ไม่หันหลังกลับไปทุกวันคืนนอนร้องไห้อีกเมื่อไหร่จะโชคดีเนื้อร้องของบทเพลงในตำนานของนางพญาผึ้งที่จะคงฝังลึกลงรากดังอยู่ภายในใจของคนไทยทุกยุคทุกสมัยและนี่ก็คือเรื่องราวของเธอก่อนที่จะกลายมาเป็นราชินีลูกทุ่งพุ่มพวงดวงจันทร์พึ่งหรือนางสาวรำพึงจิตหาญเป็นบุตรสาวของพ่อสำราญและแม่จรัญหรือแม่เล็กจิตรหาญคู่สามีภรรยาผู้ประกอบอาชีพทำไร่อ้อยครอบครัวนี้มีสมาชิกทั้งหมด 12 คนห๊ะป๊าดพ่อแม่คือลูกเยอะแท้เยอะจริงครับลูก 12 คนด้วยพึ่งนั้นเป็นลูกคนที่ 5 เธอเกิดในวันที่ 4 สิงหาคมพ.ศ 2544 ณบ้านหนองนกเขาจังหวัดชัยนาทและก็ย้ายมาเติบโตที่บ้านดอนตำลึงอำเภอสองพี่น้องจังหวัดสุพรรณบุรีเพิ่งเข้าเรียนที่โรงเรียนบ้านดอนตำลึงแต่เนื่องจากจำนวนพี่น้องที่มากถึง 12 คนบวกกับสถานภาพทางครอบครัวที่เรียกได้ว่าอยู่ในขั้นยากจนมากๆปัญหาเรื่องค่าใช้จ่ายมันก็มักจะตามมารังควานจะเอาเงินจากไหนมาเลี้ยงลูกล่ะครับตั้ง 10 กว่าคนพ่อแม่ที่ไม่มีเงินส่งค่าเทอมทำให้ผึ้งนั้นมีโอกาสได้เรียนหนังสือถึงแค่ชั้นป 2 แบบไม่จบหลักสูตรก็ต้องออกจากโรงเรียนมาช่วยพ่อแม่ทำงานรวมถึงเลี้ยงน้องๆควบไปด้วยทั้งเก็บผักหาดอกไม้ป่าหาบไปขายตามโรงงานมือข้างนึงต้องอุ้มต้องกระเตงน้องอีกมือนึงก็ถือตะกร้าดอกไม้แต่ถึงจะก้มหน้าทำงานซ้ายตัวแทบขาดเงินที่ได้มามันก็ยังไม่พอจะอยากได้บางวันไข่ต้มฟองเดียวยังต้องแบ่งกันกินทั้งครอบครัวและอย่างที่ผมบอกไปว่าเพิ่งจบแค่ป. 2 มันจึงเป็นสาเหตุที่ทำให้พึ่งอ่านไม่ออกเขียนไม่ได้เป็นลูกคนจนธรรมดาธรรมดาที่ไม่มีจุดเด่นอะไรเลยแต่มันยังมีสิ่งหนึ่งที่เธอชอบและรักสุดหัวใจนั่นคือการร้องเพลงเพลงคือสิ่งที่ช่วยบรรเทาทุกอย่างในชีวิตเวลาเธอเหงาเศร้าหรือมีความสุขซึ่งก็มักจะร้องเพลงอยู่เสมอแถมพึ่งยังร้องเพลงได้เพราะมากๆซะด้วยคือเดินผ่านมาได้ยินพึ่งร้องเพลงต้องมีหันกลับมาฟังจนจบอ่ะและอีก 1 สิ่งที่เรียกได้ว่าเป็นพรสวรรค์ที่ติดตัวมาเพื่อลบกลุ่มด้อยเรื่องอ่านหนังสือไม่ออกก็คือความสามารถในการจำสมมุติถ้าพึ่งฟังเพลงไม่ว่าจะฟังเพลงอะไรก็แล้วแต่นะหากได้ฟังสักรอบนึงเนี่ยเธอจะจำเนื้อเพลงทั้งหมดได้ทันทีเขาเรียกว่าคนเก่งฟ้าประทานชัดๆซึ่งบทเพลงที่พึ่งชอบและมักจะร้องอยู่บ่อยๆก็คือด่วนพิศวาสของผ่องศรีวรนุชราชินีลูกทุ่งคนแรกของประเทศไทยที่จะร้องว่าขบวนสุดท้ายหัวใจน้องนี้ชอบร้องเป็นประจำทั้งตอนทำงานตอนเลี้ยงน้องช่วงที่เอาของไปขายหน้าโรงงานเธอก็มักจะร้องเพลงให้ลูกค้าฟังบางทีร้องแลกไข่ก็มีนะแล้วก็เอาไข่ที่ได้มาเนี่ยมาทอดมาเจียวมาต้มให้น้องๆกินและด้วยความเก่งฉกาจด้านการร้องเพลงพ่อจึงตั้งใจจะพาผึ้งไปฝากตัวเข้าวงของครูไวพจน์เพชรสุพรรณนักร้องลูกทุ่งชื่อดังระดับตำนานของประเทศไทยคือ big name แห่งวงการลูกทุ่งเลยอ่ะเพลงที่ดังๆเนี่ยโอ้โหเยอะแยะนับไม่ถ้วนแต่ที่ติดหูคนสมัยนี้จริงๆนะก็ไวพจน์ลาบวช 21 มิถุนายนเผื่อนึกไม่ออกนะเดี๋ยวร้องให้ฟัง 21 มิถุนายนที่ผมลาครั้งก่อนแต่ที่บวชแน่นอนบวชกันตอนปีนี้ได้ยินทุกที่ที่มีงานบวชนะครับไม่ว่าจะบวชวันไหนก็ช่างก็ 21 มิถุนายนขึ้นมาเลยวันหนึ่งคุณพ่อที่ได้ข่าวว่าวงของครูไวพจน์ได้มาเปิดวิกเล่นอยู่แถวบ้านพอดีพ่อจึงลองพาเพิ่งไปฝากแต่ด้วยความที่ผึ้งนั้นยังเด็กเกินไปอาจารย์ไวพจน์แกจึงจำใจไม่รับกลับไปเรียนหนังสือก่อนนะลูกนะทางพ่อจรัญก็ตื้อแล้วตื้ออีกแถมยังให้ผึ้งร้องเพลงด่วนพิศวาสโทรไป 1 ท่อนซึ่งเด็กตัวเล็กๆแค่เนี้ยร้องเพลงยากๆได้เพราะขนาดนี้แน่นอนว่ามันต้องไปสะดุดตาต้องใจครูไวพจน์อยู่แล้วแต่ก็เหตุผลเดิมครับอายุน้อยเกินไปกลับไปเรียนหนังสือทะลุ๊คเอ๊ยไว้โตแล้วค่อยว่ากันใหม่ลูกทำให้พึ่งพลาดโอกาสที่จะได้เข้าวงของครูไวพจน์ก็ยังน่าเสียดายเพิ่งร้องห่มร้องไห้เสียใจกับความผิดหวังพ่อก็ได้แค่ปลอบใจว่าไม่เป็นไรนะลูกเดี๋ยวโตกว่านี้พ่อพาไปฝากใหม่หลังจากวันนั้นผึ้งก็ตัดสินใจเดินสายประกวดร้องเพลงแบบเอาจริงเอาจังจนเผลอแป๊บเดียวเวลาก็ผ่านไปเป็นปีเพิ่งเติบโตเข้าสู่วัยสาวสัปดาห์บวกกับสกิลร้องเพลงที่เหนือชั้นกว่าเดิมอีกหลายขั้นแถมยังได้ฉายาประจำตัวว่าน้ำผึ้งณไร่อ้อยก็เธอชื่อผึ้งที่อาศัยทำกินอยู่ในไร่อ้อยนั่นแหละครับมีงานประกวดที่ไหนเธอลงแข่งหมดซึ่งก็สมชื่อคนเก่งฟ้าประทานบอลทูบีเพิ่งประกวดเวทีไหนก็ชนะเรียบได้ที่ 1 ทุกงานด้วยบทเพลงด่วนพิศวาสคือใครถ้าได้ร้องแข่งกับผึ้งนะอย่าหวังที่ 1 เลยเพราะยังไงก็แพ้คนที่ไปแข่งเนี่ยเข้าไปชิงที่ 2 กันผึ้งน้อยตัวนี้จะระดับแสงถึงขนาดบางเวทีเขาแปลนไม่ให้พึ่งแข่งนะครับคิดดูเพราะไม่มีใครกล้าแข่งด้วยผึงอีกแล้วเหรอรอบนี้ขอนะอย่าประกวดเลยให้คนอื่นเขาชนะบ้างคู่โห่แบบนี้ก็มีด้วยถ้ายุคนี้เพิ่งมาแข่งใหม่หมดหนี้เสี่ยงโชคไรอั้นได้ 200 สมัยใช่ไหมเพิ่งน่าจะได้สัก 1,000 บาทสมัยมั้งแต่ถึงจะชนะกว่ารางวัลกลับบ้านมาม่าไปซื้อของทำกับข้าวกิน 12 คนแป๊บๆก็หมดส่วนสบู่จะเอามาทำไมเยอะแยะใครคนแจกรางวัลเนี่ยฮะสุดท้ายการเดินสายประกวดมันก็ยังหาเงินไม่พอเลี้ยงทุกคนอยู่ดีๆนับวันก็ต้องโตขึ้นต่างคนก็ต้องกินต้องใช้กระทั่งในคืน

เพิ่งได้มาปรับทุกข์คุยกับพ่อว่าหนูควรทำไงดีชีวิตพวกเราถึงจะดีกว่านี้มีวิธีไหนไหมที่พวกคนรวยจะเห็นหัวเราคนจนพ่อเลยบอกก็เขียนนิยายไม่ก็สร้างหนังคนรวยถึงจะแลมองเราแต่ผึ้งก็อ่านไม่ออกเขียนไม่ได้จะเขียนนิยายยังไงล่ะพ่อเอ้ยสร้างหนังยิ่งแล้วใหญ่นั่นก็ร้องเพลงนี่แหละใช้สิ่งที่เธอเก่งที่สุดมาเปลี่ยนชีวิตเรากันพึงจึงตัดสินใจขอให้พ่อพาเธอไปฝากกับครูไวพจน์อีกครั้งตอนนี้เธอก็โตแล้วเขาอาจจะรับก็ได้แต่ปัญหาคือสำนักงานครูไวพจน์มันอยู่ตรงไหนของกรุงเทพฯกันล่ะเราจะรู้ได้ไงซึ่งก็ไม่ต้องห่วงเพราะพึ่งนั้นจำเบอร์โทรศัพท์สำนักงานได้แม้ไม่รู้ว่ามันจะใช่เบอร์นี้หรือเปล่านะเพราะอ่านไม่ออกแต่ตัวเลขแบบนี้มั่นใจ 80% เอ้าแล้วก็จะให้จริงๆครับโทรไปถามคนเฝ้าสำนักงานเขาก็บอกหมดเลยว่าสำนักงานอยู่ตรงนี้นะมาอย่างนี้นะพ่อจึงสนับสนุนพึ่งสุดตัวยอมใช้เงินเก็บที่มีพาผึ้งนั่งรถเข้ากรุงเทพฯแต่ก่อนจากบ้านมาแม่เล็กก็อวยพรให้ลูกสาวคนเก่งกว่าสู้เขานะอีผึ้งเอาให้เด่นให้ดังเลยนะลูกนะจากนั้นผึ้งน้อยของเราก็เดินทางเข้าสู่เมืองกรุงมาถึงซอยบุปผาสวรรค์หรือที่ในปัจจุบันถูกเรียกว่าซอยจรัญสนิทวงศ์ 27 กรุงเทพฯโซ่ที่เป็นแผ่นดินทองของคนลูกทุ่งคือสำนักงานของนักร้องศิลปินดังๆต่างก็ตั้งถิ่นฐานอยู่ในซอยแห่งนี้ทั้งนั้นครับทั้งพึ่งกับพ่อที่พึ่งเข้ากรุงไปครั้งแรกด้วยความที่อ่านไม่ออกดูไม่รู้ว่าสำนักงานอยู่ตรงไหนก็ต้องเดินถามทางคนแถวนั้นเอาแต่ถึงจะเจอสำนักงานแล้วตัวรู้ไวพจน์กลับไม่อยู่คนเฝ้าก็บอกไม่รู้ครูแกจะเข้ามาตอนไหนบางทีอาจจะไม่มาเลยก็ได้มันต้องรอหรอกกลับบ้านไปเถอะจะอ้าว mission fail สิครับแบบนี้ถ้าวันนี้ครูไม่มาแล้ว 2 พ่อลูกจะไปรอที่ไหนในเมื่อหมดหนทางทั้งสองก็เลือกที่จะนั่งรอตรงข้างถนนแถวนั้นรอแล้วรอเล่าจนพบข้ามครูผู้เป็นความหวังก็ไม่โผล่มาสักทีพ่อที่กลัวลูกจะหิวเลยเดินไปหาซื้อน้ำตรงร้านค้าทำให้ผึ้งต้องนั่งรออยู่คนเดียวในที่มืดๆซึ่งก็ไม่พ้นที่พวกขี้เมาแถวนั้นจะเข้ามาทักเซ้าซี้หวังจะพาขึ้นไปทำไม่ดีมีร้ายแต่โชคดีที่ตอนนั้นครูไวพจน์กับทีมงานบังเอิญกลับมาพอดีครูแกเลยเข้ามาช่วยผึ้งไม่ได้ทันซึ่งครูก็จำพึ่งได้ 2 พ่อลูกเดินทางข้ามวันข้ามคืนมาหาอีกครั้งทำให้ครูไวพจน์ยอมใจรับพึ่งเข้าวงในที่สุดพร้อมให้คำสัญญากับพ่อจรัญว่าจะดูแลผึ้งอย่างดีในฐานะลูกสาวบุญธรรมเลยล่ะพ่อจะรันเลยบอกลาครึ่งลูกรักและเดินทางกลับบ้านปล่อยให้ลูกสาวได้ทำตามความฝันอย่างที่ตั้งใจทำให้ในคืนนั้นผึ้งก็ได้เข้าไปพักอาศัยที่บ้านของครูไวพจน์ที่ซอยแยกถนนณระนองเขตคลองเตยกรุงเทพฯตอนนี้เองที่พึ่งได้พบกับสมาชิกในวงคนสำคัญแสนหลากหลายทั้งพี่หวานนักร้องสาวเด็กปั้นที่กำลังจะได้เป็นศิลปินเต็มตัวและพี่ธีรพลนักดนตรีเป่าแซกโซโฟนคนเก่งของครูไวพจน์ด้านพึงเองก็จำพี่พลได้เพราะในวันที่เธอไปฝากตัวกับครูไวพจน์เมื่อหลายปีก่อนพี่พลเองก็อยู่ฟังเธอร้องเพลงด้วยทำให้ในการพบกันครั้งนี้ทั้งคู่จึงถูกชะตากันเป็นพิเศษทีแรกพึ่งก็เรียกพี่พ้นว่าน้าๆก็อายุห่างกันพอสมควรเลยนะครับช่วงเวลานั้นพึ่งอายุเพิ่งจะ 14 15 เองมั้งด้านคนที่เห็นผึ้งเข้าวงมะใหม่ๆเขาจึงให้พึ่งเลือกไพ่ติดตัวไปใบนึงซึ่งเท่าที่เธอหยิบได้ก็คือไพ่แจ็คโพธิ์แดงที่สื่อถึงความรักความชอบความสุขและความปรารถนาที่สมหวังคือเป็นของขวัญนำโชคชิ้นแรกที่ผลมอบให้ผึ้งติดตัวหลังจากนั้นก็ถึงเวลาลุยตามฝันในเส้นทางนักร้องของเจ้าผึ้งตัวน้อยแน่นอนครับว่าสมาชิกใหม่ยังไงยังไงก็ต้องเริ่มจากการทำงานตำแหน่งร่างสุดเป็นแม่บ้านทำความสะอาดเก็บชุดซักผ้าถูพื้นใช้จริงก็อยากจะเป็นแดนเซอร์ก่อนแต่พอดีคนมันเต็มครึ่งเลยต้องอาศัยครูพักลักจำแอบเต้นตามเขาเอาก็อดทนทำไปโดยมีพี่พลคอยมาดูแลให้กำลังใจอยู่ตลอดถ้ากลิ่นไม่ดีแหละพ่อนานวันเข้าผึ้งก็ได้โอกาสขึ้นมาเป็นแดนเซอร์ชุดเล็กคือในวงของครูไวพจน์เขาจะแบ่งทีมเต้นเป็น 3 ชุดครับมีชุดใหญ่กว่าพวกรุ่นใหญ่ที่ทำงานมานานชุดกลางก็พวกมีประสบการณ์เต้นเก่งพอสมควรและก็ชุดเล็กของกลุ่มหน้าใหม่กับค่าตัวราวๆ 60 บาทและมันมีเรื่องเล่าด้วยนะเพราะว่าวันแรกที่เพิ่งได้เป็นแดนเซอร์ไม่รู้ครูไวพจน์จ่ายเงินผิดหรืออะไรค่าตัววันนั้นที่ได้เพิ่งรับมา 80 บาทคือฉันเต้นเก่งเหรอคะแต่ถ้าจ่ายผิดไม่ทวงก็ไม่คืนหรอกว่าเออก็นั่นสิคะจะคืนได้แค่ตัวเดียวกับพวกแดนเซอร์ชุดใหญ่ชุดกลางอีกอ่ะกอดจากแม่บ้านมาเป็นหางเครื่องตามลำดับจนอยู่มาวันนึงขนาดที่พึ่งกำลังเก็บชุดอยู่คนเดียวเพราะโดนทำโทษที่ไปซ้อมเต้นช้าจังหวะนั้นพี่หวานนักร้องในวงก็เข้ามาปรึกษาขอให้ผึ้งช่วยฟังเธอร้องเพลงหน่อยพอดีครูไวพจน์ท่านแต่งเพลงใหม่ให้ชื่อเพลงแก้วรอพี่เป็นเพลงที่หวานจะได้ออกแผ่นในฐานะศิลปินเต็มตัวซึ่งมันก็คือเพลงที่จะกลายมาเป็นตำนานกับเนื้อร้องที่ว่าพี่ช้างพี่สัญญาปีนี้แล้วไม่มาแต่งค่าสินสอดก็ไม่แพงหรือผิดเร่งให้แก้รอเรื่อยไปชอบเพลงของแม่พุ่มพวงมากพี่หวานก็ร้องท่อนแรกให้ผึ้งฟังว่ามันดีไหมโอเคไหมมีตรงไหนต้องปรับแก้หรือเปล่าเพื่อนก็ตอบไปครับว่ามันเพราะมากสุดยอดแล้วแต่หลังจากแยกกันปรากฏว่าเพิ่งสามารถร้องเพลงแก้วรอพี่ท่อนแรกได้เป๊ะและมันไพเราะดังเสียงแก้วใสๆจนครูไวพจน์ที่อยู่แถวนั้นถึงกับสะดุดหยุดฟังจนจบเลยทีเดียวแต่ยังไงเพลงนี้ครูก็ยกให้หวานไปแล้วคง

เปลี่ยนตัวนักร้องไม่ได้ซึ่งก็ไม่รู้ว่าบุญส่งหรือนรกเล่นตลกเพราะในคืนนั้นครูแกดันไปเห็นพี่หวานแอบนัดคุยกับผู้ชายที่หน้าบ้านมันจึงทำให้ครูไวพจน์หัวร้อนมากเนื่องจากตามกฎของวงข้อที่ 5 คือทุกคนห้ามมีพฤติกรรมลักษณะชู้สาวเด็ดขาดแปลว่าห้ามมีแฟนนั่นแหละครับแต่นักร้องที่แกอุตส่าห์จะปั้นเป็นดาวกลับละเมิดกฎมีแฟนซะเองกดก็คือกฎครูจำใจไล่หวานออกจากวงไปแบบกระทันหันทั้งๆที่อีกไม่กี่วันหวานก็จะได้อัดแผ่นแล้วแท้ๆมันจึงเป็นจังหวะเหมาะที่ครูไวพจน์จะต้องหานักร้องมาอัดแผ่นแทนหวานอ่านแน่นอนครับไม่ต้องเดาว่าครูแกจะเลือกใครเจ้าพึ่งน้อยของเรานี่แหละแกเลยเปลี่ยนชื่อนักร้องจากน้ำหวานหลานย่าโมเป็นน้ำผึ้งเมืองสุพรรณแทนแต่แล้วปัญหาใหญ่ก็เกิดขึ้นเมื่อครูไวพจน์ได้ให้พึ่งอ่านเนื้อเพลงให้ฟังซวยล่ะสิเรารู้กันอยู่ครับว่าผึ้งนั้นอ่านไม่ออกถ้าครูแกรู้เข้ามีหวังเสียเพลงนี้เป็นแน่เลยแล้วก็โชคดีที่ตอนนั้นมีโทรศัพท์โทรเข้ามาพอดีเพิ่งเลยเข้าเว็บแอบไปปรึกษาพร้อมบอกความจริงกับพี่พลว่าเธอนั้นอ่านหนังสือไม่ออกอุตส่าห์ให้โอกาสร้องเพลงแก้วรอพี่แต่เธอกับอ่านเนื้อไม่ได้ผลที่สงสารและตัดสินใจอ่านเนื้อเพลงให้ฟังแถมยังสอนทำนองให้ด้วยทางพึ่งเองที่ฟังไปแค่รอบเดียวก็สามารถขับร้องเพลงแก้วรอพี่ได้อย่างน่าอัศจรรย์จนในที่สุดเพื่อนก็ได้อัดแผ่นเสียงเพลงแรกสมดังใจและในตอนที่เธอกำลังอัดเสียงนั้นซึ่งก็ร้องออกมาจากใจโดยที่ไม่ต้องดูเนื้อเพลงเลยแม้สักนิดเพราะทุกวันทุกคำและทำนองมันอัดแน่นอยู่ในหัวของเธอหมดแล้วครูไวพจน์ภูมิใจมากเที่ยวไปโปรโมทคุยกับนายทุนอยากจะปั้นผึ้งเป็นนักร้องของวงแบบจริงจังส่วนผึ้งกับคนที่รออยู่บ้านต่างก็ยินดีมีความสุขกับความสำเร็จของผึ้งเธอไม่รู้จะขอบคุณพี่พลยังไงถ้าไม่ได้พี่อ่านเนื้อร้องไห้เธอคงทำไม่สำเร็จวันนั้นคนในบ้านไปทำบุญกันหมดครูไวพจน์ก็ไปคุยกับนายทุน 2 หนุ่มสาวอยู่ด้วยกันเงียบๆมีแค่เสียงหัวใจที่ดังเกินจากต้านไหวความรักข้างในมันล้นออกมาครับทั้งคู่ยัดไส้กรอกข้าวขนมปังกันในวันนั้นโดยที่พวกเขาไม่รู้เลยว่าอนาคตของผึ้งกำลังจะกลับลงในชั่วพริบตาเพราะครูไวพจน์ที่เพิ่งกลับมาถึงบ้านก็บังเอิญมาเห็นทั้งคู่เข้าคนดีเกมกดก็ต้องเป็นกฎแม้คนจะเป็นนักดนตรีที่ครูรักมากแค่ไหนครูแกก็ไล่ผลออกอย่างไม่ใหญ่ดีพร้อมกับหักลิ้นแซกโซโฟนที่แกเคยมอบให้คนทิ้งด้วยความโมโหสวนผึ้งครูอุตส่าห์รับปากกับพ่อเธอว่าจะดูแลเธออย่างดีแต่นี่เพิ่งกลับก็มักจะดับความฝันของเราเสียเองครับ 2 คนผัวเมียเดินเร่ร่อนไปเรื่อยจนพวกเขาบังเอิญหันไปเห็นโรงแรมสุดหรูกลางกรุงอย่างโรงแรมดุสิตธานีพลเลยเล่าให้ผึ้งฟังว่าเขาให้พวกเทวดาอยู่กันมีแต่พวกคนรวยกับพวกฝรั่งเท่านั้นแหละที่มีสิทธิ์เข้าไปนอนได้ผึ้งที่ได้ฟังคำผัวเธอจึงตั้งเป้าว่าสักวันเธอจะเข้าไปร้องเพลงในนั้นให้พวกเทวดาฟังไม่ว่าคนรวยหรือต่างชาติเพิ่งจะทำให้พวกเขารักเพลงลูกทุ่งและรักเพลงของผึ้งให้ได้ถ้าไม่เด่นไม่ดังเธอจะไม่ยอมหันหลังกลับไปเด็ดขาดแต่ตอนนี้ยังไงทั้งคู่ก็ต้องหางานทำถ้าเร่ร่อนไปเรื่อยมีหวังอดตายแน่คนจึงพาพึงไปสมัครเป็นหางเครื่องอยู่คาเฟ่แห่งนึงเล่นซะครึ่งงอนหนักตอนแรกผัวบอกจะพามาเป็นนักร้องไหนกลายเป็นแดนเซอร์อีกละเนี่ยแถมได้วันแรกพึ่งก็โดนเถ้าแก่โกงค่าตัวจ่ายไม่เต็มแต่ดีที่ตอนนั้นน้ำหวานที่ทำงานเป็นนักร้องอยู่คาเฟ่นี้พอดีก็ได้ออกมาช่วยคุยให้จนเพิ่งได้ฆ่าตัวครบทุกคนจำเธอได้นะครับใช่พี่น้ำหวานที่โดนครูไวพจน์ไล่ออกจากวงนั่นแหละเธอเองก็หมดทางไปจนต้องมาทำงานร้องเพลงหาเลี้ยงตัวเองอยู่คาเฟ่นี้ล่ะครับทำให้เพิ่งกลับหวานยิ่งสนิทกันเข้าไปอีกต่างฝ่ายต่างก็เข้าใจกันเพราะทั้งสองก็โดนไล่ออกเพราะมีความลับกันทั้งคู่ส่วนเจ้าคนไปหาสมัครอยู่วงดนตรีไหนเขาก็ไม่รับเพราะคนนั้นโดนแบนตามข่าวที่แพร่กระจายไปเร็วอย่างกับพายุว่าคนไปสร้างปัญหาภายในวงของครูไวพจน์วงศ์อื่นเลยไม่กล้ายุ่งเดี๋ยวจะโดนครูกระดาษเอาสองผัวเมียนอนให้กำลังใจกันในห้องเช่าราคาถูกมีทั้งรูรั่วทรุดโทรมแทบจะทนแรงฝนไม่ไหวเสื่อผืนหมอน 2 ไว้นอนเคียงไปแต่ต่อให้ลำบากกายใจก็พร้อมสู้โดยพลนั้นได้ให้สัญญากับผึ้งว่าพี่จะไม่มีวันทิ้งผึ้งเด็ดขาดไม่มีวันทางพึ่งที่อยากจะช่วยคนรักหาเงินเธอก็กัดฟันกลับไปเป็นหางเครื่องในคาเฟ่ต่อแม้จะไม่ชอบหน้าเถ้าแก่จองขี้โกงก็เถอะแต่พอดีวันนั้นน่ะคณะตลกที่มาเล่นเขาขาดคนเล่นยังไงก็ไม่ฮาเพิ่งจึงอาสาออกไปเล่นตลกพร้อมขอขึ้นค่าตัวซึ่งเธอก็ทำได้ดีซะด้วยเล่นซะคนฮาทั้งคาเฟ่เลยเป็นที่ถูกใจของเถ้าแก่เขาแหละยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เชียวทำให้เถ้าแก่กับเครื่องหายเหม็นหน้ากันสักทีแต่คนที่เฝ้าดูเพิ่งทำงานก็ได้แต่เจ็บใจตัวเองเป็นผัวภาษาอะไรให้เมียเหนื่อยทำงานอยู่คนเดียวคนจึงบากหน้าไปขอความช่วยเหลือจากครูมนต์เมืองเหนือครูเพลงชื่อดังที่แต่งเพลงให้นักร้องลูกทุ่งระดับตำนานมาแล้วมากมายคนมาขอให้ครูมนต์เปิดใจรับพึ่งเข้าสังกัดเป็นศิษย์อีกสักคนเพิ่งจะได้กลายเป็นนักร้องมีชื่อกับเขาสักทีแต่ครูมนต์ที่รู้ว่าคนกำลังมีปัญหากับครูไวพจน์อยู่ดั่งคนที่มีโซ่ตรวน