"นิลอย่าออกไปเล่นข้างนอกคนเดียวละรู้มั้ยครับ?" เสียงของคนเป็นแม่เอ่ยบอกคนเป็นลูกด้วยความเป็นห่วง พรางใช้มือลูบไปที่หัวเขาด้วยความห่วงใยบวกกับยิ้มจางๆให้อย่างอ่อนโยน

"ค้าบบ ผมจะเป็นเด็กดีไม่ดื้อ ไม่ซน ไม่ทำครัวไหม้ ไม่ทำบ้านรก ไม่เอาเสื้อม่ามี๊มาใส่เล่น ไม่เอาถุงเท้าป่าป๊ามาเล่นเป็นคุณยีราฟและนิลจะไม่นอนดึกดึกด้วยคับผม!" เสียงเจี้ยแจ๊วของเด็กน้อยพูดออกมาอย่างไม่ขาดปากว่าจะเป็นเด็กดีอย่างนู้นทีอย่างนี้ทีแต่จะทำได้รึเปล่าเนี่ยสิ

คนเป็นแม่มองคนเป็นลูกคนที่ปากพรํ่าบอกว่าจะเป็นเด็กดีก็ได้แต่ยิ้มเจือๆพรางส่ายหนาไปมาอย่างเอือมละอา "ครั้งที่แล้วลูกก็พูดแบบนี้นะเจ้านิล แล้วดูซิเกิดอะไรขึ้น พ่อกับแม่กลับมาปุ๊ปบ้านรกอย่างกับรังหนู" ว่าจบคนเป็นพ่อก็เอื้อมมือไปขยี้ผมเจ้าลูกชายตัวแสบอย่างหมั่นเขี้ยว

"ง่าา พ่ออ่านิลไม่ผิดนะครับนิลแค่เหงาเองง" นิพูดด้วยนํ้าเสียงออดอ้อนพร้อมกับเอานิ้วชี้ทั้งสองข้างของตนมาจิ้มกันไปมาด้วยท่าทีน่ารักน่าชังจนคนเป็นพ่อเป็นแม่ยอมยกธงขาว เพราะผ่ายแพ้แก้ลูกอ่อนของนิล "555 โอเคจ้ะๆแม่กับพ่อยอมแล้วครับ แต่นิลต้องห้ามออกไปข้างนอกคนเดียวนะครับเจอใครก็ห้ามทักตอบเด็ดขาดแม่ยํ้าว่าห้ามนะ" คนเป็นแม่เริ่มพูดด้วยนํ้าเสียงจริงจัง เพราะอะไรนะหรอเรื่องมันก็เกิดขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมานี้เอง

...----------------...

"แสงจันทร์" แม่ของนิลกำลังเดินซื้อของอยู่ที่ตลาดแห่งหนึ่ง เธอกำลังซื้อวัถุดิบเพื่อนำไปทำอาหารให้กับ"นิล"เจ้าลูกตัวแสบของเธออยู่

แต่ระหว่างทางแสงจันทร์ก็เดินไปชนชายชราผู้หนึ่ง เขาสวมชุดสีดำสนิดยาวไปทั้งตัวดูแปลกตา

ผมเพรารุงรัง มีหนวดเคราเป็นสีขาวสวยราวกับสีของมุก ดูรวมๆแล้วดูสง่างามไม่ใช้น้อยถึงแม่จะแต่งตัวแปลกไปหน่อย(มั้ง)ก็ตาม แสงจันทร์ตกใจมากเข้าไปขอโทษชายชราเสียยกใหญ่ "ขอโทษด้วยค่ะๆ คุณตาเป็นอะไรมากรึเปล่าค่ะ"

ชายชราเงยหน้าขึ้นมองไปที่แสงจันทร์พร้อมทำสีหน้าตกใจเล็กน้อยก่อนจะทำหน้าเป็นปกติอีกครั้ง "ลุงไม่เป็นอะไรหรอกมากแม่หนู ตาแข็งแรงดีๆ"

"555 คุณตาเป็นคนอารมณ์ขันดีนะคะขอให้คุณตามีสุขภาพแข็งแรงไปนานๆ แล้วหนูต้องขอโทษด้วยที่ชนคุณตาเมื่อกี้นะคะ" แสงจันทร์เอ่ยด้วยวาจาสุภาพพร้อมกล่าวขอโทษคุณตาตรงหน้าไปอย่างน้อบน้อม

"อืม ดีๆๆ" คุณตาพูดออกมายิ้มๆกับวาจาของแสงจันทร์ที่ดูน้อบน้อม เขาไม่ได้เจอมนุษย์ที่ดีแบบนี้มานานขนาดไหนแล้วนะแบบนี้มันต้องตอบแทนสะหน่อยแล้ว

"นั่งหนู ตาจะบอกอะไรไว้ให้นะ ลูกของเองน่ะชาติก่อนต้องพรากจากจากคนรักด้วยเรื่องบางเรื่องที่น่ารันทดใจมาก ชาตินี้คนรักของของเขาจะมาเอาตัวเขาคืนในวันพระจันทร์เต็มดวงเมื่อเขาอายุครบ20ปี แต่จงจำเอาไว้เขาจะไม่สามารถเอาตัวลูกของเองไปได้ถ้าในวันพระจันทร์เต็มดวงที่จะมาถึงนี้ลูกของเองไม่ไปสัญญาอะไรกับเขา เพราะฉนั้นในวันนั้นถ้ายังอยากอยู่กับลูกเองไปนานๆก็ห้ามให้เขาออกจากบ้านไปอย่างเด็ดขาด ได้ยินอะไรก็ห้ามทักเข้าใจไหมยังหนู" ชายชราเริ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงจริงจังพร้อมกับขมวดคิ้วตามไปด้วย

แสงจันทร์ตกใจกับคำพูดของชายชราเป็นอย่างมากแต่ตนก็จำใจเชื่อไปเพราะช่วงนี้มีคนทักเรื่องแบบนี้หลายรอบแล้ว "หนูเขาใจแล้วค่ะ ขอบคุณคุณตามากๆนะค่ะ"

...----------------...

...ตัดกลับมา ณ ตอนปัจจุบัน...

แสงจันทร์และอคินกังวลเป็นอย่างมากที่ต้องทิ้งให้นิลคนเป็นลูกอยู่บ้านเพียงลำพังและวันนี้วันที่พวกเขาต้องออกไปทำงานที่สำคัญมากๆแต่มันดันเป็นวันพระจันทร์เต็มดวงนี้สิ พวกเขาทั้งสองจึงตัดสินใจจ้างพี่เลี้ยงมาดูแลนิลในคืนนี้เพื่อป้องกันไว้ไม่ให้นิลเล่นซนจนเผลอออกมานอกบ้าน

"พ่อกับแม่จะให้พี่กานมาดูแลนิลนะ อย่าดื้อกับพี่เค้าให้มากละ พ่อแม่จะรีบกลับมานะครับ"

"ค้าบ~"

แกร็ก ปัง!

"น้องนิลจ้ะไปอาบน้ำเร็วครับ เดี๋ยวพี่กานจะไปชงนมอุ่นๆให้กินนะจ้ะ" พี่การพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน'พี่กานใจดีจังง นิลชอบพี่กาน นิลอยากให้พี่กานมาเป็นพี่สาวนิลจัง'นิลคิดด้วยความสุข

"ค้าบ นิลจะไปอาบน้ำให้หอมๆเลยย~"นิลพูดด้วยน้ำเสียงสดใสปนออดอ้อนพรางยิ้มไปอย่างมีความสุข

"น้องนิลของพี่กานเก่งสุดเลยจ้ะะ" พี่กานพูดจบก็เอื้อมมือขึ้นขยี้ผมของเจ้านิลตัวแสบด้วยรอยยิ้มเอ็นดู

"คิ้กๆงั้นนิลไปอาบนํ้าแล้วนะค้าบพี่กาน"

"จ้าา"

ในห้องน้ำ ร่างบางของนิลเอื้อมมือไปกดสบู่อาบน้ำใส่บนฝอยขัดตัว นิลนั่งอยู่ในอ่างจากุซซี่ที่เต็มไปด้วยนํ้าอยู่เต็มอ่างพรางขัดตัวไปด้วย อ่อลืมไปเลยผมชื่อนิลนะครับ!ตอนนี้ก็อายุ13แล้วละะคิคิ

ฟิ้ว~แกร็กๆๆ

"เอ๊ะ เสียงอะไรน่ะ" ร่างบางรีบชำระร้างร่างกายให้สะอาดแล้วหยิบผ้ามาเช็ดตัวบวกกับใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะเดินไปดูที่หน้าต่างพรางมองลงไปข้างนอกบ้าน สายตาของนิลมองไปเรื่อยๆหาต้นเหตุของเสียงที่เขาได้ยินจนไปสะดุดกับร่างๆหนึ่งที่ยื่นอยู่หน้าบ้านพร้อมกับมองมาที่เขา

นิลได้เผลอไปสบตากับชายแปลกหน้าคนนั้นอยู่นานด้วยความอยากรู้จักด้วยนิลจึงเปิดหน้าต่างห้องของตนออกแล้วตะโกนออกมา "นี้พี่ชาย~มายื่นทำอะไรตรงนั้นน่ะ"นิลตะโกนถามชายแปลกหน้าออกไปด้วยความกระตือรือร้นพร้อมกับยิ้มไปด้วยแต่แล้วก็...กา กา กา'เค้าไม่ตอบผมละทุกคน;___;'

"นี้!!ทำไมไม่ตอบผมละ"

"..."

อะนั้นเงียบใส่ผมอี๊ก!หึย แบบนี้มันต้องลงไปคุยให้รู้แล้วรู้รอดด

"เดี๋ยวๆๆพี่ชายรอผมแปบนึง เดะลงไปหาทันใจแบบสั่งกล้วยทอดมากินเลย" ว่าจบร่างบางก็รีบวิ่งลงไปข้างล่างทันทีโดยไม่ให้พี่กานรู้และเขาก็ดันลืมคำที่พ่อกับแม่เคยเอ่ยห้ามไว้เสียสนิด..

"..."

"นี้พี่ชาย แฮกๆๆเหนื่อยจริงจังแฮกๆ"

"..." ร่างหนามองไปที่ร่างบางของนิลที่เอาแต่หอบอยู่ตรงหน้าของเขาพรางยกยิ้มมุมปากขึ้นเล็กน้อย

"น่ารัก..."

"ห...หะ อะไรนะพี่ชายพูดกับผมแล้วหรอ" นิลพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้นปนดีใจพร้อมกับยิ้มแฉ่งให้กับคนตรงหน้า

"หึ"

"นี้พี่ชาย~พี่ชายมาทำอะไรตรงนี้กันไม่กลับบ้านกลับช่องรึไงครับ"

"รอเธอ..."

"หาา รอผมเนี่ยนะ" นิลพูดจบก็ชี้นิวมาที่ตนเองด้วยสีหน้างุนงง

"อืม" นั้นตอบสั้นจริงนิลรับไม่ได้;____;

"สัญญา..ได้มั้ย" หะ อะไรเนี่ย

"ค..ครับ?"

"สัญญาว่าจะอยู่ด้วยกัน" เมื่อร่างหนาตรงหน้าพูดจบก็เอื้อมมือขึ้นมาลูบหัวของนิลเบาๆ นิลรู้สึกคุ้นเคยกับมันเป็นอย่างมากพรางเงยหน้ามองร่างหนาที่สวมฮู้ดสีดำสนิท เขาชักอยากเห็นหน้าของชายแปลกหน้าคนนี้แล้วสิ

"งึมม นิลไม่สัญญาหรอกนะแบร่ๆ แต่นิล'อาจจะ'สัญญาก็ได้~ถ้าพี่ชายเปิดหน้าให้น้องนิลคนนี้ดูสักนิ๊ดดนึง" นิลพูดพร้อมทำท่าประกอบ มันช่างดูเอ็นดูยิ่งนักเมื่อเขาทำต่อหน้าร่างสูง

"ได้ครับ" ร่างหนาของชายแปลกหน้าพูดจบก็ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยพร้อมกับถอดหมวกและแมสที่ปิดปังใบหน้าของตนออกให้ร่างๆเล็กของนิลได้เห็นเต็มตา

'omg!! เพราะเจ้าช่วยกล้วยทอดเขาหล่อมากแม่!นิลอยากได้!มาม่ะมาเป็นของนิลซะดีๆนะพ่อหนุ่ม..คิดไปนํ้าลายไหลไปแฮะเรา;___;'

"สัญญาไห-----"

"สัญญาครับ!!อยากได้!"

"...หึ" อ้ากกกนิลแกพูดอัลไลออกไป๊!!เสียหน้ามากมายครับนิลบอกเลย

"อ..เออ แหะๆครับ"

"นิล! นิลจ้ะ นิลอยู่ไหนครับ!" เสียงพี่กานตะโกนเรียกหานิลลั่นบ้าน

"งึ พี่นิลเรียกแล้วงั้นนิลไปก่อนนะพี่ชาย" ง่าา ยังไม่อยากจะรากจากพี่ชายสุดหล่อเลยอะ! แอบจุ๊บสักทีก่อนไปละกันอิ_อิ

"จุ๊บ!" run! หนีสิครับรออะไรรึ ความาคิดไม่เท่ากับความไวร่างบางของนิลรีบวิ่งเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็ว

"หึ เด็กแสบ:)" ร่างหนาของชายแปลกหน้าเมื่อกล่าวจบก็ค่อยๆเลือนหายไปกับความมืด

ในบ้าน

"ค้าบบ พี่กานนิลมาแล้ววว" ร่างของนิลวิ่งเข้าบ้านมาปิดประตูเล็กน้อยก่อนเดินไปหาพี่กานพี่เลี้ยงสาวที่กำลังร้องเรียกหาตนอยู่

"นิล! หายไปไหนมา แล้วนั้นออกไปนอกบ้านใช่ไหม! พี่กานและก็พ่อกับแม่ของนิลเคยบอกแล้วใช่ไหมครับว่าห้ามออกจากบ้าน" พี่กานพูดด้วยนํ้าเสียงดุดันเล็กน้อยเพื่อติเตือนเด็กดื้อตรงหน้าที่ไม่ฟังคำของตนเลย

"โถพี่กานค้าบบ ก็นิลลืมนี้นายกโทษให้นิลด้วยนะครับบ" นิลเริ่มพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนเพื่อหวังให้พี่กานหายโกรธตนลงบ้างก็ดี

"เฮ้อ..ก็ได้จ้ะแต่ห้ามออกไปอีกนะรู้ไหม"

"ค้าบบ~พี่กาน"

"อะนี้จ้ะนมอุ่นไปดื่มเสร็จก็เอาแก้วไปล้างแล้วขึ้นไปนอนได้แล้วนะจ้ะคนเก่ง"

"ครับ!"

.

.

.

.

"รอผมก่อนนะคนดี20เมื่อไหร่เราจะได้เจอกันไหม่เด็กน้อยของภูวริน:)"

To be Containew

... ...