อลัน : ขอโทษ อย่าไปเลยนะ
อลันคุกเข่าลงตรงหน้าคนที่ตัวเล็กกว่าด้วยมือที่สั่นเทาพร้อมกับน้ำตาที่ไหลเป็นสายเลือดและสภาพที่ดูไม่ได้
เมฆา : กูเจ็บมามากพอแล้วอลัน กูพอแล้ว
เมฆาก้าวออกมา 1 ก้าวก่อนที่จะเดินออกไปแบบไม่หันมามอง ในใจเหมือนแตกสลายไปหมด ร่างกายที่รู้สึกหนักอึ้งและด้านชา ทำให้เมฆาต้องขบกรามแน่น เขากลั่นน้ำตาและพยายามเก็บความรู้สึกนั้นลงไปให้ลึกที่สุด ท่องไว้ในใจเพียงว่าตนทำถูกแล้วโดยพยายามไม่สนเสียงร้องอ้อนวอนของคนข้างหลัง--
|ชิน|มอบหมายให้NovelToonตีดพิมพ์ผลงานเรื่องนี้ เนื้อหาเป็นเพียงความคิดเห็นของนักเขียน ไม่เป็นตัวแทนทางNovelToon
กลับมา คอมเมนท์