang tabi.

“Nicolas, Nicolas, Nicolas!!!” Paulit ulit niyang sigaw ngunit tila baga walang nakakarinig sa kanya.

-Itutuloy-

-AKI LEE ZHOU-

Please leave your comments

Maayos ba ang pagkakasulat?

May dapat bang baguhin?

May dapat bang idagdag?

Salamat

Timeless promise part 3

Biglang napabangon si Seb sa kanyang kama at sumigaw ng Nicolas.

“Ano ba ang ingay mo, natutulog pa ang tao eh.” Sabi ni Nico

“Sorry Big bro nananaginip lang ata ako.” Sabi ni Seb

“Sino ba yang Nicolas na yan, nandito naman ako Nico, ang pogi mong Big bro.” tanong at pagyayabang ni Nico

“Sinong Nicolas?” balik na tanong ni Seb

“Edi yung sinigaw mong pangalan.” Sagot ni Nico

“Di ko maalala, hayaan mo na yun.” Sabi ni Seb

“Umaga na pala, ang sarap matulog lalo na pagkatabi mo ang Baby bro mo.” Sabi ni Nico sabay kiliti sa kilikili at tagiliran ni Seb

“Haha,ha … tumigil ka nga Big bro ano ba.” Pag saway ni Seb kay Nico

“Hindi mo ba namiss to yung pangingiliti ko sa’yo? Tanong ni Nico

“Ano ba, ang kulit parang bata.” Sabi ni Seb

Patuloy ang pangingiliti ni Nico kay Seb at dahil dito ay nahulog sila sa kama pumaibabaw si Nico kay Seb, muntik ng maglapat ang kanilang mga labi, nakatitig lamang si Nico kay Seb na nangungusap ang mga mata at si Seb naman ay umiiwas ng tingin.

“Tumayo ka na nga dyan, papasok pa ako ng school, magkita na lang tayo mamaya pag-uwi ko.” Sabi ni Seb sabay tulak kay Nico.

“Breakfast muna tayo, sabayan mo ako.” Sabi ni Nico sabay yakap kay Seb mula sa likuran.

“Oo na sige na.” Sabi ni Seb

“Yehey, liligo lang ako ha.” Sabi ni Nico.

Sabay silang nag almusal at inihatid ni Nico si Seb sa gate ng bahay, nang biglang tumakbo si Seb pabalik sa kanyang kwarto, pagbaba niya ay tinanong siya ni Nico anong nangyari.

“Nakalimutan ko kasi to eh.” Sabi ni Seb sabay pakita ng isang kwintas.

“Nasa iyo pa pala yan?” Tanong ni Nico

“Oo naman bigay mo ‘to eh.” Sagot ni Seb.

“Akin na ako ang magsusuot sa’yo.” Sabi ni Nico

“Kahit na nabili lang natin to sa antique shop at 2nd hand na pinapahalagahan ko to.” Sabi ni Seb.

“Symbol of infinity ang meaning ng pendant di ba sabi ng pinagbilhan natin? Tanong ni Nico

“Oo, ewan ko nga eh sa dami ng mga bagay na nandun sa shop ito yung nagustuhan natin parehas.” Sagot ni Seb

“O sya sige na baka malate ka, sunduin kita mamaya ha.” Sabi ni Nico

“Sige Big bro.” Pag-sang ayon ni Seb

Hinalikan ni Nico si Seb sa noo bago ito tuluyang umalis papunta ng school. Nagkita sa school si Seb at Marvin, at naikwento nya na napanaginipan na naman nya yung lalaki at mas elaborate na yung naaalala nya sa panaginip nya.

“Baka naman kasi narerelate mo lang yung sarili mo tapos nagbabasa ka pa ng mga lumang kwento kaya ayun napapanaginipan mo.” Sabi ni Marvin.

“Ewan ko ba parang totoong totoo kasi eh.” Sabi ni Seb

“Ano reincarnation ang peg?” Tanong ni Marvin

“Di ko alam basta it has to do something with this necklace.” Sabi ni Seb

“Oh, ano meron sa necklace na yan?” Tanong ni Marvin.

“Sa dream ko kasi ganitong ganito yung binigay nung Nicolas kay Sebastian.” Sagot ni Seb.

“Ay taray may namesung na mga boylet, Seb naging Sebastian, Nico naging Nicolas, sa dream mo ba kasama ako, ang name ko Martina.” Pang-aasar ni Marvin

“Oo kasama ka nadeads ka nga agad eh.” Balik na pang-aasar ni Seb

“Morbid ha, bff mo ako tapos deads agad ako sa dream sequence mo.” Sabi ni Marvin.

“Samahan mo na lang ako mamaya pupunta ako sa pinagbilhan namin nito dati.” Sabi ni Seb.

“Akala ko ba susunduin ka ni kuya Nico?” Tanong ni Marvin.

“Ichat ko na lang sya sabihin ko mamaya na kami magkita sa bahay kasi may dadaanan lang ako.” Sabi ni Seb.

Pagkatapos ng kanilang klase ay dumirecho sila sa antique shop kung saan nila nabili ni Nico ang nasabing kwintas, pinakita niya ito sa may-ari, at laking gulat ng may-ari ng makita ang kwintas.

“Sa pagkakatanda ko wala naman kaming ganyang item dito.” Sabi ng may-ari ng shop.

“Po? Pero dito ko ito nabili 5 years ago.” Sabi ni Seb

“Wait lang titignan ko sa files ha kasi lahat naman ng items nasa files yun kahit matagal ng naibenta.” Sabi ng may-ari.

“Sige po paki check na lang po, para malaman ko lang saan o sino ang may-ari nito dati" sabi ni seb

“Bakit ba obsess ka malaman kung sino may-ari nyang kwintas dati?” Tanong ni Marvin

“Curious lang ako, feeling ko kasi talaga may connection yung mga panaginip ko sa necklace eh.” Sagot ni Seb

“Hijo pasensya ka na ha wala talaga sa list ng inventory yang item, baka sa iba nyo nabili yan, baka nalito ka lang, sabi mo 5 years na di ba?” Sabi ng may-ari ng shop.

“Salamat na lang po, baka nalito nga lang friedship ko.” Pasasalamat ni Marvin.

“Imposible ito lang naman ang antique shop sa lugar natin eh.” Sabi ni Seb

“Come on na, hindi nga daw dito nabili yan.” Sabi ni Marvin sabay hila palabas kay Seb

Habang naglalakad sila napadaan sila sa simbahan, hawak hawak lamang ni Seb ang kwintas at halos tulala siya, nawala na sa kanyang loob na ito ay isuot, sa kanyang pagkatulala sa paglalakad ay nabunggo nya ang isang matanda at nalaglag ang kwintas.

“Sorry po lola, ok lang po ba kayo?” Tanong ni Seb.

“Maayos lang ako paumanhin hijo.” Sabi ng matandang babae

“Naku ako po yung dapat magsorry natutulala po kasi ako.” Sabi ni Seb

“Friend ok lang ba si lola?” Tanong ni Marvin

“Maayos lang naman ako salamat.” Sabi ng matanda.

“Tulungan mo ako friend itayo natin sya.” Sabi ni Seb

“Sandali lamang nailaglag mo ata itong kwintas hijo.” Sabi ng matanda sabay abot ng kwintas kay Seb.

“Salamat po lola.” Sabi ni Seb

Biglang nahilo si Seb pagkahawak sa kamay ng matanda, tinignan pa nya ang matanda na parang maraming katanungan sa kanyang isipan bago siya nawalan ng malay.

“Handa ka na ba maging abay sa aking kasal?” Tanong ni Nicolas

“Kailan ba magiging handang magparaya ang isang pusong patuloy na umaasa?” Pabulong na tanong ni Sebastian.

“May nais ka bang iparating sa akin Sebastian?” Tanong ni Nicolas

Hindi sinagot ni Sebastian ang katanungan ni Nicolas bagkus ay niyapos lamang ng una ang huli, tumulo ang mga luha sa mga mata ni Sebastian habang yakap yakap si Nicolas.

“Sebastian???” Tanong ni Nicolas na madaming katanungan sa mga mata

“Nicolas…” Sabi ni Sebastian, na nangungusap ang mga mata.

Naglapat ang kanilang mga labi, saksi ang apat na sulok ng silid ni Sebastian, mariin, masidhi, punong puno ng panabik ang bawat halik at haplos ng kanilang mga labi at kamay. Patuloy lamang sila sa kanilang ginagawa, at patuloy din ang pag agos ng mga luha sa mata ni Sebastian gayun din ang mga mata ni Nicolas. Kanilang tinanggal ang kanilang pang itaas, at lumakad ang mga halik ni Nicolas sa leeg ni Sebastian patungo sa kanyang tenga, at muling magkikita ang kanilang mga labi, bumaba ang mga halik ni Nicolas sa dibdib ni Sebastian, ramdam niya ang mabilis na tibok ng puso ni Sebastian, ngunit ramdam din niya ang pagmamahal sa kanyang matalik na kaibigan. Naganap ang isang bagay na hindi nila inaasahang mangyayari ni sa guni-guni ay di dapat mang-yari pagkat batid nilang ito’y pagkakasala sa mga mata ng tao at ng Diyos. Kasabay ng pagluha at pagbuhos ng kanilang damdamain ay kasabay ding lumuha ang langit kasabay ng nakabibingi at nakabubulag na mga kidlat at kulog, tila baga ang langit ay naghuhumiyaw sa mga nagaganap sa mga oras na iyon. Nang matapos ang kanilang pagniniig ay humiga sila sa kama ni Sebastian na tanging puting kumot lamang ang nakabalot sa kanilang mga katawan.

“Nicolas, paumanhin hindi dapat ito nangyari.” Paghingi ng paumanhin ni Sebastian

“Pareho nating ginusto ang mga nangyari, wala kang dapat ihingi ng despensa.” Sabi ni Nicolas

“Ngunit labag ito sa mga kasulatan at turo ng simbahan.” Sabi ni Sebastian

“Ikaw ba’y nagsisisi sa ating nagawa?” Tanong ni Nicolas

“Naririnig mo ba ang langit, tila pati ang langit ay di sang-ayon sa mga naganap.” Naluluhang sinambit ni Sebastian

“Sinisinta kita Sebastian, kung alam mo lamang ang pangungulila ko sa’yo noong mga panahaong hindi mo sinasagot ang aking mga liham, tila baga ilang patalim ang sumasaksak sa aking puso.” Bulalas ni Nicolas

“Ngunit wala akong natatanggap na liham, ikaw ang hindi sumasagot sa mga liham ko, sa aking pagkakaunawa.” Naguguluhang sinambit ni Sebastian.

“Sa aking hinuha ay may humadlang sa ating palitan ng telegrama kaya hindi natin nakuhang mabasa ang mga ito.” Sabi ni Nicolas

“Subalit huli na ang lahat, ika’y makikipag isang dibdib na kay Juliana at kung hindi man ay, sinong tatanggap sa pag-ibig na tutol ang langit.” Lumuluhang sinambit ni Sebastian.

“Iyo lamang sabihin, hindi ko itutuloy ang kasalan, kung iyong nais ay lumayo tayo, kung saan walang makakakilala sa’tin.” Mungkahi ni Nicolas.

“Makapangyarihan ang iyong pamilya, sa iyong hinuha hindi ba nila matutukoy kung saan man tayo paroroon.” Pagsalungat ni Sebastian

“Ngunit di ko nais mapalayo sa piling ng aking irog.” Naluluhang sinambit ni Nicolas

“Sinisinta kita subalit hindi sapat ang pagmamahal na ito upang suungin ang galit ng langit, ito ang hagupit ng tadhana sa ating kapalaluan.” Sabi ni Sebastian.

“Buong buhay kong pinangarap ang mga sandaling ito, hindi ito isang guni-guni o panaginip, ngunit tila isang bangungot na patuloy na sumasakal sa akin.” Sabi ni Nicolas

“Nicolas ito na ang una’t huling pagkakataon na pag-uusapan natin ito, mabuting tao si Juliana huwag mo syang hiyain at ang kanyang pamilya sa harapan ng altar.” Pakiusap ni Sebastian.

“Irog ko, pakiusap ayokong malayo pa sa iyo.” Tumatangis na sinabi ni Nicolas

“Pero ito ang nararapat.” Sabi ni Sebastian.

“Hindi ako magiging lubusang maligaya sa piling ni Juliana.” Sabi ni Nicolas

“Pangako, hindi ako mawawala sa tabi mo, kunin man ng Maykapal ang aking buhay ay hahanapin ng aking dungan ay iyong puso, makailang beses mang kitlin ang aking buhay, ilang siglo man ang magdaan pangako ng walang hanggan magkikita tayong muli baka sakaling sa panahoong iyon nararapat na ang ating pagmamahalan.” Sabi ni Sebastian

-itutuloy

-AKI LEE ZHOU-

Please leave your comments

Maayos ba ang pagkakasulat?

May dapat bang baguhin?

May dapat bang idagdag?

Salamat